Een baby, een ambulance en 6 brandweermannen

Een baby, een ambulance, 6 brandweermannen en uiteindelijk een placenta… | Geboortefotografie Zoetermeer

Ik ontmoet Kim en Jamie op de 9maandenbeurs in Amsterdam. Ze zijn zo enthousiast over het concept geboortefotografie dat we meteen daar een leuk kennismakingsgesprek hebben. Een paar weken later besluiten ze het definitief te doen. Daar was ik zelf ook blij mee, want ze wilden graag thuis bevallen. Daar ben ik zelf altijd extra enthousiast over, omdat het steeds minder voorkomt en het heel erg leuk is om bij mensen thuis te fotograferen 🙂

Ze wisten niet of ze een jongetje of een meisje zouden krijgen, maar Kim had sterk het idee dat het een jongetje zou worden. Ze maakten zich allebei wel een klein beetje zorgen of ik op tijd zou zijn in Zoetermeer, maar aangezien je er gemiddeld 12 uur over doet bij een eerste zou ik tijd genoeg hebben. Toch speelde dit wel door mijn hoofd toen de uitgerekende datum dichterbij kwam. Inmiddels weet ik dat vrouwen voorgevoelens hebben die heel vaak uitkomen en dat je beter naar je intuïtie kan luisteren dan naar de theorie. Ik had zelf ook sterk het gevoel dat de baby voor de uitgerekende datum zou komen. En dat klopte…

Kim was op 1 mei uitgerekend, maar op zondagavond 21 april om 22.07u krijg ik een smsje van Jamie dat Kim haar vliezen zijn gebroken, maar dat ze nog geen weeën heeft. Ik ben bij een etentje in Terneuzen en heb net mijn toetje op. Theoretisch kan het nog uren duren voordat de weeën beginnen, maar ik vind het toch een fijner idee als ik thuis alles start klaar kan zetten en zo snel mogelijk naar bed kan om nog wat uurtjes slaap te pakken. Zo gezegd zo gedaan.

Ik lig om middernacht in bed en heb verder niks meer gehoord. Ik hoop dat de weeën nog even op zich wachten en dat we allemaal nog een goeie nacht kunnen pakken 🙂 Dat blijkt ijdele hoop, want anderhalf uur nadat ik naar bed ben gegaan, belt Jamie. Het is 1.34u. Hij klinkt een beetje warrig, want hij wil heel duidelijk uitleggen hoe lang de weeën duren en hoeveel tijd er tussen zit, maar haalt in eerste instantie de tijden door elkaar. Ik zie hem daar al helemaal zitten met zijn weeën app om het zo goed mogelijk bij te houden. Super lief! Het komt er op neer dat om 22.45u de weeën langzaam waren begonnen en dat Jamie is gaan timen vanaf 23.30u omdat ze toen serieus begonnen. Eigenlijk kwamen ze toen meteen al heel snel achter elkaar en dat is nog steeds. Ze duren een minuut en Jamie zegt dat de verloskundige onderweg is. Ik weet niet wat het precies is, maar op een of andere manier hoor ik mezelf tegen Jamie zeggen dat ik er nu aankom. Nadat ik heb opgehangen, vraag ik me af of dit wel verstandig is. De verloskundige heeft nog niet bevestigd dat er überhaupt ontsluiting is en ze heeft net twee uur weeën. Voor hetzelfde geldt kom ik daar aan en zit ik er heel de nacht, dag en misschien zelfs nog wel de nacht erna. Omdat ik opeens twijfel aan mijn intuïtieve beslissing, stop ik nog snel mijn breiwerkje in mijn tas. Heb ik in elk geval iets te doen als het lang duurt 🙂

Ik zit net op de snelweg wanneer Jamie me weer belt. Het is nu 2.04u en ik moet anderhalf uur rijden voordat ik in Zoetermeer ben. Hij zegt: “Kim heeft 9 centimeter ontsluiting”. Aan zijn stem te horen kan hij het nog niet helemaal geloven en ik ook niet! 9cm?!?! In 2,5 uur, bij een eerste kindje?! Nèèèèèèènniet weer?! Dit gebeurt zo weinig, maar percentueel heb ik het net iets te vaak meegemaakt. Ik wens Jamie succes en hoop dat ik het red. Ik rij al 130km/u en veel harder kan mijn Kaatje sowieso niet. Ik hoop dat de laatste cm relatief iets langer duurt (een half uur) en dat ze zeker een uur moet persen, dan zou ik het nog kunnen halen. Er rijdt verder niemand op de weg, dus in dat opzicht zit alles mee. Als ik nog precies een uur moet, sms ik Jamie opnieuw om te vragen of ze al aan het persen is… Ik hoop zo van niet! Hij smst terug dat ze wel al aan het persen is en dat de deur openstaat. Ik vrees dat ik het niet ga redden…

Tijdens het rijden maak ik mijn camera klaar, zodat ik meteen kan fotograferen als ik binnen kom. Ik parkeer mijn auto zo onmogelijk als het maar kan, jump eruit en loop naar binnen (wel gek om zomaar bij iemand naar binnen te lopen zonder aan te bellen of iets dergelijks). Het is opvallend stil boven. Is dat een goed teken of juist niet? Het is 3.22u.

