Als je de titel van dit geboorteverhaal bekijkt, denk je misschien: huh? Het is een bijzonder en mooi verhaal over een thuisbevalling in het Limburgse Geleen, maar voordat ik daar kan beginnen moet ik eerst terug in de tijd.
In februari sta ik samen met Jeanette op de 9 maanden beurs, ik besluit even pauze te nemen en prompt word ik door Jeanette gebeld: “er staan hier 2 mensen die heel graag meer willen weten over geboortefotografie!” Ik loop snel terug en ontmoet Sanne samen met haar moeder Carla. Ze zijn heel erg enthousiast over de foto’s, maar de vraag is: kom ik wel waar ze wonen: Geleen? Als Zeeuw weet ik eerlijk gezegd niet waar Geleen precies ligt (Limburg dat weet ik, maar waar precies in Limburg niet), ik weet wel dat Sittard precies op de 2 uur-rijden-grens ligt. In Sittard woont namelijk een verloskundige Sarah die mij vanaf het begin al volgt op Facebook. Ze is altijd enthousiast over mijn werk en wijst haar zwangeren regelmatig op mijn site, gewoon om verhalen te lezen en foto’s te bekijken; als voorbereiding op de bevalling. Geleen blijkt vlakbij Sittard te liggen en nóg toevalliger: Sarah blijkt een hele goeie vriendin van Sanne te zijn en gaat de bevalling doen! Wat geweldig, dan ga ik haar eindelijk ontmoeten! Terwijl we staan te praten, zegt Carla (de moeder van Sanne) dat zij en Deivy (haar man) de geboortereportage van haar cadeau krijgen. Het is zo een mooi en ontroerend moment dat we alle 4 met tranen in onze ogen staan :-).
We hebben op de beurs meteen het kennismakingsgesprek, wat heel gezellig is. Sanne gaat proberen om nog met Deivy een keer naar Zeeland te komen, maar als dat niet lukt, dan zal ik hem ontmoeten op de dag zelf. Ze vertelt dat Deivy uit Italië komt en dat ze eerst daar hebben gewoond, ze praten samen Italiaans en wonen sinds 3 jaar in Nederland. Zijn Nederlands wordt steeds een beetje beter.
Na de beurs besluit ik Sarah te mailen om te zeggen hoe leuk ik het vind dat ik haar ga ontmoeten, ze mailt niet meteen terug en als ze terug mailt heeft ze geen goed nieuws…. Ze begint haar mail heel enthousiast, dat ze ook uitkijkt naar de bevalling en het feit dat deze gefotografeerd gaat worden, maar… schrijft ze… ik moet je ook wat vertellen.. “Het lijkt me wel belangrijk dat je er van af weet.” Bij haar a.s. man (35 jaar) is de week daarvoor leukemie geconstateerd. Hun leven staat op zijn kop. Ik lees het verhaal met kippenvel over mijn hele lijf. Ze schrijft dat het altijd als een paal boven water stond dat zij en Gerzon een kindje wilden en dat als het zo ver zou zijn dat ik de geboorte zou fotograferen. Om die reden zal de geboorte van Sanne haar baby voor haar ook extra emotioneel zijn.
In de tijd die volgt (maart en april 2012) volg ik het verhaal op de voet. Sarah start een Facebook groep voor Gerzon om een stamceldonor te vinden, ze zoekt de pers op en ze besluiten een maand eerder te trouwen. Ondertussen gaat de zwangerschap van Sanne heel goed en komt de uitgerekende datum (1 mei 2012) dichterbij.
Op 26 april 2012 lijkt het zover te zijn. Carla belt me op dat Sanne al heel de nacht harde buiken heeft gehad en dat het nu op weeën begint te lijken. Ze komen nog niet snel achter elkaar, maar dan ben ik in elk geval voorbereid. Om 16u heb ik Sarah aan de telefoon, er is 2 centimeter ontsluiting: ik besluit te gaan rijden.
Om 18.30u kom ik aan in Geleen. Terwijl ik denk voor het juiste huis te staan, zie ik door het raam een bekend gezicht: Gerzon. Ik herken hem van alle foto’s en het youtube filmpje wat gemaakt is om aandacht te geven aan stamceldonatie. De deur wordt open gedaan door een jongen die ik niet ken. Hij heeft handschoenen aan die een beetje wit zijn. Ik ben even in de war. Meestal hebben de verloskundigen handschoenen aan en die zien ook wel eens wittig na inwendig onderzoek :-). Wanneer ik binnenkom snap ik langzaam wie dit is en wat hij aan het doen is. Het is Deivy de aanstaande papa en hij is pizza aan het maken! Verse Italiaanse pizza. Wow, ik val met mijn neus in de boter :-). Ik begrijp van Gerzon dat Deivy en Sanne eigenlijk vandaag bij hem en Sarah zouden komen en dat Deivy daar pizza zou bakken. Gerzon had gezegd, “na de pizza komt de baby…. “ Hij lijkt gelijk te krijgen. Ik ga even boven kijken waar ik kennismaak met Sarah. Ze heeft net de vliezen gebroken en Sanne heeft 4 centimeter ontsluiting. Carla (haar moeder) ondersteunt Sanne en vindt het zelf heel erg spannend. Terecht! Ze wordt voor de eerste keer oma.
