Wil jij met mijn mamske trouwen? | Geboortefotografie België

Wil jij met mijn mamske trouwen? | Geboortefotografie België

Toen Peggy me belde om te informeren naar geboortefotografie voor haar vriendin Nannerl die zwanger was, wist ik niet goed of ze belde voor “een vriendin” of “haar vriendin”. Altijd lastig op zo’n moment 🙂 Het was een leuk gesprek en vlak erna belde ze al terug dat ze graag kwamen voor een kennismakingsgesprek. Toen ik hun gegevens ontving werd me duidelijk dat ze een koppel waren.

Vlak na dit gesprek kwamen ze uit België om kennis te maken. Er was meteen een klik. Het was een erg leuk en open gesprek, niet wat ik verwacht had bij Belgen 😉 Nannerl was op dat moment al 35 weken zwanger en ze had echt een prachtige buik. De liefde tussen Nannerl en Peggy kwam toen al naar voren. Het zat hem in kleine dingen, de blikken naar elkaar, lieve aanrakingen en de dingen die ze zeiden. Ik werd er helemaal blij van! Peggy vertelde dat Nannerl zwanger was van haar eitje bevrucht door een donor. Peggy had uit een eerdere relatie al een dochter van 9 jaar en op deze manier kreeg Jill een broertje van dezelfde moeder, maar kon Nannerl het kindje dragen en op de wereld zetten. Peggy was zelf van Jill zwanger geweest en Jill was 9 jaar geleden geboren met een keizersnede. Nannerl en Peggy hadden voor deze zwangerschap ook graag dezelfde donor als voor Jill gehad, maar in België is het zo geregeld dat een donor maar een maximaal aantal vrouwen mag bevruchten. Omdat het al 9 jaar geleden was dat Jill was verwekt, had hij inmiddels zijn maximum bereikt en moesten ze noodgedwongen voor een andere donor kiezen. Anders had Jill een volbloed broertje gekregen. Ik vond het een prachtig verhaal en op deze manier krijg je, ondanks dat je allebei vrouw bent, echt samen een kindje. Een mooi verhaal en ik begreep dat Jill niet kon wachten tot hij er zou zijn <3

Nannerl gaf in het gesprek aan dat ze graag wilde bevallen met een ruggenprik. Ze was, zoals ze zelf zei, erg kleinzerig en ze zag erg op tegen de pijn. Er was al besproken dat als ze over tijd zou gaan, de uitgerekende datum was 1 mei 2013, dat ze dan op 6 mei ingeleid zou worden. De verjaardag van Peggy. Dat wilde ze het liefste, dan wist ze ook dat ze een ruggenprik zou krijgen.

Vlak na het gesprek belde Peggy me op en vertelde ze me dat ze Nannerl na de bevalling ten huwelijk wilde vragen!! Ze had een slabbetje gemaakt en wilde dit hun zoontje na de bevalling om doen en zo te vragen of Nannerl met haar wilde trouwen. Wat een prachtig idee! Het was al zo fijn gesprek, maar nu had ik helemaal zin in deze bevalling!

Een week later bleek dat in het ziekenhuis waar ze wilden bevallen, er maar maximaal 1 persoon mee mocht naar de verloskamer en ik dus geen foto’s mocht maken. Ze waren erg teleurgesteld en hebben er alles aan gedaan om me toch erbij te mogen hebben (heel tof!), maar het ziekenhuis bleef bij hun regel. Daarom zijn ze op het laatste moment nog van ziekenhuis en gynaecoloog veranderd, zodat ik er toch bij mocht zijn. Ik vond het echt super stoer dat ze voor zichzelf gekozen hebben en hun eigen wensen hebben doorgezet! Mijn mening is dat je moet kunnen bevallen zoals jij dat wilt en niet zoals een ziekenhuis je opdraagt om te doen.

Ik weet niet of het door het gesprek kwam, of gewoon een gevoel, maar ik had echt gedacht dat de bevalling niet van zelf zou gebeuren, maar ingeleid zou worden op 6 mei. Had er stiekem al rekening mee gehouden en had daarom allerlei plannen voor een vrij en zonnig weekend voor 6 mei. Vrouwen die zo stellig zeggen dat ze een ruggenprik willen, vragen daar vrijwel meteen in het begin al om, dus ook dat zag ik als een “gegeven”.

