|GEBOORTEFOTOGRAFIE25

Lotte heeft er bij Stella ruim 50 uur over gedaan om haar op de wereld te krijgen. Samen met Bart vertellen ze hun verhaal als ik bij ze ben voor de zwangerschapsreportage. Het is niet een bevallingsverhaal waar je erg vrolijk van wordt, maar gelukkig wel met een happy end (al scheelde zelfs dat weinig..). Stella is een heerlijk kind, ontzettend slim voor haar leeftijd en grappig! Lotte bereidt zich voor op het ergste, maar hoopt natuurlijk dat het gaat meevallen.

Ondanks de bevalling van Stella wil ze het toch graag weer thuis proberen. Terwijl ik bij ze ben, kijken we dus meteen even samen naar de slaapkamer, maar daar is voldoende licht en ruimte. Zoals Lotte zegt: “we gaan voor een daglicht baby.”.

Na de zwangerschapsfotoshoot hebben we nog regelmatig contact via facebook en what’s app. Vlak nadat ik weg ben met 36,5 week krijgt Lotte namelijk al voorweeën. Ze houden ook best een tijdje aan en even houden we er rekening mee dat ze misschien wel eens veel eerder komt dan de uitgerekende datum van 31 mei. Uiteindelijk trekken deze weeën weer weg, het bleek vals alarm.

Lotte volgt de bevallingen die ik fotografeer op de voet. Dit maakt het soms ook spannend want des te meer ben je van het feit bewust dat er ook 2 vrouwen tegelijk kunnen bevallen en ik kan er maar bij 1 zijn… Toch blijft het bij Lotte stil terwijl de rest bevalt. Elke week kijken we weer in de agenda welke dagen goed zouden uitkomen en welke niet, alsof er iets te plannen valt :-). Het mooie weer komt en gaat, er staan BBQ’s op de planning, beurzen en fotoshoots. Lotte houdt er rekening mee 😉 Zelf wil ze graag voor 3 juni bevallen want dan gaat haar vader naar het buitenland. Helaas gebeurt er op de uitgerekende datum niks en haar vader vertrekt. Gelukkig laat hij weten dat hij na een paar dagen al terug kan komen. Stella kon hij, ook vanwege een bezoek aan het buitenland, pas zien toen ze 8 dagen oud was, het zou bijzonder zijn als hij er nu wel vroeg bij kan zijn.

Afgelopen week vroeg Lotte nog aan me: “zijn er nog dagen dat ik níet kan bevallen?”. Ik kijk in mijn agenda en zie niks wat ik niet kan verzetten, dus eigenlijk maakt het me niet veel uit. Alleen zaterdag 9 juni is de eerste voetbalwedstrijd van het EK van Nederland.. “Daar hou ik wel rekening mee” zegt Lotte, “Bart en mijn vader zijn ook fan”. Op woensdag 6 juni zou Lotte gestript* kunnen worden, maar ze besluit dat toch niet te doen. Ze wil het liefst dat het zo natuurlijk mogelijk verloopt. Natuurlijk is ze de buik zat en wordt het steeds zwaarder, maar ze wil niet dat er teveel gesleuteld wordt aan haar of haar kindje. Er zit niks anders op dan weer af te wachten.

Donderdag 7 juni lijkt er wat te gebeuren, Lotte heeft harde buiken. We zullen zien of het doorzet of niet. Haar vader is thuis, de EK wedstrijd nog niet in zicht: kom maar meisje, we zijn er klaar voor! De harde buiken verdwijnen ’s nachts alleen weer, maar maken op vrijdagochtend om 5u plaats voor voorweeën. Nog steeds geen echte weeën, maar wel weer een stapje verder.  Zelf denkt ze dat het nog wel even kan duren, haar meisje heeft al die tijd geen haast gehad dus ze verwacht niet dat ze dat nu opeens wel gaat hebben. Op vrijdag komt de verloskundige weer langs en het blijkt dat de baarmoeder nog niet verweekt of verstreken is, m.a.w.: die is er nog niet klaar voor! Een teken voor Lotte dat het gewoon de tijd nog niet is. Zoals ze zelf zegt: “als de baby het goed doet, geeft ze zelf met de baarmoedermond wel aan wanneer het tijd is”.  De voorweeën blijven matig en we wachten gewoon weer af.

