Sneller dan snel | Geboortefotografie Terneuzen
De eerste keer dat ik Mariëlle en Gunnar voor de lens had, waren ze in blijde verwachting van hun eerste kindje. Ik maakte een zwangerschapsreportage en toen Mara er was, een newbornreportage. Mariëlle had nagedacht over een geboortereportage, maar vond dat toch erg spannend en wist niet wat ze moest verwachten. Uiteindelijk werd ze ingeleid met 37 weken vanwege zwangerschapscholestase en ging de bevalling super goed! Zo goed, dat ze er mega positief op terugkijkt en spijt heeft dat ze er geen foto’s van heeft. De eerste momenten waren in een waas aan haar voorbij gegaan en dat vond ze achteraf gezien erg jammer. Toen ze daarna zwanger van de tweede was, wilde ze dit keer wel een geboortereportage. De kans op weer zwangerschapscholestase was groot, maar niet zeker. Zelf dacht ze niet de uitgerekende datum te halen.
Ze bereidden beiden zich goed voor op de geboorte. Dit keer wilde ze borstvoeding gaan geven en ze wilde graag in alle rust bevallen. Ze schreef een uitgebreid geboorteplan en zorgde dat ze op alles voorbereid zou zijn wat maar kon. Ze houdt er nogal van om de touwtjes in handen te hebben 🙂
Het leek er een paar keer op dat de zwangerschapscholestase zich aandiende (vanwege de jeuk), maar keer op keer waren de testen negatief. Met 37 weken zwangerschap leek het erop dat het dit keer echt een natuurlijke bevalling zou worden. Toen begon het wachten en het wachten en het wachten. Regelmatig kreeg ik een (ongeduldige) update, maar geen baby. Het rommelde wel en een paar keer dacht Mariëlle dat de bevalling was begonnen, maar dan waren de weeën toch weer gestopt.
In de nacht van 30 op 31 maart krijg ik een appje van Mariëlle. Met enige voorzichtigheid denkt ze dat de bevalling is begonnen. Toevallig ben ik net wakker voor een voeding, dus ik app terug dat ik er klaar voor ben. Als ik vervolgens ’s ochtends om 8u wakker word, ben ik verbaasd: ik heb verder niets gehoord. Ik stuur een berichtje en het blijkt dat de weeën weer zijn afgenomen. Ze wordt er gek van! We appen nog wat heen en weer en dan besluiten ze toch een bezoekje te brengen aan het ziekenhuis in Terneuzen. Om 11u krijg ik een update. Mariëlle blijkt 2 a 3cm ontsluiting te hebben, maar de baarmoedermond is nog niet verstreken. Ze wordt gestript en het is afwachten of dat de geboorte op gang helpt. De verloskundige dacht ook dat het voorweeën waren die nacht, het is nu afwachten wat er gaat gebeuren.
Aan het einde van de dag krijg ik opnieuw een berichtje. Mariëlle en Gunnar zijn de middag in de Terneuzen gebleven. Wat heen en weer gewandeld, maar er gebeurde weinig. Pas in de auto terug (zal je altijd zien), begon het weer. Ze schrijft: “Het zijn wel redelijke weeën, ik moet ze wel weg ademen, ik vind ze niet leuk, maar er zit geen enkele regelmaat in”. Toevallig is mijn vriendin, die verloskundige is, bij ons en ze zegt dat dit een reactie kan zijn op het strippen. Zij stelt voor om in bad te gaan, dus dat is wat ik terugstuur. Als het in bad doorgaat en er komt regelmaat in, zal het het echte werk zijn en anders niet. Het is nu 16.10u en Mariëlle volgt het advies op.