Ik ben dan ook volkomen verrast wanneer Peggy me zaterdagochtend 4 mei om 6.22u belt om te vertellen dat de weeën zijn begonnen! De verloskundige is nog niet geweest, dus ik vraag Peggy om me terug te bellen als er meer nieuws is. Ik hoef verder niks te regelen voor deze dag, dus kan gewoon weer lekker gaan slapen. Om iets voor 9u belt Peggy me opnieuw. Er is nog weinig veranderd en de verloskundige vond het nog niet nodig om te komen, maar de weeën worden wel sterker. Peggy vertelt me dat Nannerl het heel goed doet, maar dat ze niet zeker weet of ze het vol gaat houden omdat het al best sterke weeën zijn. Ik zorg dat ik helemaal klaar sta voor het geval ik moet gaan rijden en dat is sneller dan verwacht. Om 10.15u heeft Nannerl 4 cm ontsluiting, wow wat goed! Zeker omdat ik eigenlijk had verwacht dat ze nu wel al in het ziekenhuis zou zijn met de vraag of de ruggenprik gezet kon worden. Zo zie je maar: je kan van tevoren nooit voorspellen hoe een bevalling gaat.

Terwijl ik in de auto zit (het is niet heel ver rijden voor mij), krijg ik een sms dat er al 6cm ontsluiting is! Dat gaat snel! Toch verwacht ik dat er wel even een stagnatie zal zijn, vlak voor de bevalling lag de baby namelijk nog “verkeerd”. Hij was een sterrenkijker. Sterrenkijkers hebben meer ruimte nodig om eruit te komen en vaak blijft de ontsluiting hangen rond de 7 a 8 cm.

Ik ben om 11.45u in het ziekenhuis. Nannerl zit onder de douche en ze doet het zo goed! Ze vangt de weeën heel rustig op en ze heeft het totaal niet meer over een ruggenprik. Is dit de vrouw die tijdens het gesprek zei dat ze kleinzerig is?! Nou, dat mag ze na vandaag ook niet meer over zichzelf zeggen 😉

Het is erg druk in het ziekenhuis en op dit moment is alleen de zelfstandige verloskundige erbij, die hen ook thuis heeft begeleid. Om 12u checkt zij nog eens de ontsluiting en heeft Nannerl nog hetzelfde. De verloskundige raad haar aan om rechtop in bed te gaan zitten. Geen prettige positie voor Nannerl, maar ze doet haar best om het toch te doen. Je kan merken dat het nu zwaarder wordt voor haar, maar nog steeds rept ze met geen woord over de ruggenprik.

Een kwartiertje later komt Jill binnenlopen met rode wangen. Vol trots vertelt ze dat ze wel 2x gescoord heeft met hockey. Van te voren heeft Jill aangegeven niet bij de bevalling te willen zijn, maar nu ze er is, wil ze eigenlijk niet meer weg. We kijken samen een geboorte album door en ik leg haar uit wat er precies gaat gebeuren. Jill weet er al alles van en vertelt dat ze niet snapt waarom mensen baby’s willen als het zoveel pijn doet. Zij wil dat in elk geval niet en als ze toch zwanger is dan wil ze haar kindje met een keizersnede op de wereld zetten 😀 Wat een leuk, pienter meisje is dit en totaal niet verlegen, gezellig! 🙂

In het uur wat daarop volgt krijgt Nannerl het steeds moeilijker. Er wordt daarom besloten om van arbeidskamer (zoals dat in België wordt genoemd) te wisselen, zodat ze naar een arbeidskamer met een bad kan, om te zien of dat verlichting brengt. Ik ga ondertussen met Jill naar het onthaal (de receptie) om een aantal zaken te regelen. We kletsen over van alles en nog wat, over het grappige accent van de Nederlanders (euh, je bedoelt van de Belgen?), over dat Nederlanders altijd een frietje met bestellen en dat ze dan mayonaise bedoelen (Peggy en Nannerl hebben een frietzaak, of zoals ze in België zeggen; “een frituur”), over hockey en ons goede Nederlands dames hockeyelftal (Jill kan er meer over vertellen dan ik) en natuurlijk dat ze zoveel zin heeft om haar broertje te zien! Wanneer we terug komen op de kamer zit Nannerl in bad. Ze heeft het nog steeds heel moeilijk en dat vindt Jill weer moeilijk.  Ze kan er niet goed tegen om Nannerl met zoveel pijn te zien en kijkt regelmatig met bezorgdheid in haar ogen, of ze aait Nannerl lief over haar hoofd. Voor wat afleiding spelen zij en Peggy nog wat met de elektrische stoel in de kamer en Jill speelt wat spelletjes op de Ipad.

