|GEBOORTEFOTOGRAFIE32

Nog niet zo lang geleden liepen Romy, Donja, hun hondjes en ik door het Ritthemse bos waar ik een mooie zwangerschapsreportage maakte. 12 juni was Donja uitgerekend.

Op dinsdag 5 juni (39 weken zwanger) denkt Donja dat haar vliezen zijn gebroken. De verloskundige komt langs, maar de test wijst niet uit dat het vruchtwater is. Het is onduidelijk. Donja stuurt me ’s avonds hierover een sms en schrijft dat ze moeten afwachten en, dat als er niks verder gebeurt, ze woensdagochtend naar het ziekenhuis in Goes moeten. Het kan nog alle kanten op…

Ik ga zelf wat te laat naar bed en besluit mijn wekker om 9u te zetten zodat ik goed ben uitgerust als het gaat beginnen (en met de hoop dat ik ook daadwerkelijk nog wat kan slapen 🙂 ) Om 8.30u de volgende dag word ik niet wakker van mijn wekker, maar van mijn telefoon die gaat: het is Romy. Donja heeft heel de nacht weeën gehad, maar het zet nog niet goed door (om de 10 minuten). Ze staan op het punt om naar het ziekenhuis te gaan. Ik spring uit bed en zorg dat ik in elk geval straks klaar ben als ze weer bellen.

Donja belt me zelf om 11.30u en klinkt opgewekt. Té opgewekt in elk geval voor iemand die al flink bezig zou moeten zijn met de bevalling. Ze moeten weer naar huis. De weeën zijn nog niet sterk genoeg. Als ze een uur lang om de 2 á 3 minuten komen, mogen ze weer bellen. Als dat niet gebeurt dan gaan ze, vanwege de gebroken vliezen (dat is inmiddels bevestigd), de dag erna de bevalling inleiden. Het kan dus nog steeds alle kanten op…

Romy belt om 15.50u weer. De weeën komen al 3 kwartier om de 2 minuten, maar 1x zat er 8 minuten tussen en hij is niet zeker of hij dan weer opnieuw moet beginnen met timen. Lief dat hij daarvoor belt! Ik zeg dat hij het nog een kwartiertje kan aankijken en dan echt wel naar het ziekenhuis kan bellen. Om 18.08u krijg ik een bericht van hem: “6cm we mogen blijven.” Wow, wat gaat het goed! Ik haal snel mijn ovenschotel uit de oven, eet nog even wat en stap in de auto. Dat is wel het fijne van een bevalling in de buurt (20 minuten rijden), je kan nog wel even wat dingen thuis doen.

Ik ben om 19u in het ziekenhuis. Niet lang nadat ik binnen ben heeft Donja al lichte persdrang. Er wordt opnieuw gekeken en ze heeft al 8 centimeter ontsluiting, het is net 19.20u. De baby ligt er nog niet helemaal goed voor, dus op advies van de verloskundige gaat ze naast het bed staan.

Donja is er al niet helemaal meer bij en is zo ontzettend rustig dat het op deze manier wel lijkt of bevallen een makkie is. Wat een sterke vrouw! Je hoort haar niet steunen of kreunen, geen gejammer, geen geschreeuw, alleen om de zoveel tijd puffen. Dit zijn bevallingen waarvan je denkt: ik wil ook een baby 🙂 Romy wijkt geen wee van haar zijde, elke wee houdt hij haar vast, doen ze samen het weeëndansje (heen en weer wiegen) en steunt hij waar hij kan. Ontzettend liefdevol om naar te kijken.

