Bevallingsfotografie Haarlem
Ik was in Zweden op vakantie toen mijn telefoon ging. Het was een mobiel nummer, dus besloot ik niet op te nemen maar een smsje te sturen of het dringend was. Ik kreeg een sms van Anne-Geer dat ze graag een geboortereportage wilden laten maken van hun eerste kindje, maar dat ze al 38 weken zwanger was. Zo, dat is nog eens een last-minute boeking! Vanwege mijn vakantie had ik weinig bevallingen aangenomen omdat er altijd een kans is dat ze in de vakantie bevallen, dus ruimte had ik nog. We spraken af dat ze zou proberen haar kindje binnen te houden 😉 en als dat zou lukken dat we meteen na de vakantie een afspraak zouden maken.
Meer dan een week later kwamen ze naar Middelburg. Anne-Geer was toen ruim 39 weken zwanger. Niet dat je dat aan haar merkte, ze kwam heel soepel, op hakken, uit de auto stappen. Prachtig zwanger! Zij en haar vriend Mark hadden goed nagedacht over de geboorte en Mark was degene die met het idee van geboortefotografie was gekomen. Anne-Geer had er even aan moeten wennen dat ze tijdens zo’n intiem moment gefotografeerd zou worden, maar na het zien van mijn foto’s en een aanbeveling van een collega, wilde ze ook graag! Ze hadden ook een uitbreid geboorteplan gemaakt waar ik een kopie van kreeg. Allebei realistisch; ze wisten dat het misschien helemaal anders zou kunnen lopen. Wat kenmerkend was voor hun geboorteplan, was dat ze compleet de natuur haar werk wilde laten doen. Geen medische ingrepen, geen toeters en bellen, maar luisteren naar het lichaam. Een mooi plan! Bijzonder was dat Mark graag het kindje wilde aanpakken en aan Anne-Geer zou geven en meteen zou kijken wat het geslacht was, dat was namelijk een verrassing! Het was een erg leuk gesprek en toen we afscheid namen wisten we ook dat we elkaar weer snel zouden zien :-).
In de nacht van 25 op 26 juli gaat mijn telefoon. Het is Mark, de vliezen zijn gebroken! Hij klinkt enthousiast. Logisch, het gaat waarschijnlijk beginnen! Ik vraag of er weeën zijn, maar die komen nog niet. Ik stel hem gerust dat het soms even duurt voordat die op gang komen en spreek met hem af dat hij me belt als er weer nieuws is. Ik ben een goeie slaper, dus draai me om en slaap verder in afwachting van een nieuwe update.
Die nieuwe update komt pas om 8.45u (ik denk nog wel: die uurtjes slaap heb ik in elk geval meegepakt!). Mark en Anne-Geer zijn in het ziekenhuis. De weeën zijn nog (steeds) niet begonnen en Anne-Geer voelde de baby minder. Om die reden zijn ze voor controle naar het ziekenhuis gegaan en Mark verwacht dat ze zo weer naar huis mogen in afwachting van de weeën. Ik sta op, zet al mijn spullen klaar en ga in de “wacht-modus”. Het is prachtig weer buiten (een hele warme dag), maar omdat ik naar Haarlem moet blijf ik liever in de buurt van mijn auto en spullen zodat ik niet teveel tijd verlies als ik moet gaan rijden.
Om 11.45u belt Mark weer. Ze zijn het ziekenhuis niet uitgeweest want tijdens de CTG (het hartfilmpje en de weeënregistratie) zagen ze dat de baby al vrij heftig reageerde (verminderde hartslag) wanneer Anne-Geer een harde buik had (die ze zelf niet eens voelde). Omdat er nog steeds geen weeën zijn hebben ze in het ziekenhuis voorgesteld om het toch op te wekken, gezien het feit dat de baby het niet fijn meer heeft in de buik. Dit komt natuurlijk totaal niet overeen met de geboorte die ze graag voor ogen hadden, maar Mark zegt ook: “het belangrijkste is dat het goed gaat met ons kindje en daarom hebben we besloten om de weeën te laten opwekken.” Een moeilijke (en ook dappere) beslissing, want opeens ligt het niet meer in je eigen handen, laat de natuur het afweten en word je afhankelijk van de medische wereld. Maar het is zoals Mark het zegt: de gezondheid van de baby staat op nummer 1! We spreken af dat als de weeën goed op gang komen en het lijkt invloed te hebben op de baarmoeder/ ontsluiting, ik dan ga rijden. Ik wil niet het risico nemen dat ik te laat kom en ga liever iets eerder dan later.
We hebben nog 1x contact om 14u. Het infuus is dan net opgestart en de baarmoeder is nog niet verweekt en net 1 centimeter ontsluiting. Het heeft nog geen zin om te gaan rijden dus. Toen ik vannacht om 3u gebeld werd had ik niet gedacht dat ik om 14u ’s middags nog thuis zou zitten. Het blijft het meest onvoorspelbare fenomeen: de geboorte! Ik blijf daarom in de wacht-modus waardoor er ook niet veel uit mijn handen komt.