Vrijdagavond rond 22u krijg ik toch nog een bericht dat de weeën opeens in kracht toenemen en iets regelmatiger komen (elk kwartier). Ik zet alles alvast klaar voor het geval ik vannacht mijn bed uit moet. Ik verwacht eigenlijk wel dat dat gaat gebeuren. Ik kruip er op tijd in en wordt ’s nachts een paar keer wakker om op mijn telefoon te kijken, maar niks… Als ik ’s ochtends van een berichtje wakker word ben ik eigenlijk verbaasd… Het bericht is van Lotte: “Goedemorgen, nou, als dit geen ‘zaterdag-daglichtbaby’ wordt, weet ik het niet meer… Weeën hebben hele nacht aangehouden en komen sinds 5u iedere 10 minuten. Zijn zo krachtig dat ik ze amper weggepuft krijg. Ga nu mijn bed uit, douchen en rondscharrelen, dan kan de zwaartekracht hopelijk ook wat meehelpen. Ik bel je als ze iedere 5 minuten komen. Tot (hopelijk) vanmiddag, met zon en ruim voor het EK! 😛 XL”

Ik spring uit bed om me klaar te maken. Bij een tweede kan het snel gaan en ik wil geen tijd verliezen. Een uur later zit ik startklaar in een Oranje-beval-outfit. Mijn Bavaria jurkje heb ik maar in de kast laten hangen ;-), maar met deze outfit kan ik én fotograferen én ons elftal aanmoedigen, mocht het kunnen. Ik bel mijn vriendinnetje met wie ik een “voetbal-kroeg-date” heb, want de stand van zaken is en dat ik heel misschien voor de wedstrijd weer terug ben en dat het anders helaas niet doorgaat.

De klok tikt ondertussen de minuten weg en ik wacht.. In mijn oranje outfit, met mijn oranje schoenen.. 9u, 10u, 11u…. Ik hoor nog niks… Ondertussen weet ik al bijna zeker dat ik de wedstrijd niet zal kunnen zien, maar ik weet niet wat ik erger vind: dát of het feit dat ik niet weet hoe het gaat met Lotte. Het zal toch niet weer zoals bij Stella gaan? Om 11.08u hou ik het niet meer en stuur ik een berichtje. Lotte antwoordt vrij snel; na de douche zijn de weeën weer in frequentie afgenomen, maar het zijn wel lange pijnlijke exemplaren. De sms eindigt met: “Hoop dat het zo flink gaat doorzetten.”

Ik ga weer in de Oranje-wachtmodus zitten. Ik merk dat ik het echt spannend vind! Tot nu toe hebben bevallingen niet zo’n lange aanloop gehad en ik gun haar zo graag een goede, probleemloze bevalling. De tijd op de klok tikt weg, 12u, 13u, 14u… Er zijn 2 dingen die ik denk: 1. Als het maar goed met haar gaat en 2. Misschien kan ik toch nog de wedstrijd kijken 🙂

Om 14.20u hou ik het opnieuw niet meer, ik schrijf dat wachten nog spannender is dan een voetbalwedstrijd kijken! Lotte antwoordt weer heel snel, de weeën zijn heel heftig (ze moet er van spugen), maar nemen nog steeds niet in regelmatigheid toe! 🙁 Ze krijgt zelf ook weer een deja-vu van de bevalling met Stella. Ik heb het met haar te doen!

Ik besluit nu toch maar uit de wachtmodus te komen, want, wie weet hoe lang het nog gaat duren. Ik maak toch de “we-gaan-voetbal-in-de-kroeg-kijken-date” met mijn vriendin en om 16.30u vertrek ik naar de stad. Ik ben er echt nét wanneer er een nieuw bericht binnenkomt: “weeën komen nu heel regelmatig, vanaf 15u om de 7 minuten en vanaf half 4 om de 3 á 6 minuten. Verloskundige is onderweg”. Hahaha, natuurlijk ben ik er net 🙂 Aangezien ik vlakbij de stad woon, alles startklaar heb staan, besluit ik daar te wachten tot ik weer wat hoor. De kroeg stroomt langzaam vol en kleurt oranje. Ik heb nog steeds een ontzettend zenuwachtig gevoel en weet niet goed waarom. Terwijl iedereen om me heen biertjes en mix drankjes wegdrinkt, zit ik aan een sapje met mijn telefoon paraat. De tijd tikt weer weg. 5 uur, kwart over 5, bijna half 6.. Nog een half uur… Kwart voor 6, jaaaa ik ga (een stukje) kunnen kijken.

17.50u. M’n telefoon gaat, het is Bart: “Verloskundige is hier, 5 centimeter ontsluiting, ze gaat straks de vliezen breken..”. 10 minuten voor de aftrap besluit dit meisje om er toch de vaart er in te zetten, het is overduidelijk geen voetbal fan :-)! Ik laat de oranje zee achter, race naar huis, pak de auto en zet radio 1 op. Tenenkrommend luister ik naar de 1-0 voor Denemarken. Dan gaat de telefoon, het is Bart weer. De verloskundige heeft zojuist de vliezen gebroken en het vruchtwater leek wel erwtensoep. De baby heeft in het vruchtwater gepoept, ze moeten alsnog naar het ziekenhuis. Baby’s kunnen in nood zijn als ze in het vruchtwater poepen, dus ik vind het toch een beetje zorgelijk. De dag die in het teken van de baby en voetbal stond, gaat opeens nog maar over 1 ding: de baby! De voetbal gaat door op de achtergrond, maar ik kijk voornamelijk hoe lang ik nog moet rijden en op mijn telefoon of ik iets van Bart hoor.

