Een gezonde dochter én bevallen zonder ruggenprik!

Geboortereportage Rotterdam

Ik heb Mirjam en haar man Yuri op een voorlichtingsavond ontmoet van Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam, ze waren meteen erg enthousiast over een geboortereportage. Vlak erna kwamen ze langs voor een kennismakingsgesprek. Hun zwangerschap was niet zorgeloos verlopen. Op de 1^e echo waren de darmpjes van hun kindje wittig en het femur been (het bovenbeen bot) was korter dan zou moeten. Ze kregen een waslijst van aandoeningen wat hun kindje zou kunnen hebben waarbij het syndroom van Down “het minst erge was” en de taaislijmziekte (waar je sowieso aan sterft) het heftigste. Vlak na deze echo gingen Mirjam en Yuri op vakantie. Voor hen was dit meteen het moment om goed na te denken wat ze zouden willen. Het afbreken van de zwangerschap was ook een optie…  Ze waren er eigenlijk snel over uit, als het de taaislijmziekte zou zijn, wilden ze dit hun kindje niet aandoen. Omdat dit erfelijk is, kon dit uitgesloten worden met een onderzoek. Ze bleken beiden geen drager van dit gen. Ze besloten daarom om de zwangerschap niet af te breken. Hun kindje was, hoe dan ook, welkom! Op de 2^e echo zagen de darmpjes er goed uit en het femur been was nog steeds iets te kort, maar niet opvallend. Het zou toch een helemaal gezond kindje kunnen worden. Voor Mirjam en Yuri was het op dat moment sowieso al welkom! Toch hielden ze er rekening mee dat er toch iets mis zou kunnen zijn. Tijdens het kennismakingsgesprek merkte ik al, dat áls dat zo zou zijn dat dit kindje zich geen betere ouders had kunnen wensen!

Mirjam en Yuri hadden een geboorteplan gemaakt want er waren een aantal dingen die ze belangrijk vonden. Het is altijd fijn om van het geboorteplan op de hoogte te zijn. Niet alleen zodat ik weet wat er komen gaat, maar ook door mijn ervaring inmiddels (van de opleiding verloskunde en van alle bevallingen die ik tot nu toe heb gefotografeerd). Ik ben naast fotograaf, wanneer het nodig is ook doula (www.doula.nl). Mirjam vertelt dat ze het heel graag wil proberen zonder ruggenprik en dat mijn support welkom is als ik inschat dat het nodig is. Als ik dit van tevoren weet, dan coach ik graag!

Het zou daarnaast nog om een andere reden spannend zijn want ze waren op 31 oktober uitgerekend en ik zou weg zijn van 1 tot en met 5 november. We hadden afgesproken dat het lot zou bepalen of ik erbij kon zijn of niet 🙂 Ik zei toen al: “als je wilt dat ik erbij ben, zal je zien dat je kindje het zo uitkient dat ik er ook bij zal zijn”.

Vorige week ontving ik een mailtje van het Maasstad Ziekenhuis dat ze een nieuwe campagne waren begonnen. In de bijlage zat een foto. Heel toevallig stond daar Mirjam op! Toen ik het mailtje binnenkreeg, stuurde ik het meteen door naar Mirjam, kon ik haar meteen even succes wensen met de laatste loodjes. Het was woensdag 17 oktober, de 38e week zwangerschap was net ingegaan. Ik kreeg diezelfde dag antwoord: “Inderdaad de laatste loodjes nu. Alles gaat nog goed met ons én de kleine. Denk zelf dat ze niet voor 31 okt gaat komen, dus we duimen dat ze dan minimaal blijft zitten tot wanneer jij terug bent 😉 We houden je op de hoogte als er iets verandert!”

Diezelfde nacht iets over 4, gaat de telefoon. Ik schrik ervan, want ik verwacht het totaal niet. Het is Mirjam! Haar vliezen zijn gebroken, ze heeft nog geen weeën en ze is op weg naar het ziekenhuis. Als er iets verandert dan belt ze weer. Wanneer ik ophang zit ik te denken of ik überhaupt alles wel klaar heb staan. Ik ben zo gewend dat eerste kindjes over tijd gaan, dat ik dit helemaal niet had zien aankomen, zeker niet na haar mail van gisteren… Ik val weer in slaap (het kan soms uren duren voordat de weeën beginnen) en wordt daarna opnieuw wakker van mijn telefoon. Het is 5.15u. Dit keer is het Yuri: “Mirjam heeft 3cm ontsluiting, de weeën zijn begonnen en we gaan nu naar de verloskamer”.  Het kan nu nog alle kanten op gaan, maar ik besluit toch uit bed te gaan. Ik doe wel op mijn gemakje, want ik denk niet dat ik hoef te haasten. Ik douche, eet op mijn gemakje wat en voordat ik op pad ga, gooi ik de tank van de auto nog even vol. Om 6.30u rij ik de snelweg op. Yuri stuurt dat alles goed gaat bij hun en dat ik niet hoef te haasten. Gelukkig maar, want het is super druk op de weg! Uiteindelijk ben ik om iets voor achten in het ziekenhuis. De laatste keer dat ze een onderzoek hadden gedaan, had Mirjam 4cm ontsluiting.

