MIJN EIGEN GEBOORTEVERHAAL

….zo vaak over gefantaseerd en nu ga ik ‘t toch echt schrijven. We zitten vandaag op dag 10 van de kraamweek en alles gaat boven verwachting, zeker als je bedenkt dat ze uiteindelijk via een keizersnede op de wereld is gekomen…

Wat ik wel gemerkt heb, is dat je verhaal anders wordt in je hoofd als je ook de versies hoort van de mensen die erbij waren. Iedereen heeft het op zijn of haar manier beleefd en zeker de belevingen van mij en Denny zijn compleet anders. Ik heb mijn verhaal geschreven voordat ik dat van Lobke -de geboortefotograaf- gelezen heb. (Het was ook erg leuk om haar versie te lezen! Onderaan deze blog staat een link naar haar verhaal.) Daarnaast vergeet je ook zo snel hoe het écht voelde, het is ongelofelijk dat zo’n klein meisje alles doet vergeten. Zoveel liefde is onbeschrijfelijk.

Maar goed, laten we bij het begin beginnen… Ik waarschuw alvast, het wordt een heeeeel lang verhaal, je kan het ook skippen en meteen de foto’s bekijken 😉

30 juni 2015. Ik ben vandaag uitgerekend. Niet veel mensen wisten de uitgerekende datum want ik wilde voorkomen dat ik elke keer zou horen: en? en? en? Ik heb mezelf ingesteld op 14 juli, dan kan het alleen maar meevallen. Dacht ik… Want ondanks dat ik echt mijn uiterste best heb gedaan om 30 juni los te laten, dit is toch echt DE datum. Doordat het vanaf week 38 al rommelt, had ik toch ergens het idee gekregen dat ze eerder zou komen, maar nee dus. Nu voel ik me top fit, heb ik eergisteren nog 49km gefietst en zou ik best nog 2 weken zwanger willen en kunnen zijn, maar ik ben zo bang voor een inleiding. Als iemand me nu gewoon zegt dat ik voor 14 juli beval dan vind ik het prima… maar ja die zekerheid heb je niet. Ik word er toch onzeker van en dat maakt me weer boos, want statistisch gezien weet ik gewoon dat de meeste kindjes in week 41 worden geboren en ik dus nog alle tijd heb. Ik wil liever geen inwendig onderzoek en ook strippen wil ik uitstellen totdat het niet anders kan. Het liefste wil ik dat ze zich zelf aankondigt, maar poehhh ik word hier chagrijnig van…

Op vrijdag (3 juli) kan ik het niet meer houden en ik vraag aan de verloskundige of ze toch wil kijken of er iets gebeurt van binnen. En hallelulja, mijn baarmoedermond is verweekt (stap 1), die harde buiken doen dus wat. Opgelucht ga ik het weekend in, ik heb er weer vertrouwen in dat dit kindje niet blijft zitten tot 42 weken en dat ik gewoon, zoals gepland/gewenst, thuis in bad ga bevallen.

Toch kan het wat mij betreft niet snel genoeg beginnen 🙂 Al bijna 3 weken hangen er spreuken in de (open) keuken waar het bad komt te staan. “Ik ben er klaar voor, ik laat het los” en “Ik kan het! Ik kan het! Ik kan het!” zijn voorbeelden hiervan. Ik lees ze elke dag en ze geven me nu al kracht terwijl ik eigenlijk dacht dat het pas iets zou zijn wat ik tijdens de bevalling zou gebruiken.

Zaterdag 4 juli ga ik op tijd naar bed en ik doe iets wat ik eigenlijk nooit doe: ik vraag mijn mama (die niet meer leeft) hardop of ze niet iets kan doen om de bevalling te laten beginnen; kan het proberen toch? Die nacht word ik om 4u -voor de tweede keer- wakker om naar de WC te gaan, wat standaard is gedurende de laatste weken 😉 , alleen dit keer is er iets anders, want bij het opstaan, verlies ik vocht. Op de WC zie (of liever gezegd ruik) ik meteen dat het vruchtwater is. Omdat er niet meer komt, vermoed ik zelf dat dit een hoge vliesscheur is. Je vliezen zijn dan niet echt gescheurd, maar er zit bovenin een klein scheurtje waardoor je vruchtwater kan verliezen. Hmm…. Wat nu? Officieel valt dit onder gebroken vliezen en dat betekent dat er binnen nu en 24 uur weeën moeten komen, als die niet komen dan ‘dreigt’ er alsnog een inleiding. Misschien moet ik gewoon doen alsof ik dit niet gezien heb? Een leek zou het waarschijnlijk niet eens weten. Ik ga terug in bed liggen, maar ik merk dat ik harde buiken krijg en dat ze –in tegenstelling tot de laatste weken- regelmatig komen. Om 5u ga ik maar uit bed want ik kan niet meer slapen. Ik download een weeën-app en ik time de harde buiken om een beeld te krijgen van de regelmaat. Ze duren een minuut en komen rond de 2 a 4 minuten. Dat ziet er goed uit dus 🙂 Bij het naar de WC gaan, verlies ik nog wat vocht en ik weet wat op te vangen. Nu heb ik “bewijs” en ik zit nog steeds te dubben om het achter te houden, al weet ik dat Denny me dat niet in dank zal afnemen. Ik heb wel goede hoop dat het langzaam gaat beginnen. Echt sterker worden de harde buiken niet, maar ze gaan ook niet weg. Ik lak mijn nagels (doe ik echt nooit) in French Manicure, omdat ik weet dat mijn handen vast vaak op de foto komen haha. Om 8.30u maak ik Denny wakker en eigenlijk zakt het vanaf dat moment weg. Ik baal er behoorlijk van! Ik overleg met Denny wat te doen, maar die vindt dat we de verloskundige moeten bellen en misschien heeft hij gelijk.

