Samen! | Geboortereportage Breda

Samen! | Geboortereportage Breda

In januari gaat mijn telefoon. “Hoi met Lieke …”. Voordat ze kan zeggen “weet je nog wie ik ben?”  Denk ik al: hé wat leuk, dat is lang geleden! Zou ze zwanger zijn en daarvoor bellen…? Dat blijkt inderdaad zo te zijn en ze belt redelijk last-minute want ze is eind februari al uitgerekend! Wat leuk, ik had dat helemaal gemist! Lieke en ik zijn opgegroeid in dezelfde straat en zij en mijn zusje waren goeie vriendinnen. Ze kwam dus regelmatig bij ons spelen 🙂 Daarnaast waren haar moeder en mijn moeder bevriend, dus wij kwamen ook regelmatig bij hen. Lieke vertelt me dat zij en haar vriend Richard lang hebben getwijfeld en net terug zijn uit Spanje (waar haar ouders een gedeelte van het jaar wonen) en daar de knoop hebben doorgehakt. Ze willen graag een geboortereportage en langskomen voor een kennismakingsgesprek. Ik ben helemaal enthousiast, het is toch anders om iemand te kennen die gaat bevallen 🙂

Een datum voor het gesprek is nog niet zo makkelijk want ik ga bijna op vakantie en ben dan 3 weken weg en haar vriend Richard gaat ook nog op wintersport. Uiteindelijk is de enige dag dat we allemaal kunnen, de dag na zijn vakantie. We spreken daarom niet te vroeg af. De dag dat ze moeten komen sneeuwt het ook nog eens flink, maar het schrikt ze niet af en het duurt allemaal wat langer, maar ze komen veilig bij mij aan! Het is een leuk gesprek en Richard blijkt heel aardig 😉

Het is meteen vanaf het begin duidelijk dat ze hier samen aan begonnen zijn en samen hun zoontje op de wereld gaan zetten. Het woordje “samen”  komt veelvuldig terug. Ze hebben de cursus van “Samen Bevallen” gevolgd en zijn goed voorbereid. (Persoonlijk ben ik heel erg fan van deze cursus, omdat hier echt alles aan bod komt en je ook als vader hele praktische en goede tips krijgt om je vrouw te ondersteunen. Echt een aanrader!). Zoals ze zelf zeggen: “we hebben samen besloten zwanger te willen worden, we zijn samen zwanger en we gaan samen bevallen. We zijn een team.” Lieke is prachtig zwanger en heeft ook volop van haar zwangerschap genoten. Ze wil graag –als alles goed gaat- in het geboortehuis in Breda bevallen en het liefst –als het lukt- zonder pijnstilling of al teveel interventies.  Er is natuurlijk een kans dat ze in mijn vakantie bevalt, maar daar gaan we maar niet vanuit omdat de meeste eerste kindjes over tijd gaan.

Ik ga op vakantie en inderdaad als ik terugkom op 16 februari is er nog geen baby. Op de uitgerekende datum -27 februari- ook niet. Lieke haar buik blijft groeien. Nu is ze zelf vrij lang en haar vader kan je wel een reus noemen :-), en dus komen er wel wat lichte zorgen over de grootte van het kindje nu ze over tijd gaat. In het ziekenhuis wordt ze goed in de gaten gehouden en alles gaat goed en ziet er goed uit. Lieke voelt de kleine zelf ook nog steeds bewegen en wil daarom wachten tot hij uit zichzelf gaat komen. In de dagen die volgen hebben we af en toe contact, maar het nieuws is elke keer hetzelfde: “alles gaat goed, maar er gebeurt nog niks”. Als je zelf ooit over tijd bent gegaan dan zal je weten hoeveel mensen er goedbedoeld met je meeleven, maar dan zal je ook weten dat je gek wordt van alle vragen “of ie er al is”. Wachten duurt lang! En zeker als iedereen je er elke dag weer aan helpt herinneren, hoe lief ook… Zelf ben ik natuurlijk ook benieuwd, maar ik probeer me zoveel mogelijk in te houden. Lieke gaat een week over tijd en er is nog steeds geen baby. Er wordt een datum geprikt voor inleiden, maar ze schuift het zover mogelijk als kan naar voren, want ze wil echt heel graag dat hij vanzelf komt. Ze kent de verhalen van inleiden en realiseert zich dat het dan een stuk moeilijker wordt (dan wel niet onmogelijk) om het zonder pijnstilling te doen. Ondertussen probeert ze het zoveel mogelijk los te laten, maar er zitten genoeg moeilijke momenten bij. Daarnaast probeert ze álles wat je maar kan bedenken om de bevalling op te wekken. Van bakerpraatjes tot dingen die wel bewezen zijn, van voetmassages tot een gezellig avondje met Richard, van beweging tot een paar keer met de auto over verkeerdrempels rijden… Niks helpt. 12 maart, de datum van de inleiding, komt dichterbij. De verloskundige probeert nog 2x om te strippen, maar kan er eigenlijk niet goed bij.