Ik besluit eerst foto’s te maken van de papa beneden die in de weer is met de pizza. Het komt niet vaak voor dat de keuken op z’n kop staat en dat een a.s. vader pizza aan het bakken is i.p.v. naast zijn vrouw te zitten haha. Hij is zó nerveus, het is aandoenlijk. Hij vertelt hele verhalen in zijn schattige Nederlands en ondertussen is hij van alles aan het voorbereiden, want hij zegt “ik word tranquilo van koken.” Hij is er vol van: hij wordt papa! Hij is zelfs van plan zijn eigen kind aan te pakken: heel stoer! Hij vertelt over de Dominicaanse Republiek (ik begreep al niet dat er een dekentje lag uit de Dominicaanse republiek in de babykamer, hij kwam toch uit Italië?) waar hij is opgegroeid. Toen hij 10 jaar was, is hij met zijn moeder, broer en zus naar Italië gekomen, nadat zijn vader van de 1 op de andere dag spoorloos was verdwenen. Poe, een heftig verhaal. Hij zegt dat zijn vader bij hem is en dat hij vanaf een foto kan kijken hoe straks Sofia wordt geboren. Mooi.
Ik ga weer boven kijken. Sanne heeft van tevoren gezegd dat ze wel toonbaar op de foto wil. Ze heeft nu sinds 1.30u vannacht weeën en het is er niet van gekomen om nog wat make-up op te doen. Sarah zegt elke keer spottend: “wil je je al opmaken?” 🙂 Uiteindelijk zorgt Sarah, tussen de weeën door, dat Sanne er nog even op haar best uit komt te zien voor de fotoshoot 🙂 Dat kunnen niet veel vrouwen zeggen dat ze opgemaakt worden door hun verloskundige. Sanne heeft het zwaar, maar doet het heel erg goed. Als je een natuurtalent kan zijn in puffen, dan is zij het! Carla vertelt dat ze verder niks aan zwangerschapsgym heeft gedaan. Ze was 2x geweest, maar had het idee dat vrouwen daar alleen maar kwamen om te klagen over zwangerschapskwaaltjes en daar had ze geen zin in :-). Ze is dus écht een natuurtalent. Sarah is alles aan het klaarleggen en samen checken we nog een keer de bedopstelling en het licht (er is een lamp meegekomen van Carla thuis die we al bombarderen tot de beval-lamp). We zetten alles goed en we zijn er klaar voor.
We proberen Deivy te stimuleren om naar boven te komen, maar de pizza is zijn leven op dit moment, zijn afleiding. Hij heeft zich voorgenomen om voor Gerzon pizza te maken, dus hij máákt die pizza, te nerveus om iets anders te doen. Uiteindelijk dwingen we hem om naar boven te gaan, waar Sanne maar 1 ding kan zeggen: “ga douchen, je stinkt naar pizza.’. Hij ziet er totaal ontredderd uit, want de pizza is nog niet klaar en nu moet hij douchen en boven blijven :-). Hij gaat naar beneden en wanneer ik 15 minuten later beneden kom, is hij tóch nog met de pizza bezig haha. Er is er 1 klaar en we schoppen hem naar boven. Gerzon, de a.s. opa en ik genieten van de pizza (stiekem ben ik wel blij dat die toch nog af is, want hij is héérlijk!). Deivy komt nog even met een handdoekje naar beneden om te checken of die lekker is haha .“Schiet op papa! Naar BÓ-VEN!!! Hup, hup!”.
Vanaf dat moment is hij boven en gaat hij niet meer weg. Het is 20u en Sanne heeft inmiddels 6 centimeter ontsluiting en ligt op haar linkerzij. De baby ligt nog niet met de kin op de borst en Sarah hoopt dit zo te bevorderen. De weeën worden daardoor wel een stuk heftiger en ze heeft veel moeite om ze weg te puffen. Tot overmaat van ramp moet ze nog naar het toilet en die is beneden. Met hulp van Deivy, haar moeder en Sarah komt ze beneden. Daar begint langzaam het drukgevoel. Wanneer ze weer boven is –met een hoop moeite- heeft ze echt het gevoel dat ze mee kan gaan persen. Het klopt, want we kunnen al haartjes zien! Het is 21.10u.
