Een sterspeler met 2 mama’s | Keizersnede Rotterdam
Ik zag Patricia en Marcella voor het eerst op de voorlichtingsavond van het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam. Het was vooral Patricia die interesse toonde en op dat moment wist ik niet dat ze samen een kindje gingen krijgen, het kan natuurlijk ook zijn dat het 2 vriendinnen zijn die samen naar de voorlichtingsavond gaan. Niet lang daarna mailde Patricia mij dat zij en haar partner interesse hadden in een geboortereportage. Nog steeds wist ik niet zeker of haar partner dan een man of een vrouw was en je wilt ook niet zo maar ergens vanuit gaan 🙂 Niet lang daarna, in december 2012, hadden we een kennismakingsgesprek bij hen thuis omdat ik die dag daar in de buurt een fotoshoot moest doen.
De hond moest even opgesloten worden, maar toen was het veilig om naar binnen te gaan 😉 Het was meteen duidelijk dat ze beiden enorm fan zijn van Walt Disney, overal in de huiskamer zag je er wel wat van. De partner van Patricia bleek inderdaad een vrouw te zijn: Marcella. Nu was het nog de vraag wie er dan zwanger was. Geen van beide had een overduidelijke zwangere buik, dus tijdens het gesprek hoopte ik dat het duidelijk werd. Ze hebben me nog een tijdje in het ongewisse gelaten en ik was blij toen ik erachter kwam dat het Marcella was die zwanger was. Marcella zei later: “je bleef maar naar onze buiken kijken.” Haha, dat klopte, ik was echt aan het zoeken en Marcella had een heel bescheiden buikje.
Ze waren 2,5 jaar bezig geweest om zwanger te raken en dit was niet zonder slag of stoot. Pas bij de 12e keer was het raak. Al die jaren hadden ze het geheim gehouden voor hun omgeving, dus de verrassing was des te groter voor iedereen toen het gelukt was. Het was Marcella die rammelende eierstokken had zoals ze vertelden en Patricia leek het allemaal maar “eng” om zwanger te zijn en te moeten bevallen. Dus de keus was snel gemaakt. De zwangerschap liep tot dan erg goed, ze had nergens last van. We bespraken alle details van een geboortereportage en Patricia en Marcella wilden het graag doen. De uitgerekende datum was 18 maart 2013.
In januari belde Patricia me op dat Marcella opgenomen was in het ziekenhuis met bloedingen. Ze was op dat moment 30 weken zwanger. Het bleek dat de placenta voor de uitgang lag en dat ze waarschijnlijk een keizersnede zou krijgen. Ze moest vanaf dat moment volledige rust houden. Iets wat makkelijker gezegd is dan gedaan voor Marcella 🙂 . Ze had tot dat moment gewoon nog gewerkt (in de horeca) en stilzitten was niet zo makkelijk voor haar. Zeker omdat ze zich niet ziek voelde. Op de bloedingen na, voelde zich nog steeds heel goed. We spraken af dat we zouden kijken hoe het zich verder zou ontwikkelen en of ik aanwezig mocht zijn bij de keizersnede als het zover zou zijn.
Een dag voordat ik terug kwam van vakantie had ik weer een mail ontvangen. Patricia schreef: “Ik zit voor de derde keer met Marcella in het ziekenhuis. Ze heeft wederom bloedverlies, maar nu ook buikpijn. De arts moet nog komen, dus weten op dit moment nog niet hoe het verder gaat.” Erg spannend dus en elke keer weer schrikken als er bloedingen zijn! De keizersnede werd op dat moment ingepland voor 5 maart en het was afwachten of ik daar bij mocht zijn. Half februari kwamen we er achter dat het helaas niet mocht. Patricia was ontzettend teleurgesteld. De gynaecoloog vond het goed, maar de anesthesist niet:-(. Omdat ik vaker in Maasstad Ziekenhuis heb gefotografeerd besloot ik het erop te wagen en de gynaecoloog die ik kende te mailen of zij iets voor ons kon betekenen. Patricia en Marcella hadden zolang gewacht op dit wonder en wilden zo graag foto’s dat ik het allicht kon proberen. Ik kreeg een ontzettend aardige mail terug dat zij en haar collega het goed vonden en hun uiterste best zouden doen om me mee te krijgen naar de o.k. Ik moest die dag op tijd aanwezig zijn en haar collega zou de keizersnede doen. Het was afwachten wat de anesthesist er van zou vinden. “Het probleem” is dat het Maastad Ziekenhuis een opleidingsziekenhuis is en dat er ook co-assistenten en stagiaires aanwezig kunnen zijn. Als er dan ook nog een fotograaf bij aanwezig is, wordt er vaak gezegd dat het te druk wordt. Het was dus afwachten tot de dag zelf en hopen dat het zou mogen. Ik vond het zelf al geweldig dat ze het in elk geval wilden proberen vanuit gynaecologie. Fingers crossed dus!
