Ik ben hier gewoon voor gemaakt | Geboortereportage
Het kennismakingsgesprek met Maaike en Kevin is er één met veel tranen. Tranen van blijdschap weliswaar, maar er wordt wat afgehuild 🙂 Maaike heeft mijn verhaal gevolgd en is na een lang traject nu zelf zwanger. Dat vindt ze nog steeds zo bijzonder dat ze regelmatig een traantje wegpinkt, ze kan niet geloven dat ze het straks zelf mee gaat maken. Omdat dit zo herkenbaar is, huil ik lekker met haar mee. Kevin zit er voornamelijk met een grote grijns naast, die is het al gewend 😉
Hoe het ook zij, ze hebben er zin in! De maanden daarna hebben we regelmatig contact via de mail, wat Maaike betreft mag de tijd zo snel mogelijk gaan, zodat ze hun kindje snel in haar handen heeft. Zij en Kevin weten wat het wordt, maar ze hebben het tegen niemand gezegd, ook niet dat ze het weten. Op die manier kunnen ze zich niet verspreken en zal niemand proberen erachter te komen. Slim 🙂
Een dag na de uitgerekende datum gaat ’s middags de telefoon. Het is 15.30u en het is Maaike: “ik denk dat het begonnen is”. Het is nog onregelmatig zegt ze en het rommelt al langer, maar ik denk dat dit het wel is. Joehoeee, spannend! Nu moet het alleen nog doorzetten. Ik zet alles klaar en een uurtje later hebben we via de app weer contact. De weeën komen ongeveer om de 4 minuten, maar soms zit er langer tussen. Ik stel voor dat ze misschien een rondje met Kevin kan gaan lopen om te kijken wat er gebeurt. Ze stuurt terug dat ze dat gaat proberen.
Om 18u vraag ik of er verschil in zit. Ze schrijft niet echt, maar het doet meer pijn, dus ze gaat nu douchen. Dat is dan wel degelijk een verschil, meer pijn, maar zo had ze er nog niet over nagedacht. Een uur later, na de douche zijn de weeën korter, maar de pauzes ook. Ze was van plan om na de douche de verloskundige te bellen, maar nu twijfelt ze weer. De regelmaat is nog steeds ver te zoeken. Ik stel voor dat rusten misschien helpt. Adrenaline kan ervoor zorgen dat de aanmaak van oxytocine wordt tegengegaan en dat heb je juist nodig (daarom beginnen ook veel bevallingen ’s nachts wanneer je compleet in de rust-modus zit).
Ik twijfel zelf of het door gaat zetten deze nacht of dat ze het heel misschien nog over de nacht heen tilt. Ik neem het zekere voor het onzekere en stap vroeg in bed. Om 20.50u stuur ik een appje om te zeggen dat ik ga slapen. Ze stuurt terug dat de verloskundige er is en dat de weeën soms vrij snel komen. Om 21.10u appt ze dat ze 4/5cm ontsluiting heeft! “De verloskundige is nu iemand anders aan ‘t checken. Om 22u worden mijn vliezen gebroken als dat niet vanzelf al is gebeurd”. Maaike wil graag in het ziekenhuis bevallen, dus ik vraag of ze de vliezen thuis of in het ziekenhuis gaan breken en ze antwoordt: “Waarschijnlijk hier, dan zet het beter door”. Door deze laatste zin denk ik dat het nog te vroeg is om nu al er naar toe te gaan. Als de verloskundige haar niet al naar het ziekenhuis heeft gestuurd, zullen de weeën nog niet regelmatig genoeg zijn. Ik twijfel enorm wat te doen en overleg met Maaike. Ze schrijft dat de verloskundige binnen 20 minuten weer terug is. We besluiten om 22u dan even contact te hebben om te zien hoe of wat en ik ga toch proberen m’n ogen dicht te doen.
Daar komt alleen weinig van… Ze stuurt om 21.54u “Er zal nog genoeg weeënactiviteit zijn in het ziekenhuis ;-). Ik bel je als we vertrekken. Niet lang meer denk ik”. Ik besluit het niet af te wachten en nu gewoon uit bed te gaan, als ze naar het ziekenhuis gaan, wil ik ook gaan en dan zien we daar wel verder. Het eerste appje wat daarna komt, verbaast me alleen enorm, het is precies 8 minuten later: “Bijna 8! We gaan nu naar het ziekenhuis”.
Wat?!
Gelukkig ben ik klaar om te gaan en ik spring meteen in de auto. In de auto verbaas ik me er weer over hoe verschillend geboortes kunnen zijn. Ze zit rustig met me te appen en dan heeft ze 8cm?!
Om 22.30u kom ik –tegelijk met de kraamverzorgster- in het ziekenhuis aan. Maaike staat bij de balie. Als ik niet zou weten dat ze aan het bevallen was, zou ik het niet zien. Ze straalt helemaal en Kevin staat er net zo stralend naast. “Oh een wee”. Ze bukt even om over de balie te hangen, zucht haar wee weg en kijkt me vervolgens weer lachend aan “Dit gaat snel he?! Ik ben hier gewoon voor gemaakt”. Nou.. dat kun je wel zeggen!
