|GEBOORTEFOTOGRAFIE29

Foto’s keizersnede

Marcel en Maurice (de vader van Daan) zijn collega’s, zo kwamen Marcel en Yvonne met geboortefotografie in aanraking. De geboorte van Daan fotografeerde ik namelijk in september 2011. Ik kreeg een mailtje van Yvonne dat ze graag een geboortereportage wilde laten maken, maar ook een zwangerschapsreportage. Want, schreef Yvonne “mijn vriend heeft namelijk twee volledig getatoeëerde armen (in kleur) en dat lijkt me zo gaaf in combinatie met mijn dikke buik“ en zo geschiedde! Met 38 weken zwangerschap kwamen Yvonne en Marcel naar Middelburg om kennis te maken en aansluitend de zwangerschapsreportage te maken. Het was mooi weer en Yvonne had een aantal verschillende setjes kleding bij. Het werd een hele gezellige middag met toffe foto’s. Een compilatie van de zwangerschapsfoto’s kan je hier bekijken.

Tijdens het gesprek gaf Yvonne aan het te willen proberen op de natuurlijke manier en zonder pijnstilling. Ze stond er nuchter in en was van plan het allemaal op zich af te laten komen. De stoere Marcel bleek een klein hartje te hebben en sprak al uit het toch echt allemaal heel erg spannend te vinden! Zijn lichaam tatoeëren, of een piercing laten zetten daar draaide hij zijn hand niet voor om, maar zijn vrouw zien bevallen, pijn en bloed: dát was wat anders :-)!

In de weken voor de uitgerekende datum (13 september) had Yvonne al voorweeën, dat resulteerde in uiteindelijk al 3 centimeter ontsluiting op woensdag 12 september. Eigenlijk 3 centimeter “cadeau”. Met dat in mijn achterhoofd wilde ik niet te lang wachten met rijden, als deze 3 centimeter al zo makkelijk gingen, dan zou de rest van de bevalling ook wel eens heel gemakkelijk kunnen gaan…. Daarnaast was Yvonne nog super fit, een goed teken!

Van woensdag op donderdag word ik om iets voor enen ’s nachts gebeld. Ik slaap net een uurtje. Ik zie dat het Yvonne is, maar als ik opneem hoor ik niks. Ze belt nog een keer en ik probeer haar 2x te bellen, maar ik hoor niks, niet eens mijn telefoon overgaan. Ik snap er niks van, m’n telefoon doet het toch nog wel?! Voor de 4e keer gaat mijn telefoon (dat geluid hoor ik wel) en opeens, in het donker, voel ik wat het “probleem” is, mijn headset zit er nog in en ik probeer gewoon door de telefoon te praten en te luisteren, goedemorgen Marry! Wanneer ik Yvonne dan éindelijk hoor, vertelt ze me dat het er op lijkt dat de weeën nu echt zijn begonnen. Als ze een uur lang om de 5 minuten komen, mag ze de verloskundige bellen. Ik vraag haar om mij dan ook te bellen en dan beslis ik wat ik doe.

Ik val weer in slaap en word wakker van mijn telefoon om 2.38u. Dit keer is het Marcel, ze hebben net de verloskundige gebeld, want de weeën zijn een stuk sterker en komen snel achter elkaar. We spreken af dat hij me terugbelt als de verloskundige er is en dan zien we verder. We hangen op en ik draai me om, maar ik pieker… De laatste paar bevallingen die ik heb gefotografeerd gingen allemaal best wel snel, Yvonne heeft al 3 centimeter.. wat als het straks nu al  7 centimeter is en ik moet nog gaan rijden? Ik kan er niet van slapen en ik besluit om maar gewoon te gaan. Beter te vroeg dan te laat. Ik doe wel op mijn gemakje in de hoop dat Marcel nog belt voor ik wegga (kan ik altijd nog op bed gaan liggen haha). Ik smeer boterhammetjes, pak mijn spullen bij elkaar, maar nog geen telefoon. Nou ja, dan maar rijden. Ik stuur Marcel een sms dat ik eraan kom. Als ik onderweg ben krijg ik een sms terug: “verloskundige is net hier, gaan nog niet naar het ziekenhuis, vliezen gebroken en 4 centimeter ontsluiting.” Hmm, dan had ik dus toch op bed kunnen blijven liggen. Ach ja, niks zo onvoorspelbaar dan een bevalling en wel fijn dat ik zonder stress erheen kan rijden.

