Een (uiteindelijk) snelle thuisbevalling | Geboortefotografie Zeeland
In de nacht van 5 op 6 juni check ik mijn telefoon wanneer ik wakker ben voor een voeding. Ik heb bericht van Hein, de man van Kim. Kim is zwanger van hun tweede kindje en was uitgerekend op 4 juni. De laatste weken van de zwangerschap waren behoorlijk pittig en ik weet dat ze niet kan wachten tot de baby er is. Hein schrijft dat om 00.15u de vliezen zijn gebroken en dat de verloskundige langs is geweest, maar dat er nog geen weeën zijn. Het is inmiddels 4.15u en ik stuur een berichtje terug om te vragen hoe het nu is. Hij schrijft dat het een beetje op gang lijkt te komen. Ze gaan de moeder van Kim bellen zodat er iemand is als Mitch wakker wordt. De bedoeling is om thuis te bevallen en dan is het fijn dat er iemand aanwezig is om hem op te vangen. We spreken af dat hij belt als het nodig is en ik draai me nog eens om in bed.
Wanneer ik ’s ochtends wakker word, ben ik niet gebeld. Ik stuur opnieuw een bericht om te vragen hoe het is. Hein stuurt terug dat het blijft rommelen. Er zijn weeën, maar ze zijn heel onregelmatig. Wanneer ze om de 5 minuten komen, moeten ze de verloskundige bellen. Alleen dat is nog niet het geval. Ik stel voor dat ze misschien een rondje kunnen gaan lopen om te kijken of dat iets in gang zet. Helaas, het tegenovergestelde is waar: na een rondje lopen, zijn de weeën compleet weg. Het is nu 10.30u en Kim gaat proberen te slapen. Ze heeft vannacht geen oog dicht gedaan.
Van slapen komt niet veel terecht, want vlak erna begint het te rommelen, wel onregelmatig. Hein en ik sturen over en weer berichtjes. Ik ben klaar om te vertrekken, maar dan moet het wel doorzetten. Uiteindelijk stuurt hij om 14.23u: “Verloskundige is nog niet geweest, maar wel een paar weeën die ze echt weg moest puffen; zijn nu wel al een stuk heviger”. Ik stuur terug dat als het echt heftig wordt, ik er dan aankom. Als het vals alarm is, ga ik wel weer naar huis, het is toch niet ver. 2 minuten later om 14.25u belt Hein: “kun je komen?”.
Meer hoef ik niet te horen, ik stap in de auto en om 15u ben ik daar.
Kim zit op de WC en daar wil ze niet vanaf komen. De verloskundige is er ook en is alles aan het klaarleggen. Kim heeft al 6cm ontsluiting; het is inderdaad echt begonnen. Zo’n lange tijd heeft het alleen maar gerommeld en dan van het 1 op het andere moment was het menens. Kim geeft aan dat ze erg misselijk is en Hein regelt een emmer voor het geval ze moet overgeven. Dit gebeurt niet, maar vlak daarna zegt Kim dat ze het gevoel heeft dat ze flauw gaat vallen. Ze komt van de WC af en de verloskundige helpt haar om te gaan liggen en haar benen omhoog te houden. De emmer staat naast haar. Ze voelt ze heel erg beroerd en dan komt er ook nog een wee. Het is bewonderingswaardig hoe ze die opvangt, als ze niet gezegd had dat er een wee was, had je het niet aan haar gemerkt.
Nadat ze zich wat beter voelt (in hoeverre dat kan als je aan het bevallen bent…), loopt ze richting het bed, maar dan bedenkt ze zich en wil ze toch weer op de WC zitten. Die houding is voor haar het prettigste. Wanneer ze daar weer zit, horen we duidelijk dat de weeën veranderen, ze is aan het persen. De verloskundige geeft aan dat ze nu toch echt op bed moet komen liggen. Het is 15.30u en op de automatische piloot loopt Kim naar het bed. Ze staart in het niets. Hein zit naast haar op het bed en de verloskundige vraagt of ze niet teveel piekert. “Nee hoor, ik wil gewoon de baby eruit”. Ze heeft volledige ontsluiting en mag gaan persen. Ze heeft het bloedheet. Het is erg warm in de kamer, want het is buiten prachtig weer. Een koud washandje wil ze niet. Ze heeft echt haar verstand op nul en zet alles op alles om de baby eruit te krijgen.
