Een wereldwonder

Een wereldwonder | Geboortefotografie Rotterdam (en een beetje Oeganda)

In mei heb ik voor het eerst contact met Michaela en ze schrijft op het formulier van de kennismaking: “Mijn partner is Oegandees en woont in Oeganda. Hopelijk krijgt hij een visum voor 3 maanden rond de bevalling.”

Nu heb ik in een ver verleden een relatie gehad met iemand in het buitenland en ik schreef in die tijd op een forum waar allemaal vrouwen zaten met een buitenlandse partner. Ik weet hoe ons systeem in Nederland werkt en ik weet hoe moeilijk het is om de vader van je kind hier te krijgen, ook al is het tijdelijk en ook al is het alleen maar omdat je hem bij de geboorte van je kind wilt hebben. Je zou niet de eerste zijn die alleen moet bevallen omdat de Nederlandse regering het vakantievisum heeft afgewezen… Ik ben daarom meteen getriggerd door dit verhaal en schrijf terug dat ze van harte welkom is om er een keer over te praten en te kijken wat de mogelijkheden zijn. Ze schrijft dat als hij er niet bij kan zijn, ze helemaal graag foto’s wilt, zodat Steven later via de foto’s ook de geboorte kan beleven.

Uiteindelijk ontmoeten we elkaar in juni 2014. Een ontzettend leuk en gezellig gesprek! Ze vertelt dat ze Steven heeft ontmoet toen ze in Oeganda ging werken, dat ze verliefd werden op elkaar en dat ze niet veel later zwanger bleek te zijn 🙂 Nadat ze hier achter waren gekomen, hadden ze besloten dat het toch beter was om tijdens de zwangerschap  in Nederland te zijn vanwege de risico’s die een zwangerschap in Oeganda met zich mee kan brengen. Dus vertrok Michaela naar Nederland en groeide en groeide haar buik terwijl Steven in Oeganda was.  Hij wilde dolgraag hier naar toe komen, maar dan moest wel het toeristenvisum goed gekeurd worden. Gelukkig heeft Michaela net –de dag voor dit gesprek – te horen gekregen dat het is goedgekeurd. Begin augustus komt hij naar Nederland! Ze is zelf op 27 augustus uitgerekend dus als alles gaat zoals het moet dan is hij bij de bevalling aanwezig. Wat een opluchting! Steven is zelf ook fotograaf/ cameraman dus hij vindt het vanuit zijn professie ook erg leuk om er een fotograaf bij te hebben. Ik mail alvast wat met hem heen en weer over camera’s en lenzen 🙂

Augustus is wel een erg drukke maand en eigenlijk kan ik er niet nog een geboorte bij doen, ik zeg eerlijk tegen Michaela dat de anderen voor gaan, maar dat ik alles er aan zal doen om erbij te zijn!

Begin augustus is het nog even spannend, want in het helaas corrupte Oeganda, willen ze Steven niet op het vliegtuig laten stappen. Het zorgt voor veel stress, spanning, tranen en geld, maar dan lukt het toch eindelijk om hem hier naar toe te laten vliegen! Wat een opluchting en wat fijn dat ze nu samen kunnen zijn! Al die spanning zorgt wel voor harde buiken en zelfs voorweeën. Even lijkt het erop dat de kleine meid nu al komt, maar het is toch vals alarm. Vanaf het moment dat Steven er is, hebben we minder contact, maar dat is ook niet erg. Ik hoop dat ze genieten!

De uitgerekende datum komt en gaat weer. Zoals vaak. Steven geeft blijkbaar rust 😉 De kleine meid vindt het nog wel prima in de buik. Op 2 september krijg ik een berichtje dat ze de dag erna gaan inleiden. We spreken af dat ze me op de hoogte houdt via de app.

De dag zelf stuurt ze dat ze best wel zenuwachtig is, maar dat ze zin heeft om haar meisje snel te zien en dat het super fijn is dat Steven erbij is. Om 10.22u krijg ik een berichtje dat de ballon is geplaatst en dat het nu afwachten is hoe lang het gaat duren (dat kan dagen zijn).  De dag kabbelt voorbij zonder nieuws. ’s Middags bellen we nog even met elkaar. Ik ben erg bang dat straks –als de weeën wel komen- er niet aan mij wordt gedacht en dat ik het mis. Voor elke aanstaande papa is het spannend, maar Steven is voor de eerste keer van zijn leven weg uit Oeganda, voor de eerste keer in ons koude kikkerland, voor de eerste keer bij een bevalling (in Oeganda is het niet gebruikelijk dat er een man bij is) en hij spreekt geen Nederlands (wel goed Engels trouwens). Ik kan me zo voorstellen dat het dan lastig is om ook nog er aan te denken om mij te bellen 🙂 Michaela en ik nemen alles nog een keer door. Er komt ook een vriendin van haar, Lara, en anders kan zij bellen. ’s Avonds rommelt het nog wat, maar dit zet niet door.