Om 4.30u kom ik aan in Hoogvliet. De hele straat slaapt nog, maar er is 1 huis waar licht brand. Marcel doet open en laat meteen zien dat ik op de bank nog even een dutje kan doen, misschien is dat straks wel even verstandig, want het lijkt toch niet zo snel te gaan als dat ik van te voren had gedacht. Yvonne is boven en heeft het al best zwaar. Ze besluiten om naar beneden te gaan zodat ze straks geen trappen meer hoeft te lopen. Marcel heeft beneden (de keuken is op de begane grond) een matrasje gelegd. Nadat ze beneden zijn en ik nog wat foto’s heb gemaakt, besluit ik gebruik te maken van het “bank-aanbod”. Ik ga even liggen.

Vanaf de plek waar ik lig kan ik goed volgen hoe het beneden gaat. Ik slaap niet echt omdat ik toch met een half oor aan het luisteren ben of het goed gaat. Yvonne krijgt het steeds zwaarder. Ze puft de weeën goed weg, maar geeft steeds vaker aan dat ze niet denkt dat ze het vol gaat houden. “Het doet zo veel pijn”, hoor ik haar veel zeggen. Uiteindelijk kan ze het niet meer houden en belt Marcel om iets voor 5u de verloskundige. Ik kom van de bank af en wacht met ze op de verloskundige. Die is er al snel en ze blijkt 6 centimeter ontsluiting te hebben. Ze doet het fantastisch! Zelf heeft ze dat idee helemaal niet, ze wilt pijnstilling en blijft zich maar verontschuldigen hiervoor. De pijn wordt erger en af en toe komt er een vloekwoord voorbij, met meteen een “sorry hoor” erachter. Wij blijven maar zeggen: “je doet het fantastisch en je hoeft geen sorry te zeggen”.

Marcel zijn vader wordt uit zijn bed gebeld en staat even later voor de deur om ze naar het ziekenhuis te brengen. Ik rijd er achteraan. Om iets over 6u kom ik de kamer in het IKAZIA ziekenhuis binnen lopen. Yvonne ligt dan net aan de CTG (hart- en weeënregistratie). Ze hebben een CTG van een half uur nodig om te beslissen wat voor pijnstilling er gegeven gaat worden. Ik leg Marcel uit wat je op een CTG kan zien, de lijntjes op dit scherm zijn een stuk interessanter als je weet wat het voorstelt. De verloskundige heeft Yvonne al voorbereid dat het misschien te laat gaat zijn voor een ruggenprik. Als de ontsluiting te ver gevorderd is wordt er geen ruggenprik meer gegeven. We komen wel op een rottijd want het is net “wisseling van de wacht”. De avonddienst wordt overgenomen door de dagdienst. Er komt een dokter om de ontsluiting te checken en ik hoop heel erg dat ze voorbij de 6 centimeter is. Dat zou betekenen dat het goed vordert en dat er misschien wel binnen 2 uur een baby is.. maar helaas. Ze zit nog steeds op 6 centimeter. En dat is voor Yvonne aan de ene kant een opluchting, want ze mag een ruggenprik, maar aan de andere kant een tegenvaller. Omdat er nog geen anesthesist aanwezig is, moeten we wachten. Yvonne heeft het heel zwaar en Marcel vindt het moeilijk om haar zo te zien. Ze hecht er ontzettend veel waarde aan dat hij er is. Als hij maar even naar de WC wilt en ze krijgt een wee dan smeekt ze hem om terug te komen. Het is daarom voor hem heel moeilijk om heel even afstand te nemen. Hij heeft ook een hele nacht overgeslagen en weet wat voor bikkel Yvonne is en hoeveel pijn ze dan nu wel niet moet hebben.

Af en toe zegt Yvonne grappige dingen tussendoor. Er komt een nieuwe verpleegster binnen die vraagt of ze wat wil drinken, maar in plaats van te zeggen wat ze wil drinken zegt Yvonne: “wat ben jij? Ben jij van de eetkar?” We moeten er om lachen! Wat niet grappig is, is dat ze lang moet wachten voor ze eindelijk voor de ruggenprik naar beneden kan. Ze weet inmiddels niet meer waar ze het moet zoeken en tegen iedereen die binnenkomt zegt ze sorry. Ze heeft het gevoel dat ze het niet goed doet. Iedereen zijn antwoord is hetzelfde: “je hoeft geen sorry te zeggen, je doet het super!”. Volgens mij denkt Yvonne alleen maar dat we dat zeggen om haar moed in te praten, maar dat is niet zo. Ze doet het ook heel goed en het feit dat ze pijnstilling wilt betekent echt niet dat ze “faalt”. Wat nodig is, is nodig en de ontsluiting vordert helemaal niet op deze manier. Uiteindelijk gaan zij en Marcel iets voor 8u naar beneden. Ik wacht op de kamer. Meestal zijn mensen binnen ruim een half uur terug. Dit duurt langer.. Om 9u is er nog niemand en ik begin me een beetje zorgen te maken, ik hoop maar dat het goed gaat.. Ik kijk het nieuws, wat alleen maar over de uitslag van de politieke verkiezingen gaat, ik dommel wat weg op een stoel en uiteindelijk komen ze om 9.30u terug!

