Een natuurlijke bevalling van een tweeling | Double the fun

Een natuurlijke bevalling van een tweeling | Double the fun

Elke geboorte is bijzonder, maar dit verhaal is dubbel zo bijzonder. Niet alleen omdat het over een tweeling gaat, maar vooral omdat dit gaat over het geloof in jezelf, in elkaar, in je lijf en in die van de baby(’s) in je buik. Ik hoop dat als je dit verhaal gelezen hebt, dat je dan gelooft in je eigen kracht en dat je weet dat je zelf keuzes kunt maken voor, tijdens en na jouw bevalling.

Het was een voorrecht (en het lot) dat ik bij deze bevalling aanwezig kon en mocht zijn en ik hoop dat je van het verhaal geniet zoals ik ervan genoten heb om er deel van uit te maken en het daarna te schrijven.

Enjoy!

Marry

—————–

Carlijn en Frans wonen alweer een tijdje bij ons in de straat. Vanaf ons huis kan ik net een stukje van hun huis zien. Daarnaast geeft Carlijn yoga aan zwangeren (niet te verwarren met zwangerschapsyoga), waardoor we “in hetzelfde wereldje” zitten. Ondanks dat we elkaar nog nooit gezien hadden, voor zij en Frans hier naar toe verhuisden, “kenden” we elkaar wel.

Carlijn wist al jaren voor ze zwanger was, dat ze thuis wilde bevallen, liefst in bad, zonder poespas. Na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, bleef de volgende zwangerschap uit. Ondanks dat Carlijn en Frans geduld hadden, probeerden ze wel zo gezond mogelijk te leven en te kijken of er dingen waren die ze konden doen om een zwangerschap te bevorderen. Zo kwamen ze bij Juul Vaessen terecht. Na een paar behandelingen bij Juul met acupunctuur, maar met name kruiden, bleek de menstruatie erna uit te blijven. Carlijn was zwanger! Jeu!

Bij de eerste echo kwam er behalve blijdschap ook schrik om de hoek kijken: het waren er twee!!! Wow…. Zowel Frans als Carlijn moesten echt even bijkomen van dit nieuws. Niet omdat twee kindjes niet welkom waren, integendeel, maar omdat een tweelingzwangerschap en –bevalling wel wat anders is dan met 1 kindje. Hetzelfde geldt voor de kraamtijd, borstvoeding etc. Om nog niet te spreken van willen dragen en co-slapen. De thuisbevalling in bad leek nu meteen niet meer of minder haalbaar en  tweelingen worden vaak te vroeg geboren worden met eventuele complicaties van dien. De waarheid gebied te zeggen dat dit nieuws dus echt even moest landen en dat er ook wat tranen zijn gelaten.

Maar Frans en Carlijn zouden Frans en Carlijn niet zijn als ze vanaf dat moment in mogelijkheden gingen kijken en niet in beperkingen. Was een thuisbevalling echt niet mogelijk? Wat waren de risico’s? Zou er een verloskundige zijn die hen daarbij zou begeleiden? Als het een ziekenhuisbevalling zou worden, hoe kon het dan zo natuurlijk mogelijk? Was er een optie voor een bad? Konden ze in een ziekenhuis bevallen met hun eigen verloskundige? Konden ze überhaupt op controle bij een eerstelijns verloskundige i.p.v. een gynaecoloog? Zoveel vragen en in Zeeland niet zoveel keuze. Behalve hun huis gereed maken voor een tweeling, gingen ze ook aan de slag om zo goed mogelijk te onderzoeken hoe zij hun tweeling op de wereld konden zetten. Met vanaf begin af aan een rotsvast vertrouwen in elkaar, in de kindjes, in de kracht van het lijf, in hun intuïtie en de natuur.

Aan het begin van de zwangerschap komen ze bij mij langs voor een gesprek over geboortefotografie. Omdat er nog zoveel op hun pad zal komen, willen ze er over nadenken en zullen ze erop terugkomen. Ik weet dat ik sowieso plek voor ze heb, omdat ik (nu ik zelf mama ben) minder opdrachten aanneem. Ze hebben dus de tijd om er over na te denken.  Half december zal Carlijn 40 weken zijn, maar de vraag is natuurlijk of ze dit gaat halen. Zelf heeft ze een sterk gevoel dat de kindjes op 6 december komen, ze zal dan 38 weken en 2 dagen zwanger zijn. Voor de zekerheid heb ik dit in mijn agenda geschreven 😉

