Een thuiswedstrijd | Fotograaf bij de bevalling
Toen ik drie jaar geleden het idee van geboortefotografie kreeg, maakte ik posters en flyers waarbij ik een oproep deed voor stellen die de geboorte van hun kindje wilden laten fotograferen. Marlous zag deze oproep hangen bij Honeypie (de leukste theeleut tent van Middelburg), maar kon zich toen nog niet voorstellen hoe het zou zijn om een fotograaf bij de bevalling te hebben. Het leek haar niks. De mail die ze naar mij schreef was de volgende: “Ruim twee jaar geleden had ik zwangerschapsverlof en ging ik veel thee drinken en taart eten bij Honeypie. Daar hing in de wc een oproep van jou, aan zwangere dames die de geboorte wilden laten vastleggen op foto. Toen dacht ik, een fotograaf bij mijn bevalling… dat wil ik echt niet! Inmiddels twee jaar verder, ben ik 13 weken zwanger van de tweede en zou ik je dolgraag bij de bevalling van ons tweede kindje hebben. Mijn eerste bevalling ging erg goed, maar echt mooie foto’s hebben we niet. En dat is jammer, want voor ons was de geboorte van Mees toch wel het mooiste moment van ons leven 🙂 “.
En zo kwam het dat ik een paar maanden geleden Marlous en Harold ontmoette. Hun zoontje Mees (toen twee jaar) was niet mee. Het was een fijn gesprek en ze besloten om het te doen. Ik blij, want dit zou een “thuiswedstrijd” betekenen. Letterlijk en figuurlijk, want behalve dat het in Middelburg zou zijn (mijn thuis) werd het ook een thuisbevalling. Ik keek er naar uit! Omdat ze tijdens de zwangerschap (dapper 🙂 ) nog zouden verhuizen zou ik tegen de tijd dat het zo ver was, nog eens langskomen om te kijken hoe het licht in de slaapkamer was.
Toen Marlous bijna 38 weken zwanger was, ging ik even langs. Het was een van de eerste zwangere vrouwen die ik met 38 weken hoorde zeggen: “ze mag van mij nog wel even blijven zitten hoor”. Er waren nog best wat klusjes in huis te doen en het zou natuurlijk fijn zijn als die allemaal gedaan konden worden voordat de baby er zou zijn. De uitgerekende datum was 26 oktober, nog twee weekjes…
Op donderdag 24 oktober krijg ik een berichtje van Marlous: “Vandaag bij de verloskundige geweest. Ze ligt startklaar 🙂 helemaal ingedaald. Dinsdag mag ik weer en dan kan ik gestript worden. Maar goed, eerst het weekend maar eens afwachten! Ik hou je op de hoogte”. Ik wens haar een fijn weekend en ga slapen.
Het eerste waar ik weer van wakker word, is mijn telefoon. Het is Harold, hij zegt: “nou Marlous heeft je een paar uur geleden nog een berichtje gestuurd, maar ze heeft nu 4 à 5 cm ontsluiting”. Dat is gek, ik heb een paar uur geleden nog met haar geappt en zie nu ook dat ze om 22.22u nog een berichtje heeft gestuurd “jij ook een fijn weekend.” Het lijkt er nu op dat mijn weekend goed gaat beginnen :-). Zo fijn dat ik nu helemaal niet ver hoef te rijden, ik maak nog even ontbijt en om 4.30u kom ik bij hen aan. De verloskundige is er ook en ik ben blij, want het is Katja met wie ik 2,5 jaar geleden mijn eerste bevalling heb gedaan! En leuk detail: 2,5 jaar geleden was ze ook de verloskundige die Mees op de wereld heeft gezet. Sommige dingen moeten gewoon zo zijn.
Ik hoor boven geklets en als ik boven kom zie ik Mees in zijn pyjama rond rennen en ik ontmoet Marlous haar moeder. Marlous ligt op bed. Zo te zien heeft ze net gedoucht. Ze heeft een klein poppetje/ knuffeltje in haar handen om in te knijpen (ik hoor later dat ze die al heeft vanaf haar geboorte en dat haar tante die gemaakt heeft). Ze is heel rustig, maar wordt net nadat ik binnen ben een beetje misselijk, gelukkig is het vals alarm en is de emmer die Harold snel heeft gehaald niet nodig. Wel een teken voor Katja, de verloskundige, om nog eens te kijken naar de ontsluiting. Oma gaat met Mees naar beneden om daar een boekje te lezen. Mees weet dat de baby komt en hij snapt ook dat hij dan naar beneden moet. Super schattig!
