De eindsprint | Geboortefotografie Zeeland
Al vroeg in de zwangerschap kreeg ik een mailtje van Marloes dat eindigde met: “Ps. Familie e.d. zijn nog niet op de hoogte van onze zwangerschap ;-)”. Zo bijzonder dat ik vaak al heel vroeg in de zwangerschap op de hoogte ben.
Een paar weken laten ontmoeten we elkaar bij ons thuis. Marloes is verpleegkundige in het ziekenhuis en weet wat meer dan de gemiddelde aanstaande moeder, voor Jerome, haar vriend is alles wat nieuwer. Beiden hebben erg veel zin in de komst van de baby. Op het moment dat ze bij mij zijn, weten ze nog niet wat het wordt, maar een paar weken later komt er een blauwe taart voorbij, het wordt een jongetje! Hij wordt verwacht op Bevrijdingsdag 5 mei.
Hij wil alleen al wat eerder ‘bevrijd’ zijn :-), want op 30 april krijg ik een app-je van Marloes. Het is 11.45u en ze schrijft dat ze sinds een uur of 9 weeën heeft. Althans, dat denkt ze. Ze gaat me op de hoogte houden en even kijken hoe het de rest van de dag verloopt. Om 12.40u komt de volgende app. Ze gaat de verloskundige bellen, want: “moet nu beginnen met zuchten”. Ik heb in de tussentijd al mijn spullen klaargezet. Het kan nog lang duren, maar misschien ook niet en dan staat het maar alvast gereed.
Om 14.10u komt de volgende update: 1 cm ontsluiting… Hmm, dat is nog niets om je voor te gaan haasten, maar er gebeurt dus wel wat. Het kan alle kanten op. Marloes schrijft dat ze bij verandering moet bellen en dat de verloskundige anders zelf belt om 18u. Blijkbaar heeft Marloes zelf eerder gebeld, want de volgende update is om iets voor 18u en de verloskundige is al langs geweest. Ze heeft nu 3cm en ze gaan zo richting het ziekenhuis. Marloes verwacht daar om 19u te zijn. Het begint nu ergens op te lijken. We spreken af dat ik bij de volgende controle kom, rond de 5cm. Dat loopt alleen iets anders, want om 19.48u belt Jerome. “De verloskundige zegt dat het snel gaat en dat je beter kan komen”. Wanneer de verloskundige dat zegt, weet ik genoeg, dan is er geen tijd om nog iets te doen, spullen pakken en go! Ik zeg tegen Jerome dat ik er nu aankom, maar dat hij me moet laten weten als het echt echt heel snel gaat, want dan ren ik met mijn camera om mijn nek zo vlug mogelijk door. Nog geen 2 minuten later belt hij weer….
Ik zit in de auto en rijd zo snel als ik kan. Ze heeft al 10cm ontsluiting! Wow! Je kan er echt geen peil op trekken. Zo’n rustige start en nu zet dit mannetje even een eindsprint in. Hij heeft er zin in!
Om 20.13u ben ik bij het ziekenhuis. Ik weet nooit hoe de situatie is als ik binnenstap, dus ik doe het altijd zo rustig mogelijk en dat was hier maar goed ook, want ik stap een oase van rust binnen. Is hier iemand aan het bevallen??? Ik kijk om het gordijntje en Marloes ligt op bed. Er speelt een rustig muziekje op de achtergrond en de sfeer is in alle opzichten mega relaxed. Ik hoor dat ze net mag beginnen te persen. Wat is ze rustig! Misschien verandert dat met een wee…
Maar nee, er komt een wee en Marloes perst op haar manier, krachtig maar rustig. Ze wil maar 1 ding en dat zijn handen vasthouden. 1 hand van Jerome rechts van haar en 1 hand van de kraamverzorgster links van haar. Als het niet goed is, dan hoor je het wel. Niet boos, niet lief, gewoon de woorden die nodig zijn om de boodschap over te brengen. “Je handen zijn zo warm Jerome, maak ze koud met een washandje”, “Maak je handen droog, ze zijn zo nat”, “Pijn in mijn rug, hand Jerome”. Marloes heeft erg veel last van haar onderrug en Jerome geeft met zijn vuist tegendruk. Een andere houding wordt als optie gegeven of de baarkruk, maar Marloes wil niet weg waar ze ligt. Ze kan niet bewegen en wil blijven waar ze is. Ze wil ook niet haar benen naar haar toe trekken, maar persen op haar eigen manier. Wat ze overigens super goed doet!
Elke perswee wordt ze aangemoedigd door de verloskundige en de kraamverzorgster. Ik zie Jerome een paar keer hoopvol meekijken, maar er is nog niets te zien. Hij zal wel denken: waarom staan die zo enthousiast mee te roepen haha. Af en toe laat Marloes van haar horen: “Hand! Hand! Nee niet die, die koude!”. Ze heeft het bloedje heet, maar de airco doet het niet, dus behalve koude washandjes kunnen we niet veel doen. Daarnaast moet het straks voor de baby wel lekker warm zijn.
