Spanning vooraf, opluchting achteraf!

Spanning vooraf, opluchting achteraf | Fotograaf bij een geplande keizersnede

Het kennismakingsgesprek met Esther en Wouter was mega gezellig. Volgens mij hebben we ook erg veel gepraat over dingen die niets met zwangerschap, baby’s of bevallen te maken hadden. Esther houdt net als ik van praten, dus dan dwaal je al gauw af 😉 Gelukkig bespraken we wel de belangrijkste zaken en zo hoorde ik het hele verhaal van de geboorte van Siem, hun oudste. Dit was op zijn zachtst gezegd geen prettige bevalling. Omdat Siem niet langs het schaambot kon komen vanwege de stand van Esther haar bekken, was het een spoedkeizersnede geworden. Er was eerst wel van alles geprobeerd om Siem normaal geboren te laten worden en dit had zijn tol geëist bij Esther. Het was voor Wouter heel erg spannend geweest omdat Esther elke keer wegviel en de spoed keizersnede ook echt spoed was! Gelukkig was alles goed afgelopen, Siem gezond, Esther weer opgeknapt, fysiek dan. Psychisch heeft het lang geduurd. Esther is een perfectionist (daar zal ik gaandeweg steeds meer achter komen 😉 ) en het voelde voor haar alsof ze gefaald had. Ook op Wouter heeft het zijn sporen achtergelaten. In overleg met elkaar besluiten ze twee jaar na de geboorte van Siem om voor een tweede kindje te gaan, maar dan onder voorwaarde van Wouter dat het dit keer een geplande keizersnede zal worden, zodat ze nooit meer hoeven mee te maken wat er is gebeurd tijdens de geboorte van Siem. En nu zitten ze hier…

We bespreken alles wat er te bespreken valt bij een geplande keizersneden, o.a. wat ze allemaal in het ziekenhuis kunnen zeggen om toestemming te krijgen. Ik heb er het volste vertrouwen in dat Esther er alles aan gaat doen om het voor elkaar te krijgen 😉 In principe zal ze pas op het einde van de zwangerschap onder de zorg van het ziekenhuis vallen, dus tegen die tijd weten we meer.

De zwangerschap verloopt goed en wanneer het tijd is voor de eerste afspraak in het ziekenhuis, stuurt Esther me al gauw dat er toestemming is om te fotograferen. Super fijn! Doordat in het ziekenhuis toch weer de optie vaginaal bevallen aangehaald wordt, geeft dat wel weer twijfel bij Esther. Daarnaast komt alles weer terug van de geboorte van Siem. Ze hebben het er uitgebreid met de arts over en Esther en Wouter met elkaar en komen dan tot de conclusie dat een geplande keizersnede de beste keus is, er is namelijk geen garantie dat de situatie van Siem zich niet herhaalt. De datum wordt uiteindelijk 17 april, voor mij een extra bijzondere dag omdat dit eigenlijk de verjaardag van mijn mama zou zijn. Een mooie symbolische dag!

Een week voordat het zover is krijgt Esther de tijd door, ze is als eerste aan de beurt om 8u! Dat betekent wel een vroegertje 🙂 We spreken om 6.25u bij het ziekenhuis af, waar ze zich om 6.30u moeten melden. Het enige wat nu nog roet in het eten kan gooien, is dat iemand anders op dezelfde dag bevalt. Esther en Wouter hebben er voor gekozen om geen gebruik te maken van een back-up waardoor ik het dan extra spannend vind.

De wekker gaat vroeg, 4u, op 17 april. Ik wil toch zeker niet te laat komen 😉 Wanneer ik, op tijd, mijn auto op de vrijwel lege parkeerplek parkeer in Schiedam, parkeert er op hetzelfde moment een auto naast me. Wat een timing, het zijn Esther en Wouter. Ik zie meteen dat ze mega zenuwachtig is. Ze is altijd al een gezellige prater, maar nu extra. Ze heeft nog haar mooie kleding aangedaan, want ze vertikte het om in haar joggingsbroek het ziekenhuis in te gaan haha.

