Hypnotherapie & buikpijn
Zoals beloofd hierbij ons verhaal (of uiteindelijk Liv’s verhaal) over hypnotherapie en buikpijn. Om een compleet plaatje te schetsen, zal ik eerst wat vertellen over hoe het begonnen is. Daarna over hoe we bij hypnotherapie kwamen, wat het is (voor ons/volgens ons) en hoe het werkte nadat we het hadden toegepast.
Het begin
Het sloop er eigenlijk geleidelijk in die buikpijn. Ik kan me niet eens herinneren wanner het precies begon. Als ik erop terugkijk, dan is het iets wat sinds Liv aan school begonnen is, er altijd is geweest, af en aan, maar pas begin dit jaar werd het iets dagelijks.
Ik vertelde er Cindy al over tijdens onze reis in Tanzania, waar ze praktisch geen buikpijn heeft gehad en toen we terugkwamen viel het pas echt op. Meerdere keren per dag, soms wel elke 10 minuten: “mam, ik heb buikpijn”. De eerste paar keren gaf ik het aandacht. Ik vroeg door, ik checkte of ze koorts had, gaf knuffels etc. Maar na de zoveelste dag, de 10e keer in een uur, werd ik er GEK van. Ik ging over -nadat ik eerst lief was geweest en het aandacht had gegeven – op negeren. Maar negeren hielp ook niets, ze bleef erover doorgaan. Meerdere keren heb ik met m’n handen in mijn haren gezeten: “LIV, WAT WIL JE NOU VAN ME?!??!” Dan moest zij weer huilen en voelde ik me schuldig.
Geen koorts, op school ging alles goed, fijne vriendinnetje, geen gekke dingen thuis, geen problemen met de ontlasting en 2 jaar geleden al volledig doorgelicht door de kinderarts. Ik wist het echt niet meer. Ook omdat Liv een lage pijngrens heeft en ik regelmatig dacht: “stel je niet zo aan” 🙁
De dokter
We bleven op deze wijze weken doorsukkelen (hielden ook een periode een eetdagboek bij om te zien of we daar een patroon in konden ontdekken) totdat ik weer eens ontplofte en Liv zei: “ik wil naar de dokter”.
Ik zei: “dat kan je wel willen, maar de dokter kan niets voor je doen. Alles is al getest. Je poep, je plas, een echo van je buik, je bloed. Wat kan de dokter nog doen?”
Liv: “dat weet je niet mama, want jij bent geen dokter”.
Daar heeft ze gelijk in en verder prima, jij je zin. Ik dacht misschien als een dokter inderdaad zegt dat er niets is, dat ze er dan anders in staat. Dus ik belde en maakte een afspraak. Wachttijd: 3 maanden.
De volgende dag kreeg ik een bericht van de juf. Liv had blijkbaar op school verteld dat ze naar de dokter ging voor haar buikpijn en de juf stuurde op eigen initiatief eigenlijk kort gezegd de vraag: “heb je er weleens aan gedacht dat het psychisch kan zijn?”
En ik dacht: ja, nee, ja, nee, ja, nee haha. We hadden er weleens aan gedacht in het verleden. Als een rode draad in haar leven lopen mensen die zeggen tegen ons: “heb je weleens aan hoogbegaafdheid gedacht?” en dit was net ook uit een test gekomen op school (geen hoogbegaafdheid maar wel dat dit mogelijk zou kunnen zijn). Ze was daarom in een “pittig pepergroepje” begonnen zoals de juf het noemt voor extra uitdaging. Daarnaast had een volger op social media het al eens genoemd en een test doorgestuurd en deze voor ons geanalyseerd waar ik helemaal niet meer aan had gedacht. Dus ja, het was weleens ter sprake gekomen en nee, ik had er geen moment meer aan gedacht.
De “we-vermoeden-hoogbegaafdheid-test”
Ik besloot die test er opnieuw bij te pakken en haar (van de volger op social media die juf is) advies. Daarin schreef ze dat er niet direct reden was om te denken dat er sprake is van hoogbegaafdheid, maar dat het zou kunnen. Daarnaast schreef ze dat je vaak ziet dat kinderen in groep 3 tot aan de herfstvakantie zoveel nieuws op zich afkrijgen dat er genoeg uitdaging is, maar -als er sprake zou zijn van te weinig uitdaging- dat je na de herfstvakantie of kerstvakantie alert moest zijn op signalen zoals buikpijn of hoofdpijn.
Nou jaaaaa zeg…. Opeens viel ’t kwartje (of meerdere eigenlijk) – it finally makes sense. Kling, kling, kling… Hoe kan het dat we hier niet meer/eerder aan hebben gedacht?!