Om 12u is Hendrikje, de verloskundige, er. Ze doet een test en het is inderdaad overduidelijk vruchtwater. Dat betekent dat ik tot 4u aankomende nacht heb om weeën te krijgen. Hendrikje weet precies wat ik graag wil, dus zegt ze: “we gaan er alles aan doen om de weeën voor die tijd op gang te brengen”. Haar voorstel is om “even goed te strippen”. En ze houdt woord, Denny zit er met grote ogen naast hahaha. Eigenlijk meteen daarna beginnen er weeën. Ze zijn prima te doen. Ik ben er op ingesteld dat het allemaal vast heel lang gaat duren, maar ik ben er klaar voor!

Ik overleg met Denny en die gaat nu eerst boodschappen doen. We willen wel dat iedereen die er straks is ook te eten heeft. Het is nu nog goed te doen en ik verwacht dat dat nog wel even zo blijft, dus tijd zat om straks het bad etc klaar te zetten. Denny gaat dan nu eerst boodschappen doen, kan hij daarna koken en dan zien we wel weer verder. In de tijd dat hij weg is, worden de weeën wel sterker, maar nog steeds goed te doen.

Om 15u, Denny is net terug, staat Egon, een vriend van Denny voor de deur. Ik zeg dat ze maar op de gang moeten kletsen, want ik heb mijn concentratie nodig. Elke keer als ik een wee heb, hurk ik bij de bank of hang ik over het keukenblok heen. Poehh, ik vind het al pittig. Nu al… Tussen de weeën door ben ik toch wel nieuwsgierig naar waar ze het over hebben dus doe ik mee met het gesprek 🙂 Egon en Kim zullen er vanavond/ vannacht/ morgen in principe bij zijn als ons kindje wordt geboren (ze komen wanneer ik mag persen), maar Egon moet vannacht om 4u zijn schoonfamilie ophalen van Schiphol. Hij vraagt wanneer ik denk dat de baby wordt geboren. Hahaha, als ik dat eens wist 😉 Ik zeg dat je gemiddeld 12 uur doet over een eerste kindje vanaf de start en dat ik denk dat het nu wel echt gestart is. Dus volgens deze theorie zou ze er dan vannacht rond 3u kunnen zijn… Dat betekent dat ze er dan helaas niet bij kunnen zijn, maar goed, het kan ook veeeeeeel langer duren (korter komt niet bij me op), dus we gaan het zien.

Wanneer Egon weg is, merk ik dat de weeën echt pittiger worden. Ik zeg tegen Denny dat hij beter maar eerst het bad kan klaarzetten, alles in gereedheid moet brengen en daarna maar moet koken. Denny begint meteen aan het bad, maar terwijl hij bezig is, worden de weeën nog pittiger. Jeetje, ik vind ze pijnlijk, hoe kan dat nou? Ben ik nu zo’n aansteller? Ik heb Denny bij elke wee nodig om in mijn rug te duwen anders lukt het me amper om ze weg te puffen. Ik probeer positief te denken met alle spreuken die er hangen, maar ergens snap ik zelf niet dat het nu al zo voelt. Denny probeert zo goed en zo kwaad als het kan tussen de weeën door alles klaar te zetten, bad oppompen, matras naar beneden, water erin etc. Ik zie dat hij er zelf gestrest van wordt, want elke keer als hij ergens mee start moet hij weer in mijn rug duwen. Wanneer het water in het bad aan het lopen is, vraag ik of hij Hendrikje wil bellen, ik wil graag weten of ik in bad mag, want ik heb echt iets nodig wat meer verlichting kan brengen.