Het is inmiddels 5u en Marlous heeft 7cm ontsluiting. De vliezen worden gebroken en vanaf dat moment zijn de weeën ook een stuk heftiger. Het wordt moeilijker voor Marlous om ze weg te puffen, maar ze doet het fantastisch! Vanaf dit moment gaat het snel. Ik vertel beneden nog even hoe het ervoor staat en ga dan niet meer weg bij Marlous. Voordat ik het weet mag ze al persen. Ze kan het zelf eigenlijk ook niet geloven dat het zo snel gaat, ze zegt zelf: “dit is zoooo anders dan bij Mees.” Tussen de persweeën door kijkt ze een paar keer naar Harold met een mengeling van blijdschap en ongeloof. Als ik zo hun gezichten fotografeer is het moeilijk voor te stellen dat ik al een hoofdje zie beneden. Ze luistert ontzettend goed naar Katja en dan komt om 5.53u met haar armpje naast haar hoofd, heel rustig, een schattig klein meisje op de wereld. Marlous pakt haar zelf –ook weer in alle rust- aan. Ze hoeft bijna niet te huilen en als ik niet had gezien dat ze net uit Marlous was gekomen, dan had ik gedacht dat ze al die tijd er al was. Zo sereen, zo snel, zo kalm.
Dit kleine wondertje heet Fien. Ze ligt helemaal uitgestrekt met haar armen naar voren alsof ze denkt: zo nu heb ik tenminste de ruimte. Harold knipt de navelstreng door en vlak erna wordt zonder problemen de placenta geboren. Wanneer Harold en Marlous kleine Fien goed bestudeerd hebben, gaat Harold oma en Mees halen. Ik vraag me af of die überhaupt wat gehoord hebben want Fien heeft praktisch niet gehuild en al helemaal niet hard. Mees komt een beetje beduusd binnen, maar wanneer hij hoort dat hij een zusje heeft, komt er een lach op zijn gezicht. Zoals de meeste 2,5 jarige heeft hij 5 seconden aandacht voor zijn kleine zus en daarna is de aandacht voor de krentenbol. Wanneer er na de krentenbol ook nog beschuit met muisjes wordt binnengebracht, lijkt hij compleet te zijn vergeten dat er überhaupt nu een baby is. De beschuit, en in het bijzonder de muisjes, krijgen de aandacht. Terwijl Mees het bed bezaait met muisjes, de kraamverzorgende een paar keer zegt: “geeft niks, ik stofzuig zo wel”, ligt Fien al aan de borst. Ze hoeft niet te oefenen, ze weet in een keer hoe het moet.
Nadat ze klaar is met drinken komt Katja naar boven om haar helemaal na te kijken. Ze slaagt voor alle tests en weegt precies evenveel als Mees! 3580 gram. Aan Harold de eer om zijn dochter aan te kleden. Onder toeziend oog van maar liefst 5 vrouwen kleedt hij zijn dochter aan en hij laat zich niet van de wijs brengen. Hij is het nog niet verleerd 😉
Marlous en Harold bellen daarna wat familieleden en Harold die nog niet helemaal wakker is geeft als antwoord op de vraag hoe ze heet, “Mees” 🙂 . Oma die net haar kleindochter voor de eerste keer heeft vastgehouden, gaat ondertussen haar man (opa) halen en terwijl ze weg is komt de andere oma, Harold zijn moeder, langs. Mees staat al boven aan de trap te roepen dat hij grote broer is en dat zijn kleine zusje is geboren. Schattig!
Fien is nog steeds heel rustig en ligt nu heerlijk in de armen van haar andere oma. Het is even een bliksembezoekje wat ze moet de trein halen. Ze wisselen elkaar wel mooi af, want de ene oma is nog niet weg of de andere oma (en opa) komen terug. Ook aan opa nu de eer om zijn kleindochter vast te houden. Ik maak van alles foto’s, maak nog wat foto’s van het hele gezinnetje en rij dan (in 5 minuten) terug naar huis.
Lieve Marlous, Harold en Mees: geniet van jullie mooie dochter/ kleine zus ♥
10 reacties op Een thuiswedstrijd | Fotograaf bij de bevalling