Zoë de Sterrenkijker

Dat deze kleine meid haar eigen willetje zou hebben kwam al naar voren toen Maarten en Renate bij mij waren voor een kennismakingsgesprek. Ze wilden graag de geboorte van hun meisje laten fotograferen, maar  tijdens de laatste controle bleek ze in een stuitligging te liggen. Het woord “keizersnede” viel toen al, want Renate en Maarten wilden graag weten hoe een geboortereportage zou verlopen mocht het een keizersnede worden. We bespraken de mogelijkheden en besloten eerst af te wachten of ze nog zou draaien. Niet lang daarna ontving ik bericht dat ze was omgedraaid! Hoera! We hoopten dat het zo zou blijven…

Ondertussen komt de uitgerekende datum – 2 oktober 2011 – in zicht, maar dit kleine eigenwijze meisje daalt niet in. 2 oktober gaat dan ook voorbij zonder dat er wat gebeurt. Vanaf het moment dat de uitgerekende datum daadwerkelijk voorbij is, ga je nog meer bewust wachten. Zal de bevalling vannacht beginnen, denk je elke avond voor je gaat slapen, maar ook bij de volgende verloskundige afspraak is ze nog steeds niet ingedaald. De verloskundige verzekert dat dit de natuurlijke bevalling niet in de weg hoeft te staan, maar toch schiet er weer even door je hoofd: als het maar geen keizersnede wordt…

Uiteindelijk wordt besloten om Renate op vrijdag 14 oktober in te leiden, bijna 2 weken na de uitgerekende datum. Die ochtend om 06:00u krijg ik bericht dat die nacht de weeën uit zichzelf begonnen zijn en aangekomen in het ziekenhuis is er al 2 centimeter ontsluiting! Dat klinkt goed! Ik doe nog een dubbelcheck of alles klaar staat en probeer verder te gaan met mijn werk in afwachting van het telefoontje dat het écht doorzet. Op een gegeven moment neemt Maarten de berichtgeving over. Er is gel ingebracht bij Renate om de weeën te bevorderen en dat helpt; ze komen nu snel achter elkaar.  Om 14:00u stuurt Maarten het bericht dat er 4 centimeter ontsluiting is en dat de vliezen zo gebroken worden. Ik besluit te gaan rijden, want als de vliezen worden gebroken kan het opeens snel gaan en dat risico wil ik niet nemen.

De autorit naar het Maasstad ziekenhuis gaat goed. Het enige nadeel is dat het adres niet te vinden is  op de 2 tom-toms die ik bij me heb, dus vertrouw ik op mijn telefoon. Als ik ein-de-lijk het ziekenhuis heb gevonden blijkt het verhuisd! Google maps is nog niet up to date *lichtelijke frustratie*. Ik besluit het telefoonnummer te bellen  wat op het grote bord voor het oude ziekenhuis staat, maar dit werkt niet *nog meer frustratie*. Uiteindelijk loodst Maarten me, tussen de weeën door, naar het nieuwe ziekenhuis. Spannend, want zoals ik al had voorspeld gaat het nu opeens snel en straks kom ik nog te laat.

Lichtelijk oververhit kom ik om 16.45u de verloskamers binnenlopen en ik krijg te horen dat Renate persdrang heeft. Ik ben dus net op tijd! Ik installeer alles snel en ben er klaar voor.. Helaas blijkt onderzoek dat ze op 7 centimeter ontsluiting zit. Ze mag nog niet persen. Ik bekijk de CTG (waar de hartslag van de baby en de weeën worden geregistreerd) en loop met iemand van de afdeling naar buiten. Zij vermoeden wat ik ook vermoed: het is een achterste plaatsing. Oftewel: een sterrenkijker. Dit houdt in dat het kindje naar boven kijkt als het wordt geboren. Het nadeel hiervan is dat het meer ruimte nodig heeft om de spildraai te maken en dit kan soms voor problemen zorgen. Eén van de symptomen om dit op te merken is vroegtijdige persdrang. De arts raadt een ruggenprik aan, die Renate al eerder op de dag wilde. Toen kon het alleen niet omdat de baby het af en toe erg zwaar had. Inmiddels ziet de CTG er beter uit, dus Renate wordt naar beneden gebracht waar ze een ruggenprik krijgt.