Van 11 op 12 maart doe ik nog even een schietgebedje voor ik ga slapen, want ik gun haar zo de bevalling die ze graag wilt, maar ook dit mag niet baten 🙁 Dus de ochtend van 12 maart gaan Richard en Lieke (met een buik die inmiddels enorm is) naar het ziekenhuis. Lieke heeft zich er nu op ingesteld dat dit is wat er moet gebeuren en gaat het zoveel mogelijk over haar heen laten komen. Toch is er in het ziekenhuis even “goed nieuws”. De baarmoedermond is namelijk al verweekt (er hoeft dus niet begonnen te worden met een ballon of gel) en haar vliezen kunnen gebroken worden! Meteen daarna willen ze in het ziekenhuis het infuus opstarten, maar Lieke maakt nog gebruik van de laatste strohalm en vraagt of ze even willen wachten om te zien of de weeën toch zelf op gang willen komen. Super vind ik dit, dat ze het op het allerlaatste toch nog even probeert om de natuur z’n werk te laten doen. Ze kan in elk geval zeggen dat het aan haar niet gelegen heeft 🙂 Na een uur zijn er alleen geen weeën dus wordt toch het infuus aangezet.

Ik word ondertussen op de hoogte gehouden, maar ben nog thuis. Rond 15u heb ik Richard aan de telefoon. De weeën zijn dan al heel sterk en Lieke heeft 2cm ontsluiting. Ze heeft het zwaar, maar het gaat nog goed. We spreken af dat hij weer contact opneemt als ze nog eens komen controleren. Uiteindelijk heb ik hem om 17.15u nog eens aan de lijn. Lieke heeft dan 4cm ontsluiting, maar het gaat echt niet meer, dus ze gaan toch voor de ruggenprik. Ze hebben samen overlegd en Lieke heeft zelfs nog een tijdje onder de douche gestaan om te kijken of dit wat verlichting zou geven. In de tussentijd zijn ze 3x langs geweest om het infuus lager (!) te zetten, omdat de weeën zo snel achter elkaar komen. Dat zegt dus wel wat over Lieke haar wilskracht om het door te willen zetten. Dit is ook het nadeel van inleiden, de weeën zijn zo moeilijk te reguleren als echte weeën, dat je vaak geen pauzes er tussen hebt waardoor een ruggenprik de enige uitweg is. Ik besluit in elk geval te gaan rijden en kom om 18.30u aan bij het ziekenhuis.

Lieke en Richard liggen in de kamer “Golven”. Als ik binnenkom merk ik meteen de rust op. Dat zal voor de ruggenprik wel anders zijn geweest. Nadat ik me heb voorgesteld op de afdeling, blijf ik op de kamer en we kletsen wat in de tussentijd. Er staat een lekker rustig muziekje op wat ze zelf hebben meegenomen. Lieke heeft eerder een ruggenprik gehad tijdens een knieoperatie die te hoog was gezet, waardoor ze heel benauwd was geworden en niks meer kon bewegen. Dit heeft ze aangeven van tevoren en ze heeft gevraagd om daar op te letten. Dit keer is hij lager gezet en zelfs zo dat de pijn niet volledig weg is. Tijdens de weeën moet ze toch nog steeds puffen. Maar zoals ze zelf zegt: “dat geeft niet, bij een bevalling hoort pijn”.  Ondanks dat ze de weeën nog steeds goed voelt, is het een wereld van verschil: “Zo kan ik nog wel 10 kindjes krijgen, maar zoals vanochtend, no fucking way” 🙂 Richard beaamt dit en zegt dat ze alle trucen uit de trukendoos hadden gehaald, maar dat de weeën door de frequentie waarin ze kwamen niet op te vangen waren en dat hij blij is dat ze toch hier voor gekozen hebben. We praten wat over de zwangerschap, de cursus Samen Bevallen, het feit dat Lieke ook in dit ziekenhuis geboren is (heel bijzonder) en we praten natuurlijk over hun kleine jongen die net zoals zijn vader ‘fashionably late’ is en natuurlijk hoe hij eruit gaat zien (ik begrijp dat hij misschien donkerblauwe ogen heeft, blonde krullen, ADHD en een chocolade verslaving).

