Happy! | Geboortefotografie Antwerpen
Ik ken Mandy al langer via gezamenlijke vrienden. Soms zijn we weleens op hetzelfde feestje of hoor je dingen over elkaar omdat je met dezelfde mensen omgaat. Ik wist dat ze zwanger was, maar vond het super leuk toen ze in april van dit jaar contact met me opnam! We planden een kennismakingsgesprek in, maar moesten dit al gauw verzetten doordat Mandy zelf niet goed wist hoe en waar ze zou bevallen. Ze heeft namelijk de ziekte van von Willebrand, type 2. Een erfelijke stollingsziekte. Ze werd daarom vanuit Goes naar Rotterdam verwezen om daar te kijken naar de mogelijkheden. Daar bleek al gauw dat een keizersnede het veiligste zou zijn voor moeder en kind (omdat er ook 50% kans zou zijn dat het kindje het zou hebben). Kenneth, haar vriend, en zijzelf hadden alleen geen goed gevoel bij het ziekenhuis in Rotterdam, dus weken ze uit naar het UZA in Antwerpen, o.a. omdat Kenneth zelf uit Antwerpen komt.
Ik was zelf net bezig om toestemming te krijgen om op de o.k. in Goes te mogen fotograferen en dat was bijna rond en nu er uitgeweken werd naar Antwerpen wist ik niet of “dat hele feest” door zou kunnen gaan. In België is alles nog een stuk strenger dan in Nederland en ik had hier –op bekend terrein- al hemel en aarde moeten bewegen… Maar, zoals Mandy schreef: “ik krijg vaak mijn zin, dus ga er alles aan doen om het voor elkaar te krijgen”. Wat dat betreft kunnen we elkaar een handje schudden dus ik beloofde volop mee te werken.
Inmiddels was het zomer en we spraken eerst af om zwangerschapsfoto’s te maken, zodat ik Kenneth kon ontmoeten en zijn twee kinderen: Douglas en Rosanne. De dag dat we afgesproken hadden was het prachtig weer dus we konden super foto’s maken met de zonsondergang. Behalve buiten maakten we wat foto’s op de babykamer van Happy, zoals zijn bijnaam was geworden. Op elke echo was hij zo bewegelijk geweest en toen 2x achter elkaar, na een ziekenhuis bezoek, het liedje Happy van Pharell op de radio was, werd dat zijn bijnaam!
Kenneth was zelf nog niet helemaal zeker van het hele idee van geboortefotografie, maar toen hij de albums zag was hij verkocht. Erg leuk om hem nu ook een keer te ontmoeten!
Na de zwangerschapsreportage begon het offensief om op de o.k. te mogen fotograferen. Mandy schreef een officiële brief naar het UZA en samen zorgden we ervoor dat alles wat belangrijk was erin stond. Uiteindelijk kregen we het voor elkaar dat ik in het kamertje mocht wachten waar de baby naar toe zou komen en dat ik daarna alleen bij Mandy mocht als Kenneth weg zou gaan. We zouden dan afwisselen. Ik vond het al een hele overwinning dat dit mocht, dus was erg blij met deze uitkomst!
De keizersnede stond gepland op 12 september. De avond daarvoor moesten zij en Kenneth zich melden en dan zouden ze te horen krijgen hoe laat de keizersnede de dag erna zou zijn. ’s Avonds krijg ik een berichtje dat ze tussen 8u en 9u gepland staan, maar dat ze al om 6u met bloedprikken en dergelijke beginnen. 6u! Dat is toch geen tijd? Ik stuur terug dat het wel wat anders gaat in België dan in Nederland, maar dan realiseer ik me dat Mandy de ziekte van von Willebrand heeft, daarom moeten ze vroeg al in de weer met haar bloed om te zorgen dat de waardes goed zijn. Logisch! We spreken af dat ik om 7u in het ziekenhuis zal zijn.
De volgende ochtend rijd ik in alle vroegte weg en om 6.45u ben ik netjes Mandy haar aanwijzingen aan het volgen om bij de kamer te komen. Het is super stil in het ziekenhuis op wat personeel na wat net aankomt. Buiten kraaien de hanen (rare gewaarwording zo bij een ziekenhuis waar bijna geen boom te bekennen is!) en wanneer ik op de juiste gang aankom is het echt uitgestorven!
Mandy zit al helemaal gereed op bed in haar o.k. jasje en Kenneth is net zijn bed aan het opklappen. Ze hebben geen oog dicht gedaan vannacht, niet perse van de zenuwen. Het infuus is al geprikt en ik begrijp van Mandy dat ze een deel van haar medicatie, die er voor moeten zorgen dat haar bloedwaardes dezelfde waarde hebben als iemand zonder de ziekte, al gegeven zijn. De ziekenhuiskamer is helemaal gezellig gemaakt. Er hangen vlaggetjes, er staan kaarsjes in het raam en er staat een mooie “plant” met de naam van de baby. Niemand weet het nog –vooral de kinderen kunnen dat niet uitstaan 😉 – en nu staat het hier. Het is erg leuk gedaan, in plaats van geboortesuiker (wat gebruikelijk is in België om te geven), krijgt het bezoek een klavertje vier met een heus visitekaartje van de baby zelf. Happy blijkt straks de naam Duncan te krijgen!