Als je te vroeg in bad gaat dan kan het zijn dat de weeën weer stoppen, dus ik wil zeker weten dat ik er in mag en dat ik ver genoeg ontsloten ben. We hebben in principe afgesproken om zo min mogelijk inwendig onderzoek te doen en als ze het doet heb ik van tevoren gezegd dat ik niet wil weten hoe ver ik ben. Hendrikje is vrij snel na het telefoontje aanwezig, ik heb geen idee hoe laat het is. Ze kijkt naar me en zegt: “je kan in bad hoor”. Ik vraag nog aan haar of ze niet hoeft te voelen, maar dat vindt ze nergens voor nodig (zo fijn!)(ze kon ’t aan mij zien). In bad stappen is echt heerlijk!! Het warme water voelt zo fijn op mijn rug, op mijn buik en het bad is zo groot dat ik er bijna in kan zwemmen. Ik snap niet dat niet iedereen dit wilt en dat zeg ik ook. Man, man wat fijn. De weeën blijven wel even weg, maar dat vind ik niet erg. Ben wel bang dat ze niet terug komen of dat ik toch te vroeg in bad ben gestapt (laat het los Marry, laat het los!). Hendrikje zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken en eigenlijk beginnen ze vrij snel daarna weer regelmatig achter elkaar te komen. Wel heb ik zin in het ijs wat Denny heeft meegenomen. Ben & Jerry’s Cookie Dough! Zolang geleden dat ik dat gegeten heb. Heeerlijk! Na een paar happen komen de weeën alleen echt snel achter elkaar en moet ik mijn ijs aan de kant zetten. Ze zijn heftig! Ik kan het niet uitstaan dat ik zoveel moeite heb om ze op te vangen. Ik wilde dit kalm en rustig doen. Dit is 1 van de spreuken die ophangt “de geboorte van mijn kindje is kalm en rustig”, maar ik ben helemaal niet kalm en rustig! Integendeel. Ik zit mezelf daarover op te winden en spreek dit ook meerdere keren hardop uit. “Het is niet kalm en rustig, het is hel”. Uiteraard komt Denny ook niet meer toe aan eten koken, hij mag geen moment van mijn zijde wijken.

Ondertussen speelt de muziek, ik heb niet gekozen voor de hypnobirthing CD. Ik geloof er niet zo in dat mijn baarmoeder opent als een bloem en de stem op de CD van de cursus werkt op mijn zenuwen. Ik heb de muziek die altijd op de yoga wordt gespeeld als playlist en ik merk dat ik het mega fijn vindt. Vooral de nummers waar we de yoga mee beginnen en eindigen (en waarbij je in complete rust bent) werken heel goed. Ondertussen komen en gaan de weeën, zijn ze zo pittig en doen zoveel zeer. Ik draai wat af in het bad en kan geen seconde zonder Denny die in mijn rug moet duwen. Ik heb geen tijdsbesef. Ik doe mijn ogen even open maar de kamer lijkt te draaien. Is dit de volgende fase? Kan het zo snel gaan? Dat kan toch niet? Ik moet dit vast nog eeuwen volhouden maar ik weet niet of ik dat kan. Ik zeg dit ook, “ik weet niet of ik het kan”. Tegelijkertijd denk ik aan het briefje wat ophangt “Ik kan het! Ik kan het! Ik kan het!”, waarom zeg ik dan dat het niet kan? Oh er komt weer een wee! #g^&$v#fd*^ Ik hoor Denny mij aanmoedigen, me te helpen herinneren aan alles wat we met hypnobirthing hebben geleerd. Het is fijn om zijn stem te horen en hem dicht bij me te hebben. Als hij ook maar een minuut iets anders doet, heb ik hem alweer nodig. Ik wist altijd al dat je partner belangrijk is tijdens de bevalling, maar nu helemaal!

Hendrikje vraagt of ik al iets van persdrang voel, of dat ik het kindje voel dalen. ~Nu al?!?! Hoe laat zou het zijn?~ Ik voel niets, alleen maar de hele heftige weeën. Ze vraagt me om uit bad te komen, ze wil toch even voelen. Ik vind het allemaal prima, maar wil niet weten hoe ver ik ben. Ze doet een toucher en zegt alleen maar “je bent minder ver dan ik dacht”. Ik heb geen idee wat zij dacht, ik weet alleen dat ik nog niet hoef te persen, dus 10 is het sowieso niet (achteraf hoor ik dat het 18.15u was en dat ik 6cm had). Hendrikje zegt: “ik wil dat je even uit bad blijft en even gaat aarden”. Ik volg netjes haar advies op en buiten het bad hang ik op elke mogelijke manier aan Denny, maar ik kan het niet meer! De weeën doen zo’n zeer en hoeveel uur moet ik dit nog doen?! Dit ga ik echt niet volhouden! Het feit dat ik dit denk en zeg, maakt me dan ook weer gefrustreerd. Waarom kan ik dit nu gewoon niet?! ~oh ik moet NIET zoveel denken, ik maak mezelf gek~. Maar ik kan dit niet!

Hendrikje wil weer voelen, ik vind het allemaal prima, maar er moet echt iets gebeuren, want lieve mensen: ik hou het niet vol! Ze doet opnieuw inwendig onderzoek terwijl ik lig te draaien en te kermen op de bank. Ik hoor haar roepen: “Marry je hebt 9cm!” “9cm!”. Het dringt niet echt tot me door, het doet alleen zoooo zeer! Ergens ver hoor ik Hendrikje opnieuw: “Marry, kijk me aan. Kijk me aan! Je hebt 9cm, je bent er bijna!’”. Langzaam begint het te dagen dat ik er bijna ben. ~Ik ben er bijna~. “Mag ik terug in bad?”. Dat mag!