In de maanden die volgen zien we elkaar niet veel, maar omdat we in dezelfde Facebook-groepen zitten, volg ik het proces naar de zwangerschap mee. Er worden een heleboel keuzes en afwegingen gemaakt en tijdens dit proces mogen ze “gewoon” op controle bij hun eigen verloskundige. Na een paar wat spannende weken waarin de tweeling niet genoeg gegroeid is, komt er na de 30 weken weer rust. Ze weten inmiddels dat ze een jongetje en een meisje krijgen. Het jongetje ligt eerst (met zijn hoofd naar beneden, jeu!) en het meisje ligt daarna in stuit. 1 ding is zeker: Carlijn gaat de kindjes (proberen) natuurlijk op de wereld (te) zetten. Ik heb zelf niets meer gehoord of ze een fotoreportage willen en weet niet goed of ik erover moet beginnen. Ik zou dolgraag bij een natuurlijke-tweeling-geboorte zijn, maar omdat Liv (mijn dochter) niet gaat slapen zonder mij kan ik niet garanderen dat ik erbij ben. Daarnaast staan er veel workshops op de planning en als ze bevalt op een dag dat ik een workshop geef, kan ik er ook niet bij zijn. Dus het is misschien beter als ze geen fotograaf erbij willen..

Dan krijg ik met 33 weken zwangerschap een berichtje van Carlijn: “Frans en ik weten niet zo goed of we het nu al hadden laten weten, maar we willen graag dat je erbij bent als de tweeling wordt geboren!”. Ik ga bij ze langs dat weekend en leg hen het hele verhaal uit en leg ook de opties voor. Carlijn vertelt me dat ze tot ongeveer 6 cm thuis mag blijven en daar de weeën op kan vangen en dat ze als een “gewone” zwangere behandeld gaat worden. Daarna zal ze naar het ziekenhuis gaan, waar haar verloskundige de bevalling waarschijnlijk mag doen als alles goed gaat. Omdat onze huizen zo dicht bij elkaar zijn, betekent dat wel dat ik naar huis kan als het nodig is voor m’n dochter.  We regelen een goede back-up en dan is het lot dat beslist dat ik erbij kan zijn 🙂 Als alles gaat zoals ze willen, ben ik straks voor het eerst bij een natuurlijke-tweeling-bevalling én bij een stuitbevalling. Twee dingen van mijn bucketlist en ik kijk er ontzettend naar uit (uiteraard ook als het anders verloopt, maar ik vind het erg bijzonder hoe ze zich hebben voorbereid en het vertrouwen wat ze hebben in de geboorte van hun tweeling)!

6 dagen na ons gesprek op 11 november, Carlijn is dan 34 weken en 5 dagen zwanger, lees ik ’s ochtends bij het wakker worden het volgende berichtje: “Hee Marry… 34+4, gebroken vliezen. Verloskundige is geweest. Hartjes doen het goed. Geen weeën, maar vrees toch een tijdje plat in het ziekenhuis, gezien de termijn, dus onderweg naar ADRZ. Ben erg rustig. Heb vertrouwen! We houden je vanaf nu wel op de hoogte.” Het berichtje is om 2.50u vannacht verstuurd. Omdat ik nog geen nieuwe update heb gehad, ga ik ervan uit dat alles rustig is.  Het is bijna 8u en ik stuur haar een berichtje.  Ze schrijft dat de CTG “flitsend” was (overigens hebben ze in ADRZ inmiddels een draadloze CTG aangeschaft, en heeft Carlijn als ze gaat bevallen de vrijheid, en hebben ze in het ziekenhuis toch volgens het protocol van het ziekenhuis een continu-registratie). Er was wel wat baarmoederactiviteit , maar vooralsnog voelt ze daar niets van. Naar alle waarschijnlijkheid zijn de vliezen van het jongetje gebroken. Als het rustig blijft, dan willen ze de tweeling “lekker laten zitten” en wordt er 2x per dag een CTG gemaakt om te kijken hoe het gaat met de kleintjes. Het is inmiddels 8.15u en Carlijn schrijft dat ze nu toch wel wat lichte krampjes gaat voelen. Wie weet past het gekkengetal 11/11 ook wel bij ze, schrijft ze.  Om 10u schrijf ik dat ik hoop dat ze voorlopig blijven zitten waar ze zijn. Daarna maak ik plannen voor de dag.