Duncan draait al die maanden in de buik al mee als gezinslid onder de naam Happy. De kinderen praten geregeld over hem en Happy is helemaal ingeburgerd. Het zal even duren voordat Duncan straks echt Duncan heet.
Vlak nadat ik binnen ben komt er een verpleegster langs met de laatste accessoire voor de operatieoutfit: steunkousen! Ze kan zo door naar een feestje 😉 Er blijkt één operatie voor hun te zijn, maar de verwachting is dat die niet al te lang zal duren. Dat is dan het voordeel van vroeg aan de beurt zijn!
Ik maak nog een laatste buikfoto, nu het nog kan! Ze is prachtig zwanger! Zelf ga ik ook nog even op de foto, ik heb namelijk een heel toepasselijk shirt aangetrokken 😉
Om 7u komen ze nog een keer bloed afnemen. De waardes worden dan gecheckt en als die goed zijn dan krijgt Mandy een ruggenprik. Er is een kleine kans dat als de waardes niet goed genoeg zijn, Mandy onder volledige narcose moet maar daar gaan we niet van uit. Vanaf het bloedprik moment moeten we eigenlijk wachten tot het zover is. We kletsen wat, spelen wat op onze telefoon, kletsen nog wat meer.. en dan bellen de kinderen via facetime! Het is iets over achten. Ze willen alles weten over Happy en hoe het gaat met Mandy en papa. Langzaam komen er wat meer zenuwen.
En ondertussen tikt de tijd door, het is half 9 geweest, maar nog niets… Daardoor worden de zenuwen nu ook erger. Je voelt het in de hele kamer. Het is wel ontzettend mooi om de chemie tussen Kenneth en Mandy te zien. Ik zit hier als een bekende, maar toch ook als een buitenstaander en de lol die ze samen hebben is aanstekelijk! Ze hebben aan een half woord genoeg en er wordt zoveel gelachen! Ik snap heel goed waarom deze twee mensen samen zijn, je wordt er gewoon gelukkig van als je er naar kijkt!
We wachten en wachten en wachten. Het is 9.15u en nog steeds niets. We kletsen nog wat meer, kijken filmpjes op de telefoon en vragen ons af waarom het zo uitloopt als er maar één “makkelijke” operatie voor zat. Elke keer als Mandy voetstappen op de gang hoort dan verstijft ze! Maar ze komen dichterbij en echo-en dan weer weg. Het is elke keer niet voor haar. Inmiddels zijn Mandy haar moeder, stiefvader en zus aangekomen. Die hielden het thuis niet uit en zitten nu in de wachtkamer. Het is 10.00…..
En dan om 10.05, ja hoor! Daar komt iemand onze kamer in, we mogen naar de ok! De zenuwen zijn nu naar de top gestegen. Ik krijg nog een gemaakt lachje van Mandy en dan wordt ze de kamer uitgereden. Ze moet eerst langs haar familie voor ze bij de liften is en bij het zien van haar moeder moet ze vechten tegen haar tranen!
Om 10.17u komen we aan in een “ok box”. Daar moeten we wachten tot Mandy aan de beurt is. Natuurlijk maken zij en Kenneth meteen weer grapjes dat hun box wel o.k. is 🙂 Tot nu toe ben ik makkelijk overal meegekomen, ik ben benieuwd hoe het laatste stukje zal zijn. Kenneth heeft voor de zekerheid ook zijn camera meegenomen en maakt zelf ook overal foto’s van. De zenuwen zijn in dit kamertje nog merkbaar aanwezig en Mandy krijgt haar laatste accessoire: het ok mutsje. Ondertussen wordt ze langs alle kanten gefotografeerd 😉 Er komt iemand een intake met haar doen. Even dubbel checken wie ze is en waarvoor ze komt en dan is het zover! Om 10.25u gaat Mandy naar de ok. Ze krijgt daar een ruggenprik en als die is gezet, mag Kenneth erbij en ik mag dan in het kamertje er naast wachten.
Kenneth en ik blijven achter in de “ok box”. Kenneth is nog steeds niet nerveus. Er komt een verpleegster om ons in ons ok kostuum te hijsen. Ik krijg er ook één en stiekem hoop ik dat dat weer een stapje dichterbij is om op de ok te fotograferen. We hebben het er net weer over gehad, we proberen alle drie tot op het laatste moment toch nog toestemming te krijgen. Nadat Kenneth en ik zijn omgekleed gaan we foto’s van elkaar maken. Je moet toch wat doen 😛 Het is gewoon gezellig en we gooien er ook nog een selfie tegenaan haha. Kenneth stuurt nog een update naar iedereen en dan gaan de deuren open!