Het bad geeft dit keer niet de verlichting die ik hoop, jongejonge wat doen de weeën zeer! En waarom krijg ik geen persdrang?! Waarom voel ik haar überhaupt niet dalen of een spildraai maken? OMG, weer een wee! Ik kan niet meer puffen! Ik ben zo misselijk! Er wordt gezegd dat ik minder lang moet inademen en langer moet uitademen. Dat probeer ik en het helpt een beetje, maar ik blijf misselijk! “Ik heb een bakje nodig!” “En het water moet warmer!”

Er wordt warm water bij gegooid, wat fijn! Dat voelt zo lekker op mijn rug, ik wil meer warm water. Nog meer, nog meer! Iemand oppert het idee van een kruik en die wordt gehaald. Er wordt in bad een kruik in mijn rug gelegd, fijn (volgens mij heeft Jolanda, de kraamverzorgster, die gehaald. Die is er ook al)! De weeën blijven maar komen en tussen de weeën door gaat de pijn in mijn buik/ rug eigenlijk niet weg. Het is ook zo gek want ik voel het alleen onder in mijn buik. De weeën komen helemaal niet op en af zoals ik dacht dat het zou voelen, het is een continu pijn onder in mijn buik die met een wee nog 100x erger wordt. “Ik hou dit niet vol!”…

Hendrikje wil nog eens kijken. 9.5cm. ~9.5cm?! Hoe kan dat nou, het zou toch al 10 moeten zijn?~ Ze vraagt me om eens mee te persen om te zien of het randje weg kan. Ik pers, maar ik voel meteen dat er niets te persen valt! Door het oefenen met de Epi-no weet ik hoe het moet voelen en dit voelt niet goed. Ik voel niets, ik pers in het niets. Waarom voel ik haar hoofdje niet?! Ik ben echt ten einde raad. Hoe lang moet ik dit nog volhouden?! Het puffen gaat steeds minder goed, ik kreun en schreeuw meer terwijl er om me mee heen maar wordt gezegd dat ik moet puffen. “Dat helpt niet!!”. Het maakt geen zak uit wat ik doe, ik voel dat er gewoon geen beweging in zit en of ik nu puf, schreeuw of kreun, de onderkant kan ik wel ontspannen, maar het doet niks. Het doet gewoon niks! Help! Tot overmaat van ramp moet ik overgeven, maar er zit snot in mijn neus. “Ik kan niet ademen!” De tranen lopen over mijn wangen. “Oh nee er komt weer een wee!”. Ik weet niet waar ik het zoeken moet, terwijl ik spuug komt er een wee en ik kan alleen maar huilen. Wat een bagger, wat een ellende! Waar blijft die 10cm?!?

Ik stap weer in bad, maar het gaat van kwaad tot erger. Ik ben er ook niet helemaal meer bij. Puffen lukt gewoon niet meer en ik blijf zeggen: “dit gaat zo niet, dit gaat zo niet!”. Iemand vraagt me (Hendrikje?) wat ik dan wil? Oh dat is een goede vraag. Voor het eerst realiseer ik me dat ik dan naar het ziekenhuis moet en wat gaan ze daar dan doen? Alleen maar dingen die ik niet wil.. Oh nee, weer een wee!!

Dit gaat niet, maar het ziekenhuis wil ik ook niet. Wat dan?! Uiteindelijk zegt Hendrikje: “we kijken het nog een half uur aan en dan hakken we de knoop door. We gaan alles op alles zetten in dit half uur en zoveel mogelijk houdingen proberen”. Ik stap uit bad en we proberen echt elke houding die er is. Ik probeer weer te puffen en ik merk dat Denny en Hendrikje dat motiveren en dan “blijer” met me zijn. Zelf heb ik nog steeds het idee dat het geen hol uit maakt wat ik doe of hoe ik het doe, maar ik doe mijn best zodat ik zeker weet dat ik alles uit de kast heb gehaald. Ik hang op alle mogelijk manieren aan Denny, ik zit op de bal, op de grond, weer in bad, weer eruit. We doen van alles en het blijft hel! Hoe lang ben ik dit al aan het doen?! Ik merk dat Denny en Hendrikje minder zeggen. Omdat ik nu goed puf?! Ik voel mezelf helemaal niet goed, ik heb coaching nodig “jongens zeg wat! Ik kan het niet alleen!”.

Hendrikje voelt weer, het is hetzelfde gebleven. Oh neeee! Ik kan zo toch niet in de auto?! Hoe moet dat dan?! Ik wil niet in mijn kut Ford Ka, dan kan niet! Ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het niet!

(Later begrijp ik dat ik om 19.45u 9cm ontsluiting had en dat om 22u werd besloten dat we naar het ziekenhuis gingen. Ruim 2 uur lang heb ik 9cm weeën geprobeerd op te vangen en achteraf snap ik beter waarom ik het zo lastig vond. Het ging allemaal zo snel. In een kleine 5 uur ging ik naar 9cm en ruim 2 uur blijven hangen op dit punt is lang…).