Nannerl kan inmiddels haar weeën niet meer weg puffen. Ik probeer haar er wat mee te helpen, maar wil ook niet teveel op de voorgrond treden. Dit is niet mijn taak en er zijn 2 verloskundigen in de kamer, maar het is moeilijk om niks te doen en te zeggen als je ziet dat iemand zoveel pijn heeft. (Nannerl zegt me later wel wat aan mijn hulp te hebben gehad, dus dat is fijn!). Het is 13 uur geweest en Nannerl komt op een punt dat ze het niet meer zit zitten en echt die ruggenprik wilt. Ze komt uit bad en er wordt een infuus geprikt. Er wordt nog 1x gevoeld of het wel zin heeft om die ruggenprik te zetten en dat is maar goed ook want ze heeft 10cm ontsluiting!!! Wow, wat goed! Zeker omdat hij nog steeds als een sterrenkijker ligt. You go Nannerl!!! Het is nu 13.20u.

De ruggenprik is van de baan en we gaan naar de verloskamer (dit is weer een andere kamer in België). Ik word zelf helemaal blij van die kamer, want bijna rondom zijn ramen en er is echt zeeën aan ruimte! Jill rijdt mee op het bed. Ze vindt het nu allemaal reuze interessant en ook al was het niet de bedoeling, haar aanwezigheid is alsof het zo hoort. Om 13.30u begint Nannerl met persen. De gynaecoloog is er dan nog niet bij, die is opgepiept. Anders dan in Nederland, doet in België uiteindelijk de gynaecoloog het laatste stukje van de bevalling. Jill vindt dit gedeelte van de bevalling overduidelijk minder spannend en reuze interessant. Zij en Peggy kunnen al een klein stukje van zijn haar zien en de blikken die daarmee gepaard gaan zijn onbeschrijfelijk 🙂

Om iets voor enen komt de gynaecoloog binnen en die is niet blij dat er een kind bij is. Ik begrijp goed waarom, maar de manier waarop Jill de verloskamer uit wordt gestuurd had ook anders gekund. Arm meiske. Ze moet nu in de kamer of op de gang alleen wachten. Het is zonde. Vanaf dit moment slaat de sfeer ook om. De baby doet het minder goed en hij lijkt niet echt door het geboortekanaal te passen. De gynaecoloog (die voor de rest echt heel vriendelijk is), motiveert Nannerl om nog harder te persen, maar ze perst al op volle kracht. Het helpt natuurlijk niet dat hij er niet goed voor ligt. Er wordt besloten om op haar buik te duwen. Ik heb dit nog niet eerder gezien, maar de kracht waarmee op haar buik geduwd wordt is echt enorm en Nannerl geeft geen kik! Het heeft alleen geen effect. De verloskundige die op haar buik duwt, heeft er op een gegeven moment de kracht niet meer voor, dus wordt ze afgewisseld door de verloskundige die mee van thuis is gekomen. Zij duwt alleen niet hard genoeg (moet je nagaan) dus wordt er iemand anders gehaald die bij het hoofdeinde op bed zit en met haar volle gewicht tijdens een wee op Nannerl haar buik duwt.  Ik hou Peggy goed in de gaten want het is wel naar om dit allemaal te zien en dat gaat je dan ook niet in je koude kleren zitten… Er zijn inmiddels met Peggy erbij 5 mensen in de kamer en je merkt dat het nu niet lang meer mag duren. Ik doe een schietgebedje dat alles goed gaat. Er wordt een knip gezet, maar nog geen baby… Ik krijg het nu wel benauwd. Er wordt nog harder geperst, harder aangemoedigd, harder geduwd op haar buik, harder aan haar benen getrokken om ze open te houden en uiteindelijk wordt er om 14.21u een jongetje geboren. Maar hij is slap en ziet hartstikke wit, het is een naar gezicht. Toch zie ik even 2 blije gezichten, 2 trotse mama’s, tot ze ook door hebben dat het niet goed is en de baby ook meteen weer wordt weggehaald naar de kamer daarnaast. Ik mag in eerste instantie niet mee om te fotograferen, maar Peggy gaat wel kijken. Het lijkt echt eeeeeuwen te duren en volgens mij gaat mijn hart 3x zo snel als normaal tot ik godzijdank hem hoor huilen! Ik vraag of ik foto’s mag maken en dat mag. Wat is ie mooi! En wat ben ik blij dat ie beweegt, ademt, huilt en roze ziet! (als ik later mijn foto’s bewerk zie ik dat het moment van weghalen en het moment van huilen nog geen 2 minuten heeft geduurd, maar mijn hemel, dat waren wel de langste minuten ooooit!). Hij mag heel even bij zijn mama’s liggen en wordt dan meegenomen naar de neonatologie. Wanneer de deur van de verloskamer opengaat zit Jill daar. Peggy loopt naar haar toe voor een dikke knuffel en er staan tranen in haar ogen. Op de achtergrond zie je de verloskundige met Lou weglopen. Jill heeft hem niet gezien 🙁