Toen Liv die dag uit school kwam, heb ik het gelijk aan haar voorgelegd. Lang verhaal kort: “nee mama, het is niets in mijn hoofd, ik heb écht buikpijn”. Nu kan je niet van een 6-jarige verwachten dat ze buikpijn kan herleiden naar hoe ze zich voelt, maar ik kon het proberen.
Ondertussen waren we nog niets opgeschoten en leek het aantal keren dat ze zei dat ze buikpijn had alleen maar toe te nemen, ook op school.
De kinderarts
De dag daarna krijg ik telefoon: “er is iemand uitgevallen door corona (toch nog ergens goed goed voor die corona 😛 ) of we morgen misschien kunnen?” Ja, heel graag!!
En zo zitten we de volgende dag bij onze “eigen” kinderarts. Die -na 2 kinderartsen ervoor- super fijn is, overal voor open staat en heel prettig in de omgang is. Liv doet zelf haar verhaal en kan heel goed vertellen wanneer ze buikpijn heeft en hoe het voelt, de kinderarts is lichtelijk verbaasd dat ze dat zo duidelijk kan vertellen. Wederom, lang verhaal kort: ze zegt tegen Liv dat alles al gecheckt is en dat er niet iets is wat ze kan doen -zie je wel!
…maar… oh een maar?!
“er is een buikpijn dokter”.
Liv kijkt triomfantelijk opzij: “zie je wel mam!”. Ik moet m’n lachen inhouden. Uiteraard heeft ze gelijk. Ze heeft altijd gelijk haha.
Hypnotherapie
De buikpijn dokter, is een hypnotherapeut en de kinderarts vertelt er kort wat over. Ze vertelt niet wat het inhoudt -we krijgen een link mee om thuis te kijken-, maar ze vertelt vooral over de goede resultaten.
Blijkbaar is hypnotherapie nog steeds iets wat volgens de verzekering onder alternatieve therapieën valt, maar dat is volgens de arts achterhaald en ze is daar behoorlijk fel in. “in dubbelblinde onderzoeken is meerdere malen bewezen hoe goed dit werkt”. Van alle kinderen die worden doorverwezen met buikpijn waar ze geen medische oorzaak kunnen vinden, gaat 85% (!!) weg zonder buikpijn. Ik heb geen idee wat het inhoudt, maar het is zonder “enge instrumenten” of prikken dus het zal in Liv haar straatje zijn en daarnaast ben ik blij dat er een oplossing lijkt te zijn! Halleluja.
We kunnen in het ziekenhuis kiezen voor 3 hypnotherapeuten, waaronder de kinderpsycholoog van het ziekenhuis. Dat is degene voor wie we kiezen, met in mijn achterhoofd: “stel, wanneer er nog een staartje aanzit en Liv blijkt hoogbegaafd, dan zal ze daar ook wel van afweten en zitten we goed.
Hypnotherapeut
2 weken later zitten we bij de hypnotherapeut. Dat lijkt allemaal goed te gaan -als in: Liv voelt zich bij haar op haar gemak totdat ze zegt: “er mag niet meer over buikpijn gesproken worden”. Ik: “ze bedoelt te zeggen dat ik niet uit mezelf erover moet beginnen tegen Liv en er zo min mogelijk aandacht aan moet schenken”, maar dat valt helemaal verkeerd bij Liv. Dikke tranen en ze wil onmiddellijk weg en er niets meer mee te maken hebben. Er valt geen land meer mee te bezeilen, dus de therapeut geeft ons nog snel “huiswerk” mee (een verhaal wat we voor moeten lezen en ademhalingsoefeningen die ze uitlegt) en weg zijn we.
Liv is woest en roept dingen als: “ik ga hier nooit meer naar terug” en “ik vind de buikpijndokter een stomme mevrouw” en “ik hoef het verhaal nooooit te horen”. “Ik houd liever buikpijn dan dit!”. Ik laat haar maar even en laat dit gevoel er gewoon zijn.
In de auto vertel ik haar een verhaal. Over mezelf. Over hoe ik een dag na het overlijden van mijn moeder “gewoon” ga werken, op het terras. En hoe het vervolgens na een paar uur gigantisch in mijn rug schiet en ik in paniek de osteopaat bel, hoe hij me vertelt dat ik “hartzeer” heb en het daarom in mijn rug is geschoten. Dat ik dat stom vind en het niet wil geloven, maar wanneer hij met zijn handen over mijn hart gaat, mijn adem vanzelf stokt. Ik krijg van hem een opdracht mee dat ik moet ademen met mijn hand op mijn hart. En ik doe het. En het helpt.