Eenmaal binnen is het even zoeken waar we ons moeten melden, maar al gauw worden we door iemand naar de juiste afdeling gebracht. Esther kletst honderduit en wordt alleen maar zenuwachtiger. Wouter oogt heel rustig en wil af en toe met een lief gebaar Esther op haar gemak stellen. Dat mag alleen niet van haar 😉 Ze wil zich groot houden. Ze wordt direct aan de CTG gelegd en alles wordt klaargemaakt. Wouter poetst ondertussen nog even zijn tanden. Er zit een goed tempo in; CTG maken, temperatuur meten, infuus prikken, prachtige o.k.-jurk aan, katheter inbrengen. Hop hop hop. Het infuus prikken gaat niet meteen goed, maar de tweede keer zit het meteen. Wouter zoekt ondertussen de eerste kleertjes erbij zodat die alvast warm klaar liggen als we straks terugkomen. De katheter vindt Esther erg vervelend, ze heeft heel de tijd het gevoel dat ze moet plassen (wat normaal is) en ligt alles behalve ontspannen in bed. Wat Wouter en ik ook zeggen, dat gevoel kunnen we niet bij haar wegnemen. Ik loop nog even terug naar de kamer waar onze spullen staan en wanneer ik terugkom zijn er tranen bij Esther. De spanning zit op een hoogtepunt ze zegt: “ik had nog in de auto gezegd dat ik niet bij Marry wilde huilen”. Tis zonde, maar de tranen zijn logisch. Het is ook MEGA spannend. Ik weet uit ervaring dat veel vrouwen het achteraf ontzettend vonden meevallen, maar daar heb je nu niets aan. Ze is ook elke keer bang dat ze te laat gaat zijn op de o.k. Wouter en Esther zijn namelijk nogal eens te laat op afspraken en dat zit er nog zo in, maar nu ligt het niet meer in haar handen. Vlak daarna komt de verpleging binnen om ons naar de o.k. te brengen. Helaas hebben ze ook niet zo’n leuke mededeling. De bedoeling is dat het een zogenaamde gentle sectio wordt (o.a. dat moeder en baby niet gescheiden worden), maar nu blijkt dat dat niet kan om deze tijd. Blijkbaar kunnen gentle sectio’s alleen op 2 bepaalde tijden per dag en 8u hoort daar niet bij. De boodschap wordt zo “gedropt” en totaal onverwachts, want er is vanaf het begin besproken dat het een gentle sectio zou worden. Het is nu niet meer mogelijk om de fout te achterhalen en er is ook geen tijd om er verder bij stil te staan, want we moeten naar de o.k. Niet zo’n fijn moment om dit nu te horen, maar Esther is vast besloten om het moment hierdoor niet te laten verpesten. Heel knap!

Even later komen we aan op recovery. Wouter en ik krijgen ons mooie blauwe pak en haarnetje en dan worden daar de laatste checks gedaan. Het is ondanks de vroege ochtend al heel druk. Al gauw mogen we door naar de o.k. waar het gaat gebeuren. Het is een kamer met een raam naar buiten. Wel fijn, met daglicht! En ook gek dat je vanuit een o.k. zo naar buiten kan kijken. Wouter probeert toch in overleg met de gynaecoloog nog na te gaan waar het fout is gegaan, maar we begrijpen dat de keizersnede wel een gentle sectio gaat zijn en het kindje mag blijven. Er is alleen een kans dat moeder en kind wel even gescheiden worden, omdat er niet genoeg personeel is op de afdeling om een verpleegster paraat te hebben op recovery.

Eigenlijk gaat alles op de o.k. heel vlotjes. De ruggenprik zit in 1x goed en dat was ook spannend omdat dit de vorige keer niet zo was (maar toen waren de omstandigheden ook heel anders, alles is nu heel gemoedelijk). Inmiddels ligt Esther met een glimlach “op tafel”. Alles wordt in gereedheid gebracht en voor ik het weet zijn ze bezig. Wanneer de gynaecoloog bij de baarmoeder is aanbeland, laat ze zien hoe de vliezen bol staan van het vruchtwater, heel cool! Daarna is al snel de baby zichtbaar. Ze ligt in een aangezichtsligging, waardoor eerst haar neus zichtbaar wordt i.p.v. haar achterhoofd. Het doek waar Esther achter ligt wordt naar beneden gedaan en Wouter houdt haar hoofd vast zodat ze zelf kan zien hoe haar meisje uit haar buik wordt gehaald. Heel bijzonder dat ze zo mooi mee kan kijken! En tadaaaaa, daar is ze!