Terwijl we kletsen krijgt Lieke langzaam meer drukgevoel. Om 19.15u zegt ze het voor het eerst. De weeën komen elke keer met 2 tegelijk en we horen in het ziekenhuis dat dit kamelen weeën worden genoemd. Als je op de CTG kijkt snap je waarom: het zijn net 2 kamelen bulten 🙂 Als de druk toeneemt, moet Lieke dit aangeven. Je merkt dat Lieke het nu spannend gaat vinden want straks moet ze daadwerkelijk wat gaan doen en dat het geen kleine baby is, dat weten ze wel, maar hoe groot gaat hij zijn? En gaat het wel passen? De kamelen weeën gaan over in golvende weeën. Wel zo toepasselijk bij de naam van de kamer 🙂

Om 20.30u wordt er opnieuw gekeken naar de ontsluiting en het is bijna 10cm! De ruggenprik wordt uitgezet om het gevoel meer terug laten komen en te wachten op persdrang. Lieke vindt het echt spannend nu, maar Richard spreekt haar bemoedigend toe “je kan dit!!’. Ondertussen legt hij tussen de weeën door elke keer zijn koele handen op haar hoofd en in haar nek “het voordeel van een slechte bloeddoorstroming”.

Om 21.10u mag Lieke gaan persen. De verloskundige wil nog uitleggen wat Lieke moet doen, maar ze zegt zelf “ik heb geoefend.” En voordat ik er erg in heb, ratelt ze een rijtje op van dingen waar je op moet letten tijdens het persen (zoals kaken van elkaar, ogen open, armen als vleugeltjes) en ligt ze meteen klaar hoe het moet. De verloskundige is zelfs verbaasd, want ze hoeft niks meer te zeggen (lang leve de cursus Samen Bevallen). Eigenlijk vanaf het moment dat Lieke mag gaan persen doet ze het super! Richard coacht haar geweldig en ze gaan er helemaal samen in op. Hij blijft zeggen: “kijk hem eruit”, wat een goed advies is, want met je ogen open heb je minder kans om op je gezicht te persen. Om 22u is het hoofdje zichtbaar en op het moment dat het hoofdje “staat” (dit betekent dat het hoofdje niet meer terugschiet en blijft staan waar het op dat moment is) heeft Lieke geen wee. Dit is een heel erg pijnlijk moment, maar ook een “goed moment” omdat je op die manier alles op een natuurlijke manier wat kan oprekken en de kans op een scheur verkleint. Het vergt alleen heel veel van iemand om kalm te blijven, niet te willen persen of je benen dicht te doen. Richard heeft niet eens tijd om te kijken want hij is volledig geconcentreerd op Lieke, het is zo mooi om te zien, ze zijn inderdaad een team. Hij zegt van alles tegen haar, ik kan niet horen wat, maar Lieke luistert en concentreert zich ook alleen op hem. Ze zijn de rust zelve! 1 perswee later wordt Daan geboren!!!

Wat een lekker ventje! Lieke lijkt het niet te kunnen geloven dat hij er is! Richard pinkt een traantje weg en kijkt vol trots naar Lieke! Het eerste wat Lieke opvalt zijn zijn grote handen! Ze blijft zeggen: kijk eens wat een grote handen! Als hij later wordt gewogen en 4460 gram weegt, dan snap ik dat Lieke dat niet kan geloven dat ze dit gedaan heeft! Wat knap dat je dat zelf (wetende dat het een eerste kindje is), binnen een uur, op de wereld kan zetten 🙂

Het eerste uur is genieten. Lieke probeert meteen Daan aan te leggen en ook hier weet ze heel goed wat ze aan het doen is. Ze moeten nog een beetje oefenen, maar Daan drinkt wel wat. Ondertussen komt er iemand die een beetje bloed van Daan nodig heeft. Omdat hij zo groot is wordt hij de komende 24 uur gecontroleerd of hij geen suiker problemen heeft. Hij krijgt nu al zijn eerste prikje, maar slaat zich er meteen goed doorheen! Ze genieten met z’n 3-en en na de borstvoeding gaat Daan ook nog even huid-op-huid bij zijn papa. Papa Richard heeft moeite hem op zijn plek te houden want Daan is alleen maar op zoek naar een borst en kruipt alle kanten op. Wat een sterk ventje is het al!

Na de beschuit met muisjes, wordt Daan lekker aangekleed door zijn papa en gaat Lieke even douchen. De opa’s en oma’s zijn al gearriveerd en ik ga even hallo zeggen in de wachtkamer. Er worden nu al tranen weggeveegd, maar ze moeten nog heeeel even wachten voor ze naar binnen kunnen.

Ik maak nog wat foto’s van Daan en natuurlijk met de gelukkige papa en mama en dan kunnen de opa’s en oma’s komen. Een mooi moment waar ik zelf een traantje wegpink. Er wordt een fles champagne geopend en geproost op dit nieuwe leven.

Proost Lieke en Richard, op jullie prachtige zoon, veel geluk samen!!

*Lieke en Richard wilden liever niet te herkenbaar in beeld en daarom zijn de foto’s die ik hier laat zien aangepast *

Reacties

Reacties