Geboortereportage Capelle

Ze waren nog maar 9 weken zwanger toen ze contact met me opnamen. Petra en Michael wisten meteen dat ze een geboortereportage wilden laten maken toen ze mij zagen op Editie NL en ze waren toen nog niet eens zwanger :-). Een paar weken later kwamen ze op gesprek. Twee leuke, super enthousiaste mensen die niet konden wachten totdat hun kleine wondertje er zou zijn. Het was ook echt een wondertje voor hen. Ze waren al best een tijd bezig om op de natuurlijke manier zwanger te raken, maar helaas lukte dat niet. Wat volgde was een medisch traject met maar liefst 6 mislukte IUI behandelingen en 3 mislukte IVF plaatsingen. Teleurstelling op teleurstelling…  Er werd besloten een onderzoek te starten om te kijken wáárom het niet lukte. In het ziekenhuis zou de baarmoeder van Petra “doorgespoeld” worden om te kijken of er ergens problemen waren te zien. Petra stond al klaar in haar ziekenhuispakje toen de arts haar een aantal standaardvragen stelde. Eén daarvan was: wanneer was je laatste menstruatie? Toen Petra deze vraag beantwoordde, zagen zij en Michael meteen dat het niet goed was. Er was blijkbaar iets niet goed gecommuniceerd tijdens het maken van de afspraak en Petra was al te ver in haar cyclus, wat betekende dat ze theoretisch zwanger zou kunnen zijn. Michael en Petra wilde het liefst de afspraak laten doorgaan, want ze waren al zo lang aan het proberen ze zouden nu echt niet zomaar zwanger zijn… Maar regels zijn regels, dus werd er een nieuwe afspraak gemaakt voor net ná de volgende menstruatie.

Toen het zover was, realiseerde Petra dat ze nog steeds geen menstruatie had gehad. Ze haalden een test en wat ze voor onmogelijk hadden gehouden was nu toch gebeurd: ze waren zwanger! Op de natuurlijke manier :-)! Bijna.. bijna was deze zwangerschap “gewoon weggespoeld”, maar gelukkig was er een oplettende arts!

Een bijzonder verhaal! Ik kijk er al naar uit om hun bevalling te fotograferen. Een paar weken later krijg ik een mailtje dat het een meisje wordt! Nu is het afwachten tot het augustus is, want ze zijn 18 augustus uitgerekend.

Zoals zo vaak bij eerste kindjes is er geen baby op de uitgerekende datum. 18 augustus komt en gaat weer voorbij. We hebben een aantal keren contact in de tussentijd. Petra voelt zich goed en er is geen noodzaak om haar in te leiden. Er zit niks anders op dan wachten. Wel spannend, want doordat Petra overtijd gaat, is er inmiddels nog iemand die op het punt van bevallen staat. Ik ga elke nacht naar bed met de hoop dat ik gebeld ga worden.

Het is 4u ’s nachts op 28 augustus als mijn telefoon gaat. Ik ben nog nooit zo blij dat ik ’s nachts gebeld word :-). Het is Michael, hij vertelt dat de weeën zijn begonnen en dat de verloskundige net is geweest en heeft bevestigd dat de bevalling is gestart. Ze komt over een paar uur terug om te kijken hoe het dan is. Ik draai me nog even om, maar ben blij dat hun meisje uit zichzelf komt én dat het waarschijnlijk een geboorte wordt die ik met daglicht kan fotograferen!

Om 7.08u krijg ik een berichtje: 4cm. Dat gaat goed! Even een ontbijtje nemen en dan kan ik op pad. Het lijkt niet altijd te snel te gaan, dus dat durf ik aan. Om 7:55u krijg ik een berichtje dat ze in het ziekenhuis zijn aangekomen. Ik stap net, nog erg relaxed, in de auto. Ik zit er net in of het volgende berichtje komt: 7cm! Weg relax gevoel, halloooo spanning! Ik hoop dat ik niet in de file kom en ik stuur een berichtje met de vraag of hij precies kan uitleggen waar ik moet zijn zodat ik in 1x door kan lopen. De hele weg zit ik met een lichte buikpijn in de auto, ik zou het toch niet missen?! Het verkeer werkt aardig mee, de file die er stond toen ik ’s ochtends checkte, is bijna opgelost en de hele reis krijg ik geen bericht van Michael dat ze op 10 centimeter zit. Een half uur voor Capelle aan den IJssel durf ik langzaam te hopen dat ik het gewoon ga halen. Als ik 10 minuten voor Capelle toch nog vast kom te staan stuur ik een berichtje met een update over het verkeer en de vraag of er nog nieuws is. Ik krijg terug: “Zitten nog steeds op 7cm.. Heeft inmiddels wel remitfentanil gekregen.. Zo high as a kite.. Maar ze doet het echt SUPER. Ik heb je trouwens bij iedereen op de afdeling aangemeld, onze naam roepen en ze brengen je naar ons toe. Kijk uit dat laatste stukje en tot straks”. Pfieuwwww dat is fijn om te horen! Maar ik vraag me ook af hoe het komt dat ze nog steeds op 7cm zit, ik hoop dat ze geen sterrenkijker is.

Ik sta om 9.44u in de kamer en heb op de gang net gehoord dat ze een bloedonderzoek gaan doen bij de baby.. Verder weet ik niks, maar dat doen ze alleen als de CTG (de hart- en weeënregistratie) niet goed is. Wanneer ik binnen ben, zie en hoor ik inderdaad dat de baby het niet zo goed doet en dat ze d.m.v. het bloedonderzoek willen kijken hoe het met de baby is en of ze het nog gaat volhouden op deze manier. Petra ligt aan allerlei slangen (ik geloof dat dit echt een record aantal is), voor haar bloeddruk, voor haar hartslag, voor de hartslag van de baby, voor de weeën registratie, voor het infuus en voor zuurstof. Het is een wirwar aan draden. Ik vraag aan Michael hoe het gaat, hij zegt ‘goed’. Hij maakt tussendoor grapjes en is heel nuchter;  “wat moet dat moet, zegt hij, we kunnen er toch niks meer aan veranderen”. Maar wanneer hij bij het bed staat, dan zie je de zorgen in zijn ogen..