Een uur later is ze weer terug op de kamer. Het is inmiddels bijna 19:00u. Renate voelt zich wel beter nu en kan een beetje op adem komen. Om 20.45u wordt er opnieuw gekeken hoeveel ontsluiting er is. Het is een teleurstelling om te horen dat de situatie onveranderd is gebleven: nog steeds 7 cm. Ze besluiten daarom om met een echo met zekerheid vast te stellen of het om een achterste plaatsing gaat. Tijdens de echo is er geen twijfel over mogelijk, we kijken zo in het kleine neusje van dit meisje: ze is een sterrenkijker.

Renate wordt op haar zij gelegd (zo komt er nét iets meer ruimte vrij voor de doorgang van de baby en dat maakt soms net het verschil) en over een uur wordt er weer een controle gedaan. Als er dan geen vordering is wordt het een keizersnede. Renate en Maarten nemen het nieuws goed op, want wat moet dat moet, als het maar goed gaat met hun kleintje. Ondertussen wachten we.. terwijl de hartslag van hun meisje door de kamer galmt. Maarten houdt die ook goed in de gaten. Het is al een paar keer wat minder gegaan en je hoeft geen expert te zijn om CTG’s te lezen om dat te zien. Het maakt het allemaal heel spannend. Om 22.50u is er 10 centimeter ontsluiting. Hoera! Er is alleen nog geen persdrang, want het meisje blijft natuurlijk eigenwijs en is nog niet ver genoeg ingedaald. Weer wachten dus. Renate krijgt ook weer pijn en Maarten blijft haar moed in spreken. Ik vind het erg knap van hem. Om 17:00u denk je dat het persen mag beginnen en is het vals alarm. Vervolgens krijg je allerlei informatie waar de woorden keizersnede, ruggenprik en wachten vallen. Inmiddels ben je  alweer 6 uur (!) verder en nóg kan je dingen bedenken om je vrouw moed in te praten. Dat verdient respect!

Om 23.45u heeft Renate het gevoel dat ze mee wil persen. Ze laten haar een keer “proefpersen” en besluiten dan dat het beter is voor de baby om die op eigen kracht zo laag mogelijk te laten dalen, omdat ze het tijdens het persen erg zwaar heeft. Ik heb goed op de CTG gelet en het lijkt erop dat het weleens om een navelstrengomstrengeling kan gaan. Hierbij zit de navelstreng om het nekje van de baby en wanneer je perst, wordt deze strakker aangetrokken waardoor de baby in ademnood kan komen. Tussen de weeën door kan de baby dan wel weer goed op adem komen, maar als het persen te lang duurt, kan het gevaarlijk zijn. Natuurlijk besef ikdat mijn theorieën alleen maar gebaseerd zijn op theorie en ik als verloskundige geen praktijkervaring heb. Misschien zit ik er wel naast, ik hoop het!

Hoe het ook zij, ze willen het persen zo lang mogelijk uitstellen. Het lukt Renate nog steeds om haar persweeën weg te puffen. Heel knap! Een uur later, om 01.40u mag ze gaan persen. Ze doet dat super goed, maar door de ligging van de baby lukt het niet om haar ver genoeg naar beneden te duwen. Er komen meer mensen de kamer in en je merkt dat de spanning lichtjes stijgt. Ik weet niet of Renate het doorheeft, maar Maarten zeker wel. De CTG en de klok worden nauwlettend in de gaten gehouden en na 20 minuten persen, wordt de vacuümpomp erbij gehaald. De arts legt rustig uit wat ze gaat doen, terwijl anderen achter haar alles gereed maken. Ik zie de spanning op Maarten zijn gezicht en ik voel met hem mee. Nadat ze heeft uitgelegd hoe de vacuümpomp werkt, zegt ze er ook bij dat er een kans is dat het niet lukt en dat het dan álsnog een keizersnede wordt. Dat slaat wel in als een bom. Maarten fluistert nog wat in Renate haar oor (knap dat hij woorden kan vinden om haar door het laatste stukje heen te loodsen, terwijl hij ook bang zal zijn dat het misschien niet lukt).

