Just breathe | Hallo Siep! | Thuisbevalling

Bijna 4 jaar geleden fotografeerde ik de geboorte van Fien, een prachtige thuisbevalling! Sindsdien ben ik met Marlous bevriend op Facebook en daar las ik op 4 maart 2017 dat ze weer zwanger was. Wat leuk! Op dezelfde dag post Marlous nog een bericht op Facebook dat indruk op me maakt…  Heel veel indruk.

Hyperemesis Gravidarum
Ik citeer:
“Zwanger! Wij zijn superblij maar echt kunnen genieten hebben we nog niet. Ik heb HG, niet in de zin van HG doet wat het belooft, maar Hyperemesis Gravidarum. Dit is extreme misselijkheid en overgeven. Misselijkheid kan horen bij een zwangerschap, maar HG is zo extreem dat het een gevaar kan zijn voor de zwangere vrouw en voor haar ongeboren kindje. Ik hoop dat jullie de tijd even willen nemen dit stuk te lezen, om meer begrip en bekendheid te geven aan deze ziekte.

De zwangerschap van Mees kwam onverwacht. Ook de misselijkheid. En dan niet alleen ’s ochtends maar de hele dag door. Ik had echter nog nooit gehoord van HG en dacht dat het erbij hoorde. In amper 2 weken tijd verloor ik 10 kilo omdat eten en drinken niet binnen bleef. Mijn ouders trokken aan de bel bij de verloskundige (ik was inmiddels al zover uitgedroogd dat ik slecht aanspreekbaar was) en die stuurde me meteen door naar het ziekenhuis. Er werd geprobeerd een infuus te prikken, uiteindelijk moest de trombosedienst eraan te pas komen omdat prikken door het vochttekort het niet lukte. Ik verbleef op een kamer alleen, kreeg liters vocht toegediend en mocht nauwelijks bezoek ontvangen. Wat voelde ik me alleen en wat duurde de dagen lang! Na enkele dagen was ik zover opgeknapt dat ik naar huis mocht, heel fijn. Daar begon het spugen echter ook weer. Niet lang erna volgde opname 2. In de 15e week van de zwangerschap begon ik me gelukkig beter te voelen en met 20 weken was ik ervan af.

De zwangerschap van Fien verliep ongeveer hetzelfde. 24/7 misselijk, veel spugen (soms wel 20x per dag), uitdrogen, ziekenhuisopname. Deze keer kreeg ik wel medicijnen. Deze medicijnen zorgden ervoor dat ik minder hoefde over te geven maar maakten me ook erg duf en rusteloos. En de misselijkheid bleef. Waar ik bij de zwangerschap van Mees nog hele dagen alleen op bed kon liggen, was er nu een klein dreumesje die ook graag aandacht wilde. En dat gedeelte heb ik echt onderschat. Ik voelde me constant schuldig ten opzichte van Mees, ten opzichte van Harold, ten opzichte van de oppas, ten opzichte van mijn werk, mijn vrienden. Op alle fronten schoot ik tekort. Op het dieptepunt wenste ik zelfs dat ik niet meer zwanger was, alles werd bedolven onder een grote zwarte wolk! Ook in deze zwangerschap ging het langzaam beter, vanaf week 17 ongeveer. Wel merkte ik na de zwangerschap dat mijn lichaam wel echt een klap had gehad. Oververmoeid, slechte weerstand, geen conditie en moeite met drukte en prikkels.

Nadat Fien geboren werd, dacht ik het hoofdstuk zwanger zijn te moeten afsluiten. Deze ellende wilden we niet nog een keer meemaken. En hoe zouden we dat moeten regelen, met 2 kleine kindjes erbij? Toch bleef het kriebelen. Na heel lang wikken en wegen besloten we er toch nog een keer voor te gaan. Maar niet zonder voorbereiding. Ik volgde therapie om de donkere wolken van de vorige zwangerschap wat lichter te maken en we regelden vooraf een soort oppasschema met behulp van de oma’s en wat ouders van school. Er werd ook flink gekookt voor de vriezer.

