|GEBOORTEFOTOGRAFIE10

Geboortefotografie Dirksland

Natalie en Hugo leerde ik nog maar 3 weken geleden kennen. Tijdens een zwangerschapsshoot door mijn collega Eva Capello van Mica Fotografie kwamen ze erachter dat geboortefotografie bestond. Eva vertelde hierover (waarvoor dank!) omdat ze wist hoe gek Natalie en Hugo zijn op foto’s.  Ze waren ook meteen enthousiast en Natalie belde 2 dagen erna op. Omdat ze al in de 37e week zat en hun kindje theoretisch gezien geboren kon worden, hebben we meteen een afspraak gemaakt voor een kennismakingsgesprek. Dat ze van foto’s houden, was wel duidelijk toen ik bij hen thuiskwam. In huis hangen overal foto’s en ook in de babykamer hingen de (lege) lijstje al op! 🙂

Tijdens de zwangerschap had Natalie een keer een te hoog bloedsuiker gehad, waardoor er een vermoeden was voor zwangerschapsdiabetes. Ze zou daarom bevallen in het ziekenhuis in Dirksland. In het verdere verloop van de zwangerschap was er weinig meer wat op zwangerschapsdiabetes duidde, maar de arts wilde geen risico nemen. Dit was ook precies de reden dat Natalie werd ingeleid toen ze voorbij haar uitgerekende datum ging.

Op donderdag 15 december wordt het inleiden gestart. Ik heb het weleens eerder verteld, maar inleiden gebeurt in verschillende stappen en stap 1 is dat er gel wordt ingebracht die er voor moet zorgen dat de baarmoeder verstrijkt en verweekt. We hebben die dag contact en Natalie heeft niet het gevoel dat er wat gebeurt. Donderdagavond rond een uur of acht hebben we nog eens contact. Er is geen verandering bij de baarmoeder en ze gaan vrijdag opnieuw gel inbrengen. Ik verwacht dat het nog weleens lang kan gaan duren.

’s Avonds wanneer ik net in bed lig, gaat mijn telefoon. Het is 23.40u. Natalie aan de telefoon: “mijn vliezen zijn gebroken.” Inmiddels spring ik daar niet meer meteen van uit mijn bed. Vliezen breken, betekent dat de weeën eerst nog op gang moet komen en dat kan even duren. Daarnaast ga ik pas rijden bij 5 centimeter en bij een eerste kindje is het gemiddeld een cm per uur. Nee, ik denk niet ik moet opschieten, maar ik denk wel dat ik maar beter kan gaan slapen zodat ik in elk geval nog een paar uurtjes mee krijg. Om half 1 slaap ik.

Later die nacht gaat mijn telefoon, voor mijn gevoel zit ik in een diepe slaap. Ik hoor Hugo aan de andere kant zeggen dat Natalie 5 á 6 centimeter ontsluiting heeft. Ik denk nog bij mezelf, het zal wel al bijna ochtend zijn, gelukkig heb ik kunnen slapen. Wanneer ik op de wekker kijk, denk ik dan ook dat ik me vergis: 00.50u!!! Hè?! Hoe kan dat nou? 5 centimeter ontsluiting een uur na het breken van de vliezen?! Ik kom meteen in actie. Weliswaar behoorlijk dizzy en slaperig, maar die actie is er. Gelukkig heb ik inmiddels ervaring met snel op pad gaan en zit ik hooguit 10 minuten later in de auto met een paar gesmeerde boterhammetjes, om met redelijk hoge snelheid naar Dirksland te rijden. In de auto denk ik eigenlijk nog dat Hugo zich misschien vergist heeft. Het is hun eerste kindje en misschien is hij gewoon zenuwachtig? Dat kan…

Het ziekenhuis heb ik -dankzij de Tomtom- snel gevonden. Het is een klein ziekenhuis en er zit een aardige portier die me direct de weg wijst. Ik kom aan op een verlate gang van de verlosafdeling en sta met mijn hele hebben en houden na te denken wat ik ga doen. Ik hoef niet lang na te denken, want er komt een verpleegster (denk ik) aan die zegt: “deze kant op, je moet opschieten, het hoofdje is er bijna uit!”. Rennend met mijn spullen kom ik zo ongeveer de kamer in en in een seconde zie ik dat ik nog op tijd ben, maar ik dat ik niet moet treuzelen. Ik gooi mijn jas uit, mijn vest uit (poe wat is het toch altijd warm in ziekenhuizen), grijp mijn camera, zet de instellingen goed, kijk nog heel snel of ik ergens een krukje zie, maar die zie ik niet dus neem ik maar een positie in waarbij ik toch hopelijk goed beeld krijg. Hugo kijkt enigszins opgelucht dat ik er toch nog ben en ik denk nog: jeetje wat is het hier donker, ik zou het licht wel even willen aanzetten. Daar is geen tijd meer voor, bij de volgende perswee wordt Elina geboren! Ik sta te trillen op mijn benen. Maar ik maak foto’s, een heleboel en kan maar niet geloven dat ze er al is. Het is 2.08u. Ongeveer 2,5 uur nadat de vliezen zijn gebroken heeft Natalie Elina op de wereld gezet, wat een méga snelle bevalling! En wat een geluk dat ik nog op tijd was….

Elina doet het zichtbaar goed, ze is erg alert. Ze heeft natuurlijk ook maar heel even in het geboortekanaal gezeten, dus voor haar was het een makkie. Natalie zelf is erg moe en ze verliest ook best veel bloed, dus de verloskundige houdt haar goed in de gaten. Ze ziet bleekjes en is ontzettend moe en af en toe niet helemaal meer bij. Ze krijgt wat extra medicatie en daar knapt ze langzaam van op. De spanning voor Hugo wordt op dat moment opeens overweldigend en ook hij ziet een beetje witjes. Ik zet snel een stoel achter hem waarop hij even kan gaan zitten. Voor hem is het ook allemaal super snel gegaan en om Natalie zoveel pijn te zien hebben gaat hem niet in zijn koude kleren zitten. Elina heeft ondertussen haar ogen open en ligt tevreden bij haar moeder. Op de foto wilt ze niet direct, want ze houdt haar handjes goed voor haar gezicht :-).

Zelf begin ik langzaam bij te komen en het eerste wat ik doe is vragen of het licht aan mag. Dat mag. Gelukkig, dat maakt het ietsje minder moeilijk om te fotograferen. De gynaecoloog is er inmiddels en Hugo pakt Elina over. Je zou denken dat hij het vaker heeft gedaan, hij is heel handig met Elina en zit lekker tegen haar te kletsen. Dit moment is altijd prachtig, je ziet dat ze zijn stem kent en ze wordt er rustig van. Ik leg mijn camera even weg, pak Natalie haar hand en probeer haar aan de praat te houden om haar af te leiden van het hechten. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan, want Natalie wilt alles weten én ze heeft pijn. Maar ze slaat zich er kranig doorheen en kan daarna eindelijk lekker op haar zij rollen en haar ogen even dicht doen.

Elina krijgt haar controles en zoals verwacht gaat alles goed met haar. Een gezond, mooi meisje. Ik maak nog wat mooie foto’s van Elina zelf en van papa, mama en Elina samen. Natalie zegt nog: “ik zie er niet uit, maar dit zijn onze eerste gezinsfoto’s”. En zo is het! Een gezinnetje om trots op te zijn.

Gefeliciteerd!!

Nb. de foto’s van het ziekenhuis etc. zijn gemaakt op de terugweg, want zoals je hebt kunnen lezen was daar op de heenweg geen tijd voor 🙂


Reacties

Reacties