Een geweldig support team | Ingeleide bevalling i.v.m. diabetes
In juni 2017 heb ik voor het eerst contact met Bianca. Wij hebben dan al plannen om op wereldreis te gaan, maar er staat nog niets vast. Ze vertelt dat ze in februari is uitgerekend, maar het kindje eind januari gehaald zal worden omdat ze diabetespatiënt is. Ook al gaat onze reis door, deze geboorte kan ik dan sowieso fotograferen aangezien de week van de geboorte min of meer vast staat.
Kennismaking
In september daarop ontmoeten we elkaar voor het eerst en Bart is er dan ook bij. Het is een leuk gesprek! Bart heeft 2 kinderen uit een vorige relatie en dit is hun eerste kindje samen. Madelon, de dochter (11 jaar) van Bart, kan niet wachten tot de baby er is. Ze krijgt een broertje erbij en zou het liefst ook de navelstreng door willen knippen. Dat laatste zal niet kunnen, maar zodra de baby er is, komt Madelon eraan (als dat natuurlijk uitkomt met school).
Inleiding
De bevalling staat gepland in de week van 23 januari. Op 9 januari mailt Bianca me dat het met een week wordt vervroegd i.v.m. de groei- en de bloedwaarden. De gehele zwangerschap waren de suikers goed te reguleren, maar nu gaat dat minder goed. De baby zal in week 37 van de zwangerschap geboren worden; op 16 januari krijgt Bianca een ballon en op 17 januari wordt ze ingeleid (als de ballon z’n werk heeft gedaan).
Ik ben veelal terughoudend met data rondom een inleiding, zeker met 37 weken. Je ziet regelmatig dat het meer dan 2 dagen kan duren voordat het kindje er is. Ik zorg in ieder geval ervoor dat alles klaarstaat en wacht verder rustig af.
Op 16 januari stuurt Bianca dat het voor 90% zeker is dat de geboorte op de 17e ingeleid gaat worden. De ballon doet zijn werk. Bart zal mij die ochtend op de hoogte houden van de situatie (en dat doet hij ook 🙂 ). Om 9.01u krijg ik al een eerste update: “Goedemorgen Marry, ontsluiting is 3 a 4 centimeter, vliezen net gebroken. Ze gaan zo het infuus aansluiten. Ik hou je op de hoogte. Groetjes Bart”.
Ik verwacht zelf dat ik nog ‘rustig’ van alles kan doen vandaag. Na een ballonplaatsing begin je namelijk vaak met dit aantal centimeters, maar het is afwachten wanneer de weeën goed starten en wat ze doen. Met 37 weken kan ‘t lichaam reageren met: ‘hier heb ik nog geen zin in’, waardoor het lang(er) kan duren. Bart stuurt om 10.15u dat het infuus een half uurtje aan het lopen is. Ik vraag of het al wat doet en hij schrijft terug; “jazeker”. Ooh, dat is snel! Ik ben benieuwd! En zij nog meer, ze zijn zo benieuwd naar hun kindje. Om 10.25u schrijf ik nog: “hopelijk heeft ie een beetje haast 😉 “. Nou…. Hij luistert!
Het gaat vlotjes
De volgende app (12.01u) die ik van Bart krijg, is de volgende: “6 a 7 centimeter ontsluiting. Gaat vlotjes, zegt men :p “. Gaat vlotjes?!?! Dat gaat als een speer! Jeetje, ik kom er nu aan!!! Ik smeer mega snel wat boterhammen en zit om 12.12u in de auto. Onderweg krijg ik weer een berichtje van Bart. Het is nu 12.23u en ik ben er bijna. Hij schrijft alleen: “Ruim 8 centimeter”.
Ik kan het niet geloven. Die baby’s trekken toch echt altijd hun eigen plan, heerlijk 🙂 . Denk je dat het misschien wel dagen kan duren, duurt het nog niet eens een paar uur. Allerlei scenario’s bedacht, maar niet in me opgekomen dat ik het zou kunnen missen. Ik geef nog een beetje gas bij.
Om 12.38u maak ik de eerste foto. Ik ben een kamer binnengestapt waar het een oase van rust is. Bianca zit op handen en knieën in bed. Haar moeder en Bart staan erbij om haar te steunen. Het is mooi om te zien hoe ze op elkaar zijn ingespeeld en hoe Bart en de moeder van Bianca elkaar de ruimte geven. De 1 houdt een kruikje op haar rug, de ander puft mee. De 1 pakt een slokje water, de ander een washandje. Bianca is rustig, maar ook duidelijk moe en ‘van de wereld’. Ik begrijp dat ze een prikje heeft gehad tegen de pijn; daar word je vaak een beetje suf van. Af en toe fluistert Bart haar bemoedigende woorden toe. Het is mooi om te zien! Bianca haar moeder steunt haar vol overgave. Het is mooi om te zien, je ziet de moederleeuw in haar. Ik pink er gewoon een traantje van weg. Bart staat ondertussen een paar keer met zijn telefoon in zijn handen. Ik ga even spieken, want ik denk dat hij een groepsapp of iets dergelijk bijhoudt en het is leuk om daar een foto van te maken. Ik zie alleen totaal iets anders. Ik vraag wat het is. Bart legt uit dat Bianca een sensor op haar buik heeft en via de sensor en deze app kan hij haar bloedsuikerspiegel in de gaten houden. Wow, wat goed!