Petra heeft het zwaar, maar zo goed en kwaad als het kan, probeert Michael haar er door heen te loodsen. Door bemoedigende woorden toe te spreken en door mee te puffen. Behalve dat Petra al behoorlijk uitgeput is, heeft ze het ook erg benauwd. Ze krijgt daarom extra zuurstof toegediend, maar het benauwde gevoel blijft. Om de pijn iets tegen te gaan heeft Petra een pompje waar ze op kan duwen. Dit is haar beste vriend en regelmatig hoor je het geluidje dat er gedrukt wordt.

Het bloedonderzoek gaat niet heel gemakkelijk, de kleine meid wil niet echt bloed geven. Wanneer ze uiteindelijk wél bloed hebben zijn de uitslagen ook meteen bekend. Ze gaan het met de gynaecoloog bespreken en komen daarna terug. Ik voel de bui van een keizersnede al hangen, maar hoop nog op een klein wondertje. Daarnaast wil ik Petra, die al vanaf middernacht bezig is, ook niet ontmoedigen. Als je weet dat het een keizersnee gaat worden, dan wil je helemaal niet meer je weeën opvangen… Om 10:15u komen ze vertellen dat de gynaecoloog het nog even wil aankijken omdat het niet alarmerend slecht gaat. Ze zullen het onderzoek een half uur later herhalen. In dat half uur blijft de hartslag met momenten dalen. Het is spannend…

Iets voor 11u wordt alles nog een keer klaar gezet om het onderzoek te herhalen. Petra heeft net haar benen in de beugels gelegd wanneer ze moet overgeven. Nu komt dit vaak voor tegen het einde en het kan duiden op (bijna) volledige ontsluiting. Petra probeert op haar zij alles eruit te gooien, maar dat lukt niet. Ik hoor Michael zeggen: “ze stikt”.  Dan is het even paniek, want de helft van het bed is al weg voor het onderzoek. Met 4 man sterk proberen ze haar overeind te krijgen zonder dat ze uit bed valt. Dat lukt! Pfiew… even een eng momentje. Niemand heeft meer handen vrij dus ik pak het onderste bed gedeelte en het wordt terug op het bed gezet zodat Petra even kan bijkomen.  Er zit veel slijm vast in haar keel (vandaar waarschijnlijk ook de benauwdheid) en dat is zo moeilijk om op te hoesten. Na een paar minuten gaat het weer en er wordt opnieuw bloed afgenomen van de baby. Daarnaast krijgt Petra een weeënremmend middel omdat de kleine zo heftig op de weeën reageert. Dat werkt meteen, maar je krijgt er wel de rillingen van. Petra ligt te klappertanden in bed en niks van haar ledematen kan ze stil houden. Maar de weeën blijven uit en de baby doet het weer goed.

Wanneer het weeënremmend middel zachter wordt gezet, komen ze meteen weer terug en reageert de baby meteen weer slecht. Het is nog geen half uur later wanneer de gynaecoloog binnenstapt. Het is 11:31u en het wordt een keizersnede… In korte tijd is er zoveel gebeurd en zijn er zoveel beslissingen genomen, maar Michael en Petra hebben het allemaal over zich heen laten komen. De voorlichting is goed en iedereen is ontzettend aardig. De gynaecoloog legt duidelijk uit wat er gaat gebeuren en ik hoop dat ik mee mag.. Op de afdeling zijn ze ontzettend behulpzaam en ze proberen er alles aan te doen om te zorgen dat ik mee de o.k. op mag, maar helaas er komt een telefoontje van het hoofd van de o.k. dat het niet mag :-(… Ik ga mee tot aan de recovery, probeer het daar nog 1x face to face met het hoofd van de o.k. maar nee is helaas nee. Dus wacht ik buiten en hoop ik dat alles goed komt.

Ik hoef niet heel lang te wachten, om 12.29u komt er een piepklein meisje in een couveuse naar buiten rijden. Papa is er nog niet bij want die moet zich omkleden. Ik zie hem weer op de afdeling en vol trots vertelt hij dat ze Lilian heet. Lilian die het zo spannend heeft gemaakt, hier ben je dan! Ze wordt gewogen (maar 2880 gram), getemperatuurd, gemeten en ze krijgt vitamine K. Daarna mag ze skin-to-skin bij papa. Ze is ontzettend wakker en maar naar 1 ding op zoek: de borst! In plaats daarvan krijgt ze borstharen! 🙂 Papa blijft maar zeggen dat ze even moet wachten op mama, maar het is een felle tante en tegen de tijd dat mama terug is, heeft ze elk plekje tevergeefs afgezocht van papa’s borstkas. Mama is dolblij om haar dochter te zien. Het is een mooi moment! Al die moeite.. en hier is ze dan. Gezond en wel!

Ondanks dat Petra niet rechtop kan zitten en er al een vol uur voorbij is gegaan, vind Lilian haar weg naar de borst, ze drinkt meteen heel gulzig. Weer een prachtig moment. Ik fotografeer alles wat ik kan en ben blij dat ik het met daglicht kan vastleggen. Een mooi gezinnetje met mooie foto’s! Ik laat een duimende baby achter :-)!

Lieve Michael en Petra: geniet van jullie lieve kleine dochter!

Reacties

Reacties