Er gebeurt van alles om me heen, maar ik kan me alleen maar concentreren op die weeën, die kaa.uuu.teee weeën die blijven komen! Ik word aangekleed, ik weet niet door wie. Ik begrijp dat we met Lobke haar auto gaan. Fijn, ik wil Denny bij me houden en ik wil niet dat hij rijdt en ik wil dus ook niet in de Ford Ka. Weer een wee…. Ooooooh kunnen ze stoppen alsjeblieft?! Of iets doen?! Ik werk geloof ik niet echt mee met aankleden, ik ben onuitstaanbaar denk ik, maar die weeën, die weeën!

Uiteindelijk heb ik mijn kleren aan en wanneer ik op weg ben naar de deur denk ik opeens: ~ik moet poepen~. Ik zeg het hardop en ik zie aan alle gezichten dat ze denken: persdrang! “Nee, ik moet niet persen ik moet écht poepen”. Ik voel nog steeds niet dat ze is gedaald en dit voelt ook echt niet als persdrang, ik moet gewoon naar de WC. Dus zo gezegd zo gedaan, daar gebeurt er alleen niets en de drang verdwijnt weer. Voordat er weer een wee komt, loop ik naar de auto. Ik bedenk me dat er nu vast buren naar buiten kijken en de hele wijk binnen no-time zal weten dat ik aan het bevallen ben, wat ik eigenlijk niet wilde… maar op dit moment interesseert het me geen bal! Er komt weer een wee… Ik gooi mezelf op de achterbank en schreeuw. Het maakt me niet uit wie het hoort, ik wil niet meer, ik wil gewoon gillen en wachten tot de wee weg is, dus dat doe ik ook… Ik hoor Denny zeggen dat ik mijn benen op moet trekken. Volgens mij wil hij bij mij op de achterbank komen zitten, dat wil ik ook, maar ik wil mijn benen niet optrekken. Alles doet pijn. Ik voel hem duwen tegen mijn benen, maar ik werk niet mee. Dan hoor ik hem boos zeggen: “Marry, je moet NU je benen intrekken want anders kan de deur niet dicht!”. Ik luister nu wel, want de deur moet wel dicht anders kunnen we nooit gaan rijden. Lobke is bezig met haar navigatie. Ooh dat hoeft niet! Denny weet de weg wel, rijd gewoon, rijd! Ik hoor Denny hetzelfde zeggen en ik ben zo blij dat hij er is, dat hij mijn man is en dat hij de papa is van ons meisje. Oh nee weer een wee, rijd! Rijd! Rijd!

Ik vind de autorit echt hel. Denny zit omgekeerd om me te steunen zo goed en zo kwaad als het kan, maar ik kan niets meer. Ik schop mijn benen overal tegenaan waar maar kan. ~ Zijn we er nu nog niet? Hoe lang duurt dit? Waren we maar met de ambulance dan konden we de short-cut nemen. Belachelijk toch dat we in Zeeland alleen maar een ziekenhuis hebben in Goes. Oh nee weer een wee~

Na een rit van een eeuwigheid komen we eindelijk aan in Goes. Er wordt een rolstoel voor me gehaald. Bizar dat ik hier nu zelf naar binnen wordt gereden. Ik ben benieuwd wie er allemaal dienst hebben. Oh ze zullen wel denken, “leuk zo’n hysterische geboortefotograaf”.

We rijden naar de grootste verloskamer van het ziekenhuis in Goes, altijd gedacht dat ik dat fijn zou vinden, maar het interesseert me nu niet waar ze me naar toe brengen, het enige wat ik wil op dit moment is een keizersnede! Ik heb al bedacht dat ik echt geen ruggenprik wil met weeënopwekkers. Dat gaat ons meisje niet trekken en mijn weeën zijn echt goed, daar ligt het niet aan. Ik ga smeken om een sectio, dat ga ik doen!

Ik word op bed gelegd en er wordt van alles gezegd en gedaan om me heen. Ik weet nog steeds niet waar ik het zoeken moet en roep alleen maar “IK KAN NIET MEERRRR, het moet stoppen, ik wil een ruggenprik!” en verder gil en schreeuw ik de weeën weg. Hendrikje wil nog een keer voelen. Ik moet op mijn rug. Ik wil NIET op mijn rug, ik wil NIET dat er nog gevoeld wordt. Breng me naar de ok!

Hendrikje voelt opnieuw maar er is niets veranderd. Precies wat ik dacht. Ik word overgedragen aan de dienstdoende verloskundige en 3x raden wat die moet doen: voelen. Ik ben woest, “Hendrikje heeft toch net gevoeld?!, vraag het daar maar aan.”. Er wordt wat gezegd over protocollen etc. Ik kan alleen maar vloeken “Kut protocollen”. Er wordt weer gevoeld en ze constateert hetzelfde als Hendrikje, dus word ik overgedragen aan de gynaecoloog. Tegen de tijd dat zij wilt ‘voelen’ word ik echt gek! Daarnaast zit er iemand continu de hoogte van het bed te verstellen ~moet dat echt nu?!~ (later blijkt dat ik zo naar boven gekronkeld lig en zelf elke keer op de knopjes van het bed duw. Schijnbaar hebben ze van alles geprobeerd om me meer beneden in het bed te krijgen, maar ik wilde niet luisteren. Ik zorg er dus zelf voor dat mijn bed niet stilstaat hahaha).

