Een pittig klein meisje | Geboortereportage

Een pittig klein meisje | Geboortereportage

In januari ontvang ik een leuke mail van Moniek: “Pratend met mijn vriend over de aanstaande bevalling en de kwaliteit van de foto’s die hij daarvan zou maken, kwamen we tot de conclusie dat het toch een beetje zonde was als iedereen er zonder hoofd op zou staan. Ik bedacht me dat er vast mensen waren die dat beter konden en zo kwam ik op jouw site terecht. Hoewel ik het nog steeds een apart idee vind een onbekende uit te nodigen werd ik superenthousiast van de foto’s en verhalen.”

Een paar weken later, na een leuk kennismakingsgesprek, besluiten ze het te doen: een geboortereportage laten maken. Eind juni wordt hun kindje, het is een meisje, verwacht. Het plan is om thuis te bevallen.

In maart krijg ik een mail van Johan. Tijdens de 20-weken-echo waren er wat dingen opgemerkt met betrekking tot de groei en een paar weken later is dat niet hersteld. Hun kindje heeft een groeiachterstand en ze worden meteen doorverwezen naar het ziekenhuis. Van de verloskundige krijgen ze het advies om thuis een potje uit te gaan huilen. Mega schrikken! Ze hebben nu een medische indicatie en het advies is om in het ziekenhuis te bevallen. Tot die tijd moeten ze iedere week terugkomen voor echo’s en Moniek moet minder gaan werken. Het is even schakelen voor ze…

Het kindje blijkt in de weken die volgen een enorme inhaalslag te maken en in week 37 is er zelfs geen reden meer voor een medische indicatie, ware het niet dat de bloeddruk van Moniek plotseling stijgt. De artsen willen de bevalling direct inleiden, maar Moniek en Johan willen er eerst achter komen of het door eventuele stress komt of dat het een medische oorzaak heeft. Ze stellen de inleiding nog even uit, maar moeten daarom wel elke dag voor controle naar het ziekenhuis. Uiteindelijk stijgt de bloeddruk -ondanks de rust die ze een heel weekend hebben genomen- alleen maar verder en stemmen ze in met een inleiding op 9 juni. Ze moeten zich ’s avonds in het ziekenhuis melden en dan wordt er gekeken hoe ze gaan starten. Een inleiding kan soms dagen duren, dus daar zijn ze op ingesteld, al gaan ze zelf voor 10 juni.

De start is goed, want bij het plaatsen van de ballon op 9 juni heeft Moniek al 2 cm ontsluiting van zichzelf.

De nacht verloopt rustig en de volgende dag houd ik contact met Johan via Whatsapp. Om 10u zijn de vliezen gebroken en ze hebben gevraagd of ze met het infuus mogen wachten om te kijken of de weeën vanzelf zullen starten. Johan schrijft nog eens: “wij gaan voor vandaag”. Ik ben benieuwd!

De weeën komen helaas niet vanzelf op gang en om 13.30u starten ze het infuus op met weeënopwekkers. Moniek heeft dan 4 cm ontsluiting dus er gebeurt wel degelijk wat! Door het infuus komen de weeën langzaam op gang. Om 15.15u heb ik opnieuw contact met Johan. Hij stuurt een foto van de CTG door en ik zie dat er inderdaad weeën zijn, maar een regelmaat is er nog niet in te ontdekken. Johan stuurt daarnaast: “Moniek heeft het idee dat het nog wel even duurt.” We wachten af…

Om 16.45u app ik of er nog nieuws is. Johan schrijft dat de weeën elkaar nu snel opvolgen. Ik heb het idee dat ik moet gaan rijden en vraag om nog een foto van de CTG door te sturen. Die laat even op zich wachten en ik zet ondertussen maar alles in de auto. Om 17.15u stuurt Johan opnieuw een foto, maar daar valt niets van te maken, de band zal niet goed zitten. Hij schrijft “ze moet ze echt wegpuffen nu.” Ik ga de controle niet meer afwachten en ga direct rijden.

Dat is maar goed ook, want wanneer ik een half uur in de auto zit, krijg ik een nieuw berichtje van Johan: “7 a 8 cm ontsluiting”. Zoooo, die gaat hard! Ik rijd al de maximale snelheid en hoop dat ik het haal. Volgens de navigatie ben ik er om 19u. Een kwartier na het berichtje van de 7 a 8 cm, stuurt Johan: “ze heeft persdrang”. Het is nu 18.02u en ik moet nog een uur… Oh help! Dit gaat spannend worden.