10 centimeter
Al gauw, nadat ik binnen ben gekomen mag Bianca gaan persen. Ze heeft 10 centimeter ontsluiting. Ze gaat als een speer! Het persen gaat daarentegen minder vlot dan gehoopt/gedacht. Ze start met persen op handen en knieën, maar dit is al gauw te zwaar. Om 13.20u draait ze op haar rug en dat gaat goed. Om 13.45u zegt Bianca voor het eerst dat ze niet meer kan. Ze is ook keihard aan het werk! Bart houdt ondertussen nauwlettend de suikers in de gaten, want als je zo hard werkt, heeft dat zeker invloed hierop. Op een volle blaas wordt ook gecontroleerd (kan dan in de weg zitten), maar dit blijkt niet het geval. De baby doet het nog steeds goed, dus we moedigen Bianca allemaal aan om te persen. We zien al voorzichtig wat haartjes; dat geeft de burger moed! Ook oma spreekt haar kleinzoon aan: “Japie, het wordt tijd!”.
Om 14.00u probeert Bianca om op haar zij te persen; kijken of dat helpt. Ook dit keer gaat ze er weer vol voor. Haar moeder heeft haar arm om haar heen geslagen en puft op het moment dat Bianca moet persen. Ze staat alleen in een ongemakkelijke houding en wisselt af met Bart. Bart krijgt meteen instructies mee hoe hij moet puffen als Bianca perst. Wanneer hij dat niet doet, staat Bianca haar moeder van een afstandje te blazen “dat helpt!”. Ik kan er maar niet over uit hoe betrokken iedereen is, wat een geweldig support team!
Wat hulp
Dan krijgt Bianca kramp. Ze is nog steeds erg lenig dus hop haar been in de lucht en Bart houdt het vast. Het is een hilarische foto 🙂 Om 14.25u draait Bianca terug op haar rug. De baby en Bianca doen het nog steeds goed, maar Bianca is op. De gynaecoloog wordt erbij gehaald en de vacuümpomp ook… Bianca geeft nogmaals aan dat ze echt niet meer kan. Het is nu 14.46u en de gynaecoloog kijkt een enkele weeën mee. Bianca perst ontzettend goed en er wordt gezegd: “dit was een goede”, maar Bianca is er klaar mee “daar heb ik niks aan!”. De gynaecoloog legt ondertussen uit wat hij gaat doen, maar Bianca wil maar 1 ding: “ja, ja, schiet maar op!”. De baby moet eruit 🙂
Hallo baby!
En dan om 15.02u (oma had 15u gezegd!) wordt er, met een beetje hulp van de pomp, een prachtige baby geboren helemaal onder het smeer! Hij is prachtig! Hij heeft een korte navelstreng en kan dus niet helemaal omhoog bij Bianca liggen. Oma heeft een lach van oor tot oor, Bart veegt een traan weg en Bianca kijkt op een niet beseffende wijze naar haar kindje en valt dan opgelucht met haar hoofd in haar kussen. De eerste minuten wil ze niets anders dan zo liggen, met haar hand in de hand van Faber. Hij heet Faber! “Wat is ie warm”, zegt ze.
Bart gaat meteen op de gang de kinderen bellen! En bij Faber wordt er navelstrengbloed afgenomen voor stamcellen. Bianca en Bart gaan zijn stamcellen op laten slaan. “Als ik stamcellen van mezelf had gehad, was ik nu geen diabetespatiënt” zegt Bianca. Wanneer dit klaar is, knipt Bart om 15.25u de navelstreng door. Nu kan Faber eindelijk dicht bij zijn mama liggen. Hij heeft -bewust- geen mutsje op zodat ze lekker aan hem kan ruiken!
De grote zus
Madelon is al gauw in het ziekenhuis. Wanneer Faber nog geen uur oud is, stapt ze de kamer binnen. En oh wat is ze trots!! Ze vindt hem zo schattig! Het is aandoenlijk om te zien. Dat vindt Bart ook want die houdt het niet droog. Daarna komt opa Faber bewonderen. Faber is al aan het zoeken en Bart legt hem wat dichter bij de borst neer. Hij probeert al wat, maar het lukt nog niet goed om erop te happen. Hij wordt eerst even gewogen en kort nagekeken. Daarnaast wordt zijn bloedsuikerwaarde geprikt en deze is aan de lage kant. Dit betekent dat hij wat melk moet krijgen. Voordat ze hem poedermelk gaan geven, probeert Bianca eerst te kolven. Terwijl Bart heerlijk voor het eerst huid op huid contact heeft met zijn zoon, komen bij Bianca de eerste druppels melk in de flessen! Madelon is ondertussen Faber zijn eerste kleertjes aan het uitzoeken. Wederom een dream team 🙂
Madelon kleedt daarna als een volleerde grote zus, met een beetje hulp van oma, haar broertje aan en dan krijgt Faber via fingerfeeding zijn eerste melk. Hap, slik en weg is het!
Ik maak verder mooie foto’s van Faber en van het gezin voordat ik wegga. Wanneer ik wegga, spiek ik nog even door de deur en zie ik een liefdevol gezin dat met volle teugen van elkaar geniet.
Alle geluk voor jullie allen Bianca & Bart!
