Hoe anders kan de tweede zijn? | Thuisbevalling Delft

Hoe anders kan de tweede zijn? | Thuisbevalling Delft

In september 2011 fotografeerde ik mijn 4^e geboorte. Het was voor mij de eerste geboorte buiten Zeeland en dat vond ik zelf erg spannend. Toen ik voor de eerste keer werd gebeld door Martijn en de weeën al behoorlijk heftig klonken, twijfelde ik geen moment en sprong ik in de auto. Toen ik aankwam ging de verloskundige net weg en was er nog helemaal geen ontsluiting. Het was het begin van een lange bevalling die eigenlijk thuis zou zijn, maar uiteindelijk in het ziekenhuis was.

Meer dan 24 uur later werd Hidde geboren. Ik heb op de bank geslapen, met Martijn gekletst, Wendy haar rug gemasseerd, haar moed ingesproken, eten en drinken gehaald, geslapen op 2 stoelen in het ziekenhuis nadat er een ruggenprik werd gezet en uiteraard foto’s gemaakt. Het hele verhaal over Hidde lees je hier: https://fermontfotografie.nlgeboortefotografie-delft-hidde

Ik was dan ook mega enthousiast toen ik vorig jaar een appje kreeg van Wendy dat ze weer zwanger was en me er weer graag bij wilde hebben. Hoe gaaf is het als je bij een tweede kindje weer mag fotograferen?! Helaas werd deze zwangerschap een miskraam en het duurde 8 maanden voor ze weer zwanger was. Het begon als een tweeling zwangerschap. Bij de eerste echo hoorden Wendy en Martijn 2 hartjes kloppen. De echo erna was er nog maar één hartje… Dit wordt een “vanishing twin” genoemd. Eén van de twee verdwijnt dan “gewoon”. Soms weet je dit niet eens omdat je pas met 10 weken de eerste echo hebt.

Hoe dan ook, wanneer ze mij appt is ze dolbij dat het goed gaat met dit kindje en wil ze graag weer afspreken dat ik er in december weer bij ben. Omdat we elkaar kennen is een kennismakingsgesprek dit keer niet nodig :-). In het contact wat we hebben geeft Wendy heel duidelijk aan hoe fijn ze het de vorige keer vond dat ik erbij was en dat ze zo blij is dat ik er nu ook bij zal zijn. Zelf heb ik er ook veel zin in! Vind het ook erg leuk om Hidde weer te zien, ben benieuwd wat voor mannetje hij is geworden!

Omdat het de vorige keer zo lang heeft geduurd voordat er wat ontsluiting was en die eigenlijk pas goed op gang kwam nadat uren later de ruggenprik werd gezet, ga ik er niet vanuit dat de baby er zomaar uit komt vallen. Garanties heb je nooit, maar in theorie zou dat niet het eerste zijn wat je zou voorspellen. Wendy vindt de bevalling dit keer ook erg spannend, vanwege de ervaring bij de eerste.

Op 3 december is Wendy uitgerekend en Hidde kwam met 40 weken en 1 dag. Maar zowel 3 als 4 december gebeurt er niks. Er wordt dan een storm in Nederland voorspeld en ik vraag aan Wendy of ze haar kindje dan toch ook nog even binnen wil houden ;-). Net als bij Hidde weten ze niet wat het wordt, een verrassing! Op donderdag 5 december gaat ze nog naar de verloskundige en als er dat weekend niks gebeurt dan gaat ze eventueel op dinsdag strippen . Ze is dan 41 weken..

Maar het is niet nodig, want op zondag krijg ik een berichtje van Wendy. Ik lig al in bed, het is net 23u geweest. Ze schrijft dat het rommelt, maar dat het wel steeds meer naar haar onderrug trekt, dus dit zou het weleens kunnen zijn. Nu hebben 2^e kindjes nogal eens de neiging om te doen alsof ze komen en dan zich te bedenken, dus ik schrijf naar Wendy dat als de verloskundige heeft bevestigd dat het begonnen is, dat ze me moet bellen. Ik weet hoe graag ze me erbij heeft, dus als er echt iets geks is, zal ze me ook zeker bellen.