Ergens hier tussen in, of eerder? worden mijn vliezen gebroken. Er loopt een heleboel warm water tussen mijn benen en ik ben alleen maar boos. Het gaat toch niet helpen 🙁 Ik huil en huil en huil.

Nadat de gynaecoloog heeft gevoeld zegt ze wat de bedoeling is. Ik krijg een sectio! Yes! Laten we gaan dan, NU naar de ok (later zie ik op de foto’s van Lobke dat dit voor Denny zijn breekpunt is en dat hij moet huilen. Ik hou het zelf niet droog wanneer ik dit terug zie en het is maar goed dat ik niets heb meegekregen van mijn omgeving toen ik daar lag)! Ik weet eigenlijk dat dat niet kan, er moet eerst nog van alles gedaan worden. Er wordt een infuus geprikt, ik krijg een katheter, een ok-jasje… Denny moet papieren invullen… Ik zeg een paar keer dat mijn bloeddruk heel laag is (ik ben zo bang dat ik door de ruggenprik wegval doordat mijn bloeddruk keldert, want dat heb ik meerdere malen gezien).

Als alles is gedaan, gaan we eindelijk naar de ok. Ik heb ook weeënremmers gekregen, maar die doen helemaal niets. Ze blijven maar komen. Stop nu alsjeblieft, alsjeblieft!

Wanneer we op de ok komen moet ik van het bed waar ik op lig, op het smalle bed van de ok. Iedereen die ik vertrouw en liefheb, is weg. Ze zijn zich aan ‘t omkleden. Ik moet op mijn rug liggen, maar er komt weer een wee en die kan ik echt niet opvangen op mijn rug. Ik draai op mijn zij, maar er wordt langs alle kanten aan me getrokken “mevrouw, dit kan niet, straks valt u er af! Ga op uw rug liggen”. Behalve dat ik de wee moet opvangen, vecht ik ook nog tegen iedereen die me op mijn rug wilt leggen “ik val er niet af! Ik wil alleen deze wee opvangen!”. Niemand luistert. De wee gaat weer weg. Er worden me allemaal vragen gesteld. ~Die heb ik toch al beantwoord?!~ Ik herhaal dat ik een hele lage bloeddruk heb. Ik hoor iemand zeggen dat ik weeënremmers heb gehad, maar dat ze niet werken dus dat ze snel moeten zijn met de ruggenprik. Thank God, dat zijn de woorden die ik wil horen.

Ik moet rechtop gaan zitten. Voor het eerst zie ik de klok. Het is 5 voor 12 ’s nachts. Zo laat al?! Hoe lang zit ik dan wel niet al met 9cm weeën?! Er wordt uitgelegd wat er gaat gebeuren. “Ik weet het allemaal, ik heb het al heel vaak gezien en gefotografeerd, ik weet wat ik moet doen. ZET DIE PRIK GEWOON”. Oh nee, wéér een wee. Ik wil leunen op de mevrouw die voor me staat, maar ze blijft me maar wegduwen, terug de tafel op. “Mevrouw, ik wil alleen maar even op u leunen, als-tu-blieft…!”. Voor mijn gevoel wil niemand naar me luisteren. Dan hoor ik, als de wee weg is, dat ze de prik gaan zetten en dat dit de laatste wee is die ik ga voelen. De prik wordt gezet en ik krijg weer een wee. “Jullie zeiden dat ik geen weeën meer zou voelen!!!”. Maar dan voel ik een warmte van boven naar mijn benen stromen. Wat een gelukzalig gevoel… Volgens mij voelt het zo om een heroïne junkie te zijn. DIT gevoel vergeet ik echt nooit meer, het is hemels. Ein-de-lijk stoppen de weeën! Wat een rust…

Ik word helemaal klaargemaakt en opeens staat Denny bij mijn hoofdeinde. “Hoi schat”. Hij kijkt ontzettend zorgelijk. Ik lach naar hem: “Het gaat nu goed hoor, over 10 minuten is ze er, ik weet precies wat ze gaan doen”. Ik praat honderduit en ik zeg meerdere keren dat ik 99 geboortes heb gefotografeerd, maar dat er nog nooit een moeder zo hysterisch was als ik. Verder ratel ik maar door (ik hoor later van Denny dat ik heb lopen opscheppen over mijn foto’s, dat ik Lobke heb opgeleid, dat mijn foto’s op de afdeling hangen etc. Gelukkig kan ik me dat niet meer herinneren 🙂 ) Ik vind het zelf een geruststellende gedachte dat ik precies weet wat ze aan het doen zijn en dat ik dus weet wat er aan de andere kant van het scherm gebeurt. Ik vraag of ik mee mag kijken hoe ze uit mijn buik wordt gehaald straks, maar dat mag niet 🙁 Ik ben te moe en te ver weg om er verder tegen te protesteren. Straks is ze er en dat is het enige wat telt. Denny kijkt een paar keer over het scherm, ik hou hem goed in de gaten, want ik weet niet of hij daar tegen kan. Ik vraag een paar keer of het gaat, maar het gaat prima zegt hij.

