Geboortefotografie Delft
Op 10 augustus 2011 kwam ik voor het eerst bij Wendy en Martijn thuis voor een kennismakingsgesprek én om haar mooie buik vast te leggen. Ik mocht meteen mee eten en Wendy had er werk van gemaakt: lekkere broodjes; verse jus; vers fruit, echt genieten. Wat een kennismakingsgesprek van een uur moest worden met een fotoshoot van een uur, werd een hele gezellige middag waarbij we over meer dingen spraken dan alleen de geboorte van hun eerste kindje. Het zou voor mij de eerste geboortereportage worden van een eerste kindje en de eerste keer dat het buiten Zeeland zal zijn en dat ik -zonder file- anderhalf uur moet rijden om bij hen te komen. Eén ding was voor mij zeker: ik wilde liever te vroeg dan te laat komen. Behalve mijn fototas staat er nu ook standaard een tas klaar met slaapspullen en mijn laptop. Eigenlijk heb ik net als aanstaande ouders een “geboorte-tas” klaarstaan 🙂
Op dinsdag 13 september was Wendy uitgerekend en op maandag 12 september liet ze weten dat de afspraak bij de verloskundige goed was verlopen, maar dat er nog niks op wees dat ze zou gaan bevallen. Ik was die maandag in Rotterdam (met al mijn fotospullen voor het geval het zou gebeuren) en besloot toch maar ’s avonds terug naar Middelburg te rijden. Een geboorte valt niet te plannen, dus we wachten maar af.
00.00u: (maandag op dinsdag) Ik lig net in mijn bed en Martijn belt: “de vliezen zijn gebroken!”. Nu hoeven de weeën niet direct te beginnen als de vliezen zijn gebroken, dus spreek ik met Martijn af dat hij me op de hoogte houdt en me laat weten als hij de verloskundige spreekt.
01.00u: Verloskundige heeft hetzelfde gezegd, ze moeten wachten tot de weeën beginnen.. Ik ben zelf een goeie slaper, maar je ligt toch niet helemaal lekker, want onbewust wacht je op het volgende telefoontje..
04.40u: De weeën komen al snel achter elkaar en Martijn gaat zo de verloskundige bellen. Ik twijfel: wachten op het nieuws van de verloskundige en dan misschien in de file staan, of meteen gaan rijden.. Ik kies toch voor het laatste, dan ben ik zeker weten op tijd en een volgende keer kan ik dan altijd op basis van deze ervaring een andere beslissing maken. Dus stap ik in de auto.
06.45: Ik kom aan en de verloskundige is net geweest.. Nog geen ontsluiting, maar de baarmoedermond is wel verstreken. Om uit te leggen wat dat precies betekent, heeft ze het helemaal uitgetekend. Erg leuk om te zien! Het is altijd ontzettend fijn -vind ik- als verloskundigen uitleggen aan a.s. ouders wat er nu precies gebeurt, want je hebt zelf geen idee (ondanks dat de meeste ouders alles hebben gelezen wat los en vast zit, vergeet je van alles op het moment suprême). Een super tekening in elk geval! Wendy heeft het al erg zwaar als de weeën komen, maar relaxt onder de douche (omdat de vliezen al gebroken zijn, mag ze niet in bad vanwege infectiegevaar), terwijl Martijn beneden rugby op de laptop kijkt. Het is wachten op de verloskundige die om 10.00u weer zal komen.. Dus start ik mijn laptop op en ga ik bij Martijn aan de keukentafel zitten. Af en toe ga ik boven kijken bij Wendy om haar een beetje afleiding te geven en tussen de weeën door te kletsen. Ik meet de tijd van de wee en de tijd die er tussen zit en het lijkt erop dat ze sneller op elkaar komen en dat de wee een goeie minuut duurt. Een goed teken!
