Een geplande keizersnede bij een collega geboortefotograaf

Een geplande keizersnede bij een collega geboortefotograaf

Linda volgde bij mij de workshop geboortefotografie en zo leerden we elkaar kennen. Ze maakte al prachtige zwangerschaps- en newbornfoto’s en wilde toen uitbreiden met geboortefotografie. Als je haar werk nog niet kent, neem dan zeker een kijkje op haar website: http://lynnvriesenfotografie.nl/

In juni afgelopen jaar vroeg Linda of ik haar geplande keizersnede wilde vastleggen. Nu wonen Linda, haar man Nick en hun zoontje Sven in Arnhem en dat is buiten mijn werkgebied. Omdat Denny en ik een vakantie op de planning hadden staan op dat moment, in februari, wilde ik het wel doen. Ik zou dan toch geen spontane geboortes aannemen en aangezien dit een geplande keizersnede zou worden was het geen probleem. Of het zou mogen van het ziekenhuis was nog even de vraag, maar aangezien Linda precies weet wat wel en niet te zeggen, hoopten we de komende maanden een voet tussen de deur te krijgen.

In de tussentijd begonnen Denny en ik met ons ICSI traject waar Linda van op de hoogte was, ze was zelf namelijk ook 2x zwanger geworden door ICSI. Bij de zwangerschap van Sven lag alleen de placenta voor de uitgang (placenta praevia) en uiteindelijk is Sven met 32 weken via een spoedkeizersnede gehaald. Een spannende en hectische tijd, maar na 6 weken mocht Sven mee naar huis. Vanwege dit voortraject wordt het nu weer een keizersnede.

Linda haar zwangerschap verloopt dit keer voorspoedig en elk gesprek in het ziekenhuis probeert ze weer mij als fotograaf aan te kaarten. Om een lang verhaal kort te maken; we horen een dag voor D-day dat het mag! Ik regel een bed-and-breakfast in Arnhem, zodat ik op dinsdagochtend 27 januari op tijd (8u) in het Rijnstate ziekenhuis kan zijn. Het zal dan de eerste keer zijn dat ik Nick ontmoet, voor hem ook allemaal super spannend! Ik vind het zelf wel wat spannender dan normaal, omdat ik Linda ken en omdat ik zelf zwanger ben. Hopelijk gaat het goed op de o.k….

Ik ben wat eerder in het ziekenhuis dan Linda en Nick en zit nog vol in gedachten wanneer ze opeens voor mijn neus staan. Het avontuur gaat beginnen! Ze moeten zich eerst melden bij de opnamebalie en daarna moeten we naar de verloskamers om te wachten tot we gehaald worden. Linda is nog heel relaxed en Nick al wat zenuwachtiger. Linda heeft heel lief een lunch voor me gemaakt, zodat ik tussendoor, als het nodig is, nog wat kan eten. We kletsen over van alles en nog wat, totdat ze gehaald worden om naar de kamer te gaan. In principe zijn ze om ongeveer 10.30u aan de beurt, maar er is wel al een spoedgeval tussengekomen, dus het kan zijn dat het uitloopt.

Nick en Linda installeren zich op de kamer en dan wordt de intake gedaan. Daarnaast wordt er een hartfilmpje gemaakt, worden alle controles gedaan, worden de o.k. pakken voor mij en Nick klaargelegd, krijgt Linda een bandje om en wordt op het laatst ook het infuus geprikt. Ik ga nog even naar het toilet en wanneer ik terugkom, krijgen ze te horen dat we mogen gaan. Oh, toch nog zo snel! Nick en Linda zijn net omgekleed, dus ik ga dat ook snel doen! Er is geen tijd meer om een boterham te eten, maar ik hoop dat ik het red met mijn ontbijt.

Linda wordt door Nick en de verpleegkundige door de gang gereden op weg naar de operatiekamers. Daar aangekomen, moeten we wachten tot we aan de beurt zijn. Onze outfits worden nog mooi afgemaakt met schoenbeschermers en een mooi hoofdkapje. Nu begint bij Linda ook de spanning toe te nemen, logisch…

Uiteindelijk moeten we ongeveer een half uur wachten. Dat is meer dan genoeg tijd om zenuwachtig te worden en je merkt aan Linda en Nick dat dat ook gebeurt. Om iets over 11u mag Linda naar de o.k. Daar aangekomen krijgen Nick en ik een mondkapje en wordt Linda “geïnstalleerd”. Dan wint de spanning het en komen er even een paar tranen, maar Linda herpakt zichzelf snel en wanneer ze 5 minuten later rechtop zit voor de ruggenprik is ze heel kalm, respect!

Na de ruggenprik wordt alles in gereedheid gebracht. Iedereen op de o.k. is super aardig! Ik krijg wel trek en maak me een klein beetje zorgen, maar als ik op de klok kijk zal het niet lang meer duren.