Ik heb niet het idee dat er vandaag wat gaat gebeuren en dat hoop ik eigenlijk ook. Het zijn eerste kindjes en als het nu gaat starten dan is de kans klein dat ik de afloop meemaak, aangezien die dan in de nacht gaat vallen. Gemiddeld doe je bij een eerste kindjes 12 uur over je bevalling; dat is een gemiddelde en dit zijn er twee..

En dan komt er weer een berichtje: “Weet even niet meer wanneer ik je in moet lichten, maar uh… wel al weeënactiviteit. Moet het af en toe echt al wegademen.” Het is 11.50u. Er is nog geen inwendig onderzoek gedaan (Carlijn wil dat zo min mogelijk) en ze schrijft ook dat het even confronterend is dat ze echt gaan komen. Ik besluit om haar even te bellen. Frans is net naar huis zegt Carlijn, dus die komt weer terug. Als ze een wee heeft, moet ze hem inderdaad wegpuffen, het lijkt nu dus echt begonnen!

Om 12.30u krijg ik een berichtje van Frans die inmiddels in het ziekenhuis is. Hij schrijft dat Carlijn om de 2 a 3 minuten een wee heeft en dat Hendrikje (de verloskundige van Verloskundige Praktijk Veere) en Juul (de acupuncturist) onderweg zijn. Juul is er bij om te ondersteunen. Acupunctuur (en drukpunten) kunnen helpen bij het opvangen van de weeën en Juul kan iets betekenen om eventueel de geboorte tussen het eerste kindje en het tweede kindje sneller te laten gaan. Carlijn en Frans willen namelijk niet dat er weeënopwekkers tussen het eerste en het tweede kindje toegediend worden. Ze willen eerst zien of de natuur zelf weer voor weeën zorgt. Juul kan hierbij ondersteunen. Ik vraag aan Frans of hij al wilt dat ik kom of dat we even afwachten wat Hendrikje of de verloskundige van het ziekenhuis zegt. Frans stuurt terug: “ik zou niet meer te lang wachten.”.

Oh…

Het lijkt mij, met de informatie die ik nu heb, erg vroeg om te rijden, maar als ik iets geleerd heb, dan is het wel dat de meeste mensen die zich zo goed voorbereiden en die zo goed naar hun gevoel luisteren, weten waar ze het over hebben. Ik heb Liv net op bed gelegd, dus wat dat betreft komt het goed uit. Goes is niet ver en ik kan altijd terug naar huis als het nodig is. Ik pak wat te eten en spring in de auto. Ik bel meteen naar de back-up, want helaas verwacht ik wel dat het nodig is dat ze komt. Het blijkt alleen dat ze zelf een bevalling heeft, dus ik moet een back-up van de back-up bellen! Gelukkig hebben we een goed netwerk. Ik grap nog dat het natuurlijk het mooiste zou zijn als de kindjes heel snel geboren worden, tweede in stuit in de vliezen (Carlijn en Frans willen het liefst de vliezen niet kunstmatig breken), dan kan ik 3 dingen van mijn bucketlist strepen en kan ik vanavond Liv zelf op bed leggen. Terwijl ik dit hardop zeg, vind ik dat ik de goden aan het verzoeken ben… dus om het wat af te zwakken zeg ik: “Ik hoop gewoon dat de kindjes gezond ter wereld komen en de geboorte gaat zoals de ouders voor ogen hebben”. Je kan natuurlijk niet alles in het leven hebben 😉

Of toch wel?

Om 13.15u ben ik in het ziekenhuis. Carlijn heeft goede weeën, maar ze duren nog niet mega lang. Dat hoeft ook niet, maar het kan nog alle kanten op. Ik kan niet opmaken uit haar gedrag hoe ze ervoor staat. Ze is nog goed alert tussen de weeën als het nodig is, maar concentreert zich verder alleen maar daarop. Er hangt een goede sfeer in de kamer. Iedereen is erg rustig en is op de hoogte van hun geboorteplan. Zij en Frans zijn een geoliede machine. Vlak na mijn komst, komt Carlijn haar moeder even langs om te kijken. Ik weet van het gesprek met Carlijn dat haar moeder heel snel bevallen is. Haar moeder zegt het zelf nu ze binnen staat: “ik hoop dat Carlijn ook zo’n bevalling heeft”. De weeën beginnen wel pittiger te worden nu. Daarnast voelt Carlijn voelt zich een beetje misselijk en duizelig. Ze geeft dit aan bij Juul en zij prikt een naaldje om de energie te versterken waardoor de duizeligheid afneemt. Tegen de misselijkheid krijgt Carlijn een seaband-polsbandje.