10.00u: Arjenne de verloskundige van Vijverhof Verloskundigen komt weer. Resultaat: 1cm. Natuurlijk hoop je meer, maar in elk geval zit er vooruitgang in. Om 15.00u zal ze weer komen.. Ondanks de weeën is Wendy ook begaan met alles wat er om haar heen gebeurt, dus stelt ze voor dat ik even met een dekentje op de bank kan gaan liggen. Iets wat ik graag aanneem! Ik heb hooguit 4 uurtjes geslapen en ik krijg het gevoel dat het weleens heel lang kon duren. Verstandig om even wat slaap te pakken! Ik kruip lekker op de bank en zet de wekker 2 uur later, het tijdstip dat de verloskundige zal komen. Als ik wakker word ga ik als eerste bij Wendy kijken. Helaas zie ik niet wat ik wilde, Wendy had nog steeds praatjes en de pauze tussen de weeën was alleen maar langer dan korter geworden. Arjenne bevestigde inderdaad waar ik al bang voor was toen ze om 15.00u kwam: nog steeds maar 1cm. Een ontzettende tegenvaller. De opties werden besproken. Heel helder en duidelijk. Wendy en Martijn krijgen de keus: het thuis blijven proberen met het risico dat je dan 4 uur later nog vermoeider bent en niks verder opgeschoten of toch naar het ziekenhuis waar er meer opties zijn zoals weeënopwekkers en pijnstilling. Natuurlijk is dit een teleurstelling want Wendy wil graag thuis bevallen, maar uiteindelijk wil je wat het beste is voor je kindje en ze besluiten daarom naar het ziekenhuis te gaan. Achteraf zal blijken dat Arjenne het helemaal goed had ingeschat!
16.30u: we komen aan in het ziekenhuis en daar wordt meteen van alles gedaan. Wendy wordt aan de CTG gelegd (die de weeën, de hartslag van het kindje en de beweging van het kindje registreert), ze krijgt een infuus en er wordt weer inwendig onderzoek gedaan. Er is een cm bijgekomen: 2cm ontsluiting nu. Er wordt begonnen met het geven van Syntocinon (weeënstimulatie) via het infuus. Ik overleg even met de gynaecoloog en het moet geen probleem zijn dat ik even wegga. Ik heb een vriendinnetje in Rotterdam en als ik uitga van 1cm per uur (wat gemiddeld genomen normaal is bij een eerte kindje) zal het nog heel de avond en misschien wel nacht duren. Het lijkt me daarom beter dat ik even wegga, ze kunnen dan ook met z’n tweeën zijn. Mijn taak als fotograaf is normaal op de achtergrond blijven, maar omdat ik er al zo vroeg was, ben ik onderdeel geworden van het geheel en ik wil niet dat ze dat als vervelend ervaren. Toch merk ik aan Martijn dat hij het wel prettig zou vinden dat ik blijf. Ik zit in dubio, maar Wendy (die nog steeds aan anderen denkt de schat) geeft de doorslag: ik ga even naar een vriendinnetje in Rotterdam. Om 18.00u ga ik weg uit het ziekenhuis.
18:30u: Els-mijn vriendinnetje- heeft nog heerlijke kip met rijst staan en dankbaar eet ik een bordje leeg. Ik lig net op de bank om weer even te proberen wat te slapen wanneer Martijn me een berichtje stuurt: of ik toch wil komen. Er komen achter elkaar weeën, maar er is nog niemand komen kijken. Ik proef uit het berichtje dat hij graag wilt dat ik kom. Het is natuurlijk ook ontzettend spannend een eerste kindje en dan worden er in korte tijd allerlei beslissingen voor je genomen (ok, je krijgt zelf de keus, maar je doet toch wat je wordt aangeraden). Als je met z’n tweeën bent en er komt niemand kijken, moet je altijd de keus maken: weggaan en vragen om advies of bij je vrouw blijven. Ik kon me goed voorstellen dat Martijn ook niet goed wist wat hij moest doen. Ik besloot terug te gaan naar het ziekenhuis ondanks dat ik dacht dat de ontsluiting nog niet was opgeschoten.
20.30u: Ik ben terug in het ziekenhuis. Wendy staat krom van de pijn. De weeën volgende elkaar -zonder tussenpauze- op BAM, BAM, BAM, BAM. Martijn ziet er lichtelijk ontredderd uit en Wendy wist zelf helemaal niet meer waar ze het moest zoeken. Net voordat ik binnenkwam was er weer onderzoek gedaan: 3cm. Om te huilen. Zoveel pijn, zonder resultaat. Er wordt gekozen voor een ruggenprik, maar: de anesthesist moest opgepiept worden en Wendy moest het ondertussen maar uitzingen met de weeën. De Syntocinon wordt stopgezet, maar helaas is dat niet één, twee, drie uit je systeem. Dus die weeën blijven doorgaan. Martijn moet even bijkomen en gaat snel een sigaretje roken (arme man, zo moeilijk om de positie te hebben van “ik-stond-erbij-en-keek-er-naar”). Ik praat ondertussen Wendy moed in en masseer haar rug. Masseren, praten, masseren, praten, masseren, praten… en toen kwam eindelijk de anesthesist!