Ze doet het geweldig, want al gauw is het hoofdje zichtbaar! Hein heeft een been van haar vast, kijkt niet en concentreert zich op Kim. De kraamverzorgster (die binnen is gekomen, net op tijd!), helpt haar met ’t andere been. Dan zegt de verloskundige: “Kijk eens Kim, kijk eens! Je kan je kindje aanpakken” en ja hoor, daar is hij! Om 15.570u wordt er een flinke jongen geboren. Kim pakt hem zelf aan, een prachtig moment! Ondanks dat hij geboren wordt met 40 weken en 2 dagen, zit hij nog van top tot teen onder het huidsmeer! Hij heeft een hele dikke navelstreng, het ziet er naar uit dat hij het goed heeft gehad in de buik. Hij heeft daarnaast iets speciaals, een extra vingertje. Het zit aan een klein stukje huid vast, aan een ander vingertje. Eigenlijk kan je het bijna geen vingertje noemen, maar er zit wel een nageltje op.
Dit mooie mannetje krijgt de naam Tom! Wanneer de navelstreng is uitgeklopt, knipt Hein de navelstreng door en vrij snel daarna volgt de placenta. De navelstreng blijkt niet alleen dik, maar ook heel lang te zijn!
Wanneer Tom lekker heeft geknuffeld met mama, is het tijd om te knuffelen met papa! Ze bellen meteen de trotste opa en oma, waar Mitch is. Ze zijn heel benieuwd hoe hij gaat reageren. Hij zit in zijn “neeeeeeee-fase”, dus we zullen zien 😉
Tom doet ondertussen hard zijn best om zijn ogen open te doen, hij wil natuurlijk graag even naar zijn papa kijken. Helaas voor hem moet hij eerst gewogen en nagekeken worden en daar heeft hij absoluut geen zin in. Hij krijst alles bij elkaar zodra hij uit zijn doek gehaald wordt. Daar heeft hij meteen zijn eerste plakkerige meconium in geloosd 😉
Hij weegt ruim 4 kilo en is maar liefst 56cm lang! Maar goed, zijn papa en mama zijn niet klein, dus dat is geen grote verrassing. Alle controles zijn verder goed en de kinderarts zal later kijken naar het ‘extra vingertje’. Ondanks de hitte in de slaapkamer heeft Tom het niet zo warm, die moet straks even goed opgewarmd worden. Terwijl Kim gaat douchen, maak ik heel snel een paar foto’s van hem en dan wordt hij lekker in de wieg gelegd totdat zijn papa en mama weer terug zijn. Hij was bij zijn papa al druk aan het zoeken, dus die gaat eerst een flesje voor hem maken.
Zijn eerste flesje krijgt hij van mama en hij vindt het erg lekker. Wanneer hij klaar is staat Mitch voor de deur. Samen met Hein komt hij naar boven om zijn broertje te bewonderen. Hij is compleet onder de indruk en het woord “neeeee”, komt niet bij hem op. Hij kijkt van zijn broertje, naar zijn papa en mama en af en toe gluurt hij naar mij. Voorzichtig zit hij aan het handje van Tom. Het is mega schattig! Uiteraard niet uren lang, na een paar minuten heeft hij het gezien en is het tijd voor de trotse opa en oma om binnen te komen.
Van oma krijgt Tom een dikke kus en opa kan even later met hem knuffelen wanneer oma beneden een cadeautje haalt: een zelfgemaakte luiertaart!
Omdat Tom zijn temperatuur nog niet zo hoog is, moet hij terug in de wieg met een paar kruiken, maar uiteraard niet voordat oma hem heeft vastgehouden. Ze knuffelen nog even snel en dan gaat Tom lekker in zijn wiegje liggen om daar te slapen.
Lieve Kim en Hein, ik wens jullie veel geluk als gezin van vier!