Om 19.45u kijkt Donja opeens een beetje wazig de kamer in en komt de vraag: “hebben jullie ook ijsjes?” We kijken haar allemaal verbaasd aan… Je mag bijna persen en je hebt zin in een ijsje? Haha. Ik ga kijken in de winkel en kom terug met een raket waarvan ik me bijna niet kan voorstellen dat ze die op gaat eten. Maar Donja is blij. Tussen de weeën door eet ze haar ijsje en als Romy tijdens de wee het ijsje even wil overnemen omdat het begint te lekken, slaat Donja met een gemak een aantal puffen over om even aan het ijsje te likken. Geweldig 🙂

Om 20u krijgt ze wat morfine. Ze krijgt ook wat zuurstof via haar neus toegediend, om de baby wat meer zuurstof te geven. De persdrang wordt groot, maar ze mag nog niet persen. De reden is: “het randje”. Als je nog geen volledige ontsluiting hebt en je gaat tóch persen dan kan dat laatste randje (de 1cm die er nog zit) opzwellen waardoor het heel moeilijk kan worden om je baby eruit te krijgen. Moeten puffen terwijl je eigenlijk wil persen is bijna niet te doen, vandaar wat morfine om haar daar enigszins bij te helpen. Als ik ergens zou moeten zeggen dat ik gemerkt heb dat Donja het moeilijk had, dan was het dit half uur tot 20.35u. Helaas doet de morfine niet veel, of zoals het Donja het zelf zegt: “het helpt geen hol.”

Om 20.35u mag ze mee gaan persen! Fijn! Ook dit doet ze weer super goed, alleen denkt hun zoontje daar anders over. De CTG geeft aan dat het met hem wat minder goed gaat. De verloskundige haalt de gynaecoloog erbij en die beslist al gauw dat ze een handje gaan helpen met de vacuümpomp. Zoals ik in de vorige blog al schreef; ik ken Donja en Romy ook persoonlijk en het idee dat er een vacuümpomp bij komt vind ik niks. Wel noodzakelijk, dat snap ik, maar ik weet hoe naar het kan zijn. Aan Donja gaat het allemaal voorbij en ik probeer Romy ondertussen toch een klein beetje voor te bereiden op wat er komen gaat. Ik wil hem zeggen dat het hoofdje er wat gek uit kan zien, maar dat dat weer wegtrekt en dat baby’s niet meteen helemaal roze eruit komen. Ik wil alleen niet dat Donja het hoort, maar die lijkt sowieso niks te horen, dus waag ik het erop. Ik fluister zachtjes: “het kan zijn dat hij straks een punt hoofd heeft, maar dat trekt binnen een paar uur weer weg”. Opeens zegt Donja met een ontzettende heldere harde stem: “hóe lang duurt dat?!” Ooooh dat hoort ze dan natuurlijk weer wél. Ik durf verder niks te zeggen en duim gewoon dat het goed gaat.

Het cupje (wat op het hoofd van de baby komt) wordt aangebracht en ook hier weer zoveel respect voor Donja, ze geeft geen kick. De gynaecoloog hoeft maar 2x mee te helpen en daar is hij al: Tijn! Hij ziet eerst even een beetje blauw (of zoals Romy later zegt: “hij was zo paars als het hoesje van dat fototoestel daar”.), maar hij doet het meteen ontzettend goed!

Het is een prachtig mannetje met veel haar en hij kijkt direct helder de wereld in. Bij Romy duurt het even voordat hij beseft dat hij papa is geworden van een prachtige gezonde zoon, maar als het besef er eenmaal is heeft hij een smile van oor tot oor!

Ik ga pas rond middernacht weg. Tijn ligt eerst heerlijk bij mama en mag daarna ook nog even huid-op-huid contact hebben met zijn papa. Er komt een heleboel bezoek en allemaal maken ze foto’s en bewonderen ze dit mooie mannetje. Ze willen daarnaast allemaal weten hoe Donja het heeft gedaan. Ik zeg het nog eens speciaal tegen haar moeder: “je kan trots zijn op je dochter, een geweldige prestatie!” Tijn wordt daarna gewogen (3420 gram), opgemeten en hij krijgt zijn eerste kleertjes aan. Hij heeft een heel speciaal rompertje wat Donja en Romy speciaal hebben laten maken, zó bijzonder!

We maken nog wat mooie foto’s voor het geboortekaartje en daarna laat ik 2 heel gelukkige ouders achter. Romy en Donja: van harte gefeliciteerd!!!

Reacties

Reacties