Begin januari deed ik een test. Die test was eigenlijk overbodig want ik voelde me al een paar dagen een beetje weeïg en slap. De test bevestigde ons vermoeden, wij zouden voor de derde keer dit traject ingaan. Familie, vrienden en werk werden op de hoogte gesteld en niet veel later lag ik weer hele dagen op bed in een donkere kamer. En daar lig ik nog steeds. De dagen duren heel lang maar elke dag is er eentje. Ik word elke week naar de naaldenprikster gebracht (zoals Harold haar noemt, ze is acupuncturiste) en slik vanaf de 6e week medicijnen die mensen met kanker na een chemo ook krijgen. Heftig spul dus. Maar het helpt wel. Want het spugen is deze keer op 1 hand te tellen! De misselijkheid is er nog wel, alles overheersend. Dus ook deze zwangerschap val ik af, omdat eten en drinken heel moeizaam gaat. Waterijsjes zijn een uitkomst! Verplichte bezoekjes buiten de deur (naar bijvoorbeeld de verloskundige, het ziekenhuis of acupunctuur) zijn een crime, overal neem ik mijn emmer mee naar toe. Ook mentaal is het weer zwaar, ik voel de moeheid van Harold, die het hele huishouden overneemt, de kindjes naar school en opvang brengt, elke dag een koelbox bij mijn bed zet met eten en drinken en daarnaast ook gewoon nog 40+ uur werkt. Ik voel de onmacht van de kindjes, als mama weer niet kan voorlezen bijvoorbeeld. Ik voel de isolatie waar ons gezin nu in zit, ik zie de huishoudelijke klussen die blijven liggen maar ik kan niets doen. Alleen mijn tijd uitliggen en zo goed als het gaat voor mijzelf te zorgen. En als het dan lukt om aan het einde van de dag even te douchen (zittend op een krukje) of aan tafel beneden een paar hapjes te eten, ben ik enorm blij! Over een paar weken hoop ik weer opgeknapt te zijn. HG kan echter ook de hele zwangerschap duren.

Waarom ik wil dat er meer aandacht komt voor deze ziekte? Omdat er geen eenduidig plan is voor de behandeling van HG. Er is nog veel onbegrip. Huisarts, verloskundige, gynaecoloog en verpleegkundige, mensen met wie je als vrouw met HG in aanraking komt, hebben vaak hun eigen ideeën en richtlijnen. Belangrijk is om iemand te vinden die je begrijpt, die je niet met een kluitje in het riet stuurt. Ik heb het deze keer getroffen, met een fijne huisarts en een begripvolle gynaecoloog, maar in de zwangerschappen van Mees en Fien was dit niet het geval. Er werd bijvoorbeeld gezegd dat het psychisch was (hoe dan?) of dat een beschuitje op bed ’s ochtends voor het opstaan wel zou helpen (opstaan, ik kom de hele dag mijn bed niet uit!). Ook begrip van je directe omgeving is er niet altijd. Gelukkig hoef ik me daar niet druk om te maken 🙂 De slaapkamer hangt vol lieve post en regelmatig krijg ik een appje met de vraag of er iets gedaan kan worden.

Wat kun je als buitenstaander doen voor iemand met HG? Stuur bijvoorbeeld een kaartje, bied aan om de was op te vouwen, een boodschapje te doen of bijvoorbeeld te koken voor de andere gezinsleden. Voor jou waarschijnlijk een kleine moeite, voor degene voor wie je het doet een groot gebaar ❤️  De stichting ZEHG kan je verder helpen, mocht je bijvoorbeeld willen doneren voor onderzoek.

Als je tot hier bent gekomen, heel erg bedankt voor het lezen! Hopelijk gaan we weer voor een fijnere 2e helft van de zwangerschap, waarin we kunnen genieten ipv afzien! Want het blijft bijzonder, zo’n klein hummeltje in je buik.”?