Om 13.45u komt de verloskundige van het ziekenhuis, een hele fijne vrouw (!), binnen. Ze wil graag een echo maken om te kijken hoe baby nummer 2 ervoor ligt, omdat ze elke keer onder de CTG wegdraait. Daarnaast wil de verloskundige dan meteen een inwendig onderzoek doen om de start te bepalen.  Carlijn zegt vervolgens: “Het doet fucking zeer” en dan doelt ze dus op het onderzoek wat ze alles behalve prettig vindt. Wanneer de verloskundige de kamer uitloopt, vraag ik op de gang hoe het ervoor staat. Ik kan niet geloven wat ze op dat moment zegt: 9cm!!

Wat!?!?!?!?!

Er golft een stoot adrenaline door mijn lijf! 9cm! Carlijn: you rock!! Hendrikje is net gearriveerd en daarna loopt de kamer langzaam vol met verpleegkundigen, met een kinderarts en co-assistent en met de gynaecoloog. Ik tel met Frans erbij 11 mensen in de kamer. Ondanks dat er zoveel mensen zijn, blijft de sfeer rustig. Om 14u staat Carlijn midden in de kamer. Ze ziet er zo sereen uit. Ze zegt “ik denk niet dat het lang meer duurt”. Frans kijkt haar liefdevol en met een glimlach aan en zegt: “volg je gevoel, dat heeft je nog niet in de steek gelaten”. Zijn antwoord wordt met een grote glimlach beantwoord. Als iemand dit moment ziet, zal niemand raden dat dit een vrouw is met 9cm ontsluiting en een tweeling op komst. Het is magisch en ik heb nu al moeite om geen traantje weg te pinken.

Vlak daarna komt het eerste persgevoel. Carlijn hurkt bij het tafeltje. Ze luistert naar haar lijf en doet wat dat van haar vraagt. Het is mooi om te zien, ook dat iedereen in de kamer “het laat gebeuren”. Omdat het wel zwaar is om zo te blijven zitten, wordt er een baarkruk gehaald, maar voordat dat er is, is Carlijn op handen en knieën gedraaid. Dit is op de grond alles behalve comfortabel en het is nu overduidelijk dat ze persdrang heeft. Er wordt voorgesteld om op het bed dezelfde houding aan te nemen. Nog steeds is Carlijn erg alert wanneer je wat aan haar vraagt en ze stemt toe om op het bed te gaan zitten op handen en knieën. Daar perst ze op volle kracht mee. Frans coacht haar voortdurend, spreekt haar moed in en past acupressuur toe op haar onderrug. De gynaecoloog is ook gearriveerd, hij heeft wel zijn handschoenen aangedaan –voor het geval dat- maar zit op een stoel toe te kijken. Ik vind het heel bijzonder, wetende hoe het werkt in een ziekenhuis, dat Carlijn, Frans en de verloskundige zoveel vertrouwen krijgen. Er wordt heel goed geluisterd naar hun wensen.

Na een paar keer persen, ziet de CTG er niet zo goed uit en de verloskundige wil graag dat Carlijn een andere houding aanneemt. Ze zegt dat hij snel geboren moet worden. Carlijn draait op haar rug en perst volle kracht mee. Het is even schakelen en wanneer de wee klaar is, geeft Hendrikje haar instructies. Daarna kijkt ze Frans aan. Ze wisselen een blik en wat hij precies zegt weet ik niet, maar ze lachen naar elkaar en ik weet het: hij komt eraan… De volgende perswee zet Carlijn alles op alles, Hendrikje en Frans staan er volop naast te coachen en de aanstaande oma trekt zich terug achter het gordijntje, om iedereen alle ruimte te geven om haar eerste kleinkind geboren te laten worden.

En jaaaaaa, daar is het hoofdje! Vliegensvlug gevolgd door zijn lijfje. Hij is geboren!!! Het is 14.24u (14.24u, kan je dat geloven?!?!?!) Hij ziet meteen super mooi roze en laat goed van zich horen. Wow wat is hij mooi, wat ziet hij er goed uit. Zijn navelstreng is heel kort, dus hoger dan Carlijn haar buik kan hij niet gelegd worden, maar dat geeft niet. Hij ligt er goed en ze kunnen hem goed zien! Ze krijgen samen echt even de tijd om van hem te genieten voordat Frans de navelstreng mag doorknippen. Hij wordt nog even wat hoger gelegd bij Carlijn en haar moeder komt nu haar eerste kleinzoon bewonderen. Iedereen in de kamer staat of zit nog steeds waar hij of zij stond, behalve de kinderarts, die is even komen kijken om van een afstandje te zien of alles goed gaat. Carlijn heeft dit helemaal zelf gedaan, precies zoals ze wilde, nu hopen dat het met de tweede baby ook zo goed gaat, want die moet natuurlijk nog!