Alles wordt gereed gezet en ze verschonen ook nog het matje. Ik zie dat het groen is. Dit betekent dat de baby in het vruchtwater heeft gepoept, wat ook gevaarlijk is/kan zijn. Soms wilde ik dat ik geen kennis had van de verloskunde want ik vind het zelf nu ook spannend. De pomp wordt geïnstalleerd en Renate perst met alle kracht die ze heeft nog mee. Ik zie dat er beweging in zit en van binnen moedig ik haar met man en macht aan.. en dan zie ik het hoofdje!! Godzijdank. De navelstreng zit inderdaad om het nekje en wordt onmiddellijk doorgeknipt. Daarna gaat het allemaal snel en er wordt een kleine baby op haar buik gelegd. Het huilen blijft alleen uit en na een paar minuten zeggen ze dat ze haar even meenemen naar de kamer hiernaast. Er komt nog steeds geen geluid uit haar, ze ziet erg wit en is helemaal slap. Een naar moment. Ik mag mee om foto’s te maken. Ze houden haar hoofdje stabiel en onderzoeken haar ademhaling. Er komt nu wel een klein, zacht, super zielig huiltje uit. Ik heb het met haar te doen. Als ze zelf toch had geweten hoe eigenwijs ze was, had ze het vast niet gedaan! Inmiddels is papa erbij gekomen om haar handje vast te houden. Het helpt in combinatie met de zuurstof die ze krijgt. Wat een eeuwigheid lijkt te duren en ik denk maar 5 minuten was, zorgt ervoor dat ze roze wordt, beweegt en huilt…..

De spanning is af te lezen van Maarten zijn gezicht, maar wanneer de kinderarts alle controles doet en alles er goed uit ziet, trekt ook Maarten langzaam bij. Hij vertelt dat ze Zoë heet. Zoë betekent “leven” en ik kan geen gepastere naam bedenken! Vol trots neemt hij Zoë voor het eerst in zijn armen en kan hij hun mooie kleine meid aan Renate laten zien die nog steeds in de kamer ernaast ligt. Ze had een moeizame start, maar nu kunnen ze samen van haar genieten!

Vanaf hier gaat alles voorspoedig, kleine Zoë drinkt goed aan de borst, ze heeft een mooi geboortegewicht, goede lengte en haar temperatuur is ook goed. Maarten belt de familie en vlak voor zij komen, genieten ze allebei nog even van hun mooie meisje.

Respect heb ik voor elke vader en moeder die een nieuw leven op de wereld zetten, maar wanneer het niet helemaal gaat volgens de planning heb je dat extra! Renate en Maarten: jullie hebben het geweldig gedaan! Complimenten voor jou, Renate, dat je niet hebt opgegeven en je continu gedaan hebt wat er van je gevraagd is. Diezelfde complimenten voor jou, Maarten: super knap dat je je hoofd zo koel hebt gehouden en zo rustig bent gebleven. Je had geen grotere steun voor Renate kunnen zijn.

Gefeliciteerd met dit nieuwe leven: Zoë!

2015-11-10_0008 2015-11-10_0009 2015-11-10_0010 2015-11-10_0011 2015-11-10_0012 2015-11-10_0013 2015-11-10_0014 2015-11-10_0015

Reactie van Maarten en Renate:

Maarten: “Bedankt voor je aanwezigheid en stille steun. Ik vind de tekst pakkend en de foto’s zijn precies zoals ik van tevoren had gehoopt. Voor mij een tastbare herinnering voor later”

Renate: “Vrijdag vond ik het al heel fijn dat je erbij was en niet alleen omdat je foto’s  kwam maken, maar gewoon je aanwezigheid, maar nu ik het verhaal lees dat je erover hebt geschreven, ben ik daar zo blij mee. Dit is echt me echt heel dierbaar. Dit hoort ook bij het geven van een plaatsje.  Heel erg bedankt”

Reacties

Reacties