Ik heb diep respect. Ik had geen idee dat Marlous HG had gehad tijdens de vorige zwangerschappen. Verder vind ik het heel bijzonder dat ze nu samen heel weloverwogen het besluit hebben genomen om proberen zwanger te worden van een derde en daar alle voorzorgsmaatregelen voor hebben genomen die mogelijk zijn.

De gehele zwangerschap ziek
In juni kom ik Marlous en Harold tegen op de zwangerschapsbeurs van de KOW. Ik heb me weleens afgevraagd of ze me weer zouden vragen voor een geboortereportage, maar ik kan me voorstellen dat hun hoofd daar niet naar staat. Daarnaast begrijp ik van Marlous dat het dit keer niet beter is gegaan rond 20 weken. Het lijkt erop dat ze de hele zwangerschap ziek zal zijn. Ze hebben zich erbij neergelegd, maar zwaar is het wel. Niet dat Marlous haar houding dit doet vermoeden, want als er iemand altijd positief is, dan is zij het wel! Ik laat al voorzichtig doorschemeren (ook al heb ik geen idee of ze willen) dat geboortereportages in combinatie met Liv (mijn dochter) erg lastig zijn op dit moment.

Wil je het doen?
En dan komt in juli toch de mail met de vraag of ik het wil en kan doen. Ik overleg met Denny en vraag of ik persoonlijk langs mag komen om de opties te bespreken. Dat is geen probleem en dus sta ik een paar dagen later met Liv voor de deur. Die vindt het reuze interessant met Fien en Mees en het speelgoed dat ze hebben. Ik leg Marlous en Harold de situatie uit: dat Liv moeilijk slaapt, veel in paniek is en dat ik de enige ben die haar rustig krijgt. Dat ik zelf het moeilijk vind om weg te gaan als ik niet weet wanneer het is, maar dat nu ze groter is het wel makkelijker is. Ik vraag of, als het echt thuis niet zou gaan, Denny met Liv mag komen. En dat mag! Denny zal dat nooit doen verwacht ik, maar dit is genoeg voor mij om de opdracht aan te nemen. Voor de zekerheid regelen we wel een back-up, maar ik merk aan mezelf dat ik dit graag wil doen en dat ik daar ook alles aan ga doen.

Overtijd
Mees is na de uitgerekende datum geboren en Fien precies op de uitgerekende datum. Gezien Marlous haar gezondheid hoopt ze dat deze baby (het geslacht is nog een verrassing) eerder komt, maar ze verwacht het niet. Mees hoopt dat het een jongetje wordt en Fien hoopt op een meisje. Marlous en Harold hopen dat als de baby er eenmaal is, dat het hen niet uitmaakt 🙂

Ook deze keer gaat Marlous over de 40 weken. Ik merk dat ik nu wel zenuwachtig word wanneer het eventueel ’s nachts begint.; dan kan ik Liv niets uitleggen. Ik vraag nog eens aan Marlous of ze de baby wil vragen om overdag de geboorte aan te kondigen :p Ze gaat haar best doen zegt ze 😉

Het is zover!
Op dinsdag 19 september appt Marlous om 14.34u dat ze sinds een uurtje weeën heeft. Ik ben in de stad met Liv en vraag of ze de verloskundige al gesproken heeft. Ze schrijft dat ze de was zit op te vouwen. Ik fiets meteen naar huis om te zorgen dat ik zo weg kan en begin meteen met het voorbereiden van Liv dat ik straks moet werken en dat papa haar naar bed zal brengen. Om 15.02u krijg ik weer een appje van Marlous, De verloskundige komt er zo aan schrijft ze en de weeën komen nu elke 5 minuten dus het begint ergens op te lijken (haar woorden). Harold is de kindjes al gaan halen van de BSO en KDV. Ik vraag of ik ook alvast zal komen. Marlous vindt dat prima. Haar ouders zijn er toevallig ook al, want die waren nog even gekomen om te poetsen.

