Ik ontmoette Lianne en Danny in februari in Amsterdam, vlakbij Amsterdam RAI waar ik op de 9-maandenbeurs stond. We hadden daarvoor al geprobeerd af te spreken, maar omdat zij beiden elke zondag te vinden waren (zijn) bij de wedstrijden van AJAX, was het er nog niet eerder van gekomen. Tijdens dit gesprek vertelde Lianne dat ze wilde bevallen in het Diakonessenhuis in Utrecht omdat ze daar zelf op de verlosafdeling werkt als kraamverzorgende. Ze zei er ook meteen bij: “als het een sectio (keizersnede) wordt, dan kan ik je wel mee loodsen naar de o.k.”. Ik weet niet meer precies wat mijn antwoord was, maar het was vast in de trant van: zo moet je helemaal niet denken. Maar Lianne wilde op alles voorbereid zijn, ze had al zoveel gezien op haar werk, dat ze in goede handen wilde zijn en met alle mogelijk doemscenario’s rekening wilde houden. Het werd toen al duidelijk dat Lianne graag de controle heeft en graag weet waar ze aan toe is 🙂 Danny liet het allemaal over zich heen komen en liet zich voorlichten over al die scenario’s door Lianne. Hij zei: “ik laat het gewoon over me heen komen.”.
Op 19 mei waren ze uitgerekend, maar zoals regelmatig voorkomt: op deze datum kwam er geen baby. Lianne ging over tijd. Uiteindelijk werd afgesproken om haar op zaterdag 26 mei in te leiden, een week na de uitgerekende datum. Lianne keek er naar uit!
Op vrijdag 25 mei word ik om 8u wakker, ik heb een berichtje van 6.58u: “Goedemorgen, de weeën bij Lianne zijn begonnen. Ze komen ongeveer om de 5 minuten en duren een minuut. Groeten Danny”. Vlak daarna belt Danny op, het is 8.20u, dat ze naar het ziekenhuis gaan. Hij vertelt dat om 3u vannacht de weeën zijn begonnen. We spreken af dat hij nog eens belt als er nieuws vanuit het ziekenhuis is. Dat nieuws komt om 9.35u: Lianne heeft3 centimeter ontsluiting. Mooi, dat lijkt volgens het boekje te gaan! Ik stap om 10u in de auto en ben om 11.30u in het ziekenhuis.
Daar aangekomen zie ik Danny zitten op een bankje (later omgedoopt tot “de papa-bank”), met zijn voet in oranje gips, en Lianne ligt, met wat scheldwoorden hier en daar, op bed haar weeën op te vangen. Ze was eigenlijk ingeloot voor een onderzoek met een bepaald soort pijnstilling en riep van te voren: “ik wil écht géén epiduraal” (een ruggenprik). Nu ze hier zelf ligt, denkt ze er anders over en ze zijn onderweg van de anesthesie 🙂 Het enige wat ik nu elke keer hoor is: “ik en mijn grote mond” en tussendoor wat gevloek. Toch doet ze het super goed terwijl ze wacht op anesthesie.
Ze zijn super snel op de kamer aanwezig en Lianne wordt voorbereid. Danny komt –met zijn voet in het gips – bij haar staan. Het is 12u. Het lukt niet goed om de ruggenprik te zetten, maar gelukkig voelt Lianne daar zelf niet veel van. Als er uiteindelijk een andere arts wordt bijgehaald, zit ie er goed in. De pijnstilling kan beginnen! Danny vertelt me dat hij met een potje voetballen zijn enkelbanden heeft gescheurd en dat hij sinds de dag ervoor loopgips heeft. Gelukkig, want daarvoor kon hij bijna niks. Niet handig als je papa wordt! Nu kan hij wel weer uit te voeten, hij moet er alleen niet te lang op staan. Nu de ruggenprik is gezet keert de rust terug, d.w.z. de rust qua pijn, want Lianne is alles behalve rustig. Ze wil alles onder controle hebben en bemoeit zich met de keuzes die gemaakt worden. Begrijpelijk, ik denk dat ik dat ook zou doen. Aan de ene kant is het een voordeel om veel te weten en aan de andere kant helemaal niet.
Van te voren heeft Lianne bedacht wie ze graag aan haar bed wilt hebben en ze heeft precies die mensen die ze graag wilde. Stuk voor stuk begrijp ik waarom ze die gekozen heeft. De één straalt rust uit (heeft ze zeker nodig), de andere is kordaat (heeft ze ook nodig) en weer een ander heeft de leukste humor. Een hele goeie combinatie.
Om 13.30u wordt “de pomp” aangesloten. Dit is een systeem waarbij je zelf je pijnstilling tot een bepaalde hoogte kan regelen. Je kan jezelf maximaal 4 keer per uur (om het kwartier) “een bolus” geven. Oftewel een shot pijnstilling. Dit doe je d.m.v. een knopje waar je op duwt. Het is Lianne haar beste vriend, alleen door haar ongeduldige karakter mishandelt ze het knopje af en toe 🙂 Danny houdt de tijd in de gaten, maar vaak heeft Lianne al een paar keer op het knopje geduwd –zonder resultaat- voordat Danny überhaupt kan zeggen dat het tijd is. Hij blijft, verstandig genoeg, op zijn papa bankje zitten, en speelt af en toe een spelletje op zijn telefoon of Ipad.
Vanaf het moment dat de ruggenprik is gezet, vorderen de centimeters maar gestaag. Om 13.40u is er6 centimeterontsluiting en om 15.30u 7cm. In het ziekenhuis is wisseling van de wacht. Er komt een nieuwe verpleegkundige, nuchter en vol grapjes! Om 17.45u heeft Lianne10 centimeterontsluiting, maar omdat haar baby nog vrij hoog ligt wordt er nog niet geperst. Er komt een echo apparaat bij om te kijken hoe de baby ligt. Het blijkt een sterrenkijker*….