Ik loop nog even terug naar binnen, maar al gauw vraagt er iemand van de afdeling of er iemand kan komen om bij Jill te blijven. Het lijkt me het beste dat Peggy bij Nannerl blijft, dus ga ik naar Jill. Die zit nog steeds op de gang, op een bed met haar ziel onder haar arm. Het is zonde. We gaan samen naar de kamer en ik laat op mijn camera wat foto’s zien van Lou (waar het goed met hem gaat). Ze stelt allerlei vragen en ik leg uit dat het heel moeilijk was voor Nannerl om hem eruit te krijgen omdat hij anders lag dan normaal en dat ze daarom geholpen is door de gynaecoloog door een vacuümpomp. Om uit te leggen wat een vacuümpomp is, leg ik de link met een WC ontstopper. Want daar lijkt het tenslotte op. Langzaam beurt ze weer een beetje op en vlak daarna staat Peggy in de kamer omdat ze naar Lou gaat en wij gaan natuurlijk mee! Helaas weer een teleurstelling voor Jill hier, zij mag namelijk niet mee naar binnen op Neontalogie. Alleen de ouders mogen dat. Dus ook geen foto’s 🙁 Natuurlijk ligt Lou ook nog eens ver van het raam vandaan, waardoor we vanaf de gang alleen maar zijn spartelende kleine voetjes zien. Ik stel mijn camera in op “makkelijke” instellingen en geef hem aan Peggy met instructies. Het is overdag, dus het licht is perfect, als ze een aantal foto’s maakt zit er vast iets goeds tussen (en dat klopt, ze kan altijd nog een 2^e carriëre overwegen 😉 ).

Om 15u is Nannerl terug op de kamer en gaan wij ook daarheen. Peggy vertelt vol trots over kleine Lou en Jill uit haar frustratie dat ze er niet bij mag. Ondanks dat Lou er niet bij is, zijn Peggy en Nannerl dolgelukkig, het straalt er van af! Lou zijn eerste waarden zijn goed, dus met een beetje geluk mag hij straks naar de kamer, ik besluit daarom om voorlopig nog nergens heen te gaan. We verhuizen met z’n allen van kamer en vanuit daar kan Nannerl in een rolstoel naar Lou om te kijken of het lukt om borstvoeding te geven. Vlak daarvoor wilde ze in het ziekenhuis handmatig wat melk uit de borsten kolven, maar dat lukte nog niet, aanleggen zou natuurlijk beter zijn. Nannerl lijkt zich goed te voelen, maar heeft wel het idee dat ze veel bloedt. Nu houdt dat niet zomaar op, dus dit kan normaal zijn. Aangekomen bij Neonatologie moeten Jill en ik weer op de gang wachten. Ik geef daarom Peggy na een tijdje weer de camera. Zij en Nannerl moeten lang wachten voordat iemand ze komt assisteren met Lou en het is binnen bloedje heet. Wanneer Lou eindelijk voor de eerste keer in Nannerl haar armen ligt en ze proberen hem aan te leggen, voelt ze zich niet goed. Ik zie het gebeuren. Ze trekt echt lijkwit weg en ondanks dat ze niet flauwvalt zie je gewoon dat ze er niet meer bij is. Lou wordt snel in de couveuse gelegd en we rennen bijna met z’n allen met de rolstoel over de gang naar een bed. Wanneer Nannerl van de rolstoel in het bed stapt, verliest ze weer zoveel bloed ondanks de “pampers” die ze draagt. Wanneer ze eenmaal plat ligt gaat het wel weer. Het duurde allemaal te lang en in combinatie met de warmte was dat echt teveel. Wanneer ze haar komen controleren worden Jill en ik weer van de kamer gestuurd, dus daar zitten we dan weer samen op de gang. We zijn intussen al beste maatjes en kletsen samen wat af. Ik ben wel blij dat ze er is, is wel zo gezellig 🙂 Als we terug op de kamer mogen, gaat Jill vrienden en familie bellen om te vertellen dat ze een broertje heeft gekregen. Als de mensen vragen of alles goed is gegaan, zegt ze dat het wel moeilijk was en dat hij met een Wc ontstopper ter wereld is gekomen. Whahahahahaha! Peggy gaat nog een keer bij Lou kijken en Nannerl ligt eigenlijk alleen maar te stralen op bed. Ze is, zoals ze zelf zegt, fier op zichzelf dat ze het zonder ruggenprik heeft gedaan. En terecht!! Echt een power woman!

