Toen was het januari 2013. We zijn bezig met voorbereidingen voor onze 3 weekse-backpack-reis naar Myanmar. Voor Denny de eerste keer dat hij zou gaan backpacken. We kijken er enorm naar uit en ik heb zelf bedacht dat hij daar dan wel eindelijk zal zeggen of we voor een kindje gaan of niet.
Overigens kan ik zijn beweegredenen om het niet te doen wel begrijpen: ik heb al 2 kinderen; wie zegt dat het de derde keer ook weer goed gaat?; wat nu als ik geen kinderen meer kan krijgen; ik ben al “oud” etc. Dat maakt mijn eigen verlangen naar een kindje niet minder. Ik heb inmiddels wel heel sterk het gevoel dat hij bang is om het te gaan proberen, bang dat het niet lukt en bang dat het dan aan hem ligt. Dat hij mijn grootste wens in mijn leven niet kan vervullen.
We gaan zien wat Myanmar zal brengen. Met mezelf heb ik afgesproken dat ik er tot die tijd niet over mag beginnen. Vlak voordat we weggaan, zegt een vriendinnetje nog: “nu niet meteen in het vliegtuig er over beginnen he..”
Hoi, ik heb je blogjes in de juiste volgorde gelezen en ik vind het wel heel grappig, want ik ben totaal het tegenovergestelde. Ik ben die vrouw waarbij de batterijen uit de eierwekker zijn (zitten in een ander apparaat, *evil laugh*) en selecteerde mijn potentiële partners dus, naast het niet roken, op het NIET hebben van een kinderwens 🙂
Benieuwd naar het vervolg!
XXX
O, met als toevoeging, de potentiële partners moesten WEL een kattenwens hebben 😀