Om 18.30u opnieuw bericht.. Ik durf bijna niet te kijken, maar Johan schrijft dat Moniek mee mag gaan persen. Ik stuur terug dat ik het dan vast wel haal en ik hoop maar dat het persen een uur duurt zoals ‘normaal’ is bij een eerste.

Om 19u kom ik hijgend de kamer binnen. Een oase van rust… Geen baby! Er ligt een briefje waarop staat dat ze om 18.45u is gaan persen. Ik ben op tijd! Moniek zit op handen en knieën in bed en Johan zit er naast. Ik begrijp van de verloskundige dat ze heel goed luistert naar haar lichaam en heel goed weet wat ze moet doen. Het is hard werken voor Moniek, maar je hoort haar niet. Af en toe geeft Johan haar een slokje water en spreekt hij haar moed in. Hij ziet er heel kalm en rustig uit (wat achteraf niet zo bleek te zijn). De kamer staat vol met allerlei lekker eten en spullen om de tijd mee te kunnen doden. Omdat er gezegd was dat het dagen kon duren, hadden ze zich op het ergste voorbereid. Het lijkt erop dat alles straks onaangetast weer mee naar huis kan.

Omdat er weinig vordering is in deze houding en de hartslag van de baby niet zo goed in de gaten gehouden kan worden, komt Moniek op haar rug liggen om te zien of dat verschil maakt. De eerstvolgende perswee zien we al een deel van het hoofdje! Wow, nu gaat het opeens hard! Stukje bij beetje wordt er meer zichtbaar, wat heeft de baby veel haar!

Wanneer het hoofdje staat, krijgt Moniek kramp in haar been. Wat een timing… Ze benut deze tijd om ook meteen wat lipbalsem op te doen. Wat een bikkel! En ja hoor, drie minuten later, om precies 20u, is ze er! Moniek pakt haar zelf, met behulp van de verloskundige en Johan, aan. Een mooi moment, zoveel handen om haar heen, om haar op deze wereld te verwelkomen.

Ze is een beetje versuft en moet even op gang komen, maar zodra ze gaat huilen laat ze zich goed horen! En haar huiltje zorgt voor een lach bij Johan, je ziet een last van zijn schouders vallen! Ze krijgen samen even de tijd om zonder ‘toeters en bellen’ van elkaar te genieten. Geen doeken, geen mutsje, geen gefriemel, maar alleen zij met z’n drieën. Het is heel mooi en bijzonder om zo te zien. Echt een moment voor hen.

Na dit fijne moment, worden er wat dekens over de baby heen gelegd en horen we hoe ze heet: Charlie. Wat een stoere naam voor dit prachtige meisje! Moniek en Johan voelen beiden aan de navelstreng en wanneer deze helemaal is uitgeklopt, knipt Johan hem door. Vlak daarna wordt de placenta geboren. Alles is helemaal in orde!

Charlie is maar moeilijk stil te krijgen en Moniek probeert haar aan te leggen. Daar is niet veel hulp voor nodig, ze vindt zelf de borst en ze begint zelf te drinken. Knap meisje! Als ze klaar is met drinken, wordt ze nagekeken en gaan Moniek en Johan familie en vrienden bellen. Ze hadden niemand verteld dat de inleiding zou plaatsvinden en iedereen is helemaal verbaasd als Moniek tussen neus en lippen door informeert of ze Charlie willen ontmoeten. Erg leuk om de gesprekken te volgen!

Charlie wordt helemaal goedgekeurd door de verloskundige en is helemaal niet zo klein, heel gemiddeld voor het aantal weken. Ze weegt 3075 gram en is tip top in orde. Moniek gaat even douchen en Johan zit klaar om lekker te knuffelen met zijn dochter. Charlie vindt het heerlijk en valt al gauw bij hem in slaap.

Het bezoek staat al ongeduldig op de gang te wachten en wanneer Moniek terug is, kunnen ze komen! Trotse familie en vrienden komen binnen en als later de moeder van Johan ook nog aanschuift, is het feest compleet! Er is champagne en er wordt geproost op de geboorte van Charlie! De verpleegkundige komt even kijken en onder toeziend oog van iedereen wordt Charlie aangekleed. Daarna neemt het bezoek afscheid en is het voor mij een mooi moment om de laatste foto’s te maken.

Lieve Moniek en Johan, ik wens jullie veel geluk met jullie prachtige meisje Charlie!

Reacties

Reacties