We denken dat we mogen gaan, maar nee hoor, ze komen Mandy terugbrengen. Huh?! Het is 10.50u.
Wat blijkt, ze heeft zo lang moeten wachten tot het zover was, dat nu de waarden in haar bloed weer niet goed zijn! Oh zucht… Ze moeten nu opnieuw een medicijn toedienen, bloed prikken, naar het lab brengen, de waarden bekijken en dan als het goed is mag ze alsnog naar de ok. Het wordt weer wachten dus…. De zenuwen heeft ze wel achter gelaten op de ok en de stemming is eigenlijk best goed! Kenneth en Mandy hebben weer ontzettend veel lol samen en wanneer ze terug komt van de wc met haar handtasje (infuus), zet ze nog even een muziekje op om het gezellig te maken 🙂 Kenneth verandert de tekst van het bordje van “ok box” naar “ok box?” en er is weer de grootste lol. Ik zei het al eerder, maar het is een genot om hier met deze twee te zijn hahaha. Ondertussen wachten we en wachten we en wachten we. Totdat ze ein-de-lijk haar opnieuw komen halen om 13.15u. Hè hè! Kenneth en ik blijven voor een tweede keer achter, maar dit keer komt Mandy niet terug. Dit keer worden wij gehaald.
Kenneth mag er meteen bij, maar ik moet in het kamertje wachten. Ik vraag nog 1x of ik er echt niet bij mag en de verloskundige zegt dat ze haar best gaat doen. Even later komt ze terug en zegt ze dat als het zover is, dat de baby daadwerkelijk wordt geboren, dan mag ik fotograferen! Yes! Daarna gaat het snel en voordat ik het weet mag ik de ok. in. Ik hoor Kenneth tegen Mandy zeggen “Marry is er hoor” en ik zie dat Mandy opgelucht naar me kijkt. Iedereen is ontzettend vriendelijk en ik heb heel goed zicht hoe daar Happy/ Duncan wordt geboren! Ik zie hem eerder dan zij, hij is prachtig!
Ze laten hem even zien aan Mandy en Kenneth en Mandy heeft vanaf dat moment een grijns van oor tot oor! Hij moet even mee naar het kamertje ernaast zodat hij nagekeken kan worden en dan mag hij tijdens het hechten bij Mandy blijven. Kenneth loopt mee en zegt alleen maar hoeveel hij lijkt op zijn broer Douglas! Hij kan er niet over uit! De kinderarts kijkt Duncan helemaal na en hij wordt goedgekeurd 🙂 Hij laat ook zien hoe Duncan in de buik heeft gezeten, super tof!
Dan wordt Duncan teruggebracht naar Mandy waar hij lekker huid op huid bij haar kan liggen. Zo fijn! Hoe spannend Kenneth het in het begin vond op de ok., zo leuk vindt hij het nou. Hij kijkt helemaal mee hoe Mandy haar buik weer gehecht wordt. En oh oh oh wat heeft Duncan mooie lippen!! Om te zoenen!
Om 14.45u moeten we Mandy helaas even alleen laten. Zij moet eerst nog even bijkomen tot ze haar benen voelt en dan kan ze ook mee naar boven. Duncan mag nu bij papa huid op huid.Als we de ok. uitkomen staat daar haar stiefvader al te wachten. Wat is hij trots! Hij kan alvast goed kijken want de rest van het bezoek moet nog even wachten tot Mandy er is, ze wilt het moment ook graag zelf meemaken. Gelukkig is ze niet al te lang weg, om 15.25u komt ze terug op de kamer. Die grijns is nog steeds op haar gezicht! Vanaf dat moment is het genieten! Omdat Duncan al zo op zoek was naar eten krijgt hij meteen een fles en die gaat er achter elkaar in! Dan is het eindelijk tijd voor het bezoek die hier ook al uren hebben zitten wachten! Ze staan te popelen!
De grote broer en zus zijn zooo blij! Duncan vinden ze een leuke naam, maar het is even wennen, het blijft toch Happy 🙂 Als alle oh’s en ah’s voorbij zijn, gaat iedereen even naar de gang. Duncan wordt gewogen en gemeten en lekker aangekleed en dan kan iedereen weer terugkomen. Kenneth schenkt mensen een glaasje champagne is en er wordt wat afgekletst. Tot het echt genoeg is 🙂
Ik maak nog mooie foto’s van Duncan en het gezinnetje samen en ga dan ook naar huis. Wat een mooie en gezellig dag was dit!
Lieve Mandy, Kenneth, Douglas en Rosanne: geniet van dit mooie wondertje!
Helaas moest Mandy vanwege een infectie nog een keer terug naar het ziekenhuis. Het duurde daarom even voordat ze kon komen voor de newbornshoot, maar toen ze er was ging het super goed. Kijk die lipjes!!! Om te zoenen!
12 reacties op Happy! | Geboortefotografie Antwerpen | Geplande keizersnede