De volgende dag worden de vliezen gebroken en om 8u ’s ochtends wordt het infuus aangesloten. Ik stuur terug dat ik ready to go ben en vraag of ze ook de verpleegkundige over mij willen vertellen, want ik ben nog steeds bang dat ik vergeten ga worden. Ik zeg dat ze moet bellen als ze minimaal een uur lang goede weeën heeft en dat ik zelf denk dat dit rond een uur of 11u à 12u gaat zijn. Maar goed, je weet het nooit, soms duurt het ook langer. Het ligt eraan hoe snel ze het infuus omhoog zetten en hoe je lichaam daar op reageert. Het laatste wat ik hoor is om 8u, dat Michaela Lara zal informeren en dan begint het wachten.

Ik hoor niets meer en maak me steeds meer zorgen of er ondanks alle “maatregelen” wel aan me gedacht wordt. Ik twijfel: zal ik anders alvast gaan rijden? Maar ja, voor hetzelfde geld is er nog niet veel aan de hand. Ik besluit om nog even naar de supermarkt te gaan om wat te kopen voor de lunch en als ik daarna niets gehoord heb, maar te gaan rijden. Ik zit daar liever uren, dan dat ik het mis. Terwijl ik in de supermarkt sta gaat mijn telefoon, ik zie dat het Michaela is en ik ben opgelucht dat het toch goed komt. Die opluchting verdwijnt alleen snel als ik hoor dat het Lara is en ik Michaela op de achtergrond hoor… en dat klinkt niet alsof ze net weeën heeft… Lara zegt dat ze 7cm heeft en dat het snel gaat….!

Ik hoef niet meer te horen. Ik kom eraan! En hang op. Ik geef mijn boodschappen door aan Denny en ga rennen. Ik ren tot ik thuis ben, pak mijn spullen –die al klaar staan- en spring in de auto! Nu ga je me toch niet vertellen dat ik het toch mis he?! Gelukkig is het rustig op de weg en de reis gaat voorspoedig. Een half uur voor Rotterdam belt Lara nog een keer om het kamernummer door te geven. Ik vraag of ze al mag persen maar Lara zegt “zo snel gaat het niet hoor” en ik ben weer even opgelucht. Over het algemeen pers je ongeveer een uur bij een eerste en ik hoef niet zo lang meer, dan moet ik het wel redden.

Toch zorg ik terwijl ik aan het rijden ben dat ik mijn camera alvast startklaar heb. You never know… Als ik aan kom in Rotterdam staat de parkeergarage tjokvol. Het is 14.10u. Ik zie dat ik een oproep van Lara heb gemist om 14.09u en ik  krijg weer haast. Terwijl ik richting de ingang loop (zo snel als ik kan) bel ik haar terug en als ik in lift sta krijg ik haar te pakken: “Waar ben je? Zegt ze, Michaela mag persen”. “Ik sta in de lift en ik ben er over 1 minuut, dus dat red ik wel! ” Ik vlieg over de gang, zoek de juiste kamer (natuurlijk aan het einde van de gang) en stap de kamer in! Ik ben helemaal aan het hijgen, de camera bungelt om mijn nek, ik heb twee tassen in mijn handen en mijn camera tas hangt op mijn rug en ik hoor dat Michaela huilt. Ik denk omdat het persen zwaar valt, maar dan realiseer ik me wat ik zie.

Ik stap precies binnen op het moment dat de baby wordt geboren! Het is 14.14u. Ik zie Lara snikken en zeggen: “ze is er net”. Michaela zie ik huilen met een prachtig mooi meisje in haar handen en Steven kijkt vol verbijstering naar Michaela en hun kindje. Ik laat alles uit mijn handen vallen en begin met fotograferen.

