Tijdens het kennismakingsgesprek vertelt Jantiene dat hun oudste kindje Sem, inmiddels 5 jaar oud, 3 weken te vroeg geboren is, maar een goed geboortegewicht had. De baby op komst liep ook voor met de groei dus er werd gedacht dat dit kindje misschien ook eerder geboren zou worden. En natuurlijk denk je dan vanaf 37 weken; wie weet gebeurt het elk moment! Maar week 37 ging voorbij, week 38 ging voorbij en in week 39 hadden we uitgebreid contact. Volgens de groeiecho’s had het kindje al geboren kunnen worden, maar daar dacht de kleine zelf anders over. Een paar dagen voor ze was uitgerekend werd er een echo bij de gynaecoloog aangevraagd. Hij schatte het gewicht op 4800 gram! Poe, dat is toch even schrikken want het moet wel mooi úit jouw eigen lijf komen… Hij besprak alles met Jantiene en Jan Willem, want aan een groot kindje zitten wel risico’s verbonden tijdens de bevalling. Het grootste risico is schouderdystocie. Hierbij blijft de schouder van het kindje achter het schaambeen van de moeder vastzitten en dit kan heel gevaarlijk zijn. De gynaecoloog wilde daarom ook niet te lang afwachten en er werd een afspraak gemaakt, 2 dagen na de uitgerekende datum, om de bevalling in te leiden. Op donderdag 2 juni moesten ze zich om 8u in het ziekenhuis melden. Heel spannend allemaal voor Jantiene en Jan Willem, zeker omdat de gynaecoloog ook alles had verteld wat fout kon gaan.
Ik had mijn agenda vrijgemaakt zodat ik die donderdag vanaf halverwege de middag vrij zou zijn en ging woensdagavond rustig slapen. Dat ik om 2.45u een berichtje had gekregen, had ik niet gehoord. “Vliezen een uur geleden gebroken! Zo blij. Verloskundig was net hier. Alles goed. Nu wachten op weeën. Sowieso morgenochtend 8u ziekenhuis..”. Ik sliep als een roos totdat ik om 6.15u wakker gebeld werd. Het was Jantiene: “ik ben met spoed op weg naar het ziekenhuis, ik heb al 9cm ontsluiting.” Ik ben nóg nóóit zo snel mijn bed uitgekomen! Alles lag klaar, fototas, kleding. Roetsj, roetsj, roetsj alles aangeschoten, tanden gepoetst, snel boterhammen mee en om 6.50 parkeerde ik mijn auto in Goes. Sneller dan dat gaat niet denk ik. Toen ik 5 minuten later binnen kwam lopen vertelde de verloskundige dat ze al aan het persen was!
Even schakelen: al aan het persen?! Snel al mijn spullen uit mijn tas gehaald, goeie positie ingenomen en klaar voor de start. Tijdens het persen merkte je dat de verloskundige en verpleegster zich lichtelijk zorgen maakten. En Jan Willem merkte dat ook. Petje af weer voor de verloskundige, want ze praatte Jantiene er geweldig doorheen, maar tussen de regels hoorde je de zorgen; “leg het belletje even klaar zodat we er goed bij kunnen”, “welke gynaecoloog is op dienst vandaag?”, “moeten we alvast iemand bellen?”….
Jantiene deed het ondertussen géweldig. Weer dacht ik: wij Nederlandse vrouwen doen dat zo fantastisch, zonder verdoving! Respect, respect, respect!
Om 7.23u voltrok zich het wonder. Niet alleen het wonder van de geboorte, maar een geboorte van een jongetje van 5280 gram zonder complicaties of knip! Jantiene heeft het zo goed gedaan. Van Jan Willem viel er een last van zijn schouders, wat was hij opgelucht en blij om zijn zoon Xavi te zien. En hij was trots, trots op zijn vrouw!
Vlak na de geboorte kwamen opa en oma met Sem, de grote broer, kijken. Sem had speciaal een grote broer medaille waar hij heel trots op was. Hij kon maar moeilijk geloven dat zijn broertje er was en keek met gepaste afstand en veel ontzag vanaf een krukje naar zijn broertje. Ook een heel bijzonder moment.
Jantiene en Jan Willem: het was heel speciaal om erbij te mogen zijn. Heel veel geluk met Xavi!
16 reacties op 5280 gram Hollands Glorie! – Geboortefotografie