Ze duwen op mijn buik om haar eruit te krijgen. Dat duwen op mijn buik voel ik goed, maar doet geen pijn. Pijn is trouwens betrekkelijk geworden na vandaag, ik ben alleen maar zo blij dat ik haar straks zo zie! En dan is het eindelijk zover…. Daar is ze! Het scherm wordt naar beneden gedaan en ze bungelt op de hand van de gynaecoloog. Ik zie meteen dat ze in het vruchtwater heeft gepoept, dus ze vond het op het laatst ook niet meer leuk. De navelstreng is heel dik ~oh shit, die laten ze nu natuurlijk niet uitkloppen en ik kan de navelveter zeker vergeten 🙁 ~. Ze huilt niet en ik hoor de gynaecoloog zeggen: “we brengen haar meteen even naar de kinderarts”. Ik maak me niet direct zorgen, maar ik vind het wel mega irritant dat ik hier lig en niet weet wat er nu gebeurt. Ik vraag meerdere keren: “kan er alsjeblieft even iemand door het raampje kijken of ze huilt?!”, maar niemand reageert. Gatver, ik wil alleen maar weten of ze huilt, dan is het goed. Ik lig me daar op te vreten, maar dan komt Hendrikje al –de schat!-. “Ze doet het heel goed, de kinderarts is haar aan het na kijken, maar ze is mooi roze en laat zich goed horen”.

Ik ben zielsgelukkig! Ik vraag of ze een “warmteslang” hebben, zodat ze straks bij me mag liggen. Gelukkig zeggen ze dat dat mag! Mega fijn! En dan komen ze terug met ons meisje! Daar is ze!!! Niet te geloven dat dit ons kindje is. Ze wordt bij me gelegd en ik voel een intense vorm van liefde. Ik kijk zielsgelukkig naar Denny en ook al zie ik zijn mond niet, ik zie in zijn ogen liefde, blijdschap en opluchting. Oh jeetje, kan een mens nog gelukkiger zijn dan dit moment?!! Voor mij is dit in elk geval het gelukkigste wat ik me ooit heb gevoeld denk ik.

Er wordt ons gevraagd hoe ze gaat heten, maar dat weten we nog niet. We hebben daar 3 dagen om over na te denken. We hebben 3 namen en we willen graag kijken wat we het meest bij haar vinden passen. De opties zijn Liv, Pip en Fee. Van tevoren hebben we bedacht dat als ze wat donkerder zou zijn, dat we waarschijnlijk Liv bij haar vinden passen, Pip vinden we wat stoerder voor een blanker meisje en Fee is sowieso leuk, maar een twijfelgeval omdat dit in Engelstalige landen op deze schrijfwijze als “Fie” wordt uitgesproken. We gaan dus gewoon veel naar haar kijken totdat we het weten. Denny zegt dat hij net wel een naam moest noemen voor op het kaartje van het ziekenhuis en dat hij daarom maar even voor Liv heeft gekozen. Ik denk ook dat het een Liv-je is, maar we hakken later wel de knoop door.

Ze ligt lekker bij me en het is zo ontzettend fijn om haar in mijn handen te hebben. Eindelijk, eigenwijs meisje 🙂 Helaas merk ik dat ik langzaam niet lekker word, shit, toch die bloeddruk. Ik word misselijk. Ik zeg hardop dat ik niet lekker ben en iemand pakt onze baby bij me weg. In mijn geboorteplan staat dat we geen toestemming geven om haar van mij te scheiden, maar ik heb de kracht niet om er wat te van te zeggen. Daarnaast is het heerlijk als ze bij Denny kan liggen, ik weet zeker dat hij daar van geniet en dat ze niet in betere handen kan zijn. Ik protesteer niet, ik voel me te beroerd. Ik krijg nog een kus en dan zijn ze weg. Pff wat ben ik belabberd. Ik merk dat ik mijn tenen alweer kan bewegen en ik voel wat pijn in mijn buik. Er wordt gezegd dat het buikvlies moeilijk te verdoven is en dat ik daarom wat pijn kan voelen.

Voordat ik het weet zijn ze klaar en word ik naar Intensive Care gebracht, niet omdat het nodig is dat ik op IC lig, maar de recovery is dicht op zondag. Het is allemaal prima, als ik maar snel naar beneden naar mijn lieve man en lieve meisje mag. Ik voel me alleen nog steeds zo ellendig. Blugh! Ik word overgedragen aan het personeel hier, zo gek om ze over mij te horen praten. Dat ik de patiënt ben met de sectio. Het is nog zo onwerkelijk. Ik beleef het allemaal in een roes. Er lopen mensen in en uit en ze staan in een hoekje gegevens in de computer te voeren. Er wordt me uitgelegd hoe de pijnpomp werkt. Ik heb een pompje met een morfine/opiaat tegen de pijn. Ik kan deze pomp zelf bedienen, maar er zit wel een begrenzer op. Elke keer als ik weer kan drukken zal het lichtje gaan branden (volgens mij kan ik dat 1x per 10 minuten doen). Ik zorg er maar voor dat ik maximaal druk dan kan ik ook geen pijn voelen. Dat lijkt me het beste straks als ik borstvoeding wil geven dan kan ik wat rechtop gaan zitten.