Ik loop de trap op, de slaapkamer in en zie daar een super gelukkig gezinnetje op het bed. De baby is er al! Het blijkt een meisje te zijn, ze heet Jools en ze is om 3.08u geboren. Ik ben dus net te laat. De verloskundige zegt tegen me: “hier had je nooit tegenaan kunnen rijden.”. Zelf was ze ook zonder koffer naar binnen gekomen, met het idee dat ze daarna wel weer weg zou gaan, maar dat liep dus anders met al 9cm ontsluiting 🙂 De hele bevalling heeft 3,5 uur geduurd van het begin tot het eind. Niemand kan het eigenlijk nog geloven.

Goed, ik heb het begin dus gemist, maar dat betekent niet dat ik nu geen mooie foto’s meer kan maken. De placenta is ook nog niet geboren, dus ik ga gewoon aan de slag. Dat is geen straf, want het is een prachtig meisje 🙂 Kim ziet er ook super goed uit en Jamie is heel erg trots en ook nog een beetje van slag. Hij is al allemaal familie aan het bellen. Op zijn moeder na, die in Engeland woont, woont iedereen in de buurt dus ze zullen snel hier zijn. Jamie vertelt over de bevalling, dat het allemaal zo snel ging en dat hij maar bleef timen met zijn weeën app, dat hij alles had gefilmd (gelukkig) en dat hij Jools zelf had aangepakt en dat hij niet wist dat het zo glibberig was! 🙂

De placenta geeft ondertussen nog geen tekenen dat hij zin heeft om eruit te komen en omdat kleine Jools al druk om zich heen aan het happen is, probeert de kraamverzorgende haar aan te leggen, om zo ook de placenta te stimuleren om geboren te worden. Ondertussen komt langzaam de familie binnen druppelen! De vader van Jamie met zijn vrouw en de ouders van Kim. Het is zo mooi om de trotse opa’s en oma’s te zien. Nadat ze Jools uitgebreid bewonderd hebben, moeten ze weer even de kamer uit want de verloskundige wil nog eens naar de placenta kijken. Jools is nu bijna een uur oud en dan moet de placenta echt geboren worden, anders moeten ze alsnog naar het ziekenhuis. Dat zou balen zijn! Kim haar broer loopt ook net binnen, maar helaas moet hij nog heel even wachten om Jools te bewonderen, want de placenta gaat voor.

Er wordt flink op Kim haar buik geduwd en hard getrokken aan de navelstreng (geen pretje), maar de placenta geeft geen kik, die blijft waar hij is 🙁 Dus zit er niks anders op: Kim, Jamie en Jools moeten alsnog naar het ziekenhuis. Omdat het best goed gaat met Kim, wordt er alleen een ambulance gebeld, zonder versterking, want Kim gaat zelf naar beneden lopen. Kleine Jools wordt ondertussen nagekeken, getemperatuurd, gewogen en aangekleed. Daarna mag ze lekker bij papa liggen. Ze moet wel goed warm blijven want ze was met 35.1 graden wel echt te koud. Op dat moment komen er twee mannen van de ambulance binnen. Kim geeft net aan dat ze wel weer weeën krijgt, dus probeert de verloskundige, nu ze hier toch zijn met de ambulance, nog een keer om de placenta los te krijgen. Tevergeefs. Er komt alleen maar een hoop bloed uit.

Iedereen gaat zich klaar maken om naar het ziekenhuis te gaan. Ik ga alvast naar beneden, zodat ik niet in de weg sta en om te zorgen dat ik al mijn spullen klaar heb. Ik licht meteen de familie in, die beneden toch wat gespannen zitten te wachten. Het was eigenlijk de bedoeling om nu met z’n allen champagne te drinken en beschuit met muisjes te eten (de broer van Kim heeft dat meegenomen), maar voorlopig zal dat nog niet gaan.

Het wachten beneden duurt best lang, dus ik vraag me af wat er boven gebeurt. Op een gegeven moment komt er iemand van de ambulance naar beneden en ik hoor dat Kim al 3x is flauwgevallen en dat ze een infuus gaan prikken. Ik ga mee naar boven. Jamie zit met Jools naast Kim op het bed en Kim ligt nogal witjes, maar wel vrolijk, er naast. Het blijkt dat ze met het proberen op te staan 3x is flauwgevallen en dat ze het ook nog eens extra spannend gemaakt had omdat ze kauwgom in haar mond had. Die hebben ze meteen eruit gehaald en nu krijgt ze een infuus om te zien hoe dat gaat. Omdat het er niet naar uitziet dat ze zelf naar beneden gaat lopen en het trapgat nogal klein is, wordt de brandweer gebeld. Kim maakt er zelf grapjes over, dat ze het nu wel spannend maakt. Nou, dan kan je wel zeggen! Jamie krijgt het advies om Jools even in haar bedje te leggen, maar vervolgens loopt hij alleen maar heen en weer tussen Jools en Kim, dus ik vraag of er iemand van beneden bij Jools wil blijven. Eerst komt oma naar boven, maar uiteindelijk komt bijna iedereen. Je wil toch weten wat er gebeurt.