Ik val in slaap, maar ben regelmatig wakker. Als ik om 4u nog eens wakker schiet en me realiseer dat ik nog niet gebeld ben, ga ik er vanuit dat het toch vals alarm was. Het zal dan in elk geval niet lang meer duren, want er gebeurt dus wel wat. Ik slaap weer verder, tot ik wakker word van mijn telefoon! Het is 5.08u. Het is Martijn en hij zegt: “de verloskundige zegt dat je moet komen”. Ik ben natuurlijk meteen nieuwsgierig en vraag hoeveel centimeter ze heeft en of ik me suf moet haasten of nog rustig aan kan doen. Martijn speelt de vraag door aan de verloskundige en ik krijg als antwoord: “je moet gewoon komen”. Ik zit meteen rechtop in mijn bed, want dit antwoord is meestal geen goed teken. Ik weet dat Wendy naar het ziekenhuis wil, dus ik vraag of ze naar het ziekenhuis gaan. Wanneer het antwoord daarop “nee” is, weet ik genoeg. Ze is al heel ver!! Ik ga het toch niet missen?! Hoe kan dat nou? Ik begrijp niet goed wat er dan in de afgelopen uren is gebeurd, want Martijn en Wendy zijn geen mensen die te laat zouden bellen.

Er is geen tijd om er bij stil te staan. Mijn kleren liggen al klaar, ik poets mijn tanden en ondertussen is mijn vriend Denny wakker en de schat stelt voor om ondertussen mijn brood te smeren ♥ super fijn! Ik ren nog geen 10 minuten later de deur uit met mijn klaargemaakte ontbijtje en spring in de auto. Ik stuur Martijn een app met de vraag of hij me op de hoogte houdt en dat zal hij doen. Ik vrees de hele weg dat ik het niet ga halen. Het is anderhalf uur rijden naar Delft en dat is goed te doen, maar als ze al niet eens meer naar het ziekenhuis gaan wat maar 10 minuten van hun huis is…. Ik kan wel huilen 🙁

Als ik er bijna ben krijg ik toch opeens de stille hoop dat ik nog op tijd ben. Ik heb nog niks gehoord.. Ik herken alles nog en zet snel mijn auto voor de deur. Ik merk dat ik helemaal tril. De deur wordt al opengemaakt. Er staat een vrouw en ik stel me niet eens voor want ik ben toch overdonderd van wat ik hoor “je bent te laat, het kindje is een half uur geleden geboren. Je kan er niks aan doen, het ging zo snel. Ze zijn boven, loop maar door”. Eigenlijk op de automatische piloot loop ik door, ik ken de weg. Het is 6.45u en ik besef me dat ik bij de bevalling van Hidde rond dezelfde tijd aankwam (wanneer ik later het verhaal van Hidde erbij pak zie ik dat het PRECIES DEZELFDE TIJD is. Bizar toch?!). Er is alleen een heel groot verschil: ik moet nu niet nog 24 uur wachten, ik heb het gemist….

Ik loop de slaapkamer in en daar ligt Wendy. Ze ziet er absoluut niet uit alsof ze net bevallen is. Er is iemand heel druk foto’s aan het maken (gelukkig!!). Het blijkt een student verloskunde te zijn die de bevalling heeft gedaan en ze vertelt me dat er door de kraamhulp tijdens de bevalling ook foto’s zijn gemaakt. Ik ben blij om te horen dat ze in elk geval iets hebben. Wendy is trots en zegt: “ze is er al”. Ooooh het is een meisje!!! Ik feliciteer ze beiden en vraag hoe ze heet. Ze heet Guusje ♥ Erg leuk want zo heet mijn hele goeie vriendinnetje ook!