Hoe bedoel je “met je neus in de boter?!”. Wat een moment om Steven voor het eerst te ontmoeten! 🙂 Ondertussen blijven de tranen stromen over Lara haar wangen en genieten Michaela en Steven van dit moment. Dan opeens kijkt Steven me aan met een glimlach van oor tot oor. Ik schiet er bijna zelf van vol, wat ontzettend fijn dat hij er bij is, wat fijn dat ze er is en dat het goed is gegaan en wat een moment om hem en zijn dochter te ontmoeten. Ze heet Felien ♥  Wow…

Wat een emotie.. wat een moment…

Dan mag Steven de navelstreng doorknippen. Ik zie dat hij dat heel erg spannend vindt, maar hij gaat het toch doen. Eerst moet hij alleen de schaar omdraaien want die heeft hij op z’n kop vast 🙂 Vervolgens wil hij van de zenuwen veel te snel knippen –en het is wel de bedoeling dat hij alleen de navelstreng doorknipt… 🙂 Michaela zegt: “Haal even rustig adem. Nu mag jij puffen!”. Haar humor is weer terug. Hij moet inderdaad even diep ademhalen en dan is het zover! Als hij eenmaal de navelstreng heeft geknipt is de ontlading groot! Hij doet nog net geen dansje, maar de schaar wordt in de lucht gehouden en er komen een heleboel blije kreten uit Steven! Het is niet alleen de navelstreng die doorgeknipt wordt, het is alles, alles wat er gebeurd is, alles wat er nog gaat gebeuren en nu dit kleine wereldwonder hier. Wat een moment…

Lara kan niet stoppen met huilen en staat met een zakdoek alles van een afstandje te bekijken. Steven komt haar een grote knuffel geven en laat dan zien dat Felien precies dezelfde handen/ vingers heeft als hij. Het is aandoenlijk om te zien hoe hij zijn hand met die van haar vergelijkt. Ze lijkt in alles erg veel op hem, niet alleen haar handen!

Langzaam krijg ik het verhaal te horen; dat de weeën meteen al heel sterk waren, dat toen Lara binnenkwam ze meteen in de rol als doula (coach) was geschoten, dat het druk was op de afdeling en de verpleging verder ook niet eraan had gedacht om mij te bellen, dat er een ruggenprik was gezet die niet hielp en dat Felien, tot ieders verbazing met twee persweeën letterlijk en figuurlijk was gelanceerd. Dat had niemand verwacht! Wat een bevalling. Felien is zelf erg helder en laat meteen al blijken dat ze honger heeft.  Er wordt gekeken of ze aan de borst wilt drinken. Steven belt ondertussen met zijn moeder in Oeganda die door het dolle heen is zoals alleen Afrikaanse vrouwen dat op die manier kunnen. Jeetje wat is ze ver weg! Wat jammer dat we haar niet even door telefoon hier naar toe kunnen trekken. Felien heeft de borst meteen te pakken en terwijl Michaela met haar schoonmoeder praat, drinkt Felien lekker door.

Ik heb nu even tijd om echt hallo tegen Steven te zeggen en hem te feliciteren met zijn prachtige dochter! Als fotograaf toont hij meteen interesse in mijn camera en omdat ik weet dat hij fotograferen zo leuk vindt, bied ik hem één van mijn camera’s aan en hup weg is hij. Ik heb een assistent erbij!

Dan komen de beschuit met muisjes binnen! Niet eerder heeft Steven dit gegeten. Ik leg hem uit waar het gebruik vandaan komt en dan kan hij een hap nemen. Vol verwachting kijken we hem aan, maar meteen na de eerste hap is het al duidelijk: dit lust hij niet hahahaha. Daarna zegt hij: “moet ik dit elke keer eten als er bezoek komt en zij krijgen dit?”. Even wil ik hem pesten en zeggen dat hij dit inderdaad de hele kraamweek elke dag moet eten, maar dat doe ik toch maar niet. “Nee hoor Steven, het geven aan andere mensen is genoeg” 🙂

Nadat Felien aan beide borsten (lang) heeft gedronken, kan ze lekker bij papa huid-op-huid. Daarna komt de verloskundige haar nakijken. Het is een kleintje, ze weegt 3050 gram. Omdat ze nog wat koel is, mag ze na de controles weer lekker bij papa liggen en daar valt ze meteen in slaap. Met een mooie doek uit Oeganda om haar heen.

Als ze eenmaal goed op temperatuur is, wordt ze aangekleed en maak ik van het hele gezinnetje nog mooie foto’s. Ik was dan wel aan de late kant, maar het was erg bijzonder om erbij te zijn en ik ben heel blij dat ik foto’s heb kunnen maken van de eerste belangrijke momenten!

Lieve Michaela en Steven, ik wens jullie alle geluk toe van de wereld samen met Felien en hoop dat jullie zo snel mogelijk ergens ter wereld voor altijd samen kunnen zijn!

Reacties

Reacties