Het persen gaat goed, maar langzaam. De verloskundige constateert dat de baby niet helemaal recht voor de uitgang ligt en dat het daarom lastig gaat. Marloes is inmiddels een uur aan het persen, moe en op. De verloskundige wil het nog een half uurtje aankijken en anders moet de gynaecoloog gebeld worden. We zien soms wel al een klein beetje haartjes, alleen de baby wil “het bochtje” niet om komen.
Uiteindelijk besluit de verloskundige na bijna anderhalf uur persen dat ze de gynaecoloog gaat bellen. Ze draait zich om om de telefoon te pakken en het lijkt Marloes ‘t laatste stukje kracht te geven, want daar komt ie langzaam meer in zicht! Jaaaa, kom op Marloes, je kan het!! Die gynaecoloog willen we niet zien! De verloskundige draait zich om, nadat ze ons enthousiast hoort roepen en drukt de telefoon uit. Het hoeft niet!
Met een beetje hulp is het een paar minuten later zo ver, om 21.43u wordt er een jongetje geboren! Jerome zou het kindje aan pakken, maar hij maakt een gekke draai en de navelstreng is omstrengeld waardoor zijn entree een beetje rommeliger verloopt. Het maakt niet uit, hij is er!
Stond Jerome net nog zorgelijk en verbaasd te kijken, staart hij nu verliefd naar zijn zoon. Hij ziet er gelukkig uit. Marloes wil de baby pakken, maar is even overmant door emoties. Wanneer ze goed naar hem kijkt, zegt ze: “hij is paars!”. Dit is gelukkig geen reden tot paniek, hij moet bijkomen en het duurt vaak even voordat kindjes bijkleuren. Dit lieve jongetje had dan de laatste cm wel een eindsprint ingezet, naar buiten komen was toch een ander verhaal en voor hem was het ook even zwaar. Marloes moet hem af en toe onder zijn voetjes kietelen zodat hij van zich laat horen en goed bijkleurt. Hij doet het super goed. Hij heet Liam. Welkom lieve Liam.
Het duurt niet lang voordat Marloes helemaal “terug” is. Ze is alweer druk bezig met andere dingen, hoe de onderkant erbij ligt, zijn de aambeien erger geworden, welke foto’s worden er gemaakt, hoe het hechten verloopt. Ze flapt alles er zo uit, heerlijk! Jerome heeft alleen maar oog voor zijn zoon. Marloes wil graag dat de placenta geboren wordt voordat de navelstreng wordt geknipt, zodat ik nog een foto kan maken van de baby en zijn huisje aan elkaar vast. Zij en Jerome voelen beiden aan de navelstreng om of deze is uitgeklopt. Vlak daarna wordt de placenta geboren die aangepakt wordt door Jerome. Ik vind het heel cool dat hij dat gewoon doet, veel mensen vinden een placenta vies, maar het is zo’n prachtig orgaan.
Voordat Jerome de navelstreng knipt, maak ik een foto van Liam en zijn huisje. Daarna kan Jerome de navelstreng knippen. Wanneer hij weer lekker bij Marloes ligt, bellen ze de familie op. Zij zullen straks allemaal naar het ziekenhuis komen. Ze krijgen instructies om nog even te wachten zodat er tijd is voor het hechten, Marloes zich kan opfrissen en ze Liam voor de eerste keer kan aanleggen. Hij vindt de borst wel interessant, echt drinken doet hij nog niet. Hij is een beetje misselijk van de bevalling, maar in elk geval heeft hij even geproefd 🙂 Hij heeft prachtige lippen, die heeft hij echt van Marloes geërfd!
Marloes geeft Jerome ondertussen instructies waar de kleertjes liggen, zodat Liam straks aangekleed kan worden. Eerst krijgt hij een navelveter. Marloes en Jerome hebben voor een veter in plaats van een klem gekozen. Dit is voor de baby ‘vriendelijker’/aangenamer. Voor de zekerheid knoopt de verloskundige er twee, dan zit het zeker goed! Daarna is het tijd om met papa te knuffelen! Het ziet er toch altijd extra aandoenlijk uit een papa met zoveel tatoeages en dan zo’n kleine frummel. Liam ligt meteen heerlijk bij zijn papa!
Voordat de familie voor de deur staat, wil Marloes graag douchen. Helaas wordt ze tot 2x toe niet lekker als ze opstaat, dus in plaats van douchen wordt ze op bed gewassen. Ondertussen maak ik enkele foto’s van Liam. Wat een prachtige baby! Kort daarna staat de kamer vol met trotse opa’s en oma’s. Er is champagne en iedereen is dolgelukkig.
Jerome staat het allemaal van een afstandje te bekijken met de grootste gelukzalige glimlach die er bestaat. Mooi.
Met 11 dagen oud zie ik Liam, Jerome en Marloes terug voor de newbornshoot. Er wordt een hoop geplast, gepoept en gezweet en als klap op de vuurpijl heeft Marloes een kleine bloeding die met een sisser afloopt. De foto’s maken kostte dus letterlijk ‘bloed, zweet, poep en plas’, maar dan heb je ook wat. 🙂 Wat een prachtig gezinnetje! Ik wens jullie alle geluk met z’n drieën!
Liam 11 dagen oud tijdens de newbornshoot.
