Eva en ik “kennen” elkaar via twitter door haar bedrijf Rondom Eva. Toen zij de badbevallingsactie (de kans om een gratis geboortereportage te winnen wanneer je in bad ging bevallen) voorbij zag komen, besloot ze te reageren. Ze was alleen niet uitgerekend in de periode die in de actie beschreven was. Met het motto: “niet geschoten, is altijd mis”, stuurde ze een mailtje. Ik had nog geen reacties ontvangen tot dan toe, dus ik stond er zeker open voor! De reden waarom ik geen badbevalling in juli wilde fotograferen, was omdat ik zelf op vakantie zou zijn en ik dan niet kon garanderen dat ik er daadwerkelijk was. Ik besprak dit met Eva en haar man Robert en ze wilden graag “het risico” nemen. Zou ik er zijn: super, zo niet, dan ging het over. 21 juli uitgerekend, 19 juli zou ik terug zijn van vakantie…
Tijdens het kennismakingsgesprek kwam ik erachter dat hun oudste dochtertje Fien binnen 3,5 uur geboren was! Het was duidelijk dat ik voor deze bevalling meteen in de auto zou moeten springen anders zou ik het waarschijnlijk niet eens halen. Fien was mee tijdens het gesprek . Ze is nu bijna 2 met een prachtige bos haar. Haar nieuwe broertje of zusje (het was een verrassing) werd beebje genoemd 🙂
Tijdens mijn vakantie in Zweden hoorde ik niks. Niks is goed dacht ik. Op de dag dat ik weer aan het werk ga (19 juli 2012), krijg ik een what’s-appje van Eva: “Goede vakantie gehad? Ons beebje heeft op je gewacht, lijkt nog geen haast te hebben! Groetjes Robert en Eva”. Ik ben zelf bezig met mijn mail en zit lekker in mijn kloffie achter de computer. Ik hoef geen haast te hebben denk ik nog. Later op de middag om 14.15u stuur ik Eva een mailtje, ik schrijf o.a. “De baby zit dus nog in je buik 🙂 Dat is fijn! Hoe gaat het verder? Al enige tekenen? Ik zal zorgen dat hier alles klaar staat zodat ik ready to go ben als het zo ver is!”. Ik bedenk me dat als ik klaar ben met alle mail beantwoorden, ik al mijn spullen maar weer eens bij elkaar moet zoeken zodat ik direct weg kan als het nodig is.
Om 16.12u, ik heb net mijn laatste mail beantwoord, krijg ik weer een what’s-appje van Eva: “Heb het idee dat het begonnen is. Verloskundige komt zo kijken, ik houd je op de hoogte!” Huh?! Ik spring op, zet als een gek alles klaar, spurt naar de douche, maar voordat ik er onder wil springen, belt Eva: “Ik heb 3 cm ontsluiting!” Het is 16.26u. In een recordtempo douche ik, kleed me aan, pak mijn spullen en zorg ervoor dat ik in de auto kom te zitten. Boterhammen smeer ik niet eens, want mijn gevoel zegt dat daar geen tijd voor is. Ik rij om 16.45u weg (is dat snel of snel?). Ik moet naar Breda, wat ongeveer een uur rijden is.
Als ik mijn auto op een parkeerplaats achter laat, heb ik nog steeds haast. Ik loop naar de balie om te vragen waar het geboortehuis Origine is en ze moet voor me naar boven bellen om te zeggen dat ik eraan kom. Als antwoord krijg ik: “ze zijn al op je aan het wachten”. Nu weet ik hélemaal dat ik moet opschieten. In de lift haal ik op weg naar de 2e verdieping zo snel mogelijk mijn camera uit mijn tas en als ik aankom op de 2e etage, sta ik alweer met camera in mijn hand en tas op mijn rug klaar. Ook daar staat iemand me op te wachten. Zou ik nog op tijd zijn?!