Ik zie meteen aan Marcel dat het niet goed is. Hij kijkt ontzettend bezorgd en het lijkt erop dat hij gehuild heeft. Ik begrijp al gauw waarom. Toen Yvonne de ruggenprik kreeg, vond hun kleine meisje dat niks. Haar hartslag daalde heel snel en voor een langere tijd. Marcel dacht dat hij gek werd. Als je aan de CTG ligt dan galmt de hartslag van de baby door de kamer, als die opeens heel langzaam gaat of stopt dan is het opeens akelig rustig/ stil. Marcel vertelt me: “ik dacht dat ik daar ter plekke alles uit zou kotsen. Je vrouw heeft pijn, de hartslag van je baby stopt en je kan niks doen.” Poe, ik snap wel waarom hij roodomrande ogen heeft! Ik krijg er kippenvel van. Het was even paniek beneden, maar door het remmen van de weeën met medicijnen ging de hartslag van de baby weer omhoog! Yvonne voelt de weeën, ook al zijn ze lang niet meer zo veel en sterk door de medicijnen, nog steeds en is helemaal uitgeput. Marcel is hard toe aan een sigaret en ik denk dat het goed is dat hij even een frisse neus gaat halen. Ik leg mijn camera neer en neem “zijn plaats” over naast Yvonne met mijn hand in de hare. Terwijl Marcel weg is, komt de arts vertellen dat ze graag een onderzoekje willen doen om te kijken of de baby nog genoeg reserves heeft voor de bevalling. Via een, best vervelend, onderzoek nemen ze dan bloed af via het hoofdje van de baby om te kijken wat de Ph waarde van het bloed van de baby is. Marcel komt halverwege het onderzoek binnenlopen en het lijkt er nog niet op dat het sigaretje hem heeft geholpen. Hij ziet er totaal reddeloos uit. Het liefst zou ik zijn hand ook vasthouden, maar de weg naar hem wordt geblokkeerd door een dokterskarretje. Hij en Yvonne geven elkaar kusjes door de lucht en hij maakt heel schattig een hart teken met zijn handen. Jammer dat ik nu mijn camera niet vast heb :-). Het onderzoek gaat voorspoedig, de eerst keer bloed afnemen is meteen goed. De baby lijkt geen last gehad te hebben van de plotseling hartslag daling en heeft voorlopig nog genoeg reserves. De arts besluit het nog even aan te kijken.

Marcel neem zijn plek weer in en ik besluit mijn breiwerk er maar bij te pakken, het kan best nog even duren. Ik hou de CTG in de gaten, maar daar word ik niet vrolijker van. Ik ga naar de gang om de dokter te zoeken. Ik loop op de zaken vooruit, maar als ik het goed interpreteer dan is de kans op een keizersnede aanwezig en als dat spoed is heeft niemand tijd om voor mij na te vragen of ik mee mag, dus ik kan het beter nu al vragen. De dokter (en iedereen trouwens) is ontzettend aardig en behulpzaam. Hij gaat meteen bellen of het eventueel zou mogen (wat meteen voor mij bevestigt dat ik de CTG goed interpreteer).

Om 10.45u komt hij opnieuw kijken hoe de ontsluiting ervoor staat. Hij legt aan Marcel en Yvonne heel duidelijk en rustig uit dat de CTG er niet zo goed uit ziet en waarom niet. Als de ontsluiting nog niet gevorderd is dan wordt het een keizersnede. Yvonne en Marcel vinden het goed, ze willen gewoon een gezonde dochter.. Helaas is de ontsluiting nog stééds 6 centimter 🙁 Het wordt een keizersnede…

Er is opluchting en ook verdriet. Nu komen er helemaal véél sorry’s van Yvonne haar kant en tranen. Ze heeft het idee dat ze gefaald heeft, maar ze kan er niks aan doen! Soms werkt de natuur gewoon niet mee, maar dat is een schrale troost! Het is en blijft een domper als je al heel de nacht en ochtend bezig bent en het is eigenlijk voor niks geweest. Waardeloos.

