5 mei krijg ik eens sms: “de oefenweeën zijn terug, mocht het doorzetten dan bellen we je.” En later op de middag: “Het zet door denk ik, als de weeën om de 4 minuten komen dan moet ik de verloskundige bellen.”. Je begrijpt wel: vanaf dat moment was ik zenuwachtig. Staat alles klaar? Batterijen opgeladen? Via Twitter krijg ik nog een tip van Simone: “denk je ook aan een boterham en wat drinken?”. Oh, stom: dáár had ik helemaal niet aan gedacht. Ok, boterhammen: check! Iets voor twaalven besluit ik toch maar te gaan slapen, wie weet hoe lang het nog duurt en ik kan maar beter de slaap pakken die ik pakken kan. Ik slaap echt nét wanneer ik om 00.30 wakker word van een sms: “We gaan nu naar het ziekenhuis. Er is niet veel haast bij. Nog maar 2 á 3 centimeter”. Nu moeten jullie weten: ik hou van slapen! En als ik eenmaal slaap, dan slaap ik (wonderlijk dat ik die sms heb gehoord). In eerste instantie denk ik: lekker, dan draai ik me nog even om, maar terwijl ik dat doe komt mijn verloskundige kennis boven. 2 á 3 cm, 2e kindje hmmm, dit kan misschien wel heel snel gaan. Dus hop mijn bed uit! Boterhammetjes, flesje water, camera, lenzen: het hele rataplan mee. Nog een beetje slaperig rij ik naar het ziekenhuis in Goes waar ik om 01.30 aan kom.
Ik leef al weken hier naar toe en het idee om geboortes te fotograferen heb ik nu ongeveer 2 jaar. Nú gaat het dan echt gebeuren; ik ga een geboorte fotograferen van het begin tot het eind. De week daarvoor heb ik met Evelien (een vriendinnetje) geoefend in haar slaapkamer waar ze onder slechte lichtomstandigheden keer op keer een teddybeer op de wereld zet. Het resultaat is bedroevend en even zakt me de moed in de schoenen. Ik ben dus lichtelijk zenuwachtig als ik aan kom en zie dat het behoorlijk donker is. De ruimte is groot en Tamara, Paul en de verloskundige zijn er. Tamara vangt de weeën goed op en er kan af en toe nog een grapje tussen door (mijn theorie van school komt boven; met een grapje tussendoor zit je nog niet aan 5cm). Ik voel me in eerste instantie erg aanwezig met mijn camera. Alle geluiden staan uit, maar het klappen van de spiegel lijkt wel door heel de kraamafdeling te denderen (Tamara zegt achteraf dat ze alleen in de badkamer even gemerkt heeft dat ik foto’s heb gemaakt).
Naarmate de weeeën sterker worden heb ik niet het idee dat niemand in de kamer nog op mij let en ik voel me langzaam meer op mijn gemak. De verloskundige is ontzettend aardig en wil best mee denken om er voor te zorgen dat er goeie foto’s komen. Heel fijn! Zo kom ik erachter dat wanneer het zover is, alle lichten in de kamer zullen aan gaan. Poe, dat is alvast een zorg minder.
Tijdens mijn stages heb ik al eerder bevallingen gezien en ik kan wel zeggen dat ik zowat álle bevallingen in het Nederlands en Engels op youtube heb gezien. Maar hier zijn, met 2 mensen die ik van tevoren heb ontmoet, om vanaf het begin de bevalling mee te maken is zó bijzonder. Ik zit vol adrealine en ik kan alleen maar denken: dit is zo onwijs gaaf om te doen! Met de minuut krijg ik meer respect voor Tamara. Maar ook voor Paul. Hoe hopeloos moet je je soms voelen als man terwijl je vrouw zoveel pijn heeft. Maar hij volgt de orders goed op: duwen, harder, zachter, lager, hoger. Wat hij kan doen, doet ie. Weer denk ik: respect!
Na het bad waar Tamara in is geweest, volgen de centimeters elkaar snel op en voordat ik het weet is het zover: ze mag persen. Ik probeer een zo’n goed mogelijk positie te kiezen. Wat niet makkelijk is met een bed wat vrijwel tegen de muur staat, een verloskundige aan het voeteneinde, een kraamhulp rechts van het bed en Paul links van het bed. Maar op een gegeven moment heb ik een plekje gevonden waar ik hopelijk dé foto van het moment suprême kan maken. Tamara doet het nog steeds geweldig en ik moet me inhouden om niet heel hard mee te puffen! De afspraak is dat ik me op de achtergrond hou, maar ik heb het er af en toe moeilijk mee 🙂
Tijdens het persen krijg ik honger. En ik weet het voor elkaar te krijgen om in de tussentijd dat de baby wordt geboren even 3 boterhammen naar binnen te werken (bedankt Simone!). Om 03.50 wordt er een prachtig meisje geboren! Wat is ze mooi, wat heeft ze veel haar! En gek genoeg: wat ben ik tróts! Ze heet Raisa. Tamara heeft het zo goed gedaan, ik wil het wel 100x tegen haar zeggen.
Er zijn zoveel mooie momenten daarna; de trotse papa, de vermoeide, trotse, gelukkig mama, het knippen van de navelstreng, de verloskundige die Raisa dubbelvouwt om te laten zien hoe ze in de buik zat, het wegen, de controles, de eerste kleertjes die aangaan. Het is allemaal bijzonder! Ik heb geprobeerd de emotie in de foto’s naar voren te laten komen en ik denk dat dit goed gelukt is. Dit was de eerste geboorte die ik mocht fotograferen en hopelijk voorlopig niet de laatste. Als ik dit de rest van mijn leven mag doen dan ben ik een heel gelukkig mens!
De compilatie hieronder is een klein overzicht van deze bijzondere nacht. Geniet ervan!
52 reacties op Bloed, zweet en tranen – Goes