Lianne weet wat dat betekent en is wel even een paniek. Ze wil absoluut geen vacuümpomp en dat is vaak nodig om een sterrenkijker geboren te laten worden. Ze zegt ook dingen als: “als het moet, dan maximaal 4 tracties”. Dat betekent dat ze niet wil dat er meer dan 4 keer aan de baby wordt getrokken. De arts assistent én collega van Lianne, probeert haar gerust te stellen en er voor te zorgen dat ze niet op de feiten vooruit loopt.
Om 20.03u mag Lianne gaan persen. Net daarvoor is er een nieuwe verpleegkundige en goeie collega van Lianne binnengekomen.. Het is prachtig weer buiten en ze heeft haar mooie zomer jurkje nog aan onder een wit jasje. Deze verpleegkundige zorgt voor rust en ze zorgt ervoor dat Lianne rustiger wordt: chapeau voor haar :-). De baby doet het al die tijd al super goed, dus daar hoeft Lianne zich gelukkig geen zorgen om te maken. Het persen gaat goed… d.w.z. dat Lianne het heel goed doet, maar helaas zit er weinig voortgang in het proces. Lianne laat steeds vaker het woord sectio vallen, maar om haar heen probeert iedereen dat uit haar hoofd te praten. Lianne vindt het niet snel genoeg gaan, en reageert het af en toe af op de arts-assistent, die trekt zich daar niks van aan en blijft Lianne motiveren. Het echo apparaat komt er nog een keer bij. Lianne doet vreselijk haar best en Danny staat haar bij door haar koel te houden met een washandje en haar moed in te spreken. Ze perst en ze perst en ze perst.. maar tevergeefs. Ze is moe, het doet pijn en ze wil niet meer. Logisch. De gynaecoloog wordt erbij gehaald en Lianne zegt weer alleen maar: “ik wil geen pomp, ik wil een sectio!”. De gynaecoloog onderzoekt haar en besluit inderdaad tot een sectio. Het wordt een keizersnede… Om 21.30u wordt Lianne voorbereid.
Ik heb nog niet eerder zo’n opgeluchte aanstaande moeder gezien. Ze weet nu duidelijk wat er gaat gebeuren én er komt geen vacuümpomp aan te pas. Doordat ze zelf zo rustig is, is het wel wat makkelijker om over te schakelen naar het feit dat het een keizersnede wordt. Danny vindt het spannend en terecht. Lianne vraagt of ik mee mag en bij hoge uitzondering mag ik gelukkig mee! Normaal mag alleen de vader mee naar de o.k. We lopen richting o.k., trekken onze blauw o.k. pakken aan, muts op en we zijn er klaar voor. Danny zegt: “ik mag niet klagen, maar heb wel echt pijn aan mijn voet.”. Ik snap dat hij dat niet heel hard wil zeggen met een vrouw die aan het bevallen is, maar ik snap ook goed dat hij veel pijn heeft. Hij heeft al die tijd met het persen op zijn voet moeten staan en dat is een lange tijd geweest!
In de o.k. is iedereen heel aardig. Lianne weet zelf wat er gaat gebeuren dus dat scheelt veel. Danny wordt vanuit “de sluis”, voorgelicht. Eigenlijk gaat alles vanaf dat moment heel snel en om 22.08u wordt er een wolk van een baby geboren! Ze heet Tess Josephine. Ze doet het goed en is erg alert met haar ogen wijd open. Wat zijn Lianne en Danny trots! Tess krijgt meteen een dikke kus! Ook dit was niet zo gepland door Lianne, want zei ze van tevoren: “ik wil eerst dat mijn baby gewassen wordt, ik wil niet al die viezigheid eraan”. Zo zie je maar, je eigen kind is áltijd anders! <3
Helaas moeten we Lianne dan achterlaten op de o.k. omdat ze nog gehecht moet worden. Danny en Tess gaan terug naar de kamer. Op de kamer aangekomen wordt ze eerst gewogen: 4175 gram. Daarna mag Tess huid-op-huid-contact met Danny hebben omdat Lianne er zelf nog niet is. Een bijzonder moment voor vader en dochter. Tess is al druk op zoek naar een borst en sabbelt heel Danny zijn borstkas af! Het is aandoenlijk!
Na ruim een uur komt Lianne terug. Ze voelt zich goed en Tess kan heerlijk bij haar liggen… een mooi moment! Gelukkig voor Tess heeft Lianne wél borsten en ze maakt er meteen gretig gebruik van, een natuurtalentje! Vanaf dit moment vergeet ik de tijd. Er zijn nog zoveel mooie momenten, ik leg ze allemaal vast: het bezoek van oma en opa, de collega’s van Lianne die binnen komen met champagne, de telefoontjes naar familieleden, Tess met haar eerste outfit…
Als je aan het bevallen bent wil je maar 1 ding: je kind! Als ze er dan is na een lange tijd, dan is het het allemaal waard geweest. Lianne en Danny: heel veel geluk met kleine Tess!
* Een sterrenkijker baby, is een baby die een normale achterhoofdsligging heeft, maar omhoog kijkt (neus naar boven) i.p.v. naar beneden. Op deze manier neemt een baby meer ruimte in beslag in het bekken en kan het zijn dat het moeilijker is, of niet mogelijk, om de baby op een natuurlijk manier geboren te laten worden. Zie ook het verhaal van Zoë de sterrenkijker.
24 reacties op Een wolk van een baby | een ongeplande keizersnede