Ze ligt in bed, op haar rug. Nu is het wetenschappelijk bewezen dat op je rug in bed de minst gunstige houding is om je weeën op te vangen en de ontsluiting te bevorderen. Hoe meer je beweegt hoe meer ruimte er in je bekken komt, hoe meer je kindje kan indalen en het de ontsluiting kan bevorderen. Ik probeer Mirjam te motiveren om uit bed te komen of anders op haar zij te gaan liggen. (Je stuitje is bewegelijk en kan soms net voor de laatste ruimte zorgen, maar dit lukt niet (goed) op je rug). Mirjam probeert haar zij even, maar vindt de weeën zo veel pijnlijker (wat ook vaak zo is). Ik besluit om even af te wachten of de ontsluiting ook zo vordert (dat kan namelijk ook), voordat ik haar uit, een voor haar nu, ‘fijne’ positie haal.

Yuri heeft voor de gelegenheid een geweldig t-shirt aan gedaan! Daarnaast heeft hij het zichzelf zo makkelijk mogelijk gemaakt met een campingstoel naast het bed. Een tip van een vriend van hem die 16 uur naast het bed heeft gezeten voordat hij papa werd. Een super idee! De stoel lijkt wel iets te comfortabel want af en toe zakt Yuri weg 🙂 De Red Bull die ik later voor hem haal en het coachen van Mirjam zorgen er de rest van de dag wel voor dat hij wakker blijft. Als dat niet werkt kan hij altijd nog de plantenspuit voor zichzelf gebruiken. Van thuis hebben ze een plantenspuit meegenomen, een goed idee; als Mirjam het warm heeft dan zorgt Yuri voor een paar spuitjes water om haar op te frissen 🙂

Om 9.30u wordt haar ontsluiting opnieuw bekeken. Nog steeds 4cm 🙁 De arts stelt voor om een infuus te prikken, weeën stimulatie te geven en met Mirjam te overleggen over pijnstilling. Ik weet dat ze dit echt niet wilt, maar het is zo moeilijk om op dat moment, met pijn en een niet vorderende ontsluiting daarover te beslissen. Toch ben ik er overtuigd van dat ze het kan, ik durf alleen in de positie als fotograaf, me er niet goed mee te bemoeien, zeker niet met de artsen erbij…. Als ze weg zijn trek ik toch mijn stoute schoenen aan onder het motto “niet geschoten is altijd mis”.  Ik vraag aan de verpleegkundige of we het infuus kunnen uitstellen en eerst eens kunnen zien of de ontsluiting vordert door Mirjam uit bed te halen en haar te coachen. Als we dat doen ben ik overtuigd dat het kan helpen en dan is er misschien verder niks nodig. Ze pakt het gelukkig heel goed op, waar ik haar heel erg dankbaar voor ben! Ze gaat overleggen met de arts en komt terug om Mirjam te coachen. Ze heeft een aantal goeie tips waardoor Mirjam beter kan ontspannen. Inmiddels is ze ook uit bed. Yuri draagt zijn eigen steentje bij voor de ontspanning en zet een lekker rustig muziekje op. Hij heeft kleine boxjes meegenomen, weer zo’n goed idee!

De arts komt terug en zegt dat ze het een half uur zo willen aankijken, maar als er dan geen verschil is dan gaan ze toch starten met het infuus. Ik ben blij! En ik hoop en duim dat er straks een gevorderde ontsluiting is. Mirjam doet het ondertussen echt geweldig! Ze vangt de weeën goed op, blijft rustig en luistert ontzettend goed naar wat Yuri, de verpleging en ik tegen haar zeggen. Een half uur later is de arts terug, voor mij het moment van de waarheid. Ik geloof heel erg in “het kunnen” van je eigen lijf, zolang je de goeie adviezen krijgt. Ik hoop, ondanks dat het maar een half uur was, dat het verschil heeft uitgemaakt. En ja hoor, 5cm! Inwendig maak ik een driedubbele achterwaartse salto! Super Mirjam!!!!

Ondanks de vordering willen ze toch het infuus opstarten omdat de weeën nog niet regelmatig genoeg komen. Ze zullen langzaam weeën opwekker geven. Mirjam heeft er wel energie van gekregen dat er nu verandering in zit, dus ik hoop dat dit genoeg is! Er wordt nog 2x over pijnstilling begonnen, maar Mirjam vraagt er zelf niet om, met onze hulp gaat het goed, wat zo fijn is om te zien.

