Een goeie zwangerschap, een goeie voorbereiding, een goeie bevalling! | Geboortefotograaf Goes
Dat Manon en Richard een reportage van de geboorte van hun kindje wilden, wisten ze eigenlijk al voordat ze zwanger waren, nadat Manon een artikel over geboortefotografie van mij had gelezen in de Flair. Ik kreeg daarom al een mail van haar toen ze nét wist dat ze zwanger was. We besloten eerst even de “12-weken-grens” af te wachten voordat we zouden kennismaken. En dus spraken we uiteindelijk af in oktober afgelopen jaar. Het fijne was dat Manon en Richard in Zeeland wonen, dus eens een keertje lekker dichtbij!
Het klikte goed in het kennismakingsgesprek en het was leuk ze te ontmoeten. Manon had zich al goed ingelezen en had een duidelijk beeld van hoe ze graag haar bevalling zou willen doen, mits alles goed zou gaan natuurlijk. Ze wilde graag in het ziekenhuis in Goes, poliklinisch, bevallen, dus zonder ruggenprik. Ze wisten niet wat het zou worden, dus ook dat zou een verrassing zijn. Erg leuk! Richard heeft zijn eigen boerderij in Zeeland en kwam meteen over als het “no-nonsense” type. Hij had regelmatig schapen op de wereld gezet en zag niet tegen de bevalling op. Hij had er juist zin in! Ik ook, want behalve dat het een keertje in de buurt zou zijn, mocht ik na de bevalling nog newbornfoto’s komen maken. Super!
De maanden verstreken en in januari 2013 hadden we opnieuw contact. Ik mocht namelijk weer een Epi-no weggeven en Manon had die gewonnen! Het leuke was dat Manon al zelf van plan was om de geboortetrainer aan te schaffen want ze schreef: “Eigenlijk zie ik alleen maar voordelen in het apparaat en Richard ook”. Ook de verloskundige van de praktijk waren er erg benieuwd naar. Ze hadden er wel al goede verhalen over gehoord, maar er nog niet mee gewerkt. Vanaf 37 weken mag je er mee beginnen en Manon mailt me erover als ze de Epi-no is gaan gebruiken: “De eerste keer was eventjes wennen, maar we geloven / hebben vertrouwen in de werking van het apparaatje. Ik boek ook iedere dag vooruitgang, dus dat maakt het ook leuk om de Epi-no te gebruiken. Daarnaast denk ik ook dat het bijdraagt aan nog meer zelfvertrouwen,dat je de bevalling aan kan. Ik hoop dat ons kindje nog eventjes blijft zitten zodat we de voordelen echt volop kunnen benutten.”
Manon is op 16 maart uitgerekend en zelf ga ik er altijd een beetje vanuit dat eerste kindjes wat later zijn, omdat dat 9 van de 10 keer zo is. In de week van 4 maart ben ik op een kindje aan het wachten wat in Breda geboren zal worden. Zijn moeder was op 27 februari uitgerekend en bijna een week over tijd. Midden in de nacht van 5 op 6 maart gaat mijn telefoon. Ik kom uit een diepe slaap. Ik hoor een mannenstem “met Richard” zeggen. En hij zegt: “volgens mij is het begonnen”. Ik begrijp van hem dat de weeën zijn begonnen, maar nog niet regelmatig komen. We spreken af dat hij opnieuw terugbelt als de verloskundige is geweest om te bevestigen dat het echt begonnen is. Ik ben in de volste veronderstelling dat dit de bevalling is waar ik op aan het wachten ben en al aan het nadenken wat ik die dag allemaal heb en hoe ik dat kan combineren met een ritje naar Breda. Om 6u gaat de wekker van mijn vriend en heb ik nog niks gehoord, dus ik draai me nog lekker even om. ’s Ochtends om 7u gaat opnieuw mijn telefoon, het is Richard weer. De verloskundige is geweest en ze heeft 2cm ontsluiting. Het is dus echt begonnen. Ik vraag aan Richard hoe het met Lieke is. En Richard zegt: “met wie?” euh “met Lieke”, “met wie?” “met Lieke”. Er klopt hier iets niet… En Richard zegt: “je bedoelt Manon”. Huh?! Ik moet echt even schakelen! Dit is niet Richard van Lieke, dit is Richard van Manon. Er zijn 2 Richard’s! Dat heb ik me totaal niet gerealiseerd en ik was echt zo naar Breda gereden! Poe, gelukkig komen we er op tijd achter. Manon is dus 10 dagen te vroeg. Ik leg Richard de verwarring uit, stel mezelf in op een bevalling in Goes en we spreken af dat hij me opnieuw belt als de verloskundige weer geweest is (die komt om 11.30u weer) en ze waarschijnlijk naar het ziekenhuis kunnen. Ik ben wel meteen klaarwakker dus ga meteen mijn bed uit 🙂
Richard belt me opnieuw om iets na twaalven. Hij klinkt een beetje gehaast. Ze zijn al in het ziekenhuis want Manon trok het echt even niet meer thuis en hij is nu de spullen uit de auto aan het halen. Dat kan 2 dingen betekenen: of ze zit in overgangsfase 1, dat is rond de 6cm, of in overgangsfase 2, rond de 9 cm. Ik ga het niet afwachten en stap in de auto en vraag aan Richard of hij nog even wil smsen als ze weer gecontroleerd hebben, dan weet ik of ik het ziekenhuis in moet rennen of nog op weg naar de kamer een paar foto’s kan nemen. Hij smst me om 12.15u dat Manon 6cm ontsluiting heeft. Dit is altijd een cruciaal moment, hier vragen veel vrouwen om een ruggenprik, dus de vraag is of Manon het nog trekt.
Ik stap om 12.30u de kamer in. Ze hebben de grootste verloskamer van het ziekenhuis in Goes. Een erg ruime kamer met ook een badkamer er aan vast. Manon ligt in bad en Richard zit met een bord boerenkool met worst op zijn schoot. Tussen de weeën door kletst Manon nog lekker en probeert Richard wat te eten, maar tijdens de wee heeft ze haar volle concentratie nodig en die van Richard, dus de boerenkool verhuisd dan even naar de grond. Het zijn sterke rugweeën en thuis ging het echt niet meer. Ze wist even niet meer waar ze het zoeken moest. Ze had allerlei verschillende posities thuis geprobeerd, maar niks werkte meer op het laatst. Zo te zien aan haar knieën heeft ze daar ook een hele tijd op gezeten want die zijn knalrood. Het bad brengt wel verlichting en het lijkt er niet op dat ze van plan is om daar voorlopig uit te komen 🙂
Manon doet het heel erg goed en ondanks dat ze zegt dat haar rug echt uit elkaar knalt, piekert ze er niet over om een ruggenprik te nemen. Ze doet er alles aan om de weeën goed op te vangen. En zij niet alleen trouwens want Richard is een geweldige coach! Hij zorgt ervoor dat ze goed blijft ademhalen en hij zorgt voor koele washandjes. Het water moet warm blijven om de weeën goed op te vangen, maar Manon zelf heeft het warm en zoekt verkoeling. Dus is Richard in de weer met koude washandjes. Voor op haar voorhoofd en haar handen. Op een gegeven moment zijn er wel 6 washandjes in de omloop en helpen de kraamverzorgster (die inmiddels ook gearriveerd is) en ik om ze koel te houden. Want zoals Manon zelf zegt: “ik moet geen warm washandje” 🙂
Richard vertelt tussen de weeën door dat hij er al een hele lange dag en nacht op heeft zitten. Hij was ’s ochtends om 6u al op, eerst om te gaan werken en later op de middag om tarwe te zaaien met zijn vader. Toen hij ’s avonds thuis kwam had Manon al het gevoel dat het ging beginnen. Het rommelde zo. Rond een uur of 12 waren de weeën begonnen en gaandeweg de nacht steeds regelmatiger geworden. Ze waren wel meteen heel sterk geweest, Manon had geen afleiding meer kunnen zoeken en was meteen begonnen om ze weg te puffen.