Terwijl ik haar dit vertel, ben ik emotioneel, ik moet huilen want het brengt me terug naar dat moment. Het maakt indruk op haar en wanneer we Middelburg inrijden, bijna thuis zijn en langs school rijden zegt ze: “zouden de juffies er nog zijn?”. Ik zet mijn auto aan de kant en we lopen de school in. Ze zijn er allebei. En Liv vertelt over haar oefeningen en doet ze voor. Geen woord dat ze boos is, geen woord dat ze de therapeut stom vindt en ze niet meer terug wilt. De juffen zijn enthousiast en ik zie dat Liv zich daar zekerder door voelt.
De oefeningen
De ademhalingsoefeningen zijn eigenlijk niets anders dan bewust ademhalen. In door je neus en uit door je mond. Als je inademt, adem je alle dingen die je graag wilt in: een gezond lijf, zelfvertrouwen etc. en met je uitademing blaas je alles uit wat je niet meer wilt zoals buikpijn of stress. Wanneer ze op school (of thuis) buikpijn heeft, moet ze deze oefeningen doen. Daarnaast heb ik een verhaal meegekregen wat ik -of Denny- elke avond moet voorlezen voor haar. Herhaling, herhaling, herhaling.
Het strand zonder zorgen
Het verhaal heet ‘het strand zonder zorgen’. De eerste keer dat ik het voorlees aan Liv, of nou ja, begin met voorlezen, is ze na een paar minuten alweer boos. “Stom verhaal, ik luister niet, ik doe niet mee”. Ik leg het weer weg.
De dag erna probeer ik het opnieuw. Maar nee, ze wilt niet.
De dag erop probeer ik ‘t weer en nu staat ze er open voor. Ik lees het helemaal voor.
In grote lijnen komt het erop neer dat je over de duinen loopt, de zee ziet en het strand. Dat het een strand is waar je naar toe mag met wie je wilt. Het is jouw strand, zoals jij dat wilt. Je bouwt er een piekerkasteel van zand. En daar stop je alles in wat je kwijt wilt en dan komt de zee en die spoelt het weg. Dan loop je verder en zie je een meertje en daar zie je je eigen reflectie in en je ziet jezelf zonder zorgen, zonder pijn etc. En dan loop je van het strand af.
Dat is het verhaal in een notendop. En dit lees je voor. Elke avond weer. Ik heb geen idee wat ik ervan moet denken, maar we doen het elke avond en Liv brengt dingen in. Het is een beetje interactie (dat hebben we zelf verzonnen, of is eigenlijk zo gelopen). Ze vertelt wie er op haar strand is, welke “piekerdingen” er in het zandkasteel gaan etc. Maar we fantaseren ook hoe het strand er anders uit kan zien. Zo is het een keer een Frozen-strand geweest waarbij je kon schaatsen op de zee in bikini in de zon en werden de piekerkastelen bevroren ipv weggespoeld.
Resultaat
Na 3 dagen realiseer ik me opeens dat Liv maar 1 of 2x heeft gezegd dat ze buikpijn heeft die dag. Ik kan het niet geloven. En na een week is het gestopt. Weg. Don’t ask me how, maar zo is het wel. Ze doet haar oefeningen op school als het opkomt zetten, maar thuis merk ik er verder weinig van. Het is gewoon weg. Geen buikpijn, geen gezeur, gewoon een vrolijk kind!
We gaan uiteindelijk nog 3x terug en krijgen in 4 verhalen. In totaal lezen we denk ik een week of 4 de verhalen totdat ze zegt dat ze er geen zin meer in heeft. De buikpijn is echt compleet weg, dus we luisteren hier naar en stoppen ermee.
En de buikpijn blijft weg…
En dat is die nog steeds. De juf vertelt wel dat het op school soms komt opzetten, maar als ze zich concentreert op haar ademhaling of er even met de juf over praat gaat het ook weer weg. Ze is een stuk vrolijker en echt weer haar zelf.
Vraag me niet hoe, maar het resultaat is voor ons verbluffend en ik ben heeeeeel erg blij dat we uit die fase zijn. Geen idee hoe het straks gaat in groep 4 of de toekomst, maar dat zien we dan wel weer. Bij “een terugval” pakken we de verhalen er gewoon weer bij.
Als je tot hier hebt gelezen: chapeau! Ik hoop dat je er wat aan hebt en dat het ook jou, of jouw kind kan helpen (het kan ook voor volwassenen!). En als je vragen hebt? Let me know!
PS. De mogelijke hoogbegaafdheid houden we voor nu zo. We zien geen meerwaarde om dit nu te laten testen. Zolang zij goed zit in haar vel, zijn we blij en als het weer verandert, kijken we weer verder. Nu weten we in ieder geval in welke hoek we het moeten zoeken.