Om 19u krijg ik een berichtje dat er weinig veranderd is en dat ze een sensor op het hoofdje van de baby gaan plaatsen om de hartslag goed te horen. Ik ben enigszins gerustgesteld, als het paniek was, was er wel al wat gedaan.

Om iets voor half 8 parkeer ik mijn auto in Rotterdam bij het Ikazia ziekenhuis. Ik hoor in de verte voetbalgejoel, de 2e helft is begonnen. Een paar minuten later stap ik de kamer binnen. De voetbal lijkt opeens ver weg, ik stap binnen in een oase van rust. Lotte ligt op haar zij heel erg rustig haar weeën op te vangen. Heeft ze überhaupt wel weeën vraag ik me af? Ik kijk op de CTG, maar die geeft zeker weeën aan, ik kijk nog eens naar Lotte en het is moeilijk voor te stellen dat ze een kind aan het krijgen is. Ze krijgt via een kapje wat zuurstof toegediend, want net voordat ik binnenkwam was de hartslag even weggevallen, dus op deze manier krijgt de baby wat extra lucht. Het gaat nu heel goed met haar. Het is zo vredig in de kamer (heb er geen ander woord voor) dat we op gedempte toon met elkaar praten. Bart zit heel rustig naast Lotte en houdt haar en de hartslag van zijn kleine meisje, goed in de gaten. Lotte is helemaal in zichzelf gekeerd en doet wat ze moet doen. Bart zelf is ook zo rustig! Hij zegt later dat alle lof naar Lotte gaat, maar dat is niet waar. Hij had zenuwachtig heen en weer kunnen lopen, over haar hand kunnen wrijven waar ze geen behoefte aan had, de televisie zonder geluid kunnen aanzetten om toch de wedstrijd te kijken, maar hij doet het allemaal niet. Hij zit bij haar. Zijn rust helpt in dit geval enorm! Dat moet je ook kunnen…

Ik vraag me ondertussen af of dit kleine meisje toch niet van voetbal houdt? Met elke wee gaat Lotte haar buik zo enorm te keer dat we er alleen maar gefascineerd naar kunnen kijken! Het lijkt erop dat ze al persdrang heeft. Uit alle macht probeert Lotte ook die weeën weg te puffen, wat heel goed gaat, maar haar buik en/of de baby protesteren daar tegen. Vlak daarna komt de arts-assistent kijken, Lotte heeft 10 centimeter ontsluiting!

Om 20.26u mag ze mee gaan persen. Ze draait op haar rug, kijkt me met een wazige blik aan en zegt: “bezint eer gij begint!”. Daarna keert ze weer in zichzelf en ik moet er stiekem wel om lachen! Het persen doet ze ook alsof ze nooit wat anders heeft gedaan, wanneer het hoofdje staat –het meest pijnlijke moment- en er geen wee komt, lijkt het nog alsof ze geen pijn heeft. Een perswee later, om 20.35u, zet Lotte een prachtig meisje op de wereld. Ze heeft 9 minuten geperst, super! (Ze zal later zeggen dat het wel een eeuw leek 🙂 ) Dit mooie, kleine meisje heet Isa en ze heeft nog een kleine verrassing: de navelstreng is om haar voetje geknoopt!

Het is een prachtig kind en je zou niet zeggen dat ze net geboren is, zo gaaf ziet ze eruit. Waarom ze in het vruchtwater gepoept heeft, mag Joost weten, ze blijkt er geen last van te hebben. Ze ziet er alleen nog een beetje groen van. Ze weegt gemiddeld (3500 gram), heeft een gemiddelde lengte (49 centimeter), drinkt fantastisch aan de borst en kijkt super helder uit haar ogen. Ze heeft daarnaast al een ontzettend krachtige huil en laat zelfs al de eerste traan zien tijdens de controles.

Helaas kan ze haar zusje Stella (die veel Stella Bella wordt genoemd en nu dus een zusje Isa Bella heeft) nog niet ontmoeten, want die is met geen mogelijkheid wakker te krijgen. Haar opa komt haar wel even bewonderen, een bijzonder moment!

Terwijl half Nederland in mineur is vanwege de nederlaag op Denemarken, zit ik hier midden in een zeepbel van geluk. Ik had het voor geen goud willen missen!

Lotte, Bart en Stella: veel geluk met Isa! (en nog leuker: over een paar dagen mag ik haar alweer op de foto zetten voor een newbornshoot. Kijk maar eens goed naar haar, want straks ziet ze er al heel anders uit!)

* het proberen los te maken van de vliezen van de baarmoederwand om de bevalling op gang te brengen.

Reacties

Reacties