Op zondag 3 maart krijg ik ’s ochtends een smsje van Patrica: “Marcella heeft vannacht weer een bloeding gehad en we zijn nu in het ziekenhuis. Misschien wordt de keizersnede toch vervroegd. We moeten afwachten wat de dokter wilt.” Later op de ochtend om 10.15u krijg ik weer een sms dat de dokter straks komt vertellen of de keizersnede vanmiddag zal zijn of dat het wordt aangekeken. Ik ga vandaag opruimen en samen met mijn vriend spullen van IKEA in elkaar zetten, dus ik besluit daar toch maar gewoon aan te beginnen in mijn kloffie. Als de arts straks beslist dat het vanmiddag gaat gebeuren heb ik nog tijd om te douchen etc. en er heen te gaan. Daarnaast is het de vraag wie er dienst heeft, want er zijn 2 gynaecologen op de hoogte van mijn eventuele komst en als het iemand anders is, is de kans dat ik überhaupt mee mag, klein…
Ik ga opruimen en klussen en hoor niks meer in de ochtend. Geen nieuws, is goed nieuws denk ik maar. Om 13.20u krijg ik opnieuw een smsje, dat ze de gynaecoloog hebben die ik ken, dat is positief! En dat ze om 15u meer weet. Ik besluit nog even door te gaan, want ik ben bijna door alle troep heen. Als ik om 14u zorg dat ik ga douchen etc. dan ben ik nog op tijd klaar voor het telefoontje.
Natuurlijk loopt het anders…
Iets over 14u stuurt Patricia me een smsje dat het nu gaat gebeuren en dat ik moet komen, maar dat ze niet op me gaan wachten. Het is nog wel nog steeds afwachten of de anesthesist het goed vindt, maar aangezien die nu aan het opereren is, is dat nog niet duidelijk. Er is dus geen tijd meer om te douchen. Mijn vriend smeert snel wat boterhammen voor me, ik kleed me om en nog geen 10 minuten later zit ik, ongedoucht –sorry mensen-, in de auto om zo snel mogelijk naar Rotterdam te gaan! Onderweg bel ik Patricia. Ze vertelt dat ze in principe om 16u gepland staan, maar als de operatie eerder is afgelopen dat ze eerder gaan. Mijn verwachtte aankomsttijd is op dat moment 15.30u dus ik kan weer wat opgelucht ademhalen.
Ik ben inderdaad precies om 15.30u in de parkeergarage van het Maasstad ziekenhuis. Als je er al eens geweest ben dan weet je dat je dan nog best een stuk moet lopen. Maar ik heb nog een half uur dus dat moet goed komen. Ik zorg dat ik mijn camera alvast gereed heb en loop de garage uit. Ondertussen check ik mijn telefoon en tot mijn grote schrik zie ik een smsje van 2 minuten geleden: “Ze komen ons halen, we gaan naar de o.k.”. Shit! Ik begin, met al mijn rotzooi, te rennen. Het ziet er vast heel lomp uit want ik heb een koffertje op wieltjes, een grote camera om mijn nek en een rugzak vol met lenzen. Ik kom er al gauw achter dat mijn conditie ook niet meer is wat het geweest is, dus ik ren, loop, ren, zo snel mogelijk naar de verloskamers!
Daar aangekomen kom ik amper uit mijn woorden, ik ben helemaal buiten adem. Ik weet nog de woorden uit te brengen: Marcella. Patricia. Keizersnede. Dokter K. Gelukkig is er iemand die snapt wat ik bedoel en meteen voor me gaat bellen en wat blijkt: ik mag mee en ik ben nog op tijd!