Ik smeer een boterham en rijd naar Marlous en Harold. Voor de zekerheid ga ik met de auto, je weet niet of je misschien toch nog naar het ziekenhuis moet. Als ik aankom, loopt net de verloskundige naar buiten. Ze gaat de baarkruk halen. Marlous heeft 4cm ontsluiting, wat ze net appt als ik daar sta.

Ik stap om 15.30u binnen. Het is een gezellige boel. De kindjes huppelen lekker rond, opa en oma zijn er en Marlous puft af en toe een wee weg. Harold grapt: “die baby is er wel om 18u, dan kunnen we eten en daarna naar bed”.  Marlous vraagt aan Harold om twee klapstoelen naar boven te brengen. Ik grap dat dat voor al het publiek is.

Er liggen pepernoten op tafel en Mees en Fien willen er maar al te graag mee op de foto. Marlous vraagt om tegendruk in haar rug tijdens een wee en er zijn genoeg mensen die willen helpen. Eerst Mees, daarna Fien, dan Harold en ook de verloskundige draagt haar steentje bij. Elke wee vanuit een andere hoek hulp 🙂

Kleine doula
Marlous besluit zich even terug te trekken en boven onder de douche te gaan. De kindjes springen op de bank met Harold om even tv te kijken. Het is 15.50u wanneer Marlous naar boven gaat. Ze gaat lekker onder de douche zitten, terwijl haar moeder beneden tomatensoep aan het maken is. Even later komt Harold erbij zitten en laat Mees me nog even zijn posters op zijn kamer zien. Wanneer ik daarna ga kijken hoe het met Marlous is, ligt ze inmiddels op bed. Harold zit erbij en Fien is haar kleine doula. Heel lief! Het is nu 16.30u

De weeën zijn pittiger geworden, al merk je dat niet aan Marlous. Die is zo ontzettend rustig. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat het nog uren gaat duren, maar ik weet wel beter 😉 Wanneer Fien iets teveel aandacht vraagt, ga ik even met Fien naar haar kamer zodat ze ook haar mooie poster kan laten zien. Marlous zegt nog: “Als de bevalling voorbij is, dan vier ik een feestje”. Niet omdat ze bevallen zo pittig vindt, maar omdat ze dan niet meer misselijk zal zijn. Om iets voor vijven heeft Marlous 7 á 8cm ontsluiting en besluit de verloskundige om haar vliezen te breken. 16.52u om precies te zijn.

Geboren!
Dan gaat het snel, de weeën worden nu echt pittig. Ik ga opa, oma, Fien en Mees beneden halen zodat ze het niet zullen missen. De verloskundige zet de baarkruk klaar waar Marlous graag op wilt bevallen. Ik vraag aan haar of ik nog heel even beneden wat kan pakken, ze twijfelt, maar denkt van wel. Ik ren vliegensvlug heen en weer en sta snel weer op mijn plek. Harold zit achter Marlous om haar te steunen. Opeens zegt de verloskundige: “Marry, het hoofdje staat al, zie je dat?!”. Ze is zelf ook verbaasd en wist niet zeker of ik al terug was. Achter mij staan opa en oma en Mees besluit op het laatste moment achter de slaapkamerdeur te gaan staan. Fien daarentegen zit op de eerste rang. Ze kan ‘t het beste zien van iedereen (nog beter dan Harold!). Ze zit aan de zijkant, op bed. Terwijl het hoofdje al staat en Fien een klein beetje bezorgd kijkt, zegt Marlous nog doodleuk met de meest geruststellende blik: “alles gaat goed hoor met mama” en de wee daarna wordt de baby geboren! Marlous heeft niet geperst, alleen maar de geademd. “Just Breathe”. Het is 17.18u. Hij zit een beetje in de knoop met zijn navelstreng, dus het is even kijken hoe Marlous hem het makkelijkste kan optillen. Voor Fien is het liefde op het eerste gezicht; dat gezichtje van haar is onbetaalbaar. Mees komt langzaam achter de deur vandaan en opa en oma stralen van trots. Wanneer Marlous hem echt bij haar pakt, kijkt ze vol ongeloof haar moeder aan. De baby is er!