Ze gaat terug op bed liggen en al heel snel is het hoofdje zichtbaar. Deivy kijkt vlak voor zijn dochter wordt geboren nog even omhoog, alsof hij een schietgebedje doet, of misschien moet hij aan zijn vader denken. Helaas zit er naast het hoofdje, een handje, dus Sarah moet even ingrijpen om dit handje los te krijgen, maar daarna kan Deivy zijn dochter aan pakken en aan Sanne geven. Het is een heel mooi en bijzonder moment. In bijzijn van opa en oma, Gerzon (die is samen met opa op het laatste moment naar boven gekomen) en Sarah wordt Sofia om 21.33u geboren! Ze is perfect.
Er wordt gelachen en gehuild en wat is iedereen trots! Deivy belt naar Italië om het vol trots te vertellen, hij is iedereen aan het knuffelen, loopt rond als een kip zonder kop en vertelt dat Sarah en Gerzon peettante en peetoom zijn van kleine Sofia. Of was het Sanne die dat deed? Ik weet het niet, er gebeurt van alles. Oma kan haar ogen niet van haar kleindochter houden en ook opa komt wat dichterbij om te kijken. Iedereen feliciteert elkaar.
Sanne maakt ‘t het komende uur nog spannend, want de placenta komt niet meteen. Sofia mag daarom gelijk aan de borst om de placenta te bevorderen eruit te komen. Sofia is net zoals haar moeder, een natuurtalent en drinkt meteen gulzig aan de borst… De placenta laat nog steeds op zich wachten. In een thuissituatie mag je een uur wachten op de placenta, als die dan nog niet komt dan moet je alsnog naar het ziekenhuis. Sarah, de kraamhulp en ik wisselen af en toe blikken met elkaar en hopen en duimen dat de placenta komt. Om 22.33u op de minuut af precies een uur later, wordt de placenta geboren… Pfieuw…!
Ondertussen is het nieuws van de geboorte van Sofia als een lopend vuurtje gegaan en blijken er wat mensen beneden te zitten. Sarah stelt voor om ze nu alvast naar boven te halen zodat Sanne en Deivy straks lekker met z’n tweetjes kunnen genieten. Ze zal dan de controles van Sofia doen onder toeziend oog van het bezoek. Ik vind het gek dat ze praat alsof beneden de woonkamer vol zit, maar wanneer de één na de ander de trap op komt, begrijp ik dat het écht zo is. De héle kamer staat vol, ongelofelijk, dit heb ik nog nooit meegemaakt. Met een hoop oeh’s en ah’s en hier en daar een traantje wordt Sofia, met uitleg, helemaal gecontroleerd door Sarah. De conclusie is: ze is perfect! Ze wordt aangekleed en Deivy pakt haar aan, loopt naar Gerzon en geeft Sofia aan Gerzon. De hele kamer valt compleet stil, je kan een speld horen vallen. Sarah wordt aan de andere kant van de kamer eens goed geknuffeld en mensen beginnen te huilen. Ik denk dat er iets mis is met mijn autofocus want ik zie alles wazig, mijn autofocus blijkt prima, maar ook ik heb tranen in mijn ogen. Het is een mooi, ontroerend moment, maar ook heel confronterend. Ik hoop van harte dat ik de volgende keer in deze regio de geboorte van het kindje van Gerzon en Sarah zal fotograferen!
Ik blijf langer dan dat ik normaal altijd doe, want de tijd vliegt voorbij. Ik maak mooie foto’s van Sofia en we bespreken hoe de bevalling is verlopen. Sanne heeft de Epi-no gewonnen die ik een paar weken geleden mocht weggeven. De Epi-no belooft een korte persfase (10 minuten bij een eerste is inderdaad heel kort) en de kans op een knip of scheur is kleiner. Wanneer je kindje wordt geboren met een handje naast zijn of haar hoofd, is scheuren onvermijdelijk, dus hoe de bevalling was geweest zonder het handje zullen we niet weten. Sanne heeft het oefenen met de Epi-no in elk geval als positief ervaren.
Wanneer ik uiteindelijk afscheid neem, krijg ik van iedereen een grote knuffel. Wat een warm en fijn gezin is dit! Beneden is Deivy weer druk in de weer met de pizza’s, het is jammer dat ik nog helemaal naar Middelburg moet rijden, anders had ik zeker gewacht op nog zo’n lekkere pizza!
Lieve mensen uit Geleen, Sanne, Deivy, Carla, Sarah en Gerzon, ik vond het een voorrecht om erbij te mogen zijn. Bedankt voor de gastvrijheid! Geniet met z’n allen van dit mooie kleine wondertje en Sarah en Gerzon: heel veel sterkte!
NB de foto waar Gerzon en ik genieten van de heerlijk zelf gemaakte pizza is gemaakt door Sarah.
36 reacties op Baby, Pizza, Amore, Blijdschap en Tranen