Het eerstvolgende berichtje wat binnenkomt is van Gunnar. Het is nu 17.30u. Ik krijg een kopie van de weeën-app, waaruit ik concludeer dat er nog niet heel veel weeën zijn geweest, maar dat ze wel zijn toegenomen in het laatste half uur. Hij vraagt of ik advies heb. Omdat ik het moeilijk vind om zo advies te geven, zonder dat ik Mariëlle zie en daarnaast niet de verloskundige ben, is mijn advies om haar te bellen en te overleggen. Dat doen ze en vlak daarna belt hij me op om te zeggen dat ze naar het ziekenhuis gaan. Ik zeg in eerste instantie dat hij kan bellen als hij er is, dan weet ik hoe ver ze is, maar dan krijgt Mariëlle een wee, Gunnar legt de telefoon even weg en ik hoor hem zeggen “Jij. Bent. Sterker. Dan. Deze. Wee. Jij. Bent. Sterker. Dan. Deze. Wee Hij blijft dit als een mantra herhalen. Super lief en terwijl ik luister heb ik me ook meteen bedacht, dit klinkt niet als afwachten. Ik ga ook meteen rijden! Gunnar zegt dat ze alleen niet direct weg kunnen en dat hij heeft gezegd dat ze over een uurtje in het ziekenhuis zijn. Het is niet handig als ik er eerder ben dan zij, dus ik vraag of hij een bericht wil sturen zodra ze de deur uit gaan, dan ga ik ook namelijk. Vanaf dat moment zit ik startklaar te wachten, maar het eerstvolgende berichtje komt pas om 18.10u van Mariëlle: “in auto bij tunnel, weeën kort op elkaar ook heftig”. Oh neeee, ze zijn er al bijna. Ik spring in de auto!
Met plankgas (zoveel mogelijk aan de snelheid houdend), scheur ik naar Terneuzen. Als ik in de tunnel rijdt, belt Gunnar: “Je moet opschieten” en op de achtergrond zegt Mariëlle: “zeg dat ik 10cm ben”. Ik had al zo’n donkerbruin vermoeden. Ik duw de gaspedaal nog wat verder in, race naar het ziekenhuis, gooi mij auto schots en scheef op de eerste de beste plek die ik zie en ren het ziekenhuis in met mijn camera al om mijn nek.
Helemaal buiten adem kom ik de kamer binnen en als eerste denk ik: ik ben op tijd! Pfieuw! Er komt weer een wee. Mariëlle is helemaal in zichzelf gekeerd en al aan het persen, het is vrij donker in de kamer en ze heeft geen shirt aan, wat ze eigenlijk niet wilde en expliciet bij de kennismaking heeft aangegeven. Ik kan niet zomaar binnen walsen, alle lichten aan doen en een T-shirt regelen. Dus leg ik voorzichtig een handdoek over haar heen en voordat ik zo goed en zo kwaad als het gaat kan nadenken over de volgende stap is daar het hoofdje al! Het gaat allemaal zo snel en het is een beetje een chaotisch geheel. Gunnar wil het kindje aanpakken, maar de verloskundige zegt “wacht nog even” en voordat ik het weet is daar een prachtig meisje! Haar navelstreng is erg kort, dus ze kan niet erg hoog op Mariëlle haar buik worden gelegd. Mariëlle kan alleen maar vol ongeloof naar haar baby kijken en Gunnar zegt “ze is er al, ze is er al”.
Ik ben nog steeds buiten adem en maak foto’s. “Elin, dit is Elin”, hoor ik Mariëlle zeggen, maar verder kan ze alleen maar opgelucht en zoals al gezegd met ongeloof kijken. Vlak daarna komt het besef, de blijdschap en de tranen. Gunnar staat er ook verwilderd bij, vol trots, maar ook verbazing. De navelstreng is heel snel uitgeklopt en omdat die zo kort is, is het makkelijker als die doorgeknipt wordt. Aan Gunnar de eer.
Wow wat ging dat snel! Ze kunnen het zelf niet geloven. Ze kijken verliefd naar elkaar en verliefd naar Elin en dan gaat de deur open. Mariëlle haar moeder –Carla- komt binnen en ze kan haar ogen niet geloven. Haar blik is goud waard. “Ze is er al mama, ze is er al!”. Carla moet huilen en loopt naar Mariëlle toe, het is een prachtig moment vol met tranen. “Het ging zo snel mam, zo snel”. Carla vertelt dat ze op de gang een baby hoorde huilen, maar dat ze niet naar binnen mocht. Er was weliswaar een verpleegster de kamer binnengekomen of er iemand werd verwacht voor hypnobirthing, maar niemand snapte al waar het over ging en omdat Elin er net was, werd er ook geen aandacht aan besteed. Het was zo chaotisch. Dit bleek dus Carla al te zijn. Ze zou bij de geboorte aanwezig zijn, maar omdat dit zo snel ging… Het mag de pret niet drukken, ze is er nu!