Ik begin met fotograferen en ondertussen krijg ik het verhaal te horen. De weeën waren na de app naar mij wel langzaam aan begonnen, maar kwamen elke keer niet heel snel achter elkaar. Toen ze een tijdje om de 5 minuten kwamen hadden Wendy en Martijn besloten om de verloskundige te bellen. Die was in het ziekenhuis en omdat ze daar toch heen moesten, besloten ze daarheen te gaan om te zien of er al wat aan het gebeuren was. Wendy haar moeder werd gebeld (oh chips, dat was haar moeder beneden! Ik heb haar niet eens gefeliciteerd) om op Hidde te passen. Die was ook nog even wakker geworden net voordat Wendy en Martijn naar het ziekenhuis gingen. De afgelopen weken was hij erg onrustig en werd hij vaker ’s nachts wakker en dan kroop hij dicht tegen Wendy haar buik aan. Heel lief! Rond  3u waren ze in het ziekenhuis en daar namen de weeën af. Bij inwendig onderzoek bleek er nog helemaal geen ontsluiting te zijn, dus het leek op dat moment toch vals alarm en ook geen reden om mij te bellen (had ze toen maar 2 cm gehad dan was ik zeker gaan rijden). Er was dus ook geen reden om in het ziekenhuis te blijven, dus gingen Wendy en Martijn weer naar huis. Ze kwamen om 3.22u thuis en om 3.45u ging Wendy haar moeder weer naar huis. Die was de deur nog niet uit en opeens uit het niks waren daar heftige weeën om de minuut, maar ja, ze hadden net gehoord dat het niks was, dan ga je ook niet snel opnieuw bellen… Martijn is uiteindelijk degene die de knoop doorhakt… nog geen uur nadat ze thuis zijn aangekomen, belt hij de verloskundige die er al snel is. Wendy heeft op dat moment 6 cm! De verloskundige weet dan meteen dat dit snel zal gaan, want anderhalf uur geleden was er nog niks… Ik word gebeld. Ze stellen het breken van de vliezen nog uit om wat tijd te rekken… Maar dat heeft niet gewerkt.

De rest van het verhaal ken ik. Hoe kan het toch zo anders lopen? Bij de eerste was het de bedoeling om thuis te bevallen en dat werd het ziekenhuis na een bevalling van ruim 24 uur en nu was het de bedoeling om naar het ziekenhuis te gaan en deze dame wordt gewoon in 3,5 uur thuis geboren. Het blijft zo onvoorspelbaar… Maar ja, ondertussen baal ik wel als een stekker.

Ik maak zoveel mogelijk foto’s. Guusje is echt een meisje en ik vind haar niet heel erg op Hidde lijken. Ze lijkt kleiner en is fijner. Ze drinkt meteen super goed aan de borst. Wendy heeft Hidde ook lang borstvoeding gegeven en toen leek het wel of ze slagroom produceerde. Het zal zo te zien ook dit keer wel goed komen 🙂 Martijn belt ondertussen naar familie om te vertellen dat hun dochter (!) er al is. Ik denk dat niemand het kan geloven. Guusje lijkt voorlopig nog niet klaar te zijn met drinken, dus krijgt ze de andere borst aangeboden waar ze ook weer gretig gebruik van maakt. Het is een mooi gezicht om Wendy en Martijn zo te zien genieten! Wanneer het er een kwartier later niet op lijkt dat ze nog los gaat laten, maakt Wendy haar zelf maar los zodat papa haar ook voor de eerste keer kan vasthouden! Niet lang daarna staat Wendy er naast! Zo’n groot verschil met de vorige bevalling! Door het kettinkje wat ze aan heeft (dat gaat eigenlijk nooit af), haar opgestoken haar en een slaapjurkje van kant zou je denken dat ze net van een feestje komt.

