Eerste blogs
Super spannend, we hebben de knoop doorgehakt en gaan de blogs publiceren! Ik wilde het al eerder, maar Denny heeft er even over na moeten denken. Hij zei elke keer: “als we goed nieuws hebben, dan kan je gaan publiceren”, maar hoe langer het duurt hoe meer ik dacht: wat als we nu nooit goed nieuws hebben? Kan ik er dan nooit over praten? Ik denk dat ik er dán juist over wil praten..
Op één of andere manier is het onderwerp (een beetje) taboe. Je vertelt niet wanneer je “bezig bent” om zwanger te raken, dus als het dan niet lukt kan je dat ook niet echt met mensen delen. Ik weet door mijn werk dat er veel vrouwen zijn waarbij het niet vanzelf gaat… Regelmatig deel ik hele intieme geboorteverhalen en elke keer ben ik zo blij dat dat mag! Elke keer denk ik: op een dag kan ik het verhaal van ons kindje delen, maar die dag blijft uit… Daarom besluiten Denny en ik om dit verhaal te delen met jullie, omdat ik weet dat er veel meer vrouwen (en mannen) in hetzelfde schuitje zitten. Het heet “mijn leven” omdat ik het schrijf, maar eigenlijk is het “ons leven” want zonder Denny zou dit verhaal niet bestaan.
Ik vind het doodeng om de eerste blogs te delen –ik dacht dat Denny het enger zou vinden dan ik, maar ik betwijfel het – en omdat we alles wat jullie tot nu toe hebben gelezen al hebben meegemaakt bij het publiceren van de eerste blog zien we de reacties helemaal niet aankomen. Iedereen lijkt te denken dat ik zwanger ben….
We nemen het niemand kwalijk hoor, het is waarschijnlijk heel logisch om te denken dat je zo’n verhaal vertelt, wanneer het eindigt met goed nieuws. Zo zit de mens denk ik in elkaar. Het kan heel goed, dat wanneer je dit leest, dat ik zwanger ben, maar het kan ook heel goed dat dat niet zo is. Ik weet zelf niet hoe het afloopt op het moment dat ik dit schrijf, dus erg knap dat er veel mensen het wel denken te weten 😉
Ondertussen krijg ik veel privé berichten van vrouwen in hetzelfde schuitje. Het is “grappig”, zij weten zelf ook niet waar dit verhaal naar toegaat en toch lijken ze het meteen te begrijpen. Als je hebt meegemaakt dat zwanger worden niet vanzelf gaat dan weet je hoe het is….
Voel je vooral niet schuldig als jij één van de mensen was die dacht/denkt dat dit verhaal zou/zal eindigen in een zwangerschap, want je was/bent niet de enige. Een verloskundige zei nog voordat ik de blogs ging publiceren: “ik denk dat mensen zullen schrikken” en ik snapte niet goed waarom ze dat zei, maar na de eerste publicaties denk ik toch hetzelfde.
Ik (we) ben (zijn) deze blogs begonnen(en) omdat er veel meer vrouwen zijn, omdat er veel meer stellen zijn die moeite hebben met kinderen krijgen. Die ook elke week te horen krijgen: “en wanneer krijgen jullie een baby?”. Ik heb altijd goed om kunnen gaan met deze vragen, ook vanwege mijn werk, maar er zijn vele vrouwen die dit elke keer weer heel confronterend vinden. Daarnaast wilde ik een stukje “teruggeven” na alle mooie verhalen die ik van jullie mocht delen.
Dit is niet om je schuldig te laten voelen, ik betrap mezelf soms net zo goed op de vraag “wil je kinderen ?”. Dit is om je in te laten zien dat het soms anders gaat, dat het niet altijd vanzelf gaat en dat een hele onschuldige vraag voor veel verdriet kan zorgen… Daarnaast hoop ik dat –stellen in dezelfde situatie- zichzelf in de verhalen herkennen en dat het helpt op de weg naar wat je het allerliefste wilt: een baby.
Allemaal bedankt voor het volgen en lezen. Ik hoop net als jullie dat Denny en ik op een dag –het liefst zo snel mogelijk 😉 – goed nieuws hebben!!! En zo niet, dan moeten we daar ook een weg in vinden….
Ik heb het eigenlijk altijd wel begrepen hoor, dat het helaas nog niet gelukt was/is bij jullie.
Wat ik even kwijt wil, is dat ik het ook altijd zo pijnlijk vind dat er op bruiloften altijd zo pusherig wordt gedaan om maar zo snel mogelijk kinderen te krijgen… alsof dat zo vanzelfsprekend is, alsof het een kwestie van bestelling plaatsen is… Afgelopen weekend werd er op een bruiloft zelfs een (overigens met liefde en goed bedoeld hoor) ‘baby-blanket’ gegeven….Nog afgezien van het feit dat het bruidspaar ook nog kinderen moet wíllen, kan dat erg pijnlijk zijn, ook voor andere gasten.
Ik wens jullie heel veel succes en geluk toe, met het laten uitkomen van jullie kinderwens.
Eerlijk gezegd dacht ik ook dat je naar goed nieuws aan het toe schrijven was.
Het is idd een moeilijk onderwerp om te bespreken. Vooral omdat mensen vaak niet begrijpen hoe diep een kinderwens zit, worden er, bedoeld of onbedoeld, botte opmerkingen gemaakt.
Iemand in mijn nabije omgeving zit in vergelijkbare situatie. Mijn grootste wens is dat die droom vervuld wordt.
Respect voor jullie en ieder stel dat graag kinderen wil en waarom het om de een of andere reden niet (meteen) lukt… Meedoen aan Moeders voor moeders was voor mij dan ook een must, kon ik toch iemand een beetje helpen….
Je schrijft geweldig en vind het super dat jullie gaan publiceren! Ondertussen blijf ik duimen en steek een kaarsje aan voor jullie…. x
Echt een heel groot respect dat jullie dit met ons willen delen,dikke knuffel en we blijven duimen en hopen voor jullie. <3