We lopen met z’n allen, inclusief de verloskundige, naar de kamer. Ze krijgt de kamer met het bad en Kevin laat het meteen vollopen. Om 22.45u stapt ze in bad. Kevin komt er naast zitten met zijn bakje koffie, maar hij wordt al gauw weggejaagd “je koffie stinkt!”. Maaike vangt ondertussen haar weeën heel beheerst op. Tussendoor heeft ze een gelukzalige glimlach op haar gezicht. Zo kan het ook…. Vlak daarna, het is 23.05u heeft ze volledige ontsluiting. Haar vliezen zijn nog niet gebroken en zolang dat niet nodig is, laat de verloskundige dit zo. Het is de eerste keer dat ze tijdens een wee zegt: “Godver, dit doet zeer!”.
Maaike gaat uit bad en de baarkruk wordt klaar gezet, ze wil graag op de baarkruk bevallen als het kan. Als ze maar niet hoeft te liggen, want dan heeft ze erg veel last van haar bekken. Ze vangt een tijdje de weeën op de baarkruk op terwijl Kevin tegendruk geeft in haar rug. Na een minuut of 20 stelt de verloskundige voor om toch de vliezen te breken. Die worden op bed om 23.30u gebroken en het gezicht van Kevin is onbetaalbaar. Hij trekt sowieso de mooiste expressieve gezichten! Na het breken van de vliezen gaat Maaike weer op de baarkruk zitten en dan komt alles tegelijk, een wee, spugen, noem maar op. “Oh mijn god, alles tegelijk”. Ze krijgt ook meer persdrang, maar omdat ze al best een tijdje op de baarkruk zit, stelt de verloskundige voor om op handen en knieën op het bed te komen zitten. Het is nu 23.45u. Het wordt toch een 21 maart baby 🙂 Maaike roept ondertussen dat ze stuk gaat en Kevin vraagt of de verloskundige al wat ziet. Maar zo ver zijn we nog niet.
Om 0.16u gaat Maaike terug op de baarkruk zitten en dan gaat het opeens hard. Langzaam verschijnen daar haartjes en Kevin gaat even achter haar weg om te kijken. Hij kan zijn ogen niet geloven. Alleen het hoofdje is buiten en Kevin leunt opzij om tussen Maaike haar benen te kijken. Zijn gezicht is vol ongeloof terwijl het hoofdje al helemaal zichtbaar is. Op dat moment geeft Maaike alles wat ze heeft en zet om 00.34u hun kindje op de wereld! Ze pakt hem zelf aan, het is een jongetje! Ze kan het niet geloven en is helemaal van de kaart. Ze zegt nog “ik dacht dat ik zou moeten huilen”, maar het enige wat ze kan doen, is vol verbazing naar haar lieve jongetje kijken. En dan zegt Kevin mega trots: “dit is Ronin”. Wat een mooie naam voor een prachtig jongetje. Welkom Ronin!
Maaike stapt een paar minuten daarna, alsof het niets is, samen met Ronin in bed, waar Kevin als eerste de navelstreng –nadat die is uitgeklopt- doorknipt. Omdat de placenta er nog niet is, wordt Ronin aangelegd en hij snapte meteen wat hij moet doen. Ik zie Kevin kijken naar Maaike en hij schat het goed in… ze wordt nu voor het eerst emotioneel. Ze had pas nog gedroomd dat de borstvoeding niet lukte, maar het lijkt erop dat ze zich daar geen zorgen over hoeft te maken. Ronin drinkt meteen goed en niet lang daarna wordt ook de placenta geboren.
Wow wat een mooie geboorte! Als ook nog eens blijkt dat Maaike er geen scheurtje aan over heeft gehouden, lijkt ze inderdaad ervoor gemaakt te zijn 🙂 Ze genieten meteen volop met z’n drieën en Ronin drinkt aan beide borsten. We laten ze even rustig met z’n drieën bijkomen en terwijl ik met de verloskundige praat, gaat Maaike zingen. Het is een liedje recht uit haar hart en we vallen meteen stil met ons gesprek. De tranen springen in mijn ogen, de liefde is zo groot in deze kamer. Je kan er alleen maar stil van worden. Maaike vertelt dat ze dit liedje ook altijd voor hem zong tijdens de zwangerschap. Na dit mooie moment mag hij lekker huid op huid bij papa. Anderhalf uur na zijn geboorte wordt hij gewogen en nagekeken. Hij weegt 3550 gram en alle controles zijn goed. Met zijn tong uit zijn mond en een lachende Maaike die toekijkt, kleedt Kevin Ronin aan. Ik maak de laatste gezinsfoto’s en zeg dan gedag tegen deze dolgelukkige mama en papa! Ik zie ze snel weer voor de newbornshoot, waar ik Ronin opnieuw mag bewonderen!
Wanneer Ronin 10 dagen oud is, zie ik hem weer voor zijn newbornshoot. Hij wil niets missen, maar is zo’n heerlijk rustig mannetje! Schatje ♥