Dan beginnen ze met de incisie in de buik, ze zijn net bezig en hebben al een flinke snee gemaakt, wanneer blijkt dat Linda toch nog wat voelt. Een erg rottig moment, netjes gezegd. Ik word er spontaan niet lekker van, ook omdat ik Linda ken. De artsen stoppen en zitten nu met een dilemma. Normaal brengen ze iemand dan onder volledige narcose. Niet dat dit vaak gebeurt trouwens, de verpleegkundige die mee is, heeft het nog maar 1x in 8 jaar meegemaakt. Iedereen reageert anders op een ruggenprik en dit kan gebeuren, maar hoe dan ook: zo kunnen ze niet verder. Ze vragen aan Linda wat ze wil, de ruggenprik opnieuw zetten of volledige narcose. Ze twijfelt, maar uiteindelijk wordt het de keus voor de ruggenprik opnieuw zetten(al vindt ze dat wel erg spannend). Het is een hele onderneming om alles wat steriel is aan de kant te doen, de wond af te plakken, Linda weer rechtop te zetten, de ruggenprik opnieuw te zetten en daarna alles weer terug steriel en goed te krijgen. Het kost even tijd, maar het lukt wel en dit keer is het goed verdoofd!

Enig klein probleem is dat ik me nu echt niet goed voel. Ik weet door ervaring wat ik moet doen om niet flauw te vallen, maar niets van deze trucjes werkt, dus het lijkt me beter om toch te zeggen dat het niet goed gaat. Er wordt meteen een stoel voor me geregeld en een verpleegkundige die op mij past. Wat erg! Ik zit inmiddels op een stoel en doe er alles aan om erbij te blijven en straks te kunnen fotograferen. Ik zie Nick nog opkijken naar me en ik MOET gewoon het moment straks vastleggen. Dan zegt de gynaecoloog: “ik ga nu de baarmoeder opensnijden”. Ik haal diep adem, ga op het krukje staan en fotografeer! De verpleegkundige staat naast me om me op te vangen als het fout gaat. En daar komt de baby langzaam tevoorschijn! Eerst zijn hoofdje en dan volgt de rest van zijn lijf. Het is een jongetje! Linda kan meekijken door een luikje dat speciaal gemaakt is voor natuurlijke keizersnede’s (gentle sectio’s). Hij is er! En ik sta nog op mijn benen gelukkig. Ze brengen hem naar het kamertje ernaast en de verpleegkundige gaat meteen een zoet drankje voor me halen met 2 snoepjes. Die doen meteen hun werk en vanaf dat moment kan ik weer “gewoon” werken.

Nick staat geëmotioneerd toe te kijken. Hij zegt dat hij Melle heet. Melle is perfect ♥ Hij ziet mooi roze en is prachtig! Ze controleren hem, zodat hij zo snel mogelijk weer terug kan naar zijn mama. Alles is in orde! Nick knipt de navelstreng door en dan wordt Melle gewogen. Hij weegt 3660 gram en kan nu lekker naar zijn mama. Vol trots loopt Nick met Melle naar Linda. Daar mag Melle heerlijk bij zijn mama huid-op-huid liggen. Zo fijn dat dat kan! Terwijl hij daar ligt, is hij continu bellen aan het blazen. Het lijkt erop dat hij wat vruchtwater binnen heeft gekregen, maar het ziet er wel heel schattig uit. Het hechten verloopt allemaal soepel en al snel mag Linda met Melle naar de recovery.

Daar aangekomen proberen ze voor het eerst Melle aan te leggen. Die is al goed op zoek, maar neemt nog maar kleine hapjes waardoor hij nog niet goed genoeg kan aanhappen. Linda krijgt langzaam meer pijn en om die reden meer morfine toegediend. Daar wordt ze wel erg slaperig van en de pijn gaat er niet echt van weg. Het lijkt erop dat ze naweeën heeft en die zijn moeilijk (niet?) te verdoven. Melle gaat ondertussen even lekker huid-op-huid bij zijn papa, waar hij prinsheerlijk ligt! Wanneer hij daarna terug gaat naar zijn mama valt hij meteen in slaap. Vanwege de morfine moeten we elke keer weer een half uur wachten, maar uiteindelijk mag Linda terug naar de kamer en uiteraard blijft Melle lekker bij haar liggen. Nick heeft op de recovery al even de oma’s en opa gebeld. Sven is bij de ouders van Linda en zij komen zo om Melle te bewonderen.

Linda is nog steeds erg slaperig van de morfine, maar Melle is even wakker. Wat kijkt hij helder uit zijn ogen! Vlak daarna komt Sven met zijn opa en oma aan, hij kan niet wachten om zijn mama en broertje te zien en is heel enthousiast. Het is echt te schattig. Eerst heeft hij een kus voor zijn mama en daarna voor de baby. Dat houdt eigenlijk niet meer op, hij wil zijn broertje alleen maar kusjes geven, die heeft hij meer dan genoeg. De enige pauze die hij neemt is wanneer hij een bakje met muisjes ontdekt 🙂

Na enige tijd is het wel genoeg geweest. Voor iedereen eigenlijk, ook voor mij. Ik wil graag nog wachten totdat Melle wordt aangekleed, maar Linda kan wel wat rust gebruiken en Melle ligt nog zo lekker dat het zonde is om hem alleen maar voor de foto aan te kleden. Linda en Nick stellen voor dat ik ook naar huis ga. Ik neem nog een laatste foto van de –vandaag- laatste kus die Sven geeft aan zijn kleine broer. Een mooie afsluiter.

Lieve Linda en Nick: het was een voorrecht om erbij te mogen zijn en ik ben ontzettend blij dat ik op mijn benen ben blijven staan! Hopelijk gaat het herstel voorspoedig en kan Sven zijn broertje straks helemaal fijn knuffelen.

PS nieuwsgierig hoe Linda die die dag beleefd heeft? Lees het HIER.

Reacties

Reacties