En dan zegt Mees; wat is het? Wat is het? Ik houd mijn camera op hem gericht en ik hoor Marlous zeggen: “Het is een jongetje”. Mees staat te juichen! Fien blijft alles aandachtig volgen. Na 2 minuten durft Mees wat dichterbij te komen. Hij mag straks de navelstreng doorknippen. Hij geeft zijn mama een high five en als de navelstreng is uitgeklopt, knipt hij hem door! Marlous gaat op bed liggen en uitgebreid komt iedereen de baby bewonderen. Hij krijgt de naam Siep. Niet lang daarna wordt de placenta geboren. In eerste instantie vinden Fien en Mees dat maar niets.

Genieten
Daarna is het eigenlijk alleen maar genieten. Nadat Siep heerlijk bij Marlous heeft gelegen, is het nu de beurt aan Harold. Marlous zucht: “Ik ben echt zo blij dat het nu voorbij is! De zwangerschap. Voor altijd!”

Terwijl Siep heerlijk bij Harold ligt, zit Fien er verliefd naast.  Ze wilde heel graag dat de baby een meisje zou zijn, maar zegt nu opeens: “ik wilde eigenlijk ook een jongen”. Te schattig! Ze kan echt niet wachten totdat het haar beurt is om hem vast te houden, dus al gauw mag ze. Het is echt een moment wat ik niet snel zal vergeten. Ze is zó lief met haar kleine broer dat ik er tranen van in mijn ogen krijg. Mees is ondertussen naar beneden gegaan en komt al snel weer trots terug met een papiertje waarop hij de naam van zijn broertje heeft geschreven. Siep ligt ondertussen weer bij Marlous en heeft snel de borst gevonden en weet meteen hoe hij moet drinken. Opa komt met de zelfgemaakte muffins met slagroom en muisjes naar boven, maar heeft een botsing met Mees op de trap. Ze komen dus een beetje ingestort boven en Marlous (met het bakken) en opa (met het versieren) hadden nog zo hun best gedaan. Zowel roze (voor Fien) als blauwe muisjes. Het mag de pret niet drukken. Ze zijn heerlijk!.

Het gaat allemaal zo relaxed, alsof hij er altijd al was. De verloskundige kijkt Siep, onder toeziend oog van het hele gezin, helemaal na en hij wordt goedgekeurd. Hij weegt 3940 gram. Aan Harold vervolgens de taak om hem aan te kleden. Fien wil Siep nog eens vasthouden en dan volgt Mees ook.

Soep
Opa en oma nemen Fien en Mees even mee naar beneden. Marlous en Harold genieten even samen van Siep en dan gaat Marlous douchen. Ik maak enkele foto’s van Harold en Siep en van Siep alleen. Marlous staat zich al op te maken in de badkamer alsof er niets aan de hand is. Ik maak de gezinsfoto’s en maak dan de placenta schoon om foto’s ervan te maken. Nu vinden de kinderen het wel interessant. Ik leg ze het 1 en ander erover uit.

Daarna eindig ik de geboortereportage zoals ik niet eerder heb gedaan: aan tafel, met het hele gezin, inclusief mama, om soep te eten! De kraamverzorgende maakt de foto. Heel bijzonder!

En oh, de soep is heerlijk!

Lieve Harold en Marlous, Mees en Fien, wat is het een zware periode geweest en wat heeft het veel van jullie gevraagd. Wat ontzettend fijn dat Siep er nu is. Hij is geboren in een heel liefdevol gezin en ik wens jullie alle geluk voor de toekomst!

Reacties

Reacties