Terwijl ze in bad ligt, praat ze steeds minder en worden de weeën steeds heftiger. Ze schuift het hele bad door en Richard doet zijn best om tijdens een wee haar hoofd te ondersteunen. De spierballen worden in elk geval goed getraind, ook bij Manon want die trekt zich helemaal op aan de steunen wanneer ze een wee heeft.
Om 13.45u voelt de verloskundige opnieuw hoe het gaat en Manon heeft 9cm ontsluiting. Dat gaat goed! Manon maakt zichzelf wel enige zorgen hoe ze het bad uit gaat komen, maar dat komt goed! Om 14.20u is het zover. We doen het in stapjes. Eerst uit het bad, op de badkamer vloer om daar weer een wee te opvangen. Ondertussen wordt ze afgedroogd en krijgt ze een hempje aan. Daarna helpen ze Manon overeind en ze trekt bijna een sprintje naar het bed waar ze weer op handen en voeten gaat zitten. Van te voren had ze tegen Richard gezegd: “ik ga niet op mijn handen en voeten hoor, ik ben toch geen beest!”. Zo zie je maar; de natuur dwingt je soms anders 😉
Richard laat tussen de weeën door zijn handen nog even zien. Die zijn helemaal gerimpeld vanwege het water, het is grappig om te zien!
Om 14.30u mag Manon mee gaan persen. Eerst op handen en voeten zoals ze nu zit, maar wanneer de verloskundige het idee heeft dat dat niet zo goed gaat, haalt ze de baarkruk tevoorschijn. Manon probeert ongeveer een kwartier op de baarkruk te persen en dan komt de verloskundige erachter dat haar blaas nog erg vol zit (en dit maakt het veel lastiger voor het kindje om geboren te worden). Manon moet daarom terug op het bed om haar blaas te legen. Dit is wel het punt waarop ze er echt klaar mee is. Dat zegt ze ook: “ik ben er klaar mee, ik wil het er gewoon NU uit hebben”. Maar ja, zo werkt het niet. Na het legen van de blaas mag Manon nog een paar keer meepersen, maar om 15u wil de verloskundige dat ze toch weer weeën gaat weg puffen. Er is weer een klein randje ontstaan, waardoor er geen volledige ontsluiting meer is. De baby doet het nog prima, dus tijd is er wel. Al denkt Manon daar anders over. Ze gaat aan zichzelf twijfelen en vraag zichzelf een paar keer hardop af of ze het wel goed doet. Maar dat is het niet zegt de verloskundige, daar moet ze niet aan twijfelen. En eerlijk is eerlijk: ze doet het ook nog steeds super! Het is nu eenmaal niet zo dat bij een eerste na 4x persen je kind er is. Natuurlijk kán dat wel, maar dat is niet de standaard.
Tussen de weeën door gaat de telefoon van de verloskundige behoorlijk vaak. Het is spitsuur. En bevallende vrouwen spreken altijd de waarheid, dus Manon zegt op een geven moment eerlijk: “die telefoon is wel erg irritant”. Voor de verloskundige ook, maar hij moet opgenomen worden. De verloskundige zelf blijft er heel kalm onder en dat zorgt wel voor rust in de kamer wat fijn is. Ze legt ook elke keer duidelijk uit aan Manon wat er gaat gebeuren en wat ze moet doen. Manon heeft er veel aan. Weer weeën moeten weg puffen als je eerst aan het persen was, is echt heel moeilijk! Richard sleept haar erdoor heen door continu haar rug te masseren. Dat heeft hij heel de nacht ook al gedaan, dus hij weet inmiddels hoe het moet 🙂
Om 15.45 mag Manon opnieuw mee gaan persen. Ze doet zelf erg haar best om het gevoel van de Epi-no terug te krijgen en ze is daar heel bewust mee bezig. En dan heel langzaam wordt er steeds een stukje meer zichtbaar. Voor Manon lijkt het echt een eeuwigheid te duren en de woorden “doe maar een keizersnede dan” zijn al de revue gepasseerd. Ze is niet de eerste die dit zegt op zo’n moment. Maar: het zijn echt de laatste loodjes!