Baby 1 wordt na een paar minuten knuffelen, gecontroleerd door de kinderarts. Ondertussen komen bij Carlijn de weeën weer op gang. Ze wil niet dat de vliezen van het kindje worden gebroken, want ze heeft gelezen dat de golf met vruchtwater er weleens voor kan zorgen dat het kindje dwars komt te liggen en dat het dan alsnog een keizersnede wordt. Dat wil ze te allen tijde voorkomen. Ze begint opnieuw met persen, terwijl baby 1 helemaal wordt goedgekeurd. Hij doet het heel goed, zeker voor dit termijn! Hij wordt lekker ingepakt en dan blijkt het super handig dat oma er nog steeds is, die kan lekker met hem knuffelen!

Carlijn is volop aan het persen om hun meisje op de wereld te zetten. De CTG voor baby 2 ziet er goed uit, dus er is geen haast. De kamer is weer compleet rustig en iedereen wacht weer af. Ik heb het al gezegd, maar ik zeg het nog een keer: heel bijzonder. Tussen de weeën door praat Frans tegen zijn meisje in de buik. Wederom hoef ik niet te verstaan wat hij zegt, je voelt het in de kamer. Carlijn ligt met een glimlach op haar gezicht. Ze mag komen.

Bij de volgende wee besluit de verloskundige in overleg met Carlijn en Frans, dat toch de vliezen worden gebroken. Een harde “pang”, een grote golf aan vruchtwater en vlak erna een voetje! En nog een voetje! Ik was zo voorbereid op billetjes, dat ik even moet schakelen. Niet dat het uitmaakt, maar het is zo’n gek gezicht 🙂 Voordat ik me druk kan maken hoe de rest van het lijfje en het hoofdje geboren moeten worden, is ze er al! Allemachtig snel! Alsof het niets was. Het is 15.56u (3 uur geleden begonnen de eerste goede weeën en nu zijn er 2 kindjes geboren!!!!!)!

Alles wat anders kan zijn, is anders bij baby 2. Baby 2 heeft een lange dunne navelstreng (i.p.v. een korte, dikke), ze heeft bolle wangen en is een stuk minder roze dan haar “grote” broer. Ze heeft wat meer moeite om op gang te komen, terwijl haar CTG juist goed was. Ze lijken ook totaal niet op elkaar. Het gaat wel goed genoeg met haar dat ze bij Carlijn kan blijven liggen. Carlijn en Frans krijgen ook hier weer even de tijd om van hun meisje te genieten. Na een paar minuten mag de navelstreng doorgeknipt worden en automatisch wordt de schaar aan Frans gegeven, maar Carlijn vraagt: “mag ik deze knippen?” Frans stemt toe. “Dat is het handige van twee baby’s hè?” zegt Carlijn en met een grote glimlach knipt ze de navelstreng door.

Baby twee wordt vervolgens door de kinderarts nagekeken. Ze heeft een klein beetje moeite met ademhalen, dus de kinderarts wil wel graag dat ze zo naar de kinderafdeling worden gebracht, zodat ze aangesloten kunnen worden op de monitor en in de couveuse kunnen. Je zou het bijna vergeten, maar ze zijn geboren na een zwangerschap van 34 weken en 5 dagen en dus prematuur. Maar voordat het zover is, worden ze eerst lekker samen ingepakt. Terwijl dit gebeurt, worden de placenta’s geboren, of liever gezegd: placenta. Ze zijn aan elkaar gegroeid en het is een prachtig mooi orgaan! De kindjes worden nu aan papa gegeven en samen met Carlijn krijgen ze nog even de tijd om samen te genieten van hun twee wondertjes. We krijgen nu de namen te horen: Guus en Niene. ♥ Wanneer ze samen een moment hebben genoten, legt Frans ze in de couveuse en rijdt hij als een trotse vader zijn kindjes over de gang. Carlijn ligt met een lach van oor tot oor in bed, ze wordt nog nagekeken en kan dan naar de afdeling komen.