22.00u: Wendy krijgt een ruggenprik. Wat een opluchting. De pijn is niet volledig weg, maar de scherpe randjes zijn er af. Het is de eerste keer dat ik in Nederland bij een bevalling ben met een ruggenprik en ik zie direct al dat het anders is dan in België. Hier in Nederland krijg je echt de prik om even bij te komen. Niet om volledig alle pijn weg te nemen en als het zo ver is om te persen, wordt de pomp volledig uitgezet zodat je zelf kan voelen dat je persdrang hebt. Heel goed vind ik zelf, want anders heb je geen idee wat je aan het doen bent. De tijd verstrijkt… Martijn gaat even naar huis en ik probeer op 2 stoelen die ik tegenover elkaar heb gezet, opgepropt, op een bolletje, te slapen. Het lukt een beetje, maar eenmaal wakker doet heel mijn lijf pijn. Kijkend naar Wendy weet ik dat ik eigenlijk geen pijn heb en niet mag klagen.
1.15u (14 september): De verlossende woorden: er is 10 cm ontsluiting! Ik doe bijna een vreugdedansje en geef Wendy een dikke kus en een hele hoop complimentjes! De pomp van de ruggenprik wordt uitgezet en Wendy moet wachten tot ze zelf persdrang voelt. Dit duurt langer dan verwacht en de hartslag van de baby wordt nauwlettend in de gaten gehouden.
3.08u: Wendy kan eindelijk gaan persen. Martijn wil helpen, maar is bang om verkeerde dingen te zeggen en hij merkt dat de verloskundige en de verpleegster (+ student verloskundige) de CTG nauwlettend in de gaten houden. Het persen duurt namelijk lang (ik weet dat het niet langer dan een uur mag duren) en de hartslag van de baby wordt slechter. Inmiddels sta ik klaar als fotograaf en kan ik niet meer Martijn bemoedigend toespreken of Wendy aanmoedigen. Er staan nu al zoveel mensen om het bed dat ik me maar houd bij mijn taak: fotograferen.
3.30u: De verloskundige vindt de CTG toch alarmerend (althans, ze wil niet dat het nog langer duurt omdat dit niet goed zou zijn voor het kindje) en haalt de gynaecoloog erbij. Die komt samen met de co-assistente. Er staan inmiddels 7 mensen om het bed van Wendy heen. Wendy doet nog steeds haar best, maar het lijkt erop dat het niet op eigen kracht gaat lukken. Martijn moedigt haar aan en zegt, om haar extra te stimuleren, dat als ze nu hard genoeg perst dat die pomp misschien niet nodig is. Want dat is wat er gaat gebeuren: de gynaecoloog komt met de vacuumpomp om zo te helpen het kindje te laten geboren worden. Hoe het ook zij: het helpt en Wendy zet alles op alles. Ik hoor de doktoren overleggen en het lijkt erop dat de pomp niet nodig is, maar wel een knip. Wendy protesteert nog lichtjes, maar het moet. En het is een goeie keus. De knip wordt gezet en 10 seconden later:
03.46: wordt er een prachtig jongetje geboren!!! Ze wisten zelf niet wat het was al dacht iedereen (inclusief mijzelf) dat het een jongen zou worden. Hij moet een beetje op gang komen, maar alles gaat goed met hem! Hij zit nog goed ingesmeerd met vernix (huidsmeer en ook meteen de beste bodylotion die er bestaat), maar hij is gezond. Vanaf dit moment gaat alles in sneltreinvaart voor mijn gevoel. De navelstreng wordt geknipt, de placenta wordt geboren, Wendy wordt gehecht en natuurlijk krijgt hij een naam: Hidde. Hidde wordt gewogen: 3840 gram en vlak daarna komt er al bezoek. Meteen een heleboel; de kamer staat vol trotse opa’s en oma’s, ooms en tantes. De kinderarts komt nog even de controles doen en als het al warm was in de kamer, dan is het nu tropisch (toch nog een beetje zomer 🙂 ). Ik maak nog wat laatste foto’s van het bezoek en van Hidde en besluit om iets voor 6 uur terug naar Middelburg te rijden. Martijn biedt me aan om bij hen te blijven of in een hotel, maar na deze lange en bijzondere geboorte wil ik graag naar mijn eigen bed.
Het was weer een hele bijzondere geboorte en ik ben erg blij dat ik erbij mocht zijn en foto’s mocht maken. Wendy en Martijn: heel veel geluk met jullie mooie zoon en bedankt dat jullie de foto’s willen delen!
20 reacties op Klokje rond en langer | Geboortefotografie in Delft!