Ondertussen lopen er zes grote stoere brandweermannen (in hun brandweerpak) naar binnen. Ik vraag me af wat de mensen in de buurt wel niet denken met een ambulance én brandweerwagen voor de deur (gelukkig slapen de meesten, dus misschien heeft niemand het door). Kim wordt ondertussen in een soort van opblaasbare kano gelegd, waar ze haar in vast maken. Ze gaan eerst kijken of ze haar zo van de trap kunnen krijgen en anders moet ze door het raam. Ze vraagt aan Jamie of hij het wil filmen want ze is nog nooit door zes mannen van de trap gedragen, hahaha. Jamie loopt nog steeds een beetje als een kip zonder kop door het huis, spullen bij elkaar te rapen en te regelen dat ze straks weg kunnen. Er gebeurt ook wel erg veel in zo’n korte tijd. Het is nu 5u, dus al bijna twee uur geleden dat Jools geboren is. Kim haar broer (die brandweerman geweest is) staat onder aan de trap om mee te helpen. Ondanks dat het trapgat klein is en een lastige draai maakt, lukt het de mannen om Kim beneden te brengen. Kim gaat met haar broer in de ambulance, Jamie met Jools en Kim haar moeder in de auto en ik rij achter de verloskundige aan naar het ziekenhuis.

In het ziekenhuis aangekomen is de gynaecoloog er nog niet. Kim, Jamie en Jools krijgen een kamer en Jools wordt nog eens getemperatuurd. Gelukkig is haar temperatuur nu beter! De gynaecoloog is er rond kwart voor 6 en probeert nog een keer  om de placenta er handmatig uit te krijgen. Maar helaas… De placenta zal op de o.k. verwijderd moeten worden met een roesje. Jamie mag mee tot aan de uitslaapkamers en moet daar gedag zeggen. We moeten terug en wachten tot ze klaar is. Ze weten niet hoe lang het gaat duren want dat hangt van de situatie af. Uiteindelijk blijven Kim haar moeder en Jamie zijn vader in het ziekenhuis. Ik zie Kim haar moeder en de vader van Jamie zitten in de gang als we boven komen en ik vraag of ze bij ons op de kamer komen zitten. Ik begrijp dat Kim haar moeder ook niet helemaal lekker is geworden en even wat eet en blijft zitten. Ik kan me het goed voorstellen, er is ook zoveel gebeurd. Eerst de spanning dat je oma wordt, dan je kleindochter voor het eerst zien, vlak erna horen dat de placenta niet komt, dan eerst de ambulancebroeders, daarna de brandweermannen, dan je dochter van de trap getild zien worden, de ambulance, het ziekenhuis en nu de o.k. Dat is niet niks! Gelukkig gaat het snel beter.

We kletsen wat in de kamer, terwijl we wachten op Kim. Jamie laat me het filmpje zien waarop Jools geboren wordt. Bijzonder! (en natuurlijk extra balen dat ik er niet was). Hij vertelt nog eens over hoe bizar snel het ging en laat me de tijden op de weeën app zien. Kim haar moeder vertelt dat ze zo blij zijn dat Kim haar vader er nog is en dit allemaal mag meemaken aangezien hij een hartinfarct heeft gehad. Ze vertelt het met tranen in haar ogen en ik moet er zelf ook van huilen. Daar zitten we dan samen te snotteren haha 🙂

 Voordat we het weten is Kim gelukkig weer terug. Het is best snel gegaan! Om iets voor 7 uur is iedereen weer herenigd. Kim ziet nog steeds witjes en is erg moe, maar toch ook opgewekt. Ze moet alleen vreselijk trillen. Kleine Jools ligt helemaal bij haar te shaken 🙂 en zoals ze zelf zegt: “m’n doosje vind dit ook niet zo leuk.”  Dat kan ik me voorstellen 🙂 Ik maak nog wat foto’s en dan is het tijd om te gaan. In het ziekenhuis willen ze ook dat we weggaan want iedereen heeft rust nodig en dat geloof ik! Kim haar Hb (Hemoglobine –bloedwaarde-) is erg laag en als dat zo blijft moet ze een bloedtransfusie. Ondanks alles laat ik een trots en blij gezinnetje achter met een prachtige dochter. En als ik ergens achter ben, is het dat Kim echt een bikkel is en zich overal doorheen lacht en dat beaamt Jamie, ze is dan ook niet voor niks ex-militair. De bikkel 🙂

Kim en Jamie: geniet!!!! 

Een paar dagen later ben ik nog teruggegaan voor een newbornshoot. Het plaatje is nu compleet <3

Reacties

Reacties