Jill zorgt er ondertussen voor dat Nannerl er ook weer mooi uitziet en borstelt haar haar. Ze krijgt ook nog een heel gaaf t-shirt wat ze vol trots showt en ze houdt zich bezig met de pool die ze hadden lopen in de frituur. Iedereen heeft geld kunnen inzetten om te raden wanneer de baby geboren zou worden, hoeveel hij zou wegen en hoe lang hij zou zijn. Er komt iemand heel erg dichtbij met 4 mei (klopt), 2750 gram (hij is 2770 gram) en 48 cm (hij is 46cm). Het blijkt de zus van Nannerl te zijn!

Ik hoop nog steeds dat Lou uit de couveuse mag, want alleen zijn temperatuur is nog wat aan de lage kant. Hij weegt maar 2770 gram en kleine kindjes hebben daar over het algemeen sowieso meer moeite mee. Ik wacht uiteindelijk tot 18.30u, maar het lijkt er niet op dat Lou naar de afdeling mag. Ik baal als een stekker. Zo gek om een geboortereportage te “eindigen” zonder babyfoto’s en om nog maar niet te spreken over het huwelijksaanzoek wat niet door gaat 🙁 Ik spreek met Nannerl en Peggy af dat ik de volgende dag terug kom. Op de gang hebben Peggy en ik het nog even over het aanzoek en ook al komt Lou eerder op de kamer dan ik, ze gaat wachten tot ik er ben om er ook foto’s van te maken.

Ik rij met niet zo fijn gevoel weg en hoop dat alles goed komt! ’s Avonds om 20.45u krijg ik bericht dat Lou op de kamer is, dus dat is alvast fijn (al wou ik nu natuurlijk dat ik toch was gebleven). We spreken af dat ik morgen voor het bezoekuur kom. Fijn, dan kunnen we er even over napraten, kan ik Lou bewonderen en kan alsnog dat mooie moment plaatsvinden waar Nannerl niks vanaf weet.

’s Avonds om 18.45u ben ik terug in het ziekenhuis. Kleine Lou ligt met een “zonnebril” onder?? de warmtelamp omdat hij een beetje gelig zag. Voor de rest gaat het heel goed met hem en het is super fijn om hem te zien. Nannerl ziet er wat moe uit (niet gek), maar echt stukken beter dan toen ik gisteren wegging. Het is fijn om ze te zien. We praten wat bij over gisteren, terwijl ik foto’s maak van Lou. Die is zo alert, dat het toch lijkt alsof hij net geboren is. Hij kijkt al heel wijs de wereld in! En dan komt het moment om hem aan te kleden. Nannerl houdt alleen alles heel goed in de gaten, dus op een gegeven moment zegt Peggy dat ze even niet mag kijken. Ik weet niet wie er zenuwachtiger is, Peggy of ik 🙂 Ze haalt het slabbetje tevoorschijn waarop staat: “wil jij met mijn mamske trouwen?” en doet het aan bij Lou. Dan mag Nannerl haar ogen opdoen. Ze kijkt met een big smile van Peggy naar Lou en weer terug en ik hoor haar heel zachtjes zeggen “natuurlijk”. Wat een mooi moment <3

 Ze hebben ook hele gave ringen. Ze hadden die al samen uitgekozen als cadeau voor als Lou geboren zou worden, Nannerl wist alleen niet dat ze hiervoor gebruikt zouden worden. In de ringen staan de voorletters van Nannerl, Peggy, Jill en Lou en als je ze op elkaar legt passen ze precies in elkaar. Het plaatje is compleet. Zo klopt het <3

Lieve Nannerl, Peggy en eigenwijze lieve Jill: ik wens jullie alle geluk met kleine Lou!

 De volgende dag – Zondag 5 mei

Reacties

Reacties