Tijdens het kennismakingsgesprek vertelt Jantiene dat hun oudste kindje Sem, inmiddels 5 jaar oud, 3 weken te vroeg geboren is, maar een goed geboortegewicht had. De baby op komst liep ook voor met de groei dus er werd gedacht dat dit kindje misschien ook eerder geboren zou worden. En natuurlijk denk je dan vanaf 37 weken; wie weet gebeurt het elk moment! Maar week 37 ging voorbij, week 38 ging voorbij en in week 39 hadden we uitgebreid contact. Volgens de groeiecho’s had het kindje al geboren kunnen worden, maar daar dacht de kleine zelf anders over. Een paar dagen voor ze was uitgerekend werd er een echo bij de gynaecoloog aangevraagd. Hij schatte het gewicht op 4800 gram! Poe, dat is toch even schrikken want het moet wel mooi úit jouw eigen lijf komen… Hij besprak alles met Jantiene en Jan Willem, want aan een groot kindje zitten wel risico’s verbonden tijdens de bevalling. Het grootste risico is schouderdystocie. Hierbij blijft de schouder van het kindje achter het schaambeen van de moeder vastzitten en dit kan heel gevaarlijk zijn. De gynaecoloog wilde daarom ook niet te lang afwachten en er werd een afspraak gemaakt, 2 dagen na de uitgerekende datum, om de bevalling in te leiden. Op donderdag 2 juni moesten ze zich om 8u in het ziekenhuis melden. Heel spannend allemaal voor Jantiene en Jan Willem, zeker omdat de gynaecoloog ook alles had verteld wat fout kon gaan.
Ik had mijn agenda vrijgemaakt zodat ik die donderdag vanaf halverwege de middag vrij zou zijn en ging woensdagavond rustig slapen. Dat ik om 2.45u een berichtje had gekregen, had ik niet gehoord. “Vliezen een uur geleden gebroken! Zo blij. Verloskundig was net hier. Alles goed. Nu wachten op weeën. Sowieso morgenochtend 8u ziekenhuis..”. Ik sliep als een roos totdat ik om 6.15u wakker gebeld werd. Het was Jantiene: “ik ben met spoed op weg naar het ziekenhuis, ik heb al 9cm ontsluiting.” Ik ben nóg nóóit zo snel mijn bed uitgekomen! Alles lag klaar, fototas, kleding. Roetsj, roetsj, roetsj alles aangeschoten, tanden gepoetst, snel boterhammen mee en om 6.50 parkeerde ik mijn auto in Goes. Sneller dan dat gaat niet denk ik. Toen ik 5 minuten later binnen kwam lopen vertelde de verloskundige dat ze al aan het persen was!
Even schakelen: al aan het persen?! Snel al mijn spullen uit mijn tas gehaald, goeie positie ingenomen en klaar voor de start. Tijdens het persen merkte je dat de verloskundige en verpleegster zich lichtelijk zorgen maakten. En Jan Willem merkte dat ook. Petje af weer voor de verloskundige, want ze praatte Jantiene er geweldig doorheen, maar tussen de regels hoorde je de zorgen; “leg het belletje even klaar zodat we er goed bij kunnen”, “welke gynaecoloog is op dienst vandaag?”, “moeten we alvast iemand bellen?”….
Jantiene deed het ondertussen géweldig. Weer dacht ik: wij Nederlandse vrouwen doen dat zo fantastisch, zonder verdoving! Respect, respect, respect!
Om 7.23u voltrok zich het wonder. Niet alleen het wonder van de geboorte, maar een geboorte van een jongetje van 5280 gram zonder complicaties of knip! Jantiene heeft het zo goed gedaan. Van Jan Willem viel er een last van zijn schouders, wat was hij opgelucht en blij om zijn zoon Xavi te zien. En hij was trots, trots op zijn vrouw!
Vlak na de geboorte kwamen opa en oma met Sem, de grote broer, kijken. Sem had speciaal een grote broer medaille waar hij heel trots op was. Hij kon maar moeilijk geloven dat zijn broertje er was en keek met gepaste afstand en veel ontzag vanaf een krukje naar zijn broertje. Ook een heel bijzonder moment.
Jantiene en Jan Willem: het was heel speciaal om erbij te mogen zijn. Heel veel geluk met Xavi!
Wauw Marry, wat heb jij dit weer supermooi in beeld gebracht!! De sfeer is erg mooi neergezet en je leeft per foto gewoon mee met deze trotse ouders, klasse!
Jeetje wat een verhaal…ben er stil van!
liefs Annelies
Wat een prachtige foto’s, ben er wederom stil van! Het lezen van je blog is ook zo leuk en mooi, alsof je er zelf bij bent geweest. Wat heb jij je gehaast en dan onder zo’n druk zulke foto’s maken?! Echt top!!!!
Mooi! Ik houd toch het meeste van de eerste blik op de baby en van de moties van papa en mama als de baby er net is, geweldig mooi!
En natuurlijk gefeliciteerd voor de papa en mama van Xavi, want die lezen hier vast mee. 🙂
in een woord FANTASTISCH!!!!
Kippenvel en ontroering! De foto waar Xavi met een oog naar zijn papa en mama kijkt….. wow!
Gefeliciteerd papa en mama van Xavi en Sem de grote broer!
Jantiene, in 1 woord: wauw!!!
Prachtigmooi!!
Onder de indruk van jouw kunst, wachten wij vol spanning je verhaal en foto’s van ónze bevalling…
Xavi, wat fijn dat je er bent!
Ook wij waren donderdagochtend al vroeg op de hoogte dat je snel zou komen. Met het verzoek om ons meisje nog even te laten wachten 😉 Dat is gelukt!
Joost en Ilonka
Wat een geweldige foto’s, blog en site heb je!!
Weet je misschien waar ik mijn – veel te dure en saaie – trouwfoto’s kan ruilen voor 2 bevallingsreportages van onze kinderen? Als het niet anders kan wil ik de bevallingen desnoods nog een keer over doen…
Meid, meid, meid!!!
Wat een druk, wat een spanningen, OOK voor jou.
En wat ongelooflijk knap dat dit dan weer het resultaat is.
Vooral die spotlightfoto, die navelstreng nog om het voetje, on-fucking-gelooflijk.
Ik heb hier WEL woorden voor, een heleboel zelfs:
Prachtig, fantastisch, subliem, magnifiek, wonderschoon.
Een diepe buiging, voor opnieuw een meesterwerk.
Kus van je aller-trotste vriendinnetje!!!
Wow!!!!!!!!!! Wat een mooi verhaal…en die foto’s…….Wauw!!!! XXX Marieke!
Hoppaaa en dat is weer een bevalling! Heel mooi gedaan! Die ene foto dat Xavi zo 1 oogje dichtknijpt super cute! KUS
U is lekker bezig!!! Mooie foto’s, mooi verhaal!
Jeetje Jantiene< ik zit hier echt met dikke tranen over mijn wangen!!!! Wat fantastisch< wat prachtig!!!
in 1 zin PROUD TO KNOW YOU!!!!!!!!!!!!!!
super mooi verhaal met geweldige foto’s!!!
Marry, supermooi weer! Erg indrukwekkend!