Het is 17.55u als ik binnen kom. Ik scan vliegensvlug de kamer: de kamer is groot, er staan 2 bedden in en in een hele ruime hoek van de kamer staat een bad. Het bad is omgeven door een soort van nep (hoog) bamboe zodat je alleen goed het bad kan zien door de “opening” waar je “naar binnen” loopt. Het bad zit vol en Eva staat er naast geleund tegen het bamboe. Ik kan in de korte tijd dat ik hier sta niet opmaken hoe ver ze is, want ondanks dat ik zie dat ze pijn heeft, is ze heel rustig. De verloskundige probeert haar te helpen om in het bad te komen. Eva heeft haar kleding al uit. Ik overleg snel met Robert of er niet een topje is wat ze nog aan kan doen. Ondertussen meet ik het licht en kom ik tot de conclusie dat het fijn is dat ze zo in bad stapt, want ze staat nu precies in het donkerste hoekje en ook nog verscholen achter het bamboe. Robert loopt met het topje naar haar toe en zegt opeens: “hij komt al, hij komt al!!”. Vanaf dit moment gaat alles vliegensvlug!
Ik ga op mijn hurken zitten en probeer te bekijken wat ik in beeld kan krijgen en te fotograferen met het licht wat ik (niet) heb. De verloskundige, die haar handschoenen nog niet eens heeft aan kunnen doen, knielt ook zodat ze kan kijken wat er gebeurt en inderdaad daar is het hoofdje! Precies 2 minuten nadat ik de kamer ben binnengelopen, bevalt Eva staand, náást het bad van haar kindje! De baby wordt met de helm op geboren, wat betekent dat het met de vliezen over het hoofdje wordt geboren. (Bij de eerste foto van deze reportage kan je meteen zien hoe het binnenkomen was, de verloskundige vangt hier net de baby op en je ziet nog dat de vliezen helemaal om het armpje heen zitten).
Het is een hectisch moment, de baby is glibberig voor de verloskundige omdat ze geen handschoenen aan heeft, Robert staat ernaast om Eva te helpen zodat ze niet uitglijd, aangezien het heel glad is door het vruchtwater (het topje heeft hij al ergens aan de kant gegooid), de 2e persoon die erbij is om te helpen is ondertussen bezig om een bed richting het bad te rijden en Eva staat volledig in shock met haar baby in haar handen, nadat de verloskundige een aantal koprollen met de baby heeft moeten maken omdat de navelstreng heel kort is. Ik besef zelf amper wat er gebeurt maar maak foto’s. Ik hoor de verloskundige nog zeggen: “het is net als in Afrika”. Door alle hectiek heeft niemand nog gezien of het een jongetje of een meisje is. Eva zegt: “zo te voelen is het een jongen”. Het zal de navelstreng geweest zijn, want het is toch echt een meisje! Robert wilde dit graag, dus is helemaal blij!
Wanneer Eva op bed ligt en blijkt dat hun meisje het goed doet, komt de blijdschap en ik hoor ik ze zeggen: “dit is Jet”. Jeetje, Jet, wat een bevalling! Jet ziet zelf erg paars omdat ze even vast zat en op haar kop heeft gehangen, maar dat zal allemaal wegtrekken. Ze heeft een prachtige bos met haar! De ‘ik-kan-het-niet-geloven-zo-snel-ging-het-sfeer’, blijft nog lang bij iedereen hangen. Nadat Eva, Robert en Jet een soort van zijn bijgekomen wordt de familie gebeld. Eva haar zusje die in het ziekenhuis werkt en toevallig net binnenkomt om een cursus te geven, kan het niet geloven. Het leek niet of ze nog in staat was om een cursus te geven 🙂
Kleine Jet, is niet eens zo klein als je bedenkt hoe snel ze er was, ze weegt 4110 gram en heeft bolle wangen. Ze drinkt meteen super goed aan de borst (dat kan ook niet anders met een moeder die in die business zit ;-)! Bij Fien duurde dat 3 dagen dus het is bijzonder om te zien dat Jet meteen haar weg weet te vinden. Vlak daarna komt haar grote zus Fien kijken, ook die lijkt het niet te begrijpen. Als je bijna 2 bent en je geeft je mama een kus op haar buik en zegt “dag beebje” en je komt een paar uur later weer bij je mama en er ligt een huilende baby op mama haar schoot en de buik is weg, dan snap je dat niet. Haar gezichtsuitdrukking is onbetaalbaar.
Ook de opa en oma’s komen langs en ik maak hier nog een paar mooie foto’s van voordat ik vertrek van deze mega snelle, niet in bad bevallig 🙂 Ik ben in elk geval blij dat ik op tijd was!
Lieve Robert, Eva en Fien: ik denk niet dat ik snel 😉 nog zo’n bevalling meemaak dus het was hoe dan ook bijzonder. Heel veel geluk met jullie dochter en zusje!
34 reacties op Kort maar Krachtig | de bíjna badbevalling