Wij zien steeds meer van het hoofdje en Richard houdt het nauwlettend in de gaten! Zijn blik is onbetaalbaar. Ik weet niet hoeveel schaapjes hij al geboren heeft zien worden, maar dit is duidelijk andere koek 🙂 Om 4 minuten over half 5 wordt hun kindje geboren, het is een jongetje! En hij plast meteen de hele boel onder 🙂 Het laatste stukje was nog lastig want hij wilde blijkbaar al naar zijn papa zwaaien. Zijn hand zat recht naast zijn hoofd. Ondanks dat is het niet nodig geweest om een knip te zetten en is Manon ook niet gescheurd! (De verloskundige zegt later dat ze waarschijnlijk wel baat heeft gehad bij de Epi-no. En Manon zelf heeft helemaal dat gevoel!)
Richard zit vol verwondering met tranen in zijn ogen naar hun zoon te kijken en Manon kan alleen maar huilen van opluchting. Het moment waar je als moeder denkt: Ik Heb Het Gedaan! En of! Ze heeft het geweldig gedaan! Hun mooie zoon krijgt de naam Teun. Hij had bijna Siep geheten, maar 2 dagen hiervoor hadden ze de naam toch nog veranderd. Teun, het past goed bij hem.
Zodra ze van de eerste blijdschap zijn bekomen, mag Richard de navelstreng doorknippen. Vlak daarna wordt de placenta geboren en kunnen ze lekker met z’n 3-en gaan genieten. Manon is erg blij dat ze niet gehecht moet worden maar zegt wel: “ik heb wel een beetje een zere kut” 😀 Ik vraag of ik dat in de blog mag gebruiken en ze zegt: “ja hoor, wat moet ik anders zeggen ‘mijn vagina is een beetje gevoelig?’“. Hahaha, ze heeft helemaal gelijk, ik denk dat menig vrouw hetzelfde denkt na een bevalling 🙂
Er wordt meteen naar huis gebeld en door de telefoon hoor ik al dat iedereen door het dolle heen is. Voor beide grootouders is dit hun eerste kleinkind. Ze komen dan ook straks allemaal naar het ziekenhuis. Manon en Richard bewonderen ondertussen kleine Teun eens goed. Hij zit nog onder de huidsmeer, dus je kan zien dat hij wat te vroeg was. Richard vraagt aan mij of ik ook zie dat het zo’n mooi kind is, of dat hij dat alleen maar ziet omdat hij de papa is. Maar zeker niet, het is een prachtige baby! Manon mag even later proberen om borstvoeding te geven en dit snapt Teun ook meteen. We moeten hem na 10 minuten losmaken anders zou hij blijven drinken!
Bij de laatste echo hadden ze het gewicht van de baby op 2800 gram geschat. Manon had namelijk een erg kleine buik. Ze hadden daarom nog een heel klein mutsje voor de zekerheid gekocht. Maar dat gaat toch echt te klein zijn, dat zien we zo wel. We zijn wel allemaal verrast wanneer hij gewogen wordt en gewoon 3700 gram weegt! Waar heeft Manon dat in vredesnaam gelaten?! Het is ook moeilijk voor te stellen dat hij er ooit in gezeten heeft, want haar buik is nu al weg. Wanneer de verloskundige later de controles komt doen en eens goed naar zijn voetjes kijkt, denkt ze dat hij in de kikkerpose in haar buik heeft gelegen omdat hij z’n voetjes nog helemaal naar binnen draait. Ze legt hem terug op Manon haar buik om het te laten zien. Bizar dat nog geen 2 uur geleden dat er zo uit zag, maar dan ín de buik!
Na de controles heb ik net wat tijd om een paar fotootjes te maken en dan komt het bezoek al binnen. Voordat ik het weet staat de hele kamer vol en wat is iedereen trots! Het is aandoenlijk om te zien en natuurlijk wil iedereen een foto nemen 🙂 Ik laat een heel gelukkige en trotse familie achter en ik weet dat ik over een paar dagen hem zelf ook weer mag bewonderen voor de newbornshoot.
Ik kan niet wachten 🙂
Geniet ervan Manon en Richard!!!
13 reacties op Een goeie zwangerschap, een goeie voorbereiding, een goeie bevalling!