Op hetzelfde moment zegt Gunnar: “ik voel me niet zo lekker. Mijn gezicht is een beetje gevoelloos”. Het valt me nu pas op dat hij onregelmatig ademt en voordat hij kan flauwvallen wordt hij op de bank gelegd, met een washandje en het advies om rustig en in kleine pufjes uit te blazen. Nu is hij aan het puffen! Hij is zo opgegaan in het proces, dat hij helemaal vergat aan zichzelf te denken. Ik heb wat mueslirepen bij en geef hem er één. Hij heeft sinds de middag niet gegeten, dus dat zal wel helpen. Hij moet er zelf om lachen. “Heb ik weer”. “Dit komt niet in het verhaal he?!”. Gunnar: natuurlijk wel! Dit laat juist zien hoe betrokken je bent geweest.
Terwijl Gunnar op de bank ligt bij te komen en Carla en Mariëlle genieten van Elin, komt er weer iemand de kamer binnen: “er staat een auto recht voor het ziekenhuis met knipperende lichten en de deuren open, is die van jullie?”. Hahahaha, ik ben er zo aan voorbij gerend en heb het niet eens gezien, maar die blijkt inderdaad van Mariëlle en Gunnar te zijn. Mariëlle vertelt dat ze bij de laatste rotonde al voelde dat de baby ging komen. Gunnar wilde de auto nog wegzetten, maar Mariëlle had gezegd dat er geen tijd voor was en dat ze snel moesten zijn. En nu stond die er dus nog… Geweldig 🙂 Carla gaat hem verzetten. Ze vertelt ook dat Gunnar in de auto nog een andere mantra had: Wij.Gaan.Straks.Ons.Kindje.Zien.Wij.Gaan.Straks.Ons.Kindje.Zien. Te lief!
Elin is ondertussen al aan het zoeken. Mariëlle was heel bang dat de borstvoeding niet zou lukken, maar ze heeft een natuurtalentje. Elin hapt zonder hulp aan en begint ook te drinken alsof ze niets anders heeft gedaan. Mariëlle wordt er emotioneel van en Gunnar –die nog steeds op de bank ligt- komt overeind “drink ze nu al? Wat goed!”. Hij voelt zich langzaam wat beter en komt eens goed naar zijn dochter kijken! Wat zijn ze trots. Carla is weer terug op de kamer en de eerste familieleden worden gebeld. Het is een fijn uur met veel liefde en tranen van geluk. Vooral het telefoontje naar de zus van Gunnar is bijzonder, want Elin is met haar tweede naam naar haar vernoemd! Elin Britta Anna.
Voordat Elin wordt nagekeken –Mariëlle wil haar nog niet afgeven- gaat ze eerst nog even huid-op-huid bij Gunnar. Daar zoekt ze rustig verder naar een tepel en ze vindt hem nog ook! Hilarisch 🙂 Aanhappen gaat niet, maar ze doet goed haar best! Daarna wordt ze nagekeken, gewogen en gemeten. Ze is 54cm lang en weegt 4410 gram. Ze wordt helemaal goedgekeurd en Gunnar kleedt haar aan. Omdat ze wel iets “te zwaar” is volgens de opgestelde protocollen van het ziekenhuis moeten haar suikers geprikt worden. Dit doen ze door een klein prikje in de voet te geven. Ze mag lekker bij Gunnar liggen en geeft geen kik gelukkig. De suikers blijken ook goed!
Vlak erna staat het eerste bezoek voor de deur, Mariëlle haar broer en niet lang erna komen opa met de grote zus, gevolgd door de zus van Gunnar en naamgenoot van Elin/ Wat een warme familie en wat een boel mooie momenten mag ik fotograferen. Mara komt een paar leer goed kijken naar haar zus, ze vindt het erg interessant. Ik maak mooie foto’s van alles wat er gebeurt en maak een groepsfoto voordat ik wegga. Ik ga Elin nog zien voor haar newbornshoot, dan kan ik haar nog uitgebreid op de foto zetten.
Lieve Mariëlle en Gunnar: veel geluk met jullie meiden!
De foto’s met verbazing spreken zo..! Ik ben er stil van. En zo begrijpelijk want wat een ontzettend prachtig meisje hebben jullie op de wereld gezet! Gefeliciteerd met Elin, geef haar de warmte en liefde die ze nodig heeft!