Een kalme, rustige bevalling | Geboortefotografie Dirksland
In 2011 fotografeerde ik voor de 8e keer een geboorte, de geboorte van Elina, die ik op een haar na, bijna had gemist! In de jaren daarna zag ik haar nog een paar keer voor verschillende fotoshoots, dus het was extra tof om haar mama dit jaar opnieuw aan de lijn te hebben en te horen dat ze weer zwanger was en de vraag of ik bij de geboorte wilde zijn.
Het is een pittige zwangerschap dit keer en vanwege zwangerschapssuiker zal Natalie in de 39e week worden ingeleid. Omdat het de vorige keer razendsnel is gegaan, waardoor Natalie een heel erg lang traject van herstel heeft gehad, willen ze het dit keer zo geleidelijk mogelijk doen en sowieso met een ruggenprik. Dat maakt de kans dat ik te laat ben meteen wat kleiner, maar voordat het zover is, doen we eerst een geweldige mooie zwangerschapsshoot op het strand met een jurk die Natalie daarvoor speciaal heeft aangeschaft.
En dan is het wachten op “de datum” van het inleiden. Het wordt 30 juni.
Donderdagavond 30 juni moeten Natalie en Hugo zich melden in het ziekenhuis in Dirksland. Natalie vindt het erg spannend, gezien de ervaringen van de vorige keer. De laatste keer reageerde haar lijf heel sterk op de gel die werd gebruikt en daarom is er nu gekozen voor een ballonnetje. Ze heeft 1cm ontsluiting van zichzelf, dus dat is gunstig. Voor de zekerheid zet ik alles klaar, want als het vannacht wel start, moet ik als de wiedeweerga zorgen dat ik daar kom. Morgen is het Concert at Sea, dus druk op de weg en sowieso is het even spannend hoe laat ze zal gaan bevallen, dus ergens zou het wel gunstig zijn als het vannacht vanzelf op gang komt.
Maar nee…
De nacht verloopt rustig. Het rommelt wel, maar geen serieuze weeën. 1 juli zitten we voornamelijk te wachten. Natalie en Hugo in het ziekenhuis en ik thuis… Ze brengen ’s ochtends toch nog wat gel in om de baarmoedermond meer te verweken en daarna zullen ze de vliezen breken. Omdat het de vorige keer daarna zo razendsnel is gegaan (al waren ze toen spontaan gebroken), hebben we afgesproken dat ik ga rijden wanneer de vliezen gebroken worden. Dan kan het niet fout gaan. (Toch?).
Het duurt uiteindelijk enige tijd vanwege de drukte op de afdeling wanneer dit gebeurt. 15.20u is het zover en vlak daarna krijgt Natalie weeën. Ik heb inmiddels uitgebreid alle wegen bestudeerd om te kijken hoe ik zoveel mogelijk filevrij in Dirksland kan aankomen. Op hoop van zegen!
Om 15.59u stuurt Hugo dat Natalie serieuze weeën heeft en vlak daarna om 16.13u stuurt hij: “ze voelt druk”. Waaaaaat?! Nee, dat méén je niet?! Een uur na het breken van de vliezen, druk?! Ik zit me al helemaal op te vreten in de auto en dan komt een minuut erna het volgende berichtje: “Ze heeft 5cm en ze krijgt nu een ruggenprik”. Pfieuw… Ik werd al lichtelijk gek 😉
Om 16.40u ben ik in het ziekenhuis. De kamer is leeg. Hugo staat op de gang bij de o.k. te wachten. Hij is nerveus, want Natalie is al best een tijdje weg. Ik leg uit hoe een ruggenprik zetten gebeurt en dat ‘t best wat tijd kan kosten. Zeker als je weeën hebt. We doden de tijd door wat te kletsen en vlak daarna komt Natalie de o.k. uit. Ze kijkt opgewekt en zegt dat het heel erg meeviel. We zijn om 17u terug op de kamer.
De ruggenprik werkt goed en Natalie ligt lekker te kletsen terwijl Hugo wat foto’s maakt van de kamer. Het ene moment ligt ze lachend in bed, terwijl ze het volgende moment in tranen is. Het is dubbel, ze is blij dat ze straks hun kindje gaat ontmoeten, die trouwens een jongetje is(!), maar tegelijkertijd is het ook erg spannend. Ze zegt tegen Hugo dat hij even wat uit de tas moet halen en het volgende moment krijg ik een cadeautje. Er zit zelfs een cadeautje bij voor Liv die over een paar dagen 1 jaar wordt. Wat een schat dat ze daaraan denkt!