Eigenlijk “kabbelen” de centimeters zo door. Het gaat niet heel hard, maar het vordert. Mirjam vindt het zwaar, maar ze kan het aan. Ze zit op een stoel naast bed, staat naast het bed, ligt op haar zij… Ze probeert van alles en het werkt. Om 13u heeft ze 7cm ontsluiting en om 14.30u zit ze op 8cm. Normaal komen ze om de 2 uur de ontsluiting bekijken, maar vanaf 7cm heeft Mirjam al persdrang. Je ziet het ook aan haar buik. Alles in haar lijf vraagt om te persen, maar het kan nog niet. Ga je wel persen terwijl je nog geen volledige ontsluiting hebt dan gaat je baarmoedermond opzetten. Ze moet dus haar persdrang wegpuffen. Als je dit ooit heb moeten doen dan weet je dat dit het aller, aller, aller moeilijkste is! Het druist zo in tegen wat je voelt en wat je lichaam vraagt om te doen. Naar mate de tijd vordert wordt het alleen maar erger en erger. We proberen allemaal om haar er door heen te praten, om haar moed te geven om nog even vol te houden. Om 14:50u houdt ze het echt niet meer, maar het onderzoek wijst uit dat ze op 9cm zit. Wat een kwelling!! Hun kindje begint ook steeds meer op de weeën te reageren en lijkt het niet zo leuk meer te vinden. Daarom wordt er op het laatste moment nog besloten om een bloedonderzoek bij de baby te doen. Alles wordt klaargezet en ik hoop dat Mirjam nog de kracht kan vinden, om de persweeën weg te puffen én dit onderzoek te ondergaan. Wanneer alles klaar staat en de gynaecoloog wil beginnen, blijkt het hoofdje recht voor “de uitgang” te liggen! Het onderzoek is niet nodig! Ze mag persen!

“Thank God!” is het enige wat Mirjam kan uitbrengen. Om 15:40u mag ze persen, ein-de-lijk! Het lijkt wel of ze al haar frustraties van het niet mogen persen nu in de strijd gooit, want nog geen 10 minuten later wordt hun meisje geboren! Yuri mag hun dochter aanpakken en haar aan Mirjam geven, een prachtig moment! Er wordt gelachen, gehuild, bewonderd en op het eerste gezicht lijkt ze kerngezond. Ze is prachtig en krijgt de naam Inèz.

De navelstreng wordt doorgeknipt –het blijkt dan Inèz een volledig knoop in haar navelstreng had! – door Yuri en Inèz wordt lekker bij haar mama gelegd. Ze gaat al snel op zoek naar de borst en mama en Inèz oefenen met de borstvoeding. Na het eerste “kroeluurtje” skin-to-skin komt de kinderarts om haar te controleren. Terwijl hij haar goed bekijkt zegt Mirjam tegen Yuri: “ze heeft misschien wel een beetje een syndroom van Down gezichtje”. Ik heb het niet hardop gezegd, maar het is even door me heen geschoten toen ze net geboren was. Ik weet alleen niet of je dat misschien niet sneller denkt omdat je weet dat de kans bestaat… De arts zegt zachtjes dat hij het ook dacht toen hij haar net zag. Het is even een spannend momentje al merk ik dat niks nog het geluk van Mirjam en Yuri kan verpesten. Hij controleert haar echt grondig en kan op een kleine aanwijzing na – een grotere ruimte tussen de grote teen en de teen ernaast- geen aanwijsbare kenmerken vinden die op het syndroom van Down wijzen! Hij zegt voor 95% zeker te zijn, maar morgen nog even terug te komen om haar te bekijken als ze “uit de kreukels” is. Wat een fijn nieuws!

Inèz wordt in opperste concentratie aangekleed door papa zelf (tof als papa’s dat doen) en mag daarna meteen lekker bij papa liggen. De familie wordt gebeld en er wordt gesproken over dit kleine wondertje en hoe de bevalling is gegaan. Mirjam voelt zich super en is zo ontzettend blij dat het is gegaan zoals ze wilde zonder ruggenprik. Ik word meerdere keren bedankt, maar ze heeft het toch echt zelf gedaan!

Vlak erna komen haar ouders en zus en ook Yuri zijn familie komt haar bewonderen. Ik ben nu niet meer de enige met een grote camera. Inèz is overduidelijk het middelpunt van de belangstelling! We maken nog een groepsfoto en rond 19u ga ik weg. Het was wederom een mooie bevalling en ik ben heel blij dat alles zo goed is gegaan en Inèz gezond is.

Lieve Mirjam en Yuri: alle geluk toegewenst met jullie kleine meisje!

Ps. De arts is de volgende dag nog teruggekomen en heeft bevestigd dat er niks wijst op het syndroom van Down, alles gaat goed met Mirjam, Yuri en Inèz.

Reacties

Reacties