Vlak daarna kan Martijn niet meer wachten. Het is nu half 8 en hij gaat Hidde wakker maken. Zo typisch dat hij nachten achter elkaar wakker is en nu de hele bevalling lang en zelfs met al deze mensen in huis, door heeft geslapen. Ik ben benieuwd hoe hij reageert!
Een paar minuten daarna zie ik een slaperig mannetje in de gang staan. Wat leuk om hem weer te zien! Daar denkt Hidde zelf anders over, hij vindt het nogal spannend al die mensen in huis. Dat snap ik goed. Hij komt met een slaperig, nors gezichtje binnen. Alsof hij denkt: wat ís dit allemaal?! Hij is duidelijk overdonderd. Zijn mama krijgt eerst een dikke knuffel en dan gaan zijn ogen naar zijn zusje en daar gaan ze niet meer weg. Wat hij denkt is een raadsel, want die norse slaperige blik blijft, maar geen seconde haalt hij zijn ogen weg bij zijn zusje. Hij houdt het heel goed in de gaten. Zijn zusje aanraken of vasthouden is nog een brug te ver, daar hij is hij nog niet klaar voor.

Ondertussen is de verloskundige weer op de kamer en die gaat Guusje op het bed nakijken. Martijn speelt wat met Hidde, maar als ze te dichtbij Guusje komen wil Hidde toch weer gauw wat verder er vandaan. Hij moet nog even wennen aan het feit dat hij nu een grote broer is. Tijdens de controles komt Wendy haar moeder boven om de kleine Guusje te bewonderen. Een leuke verrassing voor Hidde. Wat moet zo’n ventje wel niet denken. Word je wakker gemaakt en heb je opeens een huis vol vreemden mensen, je opa’s en oma’s op bezoek en een zusje!

Guusje vindt het allemaal prima en wordt ondertussen gewogen. Ze weegt 3600 gram en dat is inderdaad minder dan dat Hidde woog. Dat ze er kleiner uitziet klopt dus. Nadat ze is gewogen mag de trotse oma haar kleindochter vasthouden. Die heeft toch veel geduld moeten hebben daar beneden! De kraamverzorgster is ondertussen ook weer terug op de kamer en gaat Guusje nu aankleden terwijl Martijn even met Hidde naar beneden gaat. Guusje is qua temperatuur nog niet warm genoeg, dus die wordt met een aantal kruiken in haar bedje gelegd om weer wat op temperatuur te komen.

Wanneer ik beneden kom is Martijn met Hidde aan het spelen. Vlak daarna komt oma naar beneden om Hidde aan te kleden en zijn grote broer een medaille op te doen. Daar moet hij alleen niks van hebben, hij trekt hem elke keer van zijn kleding af. Liever speelt hij in zijn keukentje en dus breng ik wat tijd rond in Hidde zijn keuken. Ik krijg een lekker gebakken ei met peper, zout, mosterd en ketchup. Het ontbreekt me aan niks 😀 Wendy is ondertussen aan het douchen en wanneer ik hoor dat ze klaar is gaan we met z’n allen naar boven. Hidde rent meteen naar de babykamer en nu is hij reuze nieuwsgierig. Ik zie dat hij zijn hand door de spijlen steekt en hij zegt “aai, aai, aai”. Te schattig!

De kraamverzorgster neemt nogmaals de temperatuur en die is nu al wat beter. Het is tijd voor cadeautjes, zowel voor Wendy als Hidde. Ik maak daarna wat foto’s van Guusje en dan ook foto’s van Hidde en Guusje. Hij wil haar graag vasthouden en strekt zijn armpjes al ver in de lucht. Wat lief om ze zo samen te zien!

Vlak daarna komen Martijn zijn ouders binnen lopen. Wat leuk om hen ook weer te zien! Het voelt allemaal zo vertrouwd. Ik maak mooie foto’s van de trotse opa en oma en we kletsen wat. Wendy heeft wel veel last van naweeën en ik denk wel dat het goed is als ze ook nog wat rust krijgt, want de dag begint nu gewoon weer. Het is jammer dat ik het gemist heb en dat zal altijd balen blijven. Geboortes vallen niet te plannen, hoe graag je dat ook wilt en ik ben in ieder geval blij dat ik al deze mooie foto’s heb kunnen maken.

En bij een derde.. nou dan spring ik bij de eerste kick in de auto 😉

Lieve Martijn, Wendy en Hidde: geniet van jullie mooie dochter/zusje!

Reacties

Reacties