De weeën worden nog meer geremd en Yvonne wordt klaar gemaakt voor de o.k. en de aardige dokter komt vertellen dat ik mee mag naar de o.k. Fijn!! Marcel is er ook erg blij mee, dan hoeft hij zich alleen maar te concentreren op Yvonne. Nu de weeën minimaal zijn, doet hun meisje het ook weer goed. Omdat ze nu geen mega spoed zijn, moeten we wachten tot er ruimte is in de o.k.  Uiteindelijk mogen we om 11:50u naar beneden. We hijsen onszelf in een blauw o.k. pak en moeten weer wachten. De weeën komen ook langzaam weer terug. Het is nu gewoon echt genoeg geweest. Yvonne murmelt nóg een paar sorry’s en Marcel probeert haar nog steeds moed in te spreken terwijl hij zelf stront nerveus is..

Om 12.34u mogen we dan eindelijk de o.k. in. Yvonne wordt “klaargemaakt” en alles wordt klaargezet. Ik kies (in overleg met het o.k. personeel) strategisch de beste plek. Marcel en Yvonne verdwijnen achter een blauw gordijntje en ik sta met mijn camera gereed aan de andere kant (de artsen willen ook wel een paar mooie foto’s van zichzelf aan het werk, dus dat doe ik dan meteen). Het is nog even lastig om de baby uit de buik te krijgen, maar dan wordt er om 12.55u, na een hele lange nacht en ochtend, een prachtig meisje geboren! Het is een heel mooi moment. Marcel zegt later: “Yvonne haar blik ging van ongerustheid in 1x naar opluchting en blijdschap”. Door de mondkapjes zie ik alleen Marcel zijn ogen. Maar die spreken boekdelen, ze zijn helemaal waterig en er is nog steeds ongeloof in te lezen. Hij is vader!! Wow!

Het kleine meisje krijgt de naam Kaitlynn. Ze doet het meteen heel goed, ze lijkt nergens last van te hebben! Ze wordt lekker ingepakt en mag dan even bij haar moeder liggen. Yvonne is zo blij! Helaas is dit maar een kort momentje en dan moeten papa en zijn prachtige dochter terug naar boven. Mama blijft beneden op de o.k. tot ze zich goed genoeg voelt. Samen met Marcel en Kaitlynn ga ik naar boven. Ze mag lekker skin-to-skin bij papa liggen. Het is aandoenlijk, zo’n grote stoere papa met armen vol tatoeages en dan zo’n klein, wakker ukkie erbij. Ze reageert ontzettend goed op zijn stem. Als ik foto’s wil maken met haar ogen open hoef ik alleen maar te vragen aan Marcel of hij tegen haar wil praten. Mooi!

Hij geniet van zijn lieve, mooie dochter, maar ondertussen houdt hij de klok in de gaten. Hoe laat zou Yvonne naar boven komen? Hoe fijn het ook is met zijn dochter, hij wil ook zijn vriendin erbij. Begrijpelijk. De tijd kruipt voorbij, maar geen Yvonne. Het duurt ontzettend lang (langer dan ik ook gewend ben). We vragen een paar keer of ze iets weten op de afdeling, maar niks. Als er iets zou zijn, dan worden ze gebeld. Waarom duurt het dan zo lang? Uiteindelijk vindt Marcel het terecht genoeg. Hij vraagt of ik zijn dochter even wil vasthouden. Ik twijfel even, want ze heeft nog niet eens haar kleertjes aan, maar ik snap hem heel goed. Hij zit hier al 2 uur, zonder nieuws over Yvonne. Enigszins boos loopt hij de gang op en eist hij informatie en op dat moment komt ze net de gang op rijden! Eindelijk…

Snel pakt hij zijn dochter om die lekker warm bij haar moeder op haar blote huid te leggen. Wat is het fijn dat ze er is. Kaitlynn is inmiddels in slaap gevallen en ligt heerlijk bij haar moeder. Yvonne geniet van haar dochter, maar is ook uitgeput en kan net als haar dochter, haar ogen amper open houden. Ze zegt nog een keer sorry… Nu willen we het niet meer horen: kijk eens wat je op de wereld hebt gezet mama! Ze is prachtig!

Lieve Marcel en Yvonne, geniet ervan!

Met speciale dank aan de artsen en het verplegend personeel van het IKAZIA ziekenhuis. Bedankt voor de gastvrijheid en het mogen maken van de foto’s!

Reacties

Reacties