Pas om 18.45u spreek ik Mark weer: 2 centimeter ontsluiting. Omdat de weeën ontzettend snel achter elkaar komen (dat zie je vaak wanneer een bevalling wordt opgewekt en het is haast onmogelijk om die weg te puffen) is er gekozen voor een ruggenprik. Weer niet wat ze graag wilden, maar ook dit gaat niet anders. Anne-Geer is totaal uitgeput zegt Mark. Ik zit net aan mijn avondeten en zeg dat ik dat even opeet en dan in de auto stap. Ik heb niet meteen haast, na deze lange aanloop verwacht ik niet dat het opeens storm gaat lopen…
Dat heb ik fout gedacht! Ik zit nog niet zolang in de auto wanneer Mark smst: bijna volledige ontsluiting *m’n mond valt open!*. Ergens denk ik dat hij een grapje maakt. Ik kijk op de klok. Sinds ons laatste gesprek (van de 2cm ontsluiting) is er anderhalf uur voorbij. On-ge-lo-fe-lijk! Mark smst nog erachter aan: “maak geen ongelukken” en ik trap het gaspedaal nog verder in. Ik moet nog 1 uur en 15 minuten. Haarlem ligt niet naast de deur. Hij smst daarna nog dat het hoofdje nog niet helemaal is ingedaald, dat is mijn geluk hoop ik, het geeft me wat tijd. Ik kan me nu alleen nog maar aan de verkeersregels houden (o.k. een beetje te hard dan) en hopen, duimen dat ik op tijd ben!
Om 21.18u kom ik het ziekenhuis instormen met mijn camera al om mijn nek! Een minuut later sta ik in de kamer, zo rustig mogelijk als ik kan. Ik zie het meteen: ik ben op tijd! Pfieuw. De kamer is ruim, Mark staat bij het bed bij Anne-Geer en de verloskundige en de verpleegster zijn aanwezig. Ik kom precies binnen op het moment dat ze mag gaan persen.
Er hangt een hele mooie sfeer en het is bijzonder om getuige te mogen zijn van het wonder wat straks gaat gebeuren. Ze zijn zo ontzettend lief voor elkaar en zo vol liefde over wat er komen gaat. Mark staat alleen maar met de grootste lach op zijn gezicht naast Anne-Geer en Anne-Geer beantwoordt die lach tussen de weeën door. Ze zeggen de liefste dingen tegen elkaar en vertellen elkaar heel de tijd: “je wordt mama”, “jij wordt papa”, “we worden ouders”. Ik sta nu al op het punt om een traantje weg te pinken en er is nog niet eens een baby… Bij Mark zijn de emoties er al en het is zo mooi en bijzonder om te zien. Ze zijn er samen aan begonnen, ze zijn nu samen hier, ze gaan samen persen en ze hebben straks samen een kindje…
Mark moedigt Anne-Geer ontzettend aan. Het is bij wijze van spreken niet nodig dat de verloskundige dat nog doet. Na elke perswee, wat ze inderdaad super doet, zegt hij hoe trots hij op haar is. “Ik ben nog nooit bij een bevalling geweest, maar ik weet gewoon dat jij een natuurtalent bent”. Lief is het woord dat hier vaak bij terug gaat komen, en gek genoeg, ondanks de pijn en de heftigheid, is dit romantisch!
Anne-Geer heeft het zwaar, de pijn wordt intenser en ze voelt zich continu niet lekker. Draaierig en misselijk. Om 21.35u gaat het “fout”. Ze moet overgeven. Pff, persweeën en dan ook nog moeten overgeven is niet fijn. Maar Mark houdt haar haar vast, spreekt haar moed in en is lief. Het helpt.
Het persen duurt uiteindelijk ruim een uur, maar ze doet het geweldig en gelukkig is er geen vacuümpomp nodig, ze doet het zelf! Om 22.29u wordt het hoofdje geboren en Mark staat klaar om zijn baby op te vangen. Om 22.30u is de baby er. Mark is in shock, euforisch en zó blij, hij zegt alleen maar: oh mijn god, oh mijn god en: het is een jongetje!
Er wordt van alles gezegd en gedaan, de tranen zijn er bij Mark en de blijdschap. Anne-Geer lijkt het nog niet te beseffen, maar is zó blij. Hier ís hij dan! Hij heet Thijmen. Ze kijken naar elkaar en naar hem. Ze zeggen de liefste dingen tegen elkaar: je bent papa, je bent mama, hij is zo mooi, ik ben zo trots op je, ik had het niet zonder jou gekund, we zijn ouders! Ik pink nu echt een traantje weg, het is zo mooi en bijzonder! Ik ben blij dat Mark zijn eigen kind heeft kunnen aanpakken en bij Anne-Geer heeft kunnen leggen, dat dat stukje van het geboorteplan wèl is gegaan zoals ze graag wilden! Thijmen is gezond, alle beslissingen zijn goed geweest, hij is er…
Het is daarna alleen maar genieten. De navelstreng wordt doorgeknipt en Thijmen krijgt alle tijd om zijn vader en moeder te leren kennen. Anne-Geer krijgt haar emotionele moment later, het besef is er opeens: ik ben mama, dit is mijn zoon en we blijven ons hele leven samen. Thijmen drinkt al gauw heel goed aan de borst, een natuurtalentje. Hij wordt later op de avond gecontroleerd en alles is goed. De familie wordt gebeld met een nodige traan van blijdschap hier en daar. Ze zullen de volgende dag naar hun huis komen om hun mooie zoon te bewonderen.
Ik laat een dolgelukkig gezinnetje achter midden in de nacht. Lieve Mark en Anne-Geer, het was een bijzondere bevalling om bij te mogen zijn. Geniet van jullie mooie mannetje!
12 reacties op Een romantische bevalling ♥ | Bevallingsfotografie Haarlem