Eerste ‘babykleertjes-herinnering’
Tijdens één van de zovele nachtvoedingen keek ik naar m’n baby en dacht ik: wat wordt ze al groot! Maatje 50 paste al niet meer en 56 zou niet veel langer meer duren. Uiteraard precies zoals velen me van te voren al had gezegd . Ik had niet veel gekocht, maar toch… Bij elk setje kleding had ik nu al een herinnering en wat zou er nu mee gebeuren? Zou een ander kindje het nog dragen? Kopen de meeste mensen kleding in 50 en 56 niet nieuw? Wilde ik wel dat een ander kindje het nog zou dragen? Het liefst wilde ik het houden, maar kleertjes in een doos op zolder zonder bestemming, ja dat wilde ik ook niet. Daarnaast zaten er ook pyjamaatjes bij die waarschijnlijk in een vuilnisbak zouden belanden, maar elk pakje had ik een herinnering.
En toen opeens dacht ik: wat als ik er nou een plaid van maak? Dan kan Liv erop spelen, kunnen we er later op picknicken en als ze nog veel later ooit zelf mama kan/mag/wil worden, dan kunnen haar kindjes (mijn kleinkinderen) misschien wel weer erop spelen. Mijn hart maakte een sprongetje en ik was klaarwakker. Ik vond het zelf een geweldig idee!
Een paar weken daarna verzamelde ik alles in maat 50 en 56 en stopte het in een tas. Ik ging op weg naar Wilma van Rok & Rol, mijn steun en toeverlaat als het gaat om dingen maken, want eerlijk is eerlijk, zelf ben ik helemaal niet handig met een naaimachine. Ik legde haar mijn idee voor en het antwoord was: “ja hoor, dat kan je wel” en zo gingen we aan de slag met vierkantjes knippen!
Ja, vierkantjes uit de kledingstukken knippen. Er was een aantal kledingstukken met opdrukken die niet vierkant geknipt konden worden, zonder door de opdruk te gaan. We knipten daarom 8 rechthoeken en met 8 tussenstukjes werd dat dan net zo groot als 3 vierkantjes. Alle leuke randjes, strikjes en andere frutsels bewaarden we en zo leukte we “saaie” vierkantjes op.
Mijn vader toverde voor mij de naaimachine van mijn moeder tevoorschijn en zo ging ik aan de slag, op z’n “Marry’s”, wat niet altijd even precies is als het gaat om naaien ;-). Ik naaide alle vierkantjes helemaal zelf aan elkaar en was zo trots als een pauw! Niet dat ze allemaal even groot waren, maar dat boeide niet. Liv vond het reuze interessant en zat met grote ogen mee te kijken.
Nadat alle vierkantjes aan elkaar zaten ging ik verder met alle details erop te naaien: de leuke randjes van rompers, de strikjes die je ziet, alles wat maar bruikbaar was.
Vol trots ging ik terug naar Wilma en zij hielp me met het laatste deel. Ze legde er een stuk fiberfill tussen en naaide op de achterkant een grijs stuk wafeltjes katoen. Het leek me het meest handige om een wat donkere kleur te doen zodat je niet snel ziet dat het vies is. Het wordt op deze manier ook lekker dik en dus heerlijk om op te zitten. Helaas brak ze daardoor wel 6 naalden en was het iets wat de naaimachine van mijn moeder niet aan kon.
Het resultaat een heerlijke plaid, waar ik mega trots op ben, bomvol herinneringen! Een aanrader voor iedereen, ook als je niet goed kan naaien 😉 Oh en Liv: die vindt het super leuk om op te spelen, vooral om aan alles te frunniken 🙂
PS. Het allereerste setje kleding van Liv heb ik niet verknipt, dat hangt nog steeds mooi in zicht op de babykamer. Misschien dat ‘t ooit nog wel door een andere baby wordt gedragen.
geweldig!