Een natuurlijke bevalling na een keizersnede | Foto’s van de geboorte
In mei 2012 fotografeerde ik de geboorte van Liam. Deze bevalling ging niet zoals Annemiek en Richard zich hadden voorgesteld. Het verliep niet zoals was gehoopt en de ene interventie na de andere volgde. Uiteindelijk eindigde het met een keizersnede, waar Annemiek ook achteraf nog veel last van heeft gehad. Het was absoluut geen prettige ervaring, mede door hoe ze benaderd waren door het personeel in het ziekenhuis. Daarom moest het nu, zwanger van de tweede, anders! Ze kozen sowieso voor een ander ziekenhuis en besloten om dit keer te bevallen in het Maxima Medisch Centrum te Veldhoven. Gelukkig mocht ik wel de geboortefotograaf weer zijn 🙂
Het was erg leuk om Annemiek en Richard weer te zien en daarnaast om te zien wat voor mega leuk ventje Liam was geworden! We hadden een heel leuk gesprek en Annemiek wilde dit keer echt graag natuurlijk bevallen. Ze was positief gestemd en had een goed gevoel bij het ziekenhuis. Toen ze weggingen, inclusief de co-sleeper waar Liv in had geslapen voor hun eigen dochtertje, had ik erg veel zin om deze geboorte vast te leggen.
Een ander ziekenhuis, een meisje i.p.v. een jongetje, een andere voorbereiding: dit moest gewoon goed komen!
De uitgerekende datum stond vastgesteld op 15 februari 2016. De weken ervoor hadden we regelmatig contact. Annemiek heeft veel last van voorweeën en een aantal keren lijkt het begonnen te zijn, maar zwakt het toch weer af. De nachten voorafgaand aan de uitgerekende datum (en ook daarna) zijn zwaar omdat er weinig wordt geslapen door de weeën die elke keer weer opspelen, maar toch ook weer stoppen…
Op 19 februari word ik ’s ochtends gebeld door Richard, het is 7u. Hij zegt dat het nu toch echt erop lijkt dat het begonnen is en dat ze naar het ziekenhuis gaan. Ik zie dat ik daarvoor een appje van Annemiek heb gehad, maar die had ik nog niet gehoord. De eerstvolgende update die ik krijg, is om 8.45u. Ze zijn in het ziekenhuis gearriveerd en Annemiek heeft 1cm ontsluiting. Dat is een lichte tegenvaller. Vlak daarna krijg ik weer een berichtje: het gaat niet goed met de baby en ze overwegen een keizersnede…… Wat???? Dat meen je niet?!
Ik wacht ongeduldig af en wanneer het kan, bel ik zelf even met Annemiek om te peilen hoe het gaat. Wanneer ik haar aan de lijn krijg, blijkt het, ge-luk-kig, vals alarm. De baby had even gedipt op de CTG, maar het ging nu weer goed en de keizersnede was van de baan. Toch blijft dit nu wel een beetje aan hen knagen. Hopelijk was dit een valse start en gaat het nu allemaal van een leien dakje.
Om 11.15u krijg ik de volgende update: er is 3cm ontsluiting en Annemiek krijgt een ruggenprik. Net voordat ze de ruggenprik krijgt, breken haar vliezen. Ik pak ondertussen m’n spullen en ga rijden. Ik kom om 14u aan in het ziekenhuis. Annemiek ligt in bed met haar hele hand in het verband. Ik vraag wat er gebeurd is, maar ze hebben het infuus in haar hand geprikt omdat ze zo moeilijk te prikken is. Om te zorgen dat het op zijn plek blijft, hebben ze er verband omheen gedaan. Het ziet er erg indrukwekkend uit, maar het valt gelukkig mee.
Vlak nadat ik binnen ben gekomen, komen ze opnieuw kijken hoe ver Annemiek is. Het is nu 14.30u en ze heeft 5cm ontsluiting. Joepie, dat gaat de goede kant op! Ze overleggen met elkaar en geven haar weeënopwekkers. Het valt me meteen op dat ze goed rekening houden met Annemiek haar wensen. Ze leggen echt alles precies uit wat ze gaan doen, hoe ze het gaan doen en waarom ze het gaan doen. Daarnaast zijn ze ook daadwerkelijk lief voor Annemiek, een wereld van verschil met het vorige ziekenhuis!
Net wanneer Irma binnen is gekomen, om 15u, komen ze nog eens kijken naar de frequentie weeën en besluiten ze om op dit moment niet verder op te hogen. Ze willen het dit keer rustig aan doen, want bij Liam was alles veel te snel gegaan. Irma is een vriendin van Annemiek en zal de bevalling bijwonen. Het is gezellig dat ze erbij is, er wordt wat afgekletst en ook gesnoept, want Annemiek en Richard hebben allemaal lekkere dingen meegenomen.
Om 16.15u komen ze weer controleren en Annemiek heeft 5 a 6 cm. Ze besluiten nu om de weeënopwekker toch een standje hoger te zetten en eigenlijk slaat niet snel daarna de sfeer om. Annemiek gaat de weeën echt voelen en ze doen pijn. Ze krijgt een extra bolus, zoals dat heet, om de pijn te verminderen. Echt werken doet dat alleen niet. Daarom wordt om 17.10u de weeënopwekker uitgezet, om te kijken of haar eigen lijf het overneemt. We proberen haar allemaal te steunen, om en om. Door haar moed in te praten, haar hand vast te houden en haar hoofd koel te houden met een nat washandje. Richard probeert de sfeer erin te houden: “je moet maar zo denken scheetje, het is bijna weekend”. Ik probeer ook mijn steentje bij te dragen en wanneer ik niet fotografeer steun ik Annemiek waar ik kan. Door met haar mee te puffen en er gewoon te zijn. Ze wil niet te hard in mijn hand knijpen, maar ik zeg dat dat zo hard mag als ze wilt.
Om 18u wordt er weer een controle gedaan. Annemiek zegt sorry tegen me dat het “zo lang duurt”. Uiteraard is dat geen probleem en ik zeg: “we hebben de hele avond”. Al jammerend krijg ik al antwoord: “Dat wil ik niiieeeeeet”……… en na de controle blijkt dat ook niet te hoeven: 10