Langzaam voel ik me wat beter. Ik wil naar beneden! “Wanneer mag ik naar beneden?”. Ik vraag het meerdere keren, maar krijg niet echt een duidelijk antwoord. Ze moeten eerst nog van alles invullen. Pfff, die regels in ziekenhuizen zijn stom, ik wil gewoon naar mijn dochter, want ik mis de eerste uren van haar leven! “Mag ik alsjeblieft naar beneden?!”. Dan eindelijk om 2u word ik gehaald, Lobke is er bij. Fijn om haar te zien!

Ze zegt dat onze baby nog heel wakker is en heel Denny zijn borstkas aan het afhappen is! Oooh gelukkig, dan kan ze meteen aan de borst, ik was zo bang dat ze zou slapen. Ik ben wel een beetje stoned merk ik van dat pijnpompje. Of ben ik gewoon heel erg moe? Het zal een combinatie van beiden zijn… Lobke vraagt nog of ze mijn haar een beetje moet fatsoeneren (ik heb van tevoren gevraagd of ze tijdens de geboorte wil kijken of ik er nog een beetje uitzie. Dat lijkt nu echt lachwekkend, want who cares?!). Mijn haar hoeft dus niet gefatsoeneerd te worden, het is zoals het is. Ik heb 5 uur lang 9cm weeën weggepuft (of nou ja, een groot deel geschreeuwd), daar raakt je haar nu eenmaal van in de war 😉

We zijn bijna op de kamer en daar zijn ze! Wat is ze mooi! Wat is het heerlijk om mijn 2 grote liefdes zo te zien. Denny komt haar brengen en ze heeft op zijn hand gepoept haha. Lekkere meconium drap. Ze voelt super warm, dus hij heeft goed zijn best gedaan 🙂 En inderdaad hapt ze goed in het rond, dus ik kan haar meteen aanleggen en dat gaat goed! Dit is een hemels moment, een baby aan mijn borst. Mijn EIGEN baby aan mijn eigen borst. Wow!

Ik ben te stoned om te huilen, maar ik voel me echt intens gelukkig. Het dringt nog niet echt door, maar volgens mij ben ik nu toch echt een mama. Ik heb in elk geval een baby 🙂 Ze drinkt lekker bij mij aan de borst, terwijl ik mijn best doe om me scherp te blijven stellen op haar, want poehh die pijnpomp die hakt erin (misschien moet ik toch iets minder vaak drukken..).

Lobke vraagt of ik nog bepaalde foto’s wil. Ik realiseer me opeens dat we ook geen controle/ reflex foto’s hebben, want dat gebeurt allemaal niet bij een sectio. Jammer. Hoeveel woog ze eigenlijk?! Denny vertelt 3590 gram. Ik wil haar eigenlijk zo lang mogelijk bloot bij me houden, dus ik kan niet echt foto’s bedenken die nu nog kunnen. Gelukkig denkt Lobke er zelf aan dat het wel leuk is om een foto te hebben van onze baby hoe ze in mijn buik zat. Oh jaaaa! “Durf jij haar zo vast te houden Denny?” Hij zegt van wel en hij doet het alsof hij het vaker heeft gedaan. Lobke maakt mooie foto’s van dit moment en ik geniet.

Dan nog wat foto’s van ons drieën (wil je dan toch even mijn haar borstelen Lobke?) en dan gaat ze weg. Mijn kleine baby ligt nog lekker bloot op bloot bij mij, totdat het tijd wordt om haar iets aan te trekken. Denny kleedt haar aan en dan komt ze weer terug bij mij. Voor Denny is dit een extra speciale dag, want niet alleen is hij opnieuw vader geworden, maar 16 jaar geleden werd hij dat ook. Onze baby is geboren om 0.16u op de 16^e verjaardag van zijn dochter Bo!

Het is inmiddels 5 uur en om 7u komen ze weer voor controles. We gaan proberen allebei nog even onze ogen dicht te doen. Ik hou ons meisje dicht bij me, want als ze in haar wieg ligt, kan ik er straks niet meer bij en daarnaast: ik wil intens genieten van dit eerste moment buiten mijn buik.

Zo vallen we samen in slaap en ik ben de gelukkigste vrouw op de wereld <3

——

Ps. Dit verhaal is nu al zo mega lang geworden, dat ik nog apart een stukje ga schrijven hoe we er op terug kijken. Volgende blog 🙂

Foto’s zijn gemaakt door Lobke Koppens Geboortefotografie

Reacties

Reacties