Ik gooi mijn spullen daar neer, neem mee wat ik nodig heb en volg deze dame. Ik ga eerst naar de kraamafdeling waar iemand is die met me mee gaat naar de o.k. We gaan eerst naar de recovery waar ik Marcella ook nog even zie. Ze is erg nerveus, maar blij dat het nu gaat gebeuren. Patricia moet daar afscheid van haar nemen, we zien haar straks weer op de o.k. Wij gaan ons omkleden in onze mooie blauwe outfit en worden dan meegenomen naar de kamer waar straks hun kindje wordt onderzocht. Vanaf hier kun je door een raam de o.k. in kijken waar Marcella straks aankomt en eerst haar ruggenprik krijgt. Daarna mogen wij naar binnen.
We kletsen een beetje over koetjes en kalfjes en Patricia kan maar moeilijk bevatten dat ze straks moeder is. Ze is wel blij dat het nu gaat gebeuren want elke keer die bloedingen was wel spannend. Je bent ook zo machteloos vertelt ze, al bleef Marcella elke keer erg rustig. Terwijl we daar staan te kletsen komt Marcella de o.k. in. Je kunt zien dat ze erg nerveus is. De ruggenprik gaat allemaal snel en goed en vlak erna mogen wij naar binnen. Patricia gaat bij Marcella zitten en ik blijf aan de andere kant om foto’s te maken.
Het is nu de 4e keer dat ik een keizersnede fotografeer en ik weet wat er gaat gebeuren. Ik ben er klaar voor. 5 minuten nadat we binnen zijn gekomen, wordt een prachtig jongetje geboren! Patricia en Marcella kunnen hem even zien terwijl hij over het blauwe gordijntje wordt getoond en daarna gaat hij naar het kamertje er naast om nagekeken te worden. Marcella is in tranen en Patricia komt kijken hoe het gaat met hun zoon. Hij doet het super goed en is heel rustig! Vlak erna mag Patricia met hem naar Marcella. De tranen blijven lopen bij Marcella en hij wordt lekker naast haar gelegd. Hij krijgt de naam Kyano. Omdat alles goed gaat mag hij even bij zijn moeders blijven liggen, een mooi moment!
Vlak daarna wordt Marcella heel misselijk en het lijkt er even op dat ze moet overgeven. Kyano en Patricia gaan alvast naar de afdeling waar Marcella ook straks komt. In de kamer aangekomen mag Kyano bij zijn moeder huid-op-huid liggen. Hij blijkt een natuurtalentje te zijn voor borstvoeding, want ondanks dat dit niet de moeder is die hem gaat voeden, weet hij feilloos keer op keer haar borsten te vinden. Wat we ook doen, hij kruipt er elke keer weer heen. Heel bijzonder! Tegen de tijd dat Marcella komt zit Patricia onder de rode zuigvlekken van Kyano 🙂
Het is een bijzonder moment als Patrica opnieuw bij Marcella komt met Kyano. Opnieuw veel tranen bij Marcella van blijdschap, van de spanning en de opluchting dat het nu achter de rug is. En wat is hij mooi! Ze genieten volop met z’n 3tjes! En nu kan Kyano eindelijk echt aan de borst, dat gaat ook meteen goed 🙂 Marcella is wel heel moe en nog steeds met vlagen erg misselijk.
Kyano wordt aangekleed door Patricia die dat in opperste concentratie doet en er goed in slaagt. Hij wordt uiteraard in stijl aangekleed met een pluto romper! Vlak daarna komen de trotse opa’s en oma’s en zelfs overgroot opa. Iedereen komt Kyano bewonderen. Als echte Feyenoord fan, heeft Patricia een Feyenoord geboortekaartje uitgezocht en ik ga daar een foto voor maken. Hij wordt de nieuwste sterspeler. Bijzonder is dat hij op 03-03-2013 geboren is, de dag dat Feyenoord met 3-0 de wedstrijd won en bij thuiskomst blijkt dat de laatste foto die ik gemaakt heb van Kyano 3000 is. Toeval?
3 is in elk geval een mooi getal, dat kunnen Patrica en Marcella bevestigen nu ze met z’n 3-en zijn: geniet ervan!
Wat 'n prachtig verhaal en prachtige foto's! Wat een geluk daar in Rotterdam!
Heel bijzonder! Zit hier weer te snotteren :p
Prachtig!
Mooi!
Prachtig!