Op de kinderafdeling worden ze ieder in een ander bedje gelegd. Frans weet niet goed bij welk kindje hij moet blijven en probeert ze allebei even veel aandacht te geven. Ze worden aangesloten aan allerlei monitoren en hun bloedsuiker wordt bepaald. Zoals de kinderarts al gezegd had, doen ze het goed. Alleen hun bloedsuikerspiegel is te laag en dat betekent dat ze voeding moeten krijgen. Carlijn gaat borstvoeding geven, maar die is nog niet op gang. Ze hebben in hun geboorteplan staan dat ze donormelk willen gebruiken, maar dat hebben ze nog niet mee. Tijdens het kennismakingsgesprek hadden we het er al over gehad en ik had het toen ook al aangeboden, ik doe het nu weer. “Ik kan voor ze kolven als je wilt” zeg ik, en dat willen ze.

Niet lang daarna komt Carlijn met de rolstoel. Eenmaal op de afdeling gaat ze bij Niene staan, waar Frans ook is. Het is niet te geloven dat een paar uur geleden ze nog twee baby’s in haar buik had en hier nu gewoon zo staat. Na Niene, gaan ze bij Guus kijken en dan kan ze beide kindjes vasthouden en proberen de borst te geven. Guus drinkt heel eventjes, maar Niene kijkt er niet naar om. Terwijl Carlijn probeert te voeden, ben ik aan het kolven. Opa en oma mogen ook op de afdeling komen kijken. Wat zijn ze trots!

Nadat ze terug in hun bedjes worden gelegd, krijgen ze de melk via fingerfeeding. Mega bijzonder dat ik dit heb kunnen doen.

Ik maak nog wat mooie foto’s van de placenta waar net geen tijd voor was en ga dan naar huis. We spreken af dat ik in de loop van de week nog terugkom voor meer foto’s, dat de kindjes nu eerst even moeten bijkomen en zij ook.

Om 18u loop ik het ziekenhuis uit, minder dan 5 uur nadat ik er binnen ben gelopen. Het is dat ik erbij ben geweest, anders had ik het nooit geloofd.

Een dikke pluim voor het ADRZ voor het respecteren van de wensen van de ouders en iedereen die deze mooie bevalling heeft waargemaakt.

De placenta:

Een week later ga ik terug naar het ziekenhuis. Toevallig krijgen ze precies die dag te horen dat Guus en Niene naar een warmtebedje mogen. Ze gaan dus met sprongen vooruit! Ze drinken allebei elke dag al korte beetjes aan de borst en de borstvoeding is dankzij de inspanningen van Carlijn en het lekkere eten van Frans 😉 goed op gang gekomen. Ik maak mooie foto’s van de momenten van hen samen en het moment dat ze hun kindjes voor het eerst aankleden. Nu is het afwachten wanneer ze naar huis mogen.

Guus en Niene mogen sneller naar huis dan verwacht. 20 dagen na hun geboorte is het zover! Ik ben erbij om dit mooie moment vast te leggen. Wat zijn ze klein als ze ingepakt worden in hun veel te grote jasjes en in de veel te grote maxi cosi! Bij aankomst thuis zijn de trotse oma en tante er ook. Carlijn weet niet wat ze ziet. Terwijl zij in het ziekenhuis is geweest, is alles thuis afgemaakt, wat nog afgemaakt moest worden (en dat was nog heel wat 😉 ) Het is alsof ze thuis komt in een nieuw huis. Alles ziet er prachtig uit. Wanneer Carlijn op de bank zit met Guus zegt ze: “dit is jullie huis. Hier gaan jullie opgroeien”. En dan dringt het door… Het komt binnen. Ze moet er een traantje van wegpinken.

Daarna gaan ze samen naar de babykamer, die Carlijn nog niet heeft gezien. Wat is die mooi geworden! Op een dag zullen ze hier slapen, maar voorlopig liggen ze nog samen in de co-sleeper op de kamer van Carlijn en Frans. De borstvoeding gaat goed, de kindjes groeien goed, dit gaat allemaal goed komen!

Lieve Carlijn en Frans, bedankt dat ik deel uit mocht maken van deze mooie, vrije geboorte. Bedankt dat jullie laten zien hoe het ook kan en hoe vertrouwen in je lijf kan resulteren in zo’n mooie afloop. Geniet van jullie prachtige kindjes. Gelukkig woon ik om de hoek en kan ik vaak komen spieken ♥

Reacties

Reacties