Af en toe lijkt er een wee tussen te zitten die ze beter voelt, maar als ik er naar vraag, zegt ze dat ze het alleen in haar lies voelt. Als ze drukgevoel zou krijgen dan moeten we bellen. Hugo eet ondertussen nog wat.
Iets over 18u komt de verloskundige langs om te kijken hoe het ervoor staat. Ze wil even inwendig voelen. Ze maakt alles klaar en zegt opeens: “oeh”, alsof ze iets laat vallen, maar wat blijkt, ze zit zo op het hoofdje! Niet alleen heeft Natalie 10cm, maar het hoofdje ligt ook recht voor de uitgang. Dat is wel even wat anders, dan de vorige keer. Het liefst willen ze dat Natalie zelf persdrang krijgt, dus er wordt besloten om nog even af te wachten. Als na 3 kwartier blijkt dat ‘t niet echt komt, besluiten ze te “proefpersen”. Gewoon eens zien wat er gebeurt. Ondanks dat Natalie geen persweeën voelt, gaat het wel goed en om 19u mag ze echt volle kracht meepersen. Ik kan me voorstellen dat dit een angstig stukje is voor Natalie gezien de vorige keer, maar als ze dat zou vinden dan laat ze dat (zeker) niet blijken. Ze doet het super goed! De blauwe loper wordt ervoor uitgelegd 😉 en langzaam zien we het hoofdje verschijnen. Hugo kijkt gefascineerd mee! 18 minuten na het starten van het persen, wordt om 19.18u een jongetje vol met huidsmeer geboren! Hij zet het meteen op een huilen en van schrik plast hij zijn mama onder! Wat is ie mooi!
Hugo staat er trots naast en Natalie kijkt liefdevol van Noah (ja hij heet Noah!) naar Hugo. Wat heeft ze het goed gedaan. Hugo mag de navelstreng doorknippen en daarna kunnen Noah en Natalie even goed kroelen! Langzaam begint het te dagen bij Natalie dat ze het gedaan heeft en wanneer ze Hugo aankijkt, kan ze het niet droog houden. Tranen van geluk, van opluchting en van de spanning. Noah ligt er ondertussen klaarwakker bij en is op zijn gemakje de wereld aan het bekijken. Wat een lekker ventje.
Omdat het bijna bedtijd is voor Elina, gaat Hugo alvast de opa en oma bellen zodat Elina haar kleine broertje kan ontmoeten. Vlak erna wordt Natalie niet zo lekker, ze heeft behoorlijk wat bloed verloren, maar heeft ook bijna niet gegeten, dus daar zou het aan kunnen liggen. Hugo heeft nu de kans om met Noah te knuffelen, terwijl Natalie even eet en plat gaat liggen. Daarna gaat het snel beter. Na het knuffelen met papa wordt Noah gewogen, Hij weegt 3550 gram en nadat hij helemaal is nagekeken en goedgekeurd (al willen ze nog even iemand zijn fontanel laten dubbel-checken omdat die niet zo groot is), wordt hij aangekleed en krijgt hij meteen zijn eerste flesje.
Vlak daarna staat Elina samen met opa en oma in de kamer. Ze is eerst verlegen, maar daarna is ze niet bij haar broertje weg te slaan. Ze wil hem continu kroelen en ook Hugo krijgt een dikke zoen van haar! Ik maak een foto van het hele gezinnetje en dan wil Elina Noah ‘alleen’ vasthouden. Wat een trotse grote zus! Uiteraard willen opa en oma dat ook wel even en oma schiet vol wanneer ze Noah vast heeft, uiteraard houdt Natalie het dan ook niet droog. Er is veel liefde in deze kamer, mooi!
Elina heeft inmiddels het bedje in de kamer ontdekt en daar zal en moet Noah in, dus dat is wat ze doen. Noah gaat lekker in zijn bedje en ik ga naar huis.
Binnen nu en 3 weken heb ik nog uitgebreid de tijd om hem te bewonderen, want dan komen ze voor de newbornshoot!
Lieve Natalie, Hugo en Elina, heel bijzonder dat ik er weer bij mocht zijn. Bij een eventuele derde kom ik in het ziekenhuis slapen 🙂 Veel geluk met elkaar!
Prachtig dat je dit kan en mag vastleggen! Ja, soms kan het zo snel gaan he! Dan ben je echt nét op tijd.