Nadat ze haar uitgebreid hebben laten zien aan Wouter en Esther gaat ze eerst even naar de ruimte naast de o.k. zodat de kinderarts haar kan nakijken. Wouter loopt mee. Ze ziet al helemaal roze en Wouter vertelt dat ze Roos heet. Hoi mooie Roos <3 Wouter krijgt een schaar aangereikt om de navelstreng te knippen, maar aangezien die al geknipt is, vindt hij het onzin om dit voor “de show” te doen. Schijnbaar maken ze dat niet vaak mee, want ze zijn even verbaasd 🙂 De kinderarts kijkt Roos helemaal na en ze wordt goedgekeurd. Ze zit nog helemaal onder de huidsmeer! Een dikke laag 🙂 Ze wordt ook meteen gewogen want als ze “te zwaar” is volgens de tabellen dan moet er suiker worden geprikt. Siem was ook een behoorlijke baby . Zijn zusje blijft gelukkig binnen de protocollen! Ze weegt 3925 gram, dat is fijn! Dan kan ze nu door papa terug naar haar mama worden gebracht. Daar wordt ze lekker bij haar mama huid-op-huid gelegd en daar blijft ze –gelukkig- tot we terug gaan naar recovery. Esther ziet er super goed uit en voelt zich ook goed. Op de recovery kunnen ze niet meer bij elkaar blijven, maar Esther heeft er vrede mee. Ze is al heel gelukkig hoe het is gegaan en als we zo naar haar kijken denken we niet dat we heel lang op haar moeten wachten 🙂 Roos wordt even in de couveuse gelegd en Wouter gaat met haar naar boven. Op de kamer aangekomen mag Roos lekker huid-op-huid bij haar papa. Ze is heel alert en meteen aan het zoeken. Ze ligt geen seconde stil. Wouter moet zijn best doen om haar op haar plek te houden zodat ze warm onder de doeken blijft liggen. Het is tijd dat mama naar boven komt met melk want dit lijkt een borstvoeding-natuurtalentje. Gelukkig duurt dat inderdaad niet lang, nog geen 20 minuten later kan ik samen met de verpleegster Esther ophalen. Wouter kan dan bij Roos blijven.

Esther voelt zich inderdaad goed (op mega jeuk na als bijwerking van de ruggenprik) en kan alleen maar zeggen: “heb ik me híer maanden over druk gemaakt?!”. Eenmaal aangekomen op de kamer wordt Roos direct bij haar gelegd en zoals ik al had gedacht weet ze meteen hoe het moet. Die drinkt meteen goed! Er wordt lekker genoten en dan wordt de familie gebeld. Siem is bij zijn opa en oma en die komen nu deze kant op. Roos wordt ondertussen aangekleed. Ze ziet er prachtig uit in haar roze pakje ♥

Als ze aankomen gaat eerst Siem samen met papa naar boven om zijn kleine zusje voor het eerst te zien. Het is heeeeel even leuk en daarna vindt hij vooral het cadeautje leuk wat hij heeft mee genomen 😉 Tijd om de opa’s, oma’s en tante te halen die beneden zitten te wachten. Met een grote ballon en een hoop cadeaus komen ze boven en wat zijn ze trots allemaal! Ze maken naast mij ook allemaal foto’s wat er erg grappig uitziet! Siem krijgt ook 2 cadeautjes: een pop, zodat hij ook ‘een baby heeft. Hij vindt er niets aan whaha. Daarnaast krijgt hij een brandweerwagen: hop, pop aan de kant en oh wat is hij blij met zijn brandweerauto. Dat is leuker dan een pop en een zusje bij elkaar 😉

Siem gaat lekker met zijn opa en oma mee en, nadat ik wat mooie foto’s gemaakt heb van Roos, kan de visite even met haar knuffelen. Nadat Wouter zijn broer langs is geweest, maak ik nog een laatste foto van Esther, Wouter en Roos. Dan is het tijd om dit gelukkige gezinnetje te verlaten.

Lieve Esther en Wouter, ik ben ontzettend blij dat jullie terug kunnen kijken op een ongecompliceerde geboorte met veel meer rust. Het resultaat mag er wezen! Geniet als gezin van 4!

Reacties

Reacties