Lieve Liv,
Vandaag, precies een jaar een geleden, wist ik dat het niet lang meer zou duren voor we je zouden ontmoeten. Je had een klein gaatje in mijn (of jouw?) vliezen gemaakt en ik had regelmatige harde buiken. In de vroege ochtend ging ik naar beneden en daar luisterde ik op repeat naar het liedje “Photograph” van Ed Sheeran. Papa lag nog te slapen en had geen idee. Het was “just you and me”. Altijd als ik dat liedje hoor, moet ik denken aan die bijzondere uurtjes die we samen hadden. Dat alleen jij en ik wisten dat het ging gebeuren.
Uiteindelijk werd je op 6 juli geboren om 00.16u en dat betekent dat je morgen 1 jaar wordt.
1 jaar…
Ik zie door mijn werk de allerkleinste baby’s en als geen ander weet ik hoe snel het gaat. Als ik ‘vlak na een fotoshoot’ mijn klanten weer tegenkom, is er niets meer te zien van het kleine baby’tje wat ik gefotografeerd heb en meestal blijken er al maanden voorbij te zijn. De tijd vliegt namelijk en baby’s zijn maar zo kort zo klein.
Daarom wilde ik zo hard mogelijk genieten als ik maar kon. Maar hoe geniet je nou keihard?! Ik weet het niet, maar ik heb het wel gedaan. Ik was zo gelukkig dat ik elke dag ervan moest huilen. Vooral als we ’s nachts samen in bed zaten, terwijl papa naast ons sliep en je aan de borst in slaap was gevallen. Ik gaf je vaak kusjes en dan trok je zo’n heel gek mondje, want je wilde helemaal geen kusjes zo midden in de nacht terwijl je sliep. Dan wilde ik je het liefst fijn knuffelen, maar dat kon dan weer niet, daar was je te klein voor. Ik kon uren naar je kijken en naar je geluidjes luisteren. Veel mama’s vinden de eerste maanden het meest intensief, vaak ook uit onzekerheid, maar bij mij was het andersom. Ik vond ’t super, ik was helemaal in mijn element. Overal gingen we met je naar toe in de draagdoek, het was zomer, prachtig weer en we waren zo relaxed. Jij ook. Het was Genieten, ja, met een hoofdletter G. Als ik mijn ogen dicht doe, dan zie ik je nog zo voor me, ieniemienie baby.
Ik vond het moeilijk dat je “newborn-af” was. Om me heen zei iedereen: “het wordt alleen maar leuker” en ik snap wat mensen daarmee bedoelen, want je kon steeds meer, maar oh wat vond ik het moeilijk om afscheid te nemen van dat hele kleine, om maat 50 en 56 weg te doen en tot de conclusie te komen dat je eigenlijk al maat 68 aan kon. Gelukkig had ik echt niet meer kunnen genieten, dan hoe ik dat heb gedaan. Het is maar goed dat de liefde niet altijd letterlijk verstikkend werkt, anders was het mis gegaan 😉
Het was zo geregeld dat ik een half jaar niet zou hoeven werken, maar ik had toch wat dingen gepland en naarmate die dichterbij kwamen, zag ik daar ZO tegenop! Ik wilde niet weg bij jou. Gelukkig kon je bij je papa blijven anders was ik zeker niet gaan werken. Bijna iedereen om me heen zei: “het went wel, als je eenmaal aan het werk bent, vind je het echt leuk.”. Dat laatste klopte, maar het wende niet, ik wilde veel liever bij jou zijn. Ik had het gevoel dat de dagen nu voorbij vlogen (dat deden ze ook) en dat ik niet zo intens kon genieten zoals in de eerste maanden. Ik heb heel wat gehuild. Je papa was elke keer de rots in de branding en als hij er niet was geweest, dan was ik zeker gestopt met werken.
Wanneer je eenmaal geen klein baby’tje meer bent, volgt de ene na de andere mijlpaal. Ik schrijf ze allemaal op en inmiddels hebben we al een geweldig boekwerk, waarin alles is vastgelegd. Je begint te brabbelen, dingen vast te pakken, dan om te rollen, rondjes door de kamer te doen. Daarna komt het zitten, het staan en het lopen aan de hand. Samen met steeds meer klanken en dingen die je na probeert te doen. Bij elke mijlpaal staan we als twee gekken naast je te juichen. Wat kunnen grote mensen toch gek doen als het gaat om hun eigen kind 🙂
En nu staat de volgende mijlpaal dus voor de deur. Nog een paar uur en dan is het zover: je eerste verjaardag. Ik ben verbaasd hoeveel je al begrijpt. Als ik zeg: “Wil je wat mama-melk drinken”, dan word je helemaal gek en hangt je tong bijna op je knieën. Als we zeggen “Zullen we naar de vogeltjes kijken”, dan zoek je meteen het dichtstbijzijnde raam op om ze te zoeken en als we buiten zijn zie je ze altijd als eerste. Als je met je kleine vingertje de lucht in gaat en je zegt “He, he!” of “oe, oe”, dan kan je er donder op zeggen dat je een vogel hebt gezien. Als je de afstandsbediening te pakken hebt en ik zeg “geef die maar aan mama, die is niet van jou”, dan krijg ik hem netjes in mijn handen gedrukt, datzelfde geldt voor al het andere wat je niet mag pakken. Je luistert verdacht goed naar het woordje “nee” en we hebben geen idee waaraan we dat te danken hebben . Als je een te groot stuk eten in je mond doet en ik zeg “dat is een beetje veel Liv, spuug maar even uit”, dan werk je het zo met je tong naar buiten.
Inmiddels weet je ook feilloos de hond, de poes, de koe, het paard en het schaap te pakken als we daar naar vragen en met een beetje geluk kan je ook nog “boe, meh en woof” zeggen of in elk geval iets wat daar voor doorgaat.
Maar het aller-, allerleukste vind ik nog hoe lief je bent. Ik mag in mijn handjes knijpen dat je het karakter van je vader hebt. Je bent nu al lief, zorgzaam en voorzichtig. Als je ’s ochtends wakker wordt dan zit je meteen rechtop in bed. Als ik dan voorzichtig een oog open doe dan hang je met een grote grijns boven me en vaak krijg ik uit het niets dan een kusje van jou. Want kusjes geven doe je graag, aan mij dan en als papa geluk heeft, krijgt hij er ook weleens 1. Dat snap ik wel hoor, want papa prikt natuurlijk met z’n ‘baardje’. Mijn hart smelt als je zo lief bent.
Het is bizar hoe trots we op je zijn en weet je: ook al kon je niets van deze dingen, dan waren we nog net zo trots. Het maakt namelijk niet uit wat je kan of hoeveel je kan en het maakt ook niet uit wat je later gaat doen, die liefde is onvoorwaardelijk en die zal altijd blijven.
We beginnen jouw tweede levensjaar in elk geval goed door 6 weken naar Australië te gaan en daarna heeft mama weer even vrij genomen om weer –net zoals in het begin- fulltime van je te genieten. Nadat we zo lang op jou hebben gewacht en we dit waarschijnlijk niet nog een keer meemaken, wil ik niet over een paar jaar terugkijken en denken: “had ik maar…”. Hopelijk vliegt het tweede jaar niet al te vlug voorbij.
Lieve Liv, alvast van harte gefeliciteerd met je eerste verjaardag. Ik hou van jou meer dan dat ik me ooit had kunnen voorstellen.
Xxx Mama
(En uiteraard huil ik weer als ik ‘Mama’ typ, want dat is nog steeds iets wat ik niet kan geloven. IK ben gewoon JOUW MAMA. Wat een waanzinnige geluksvogel ben ik!)
P.S. Als grapje hebben we twee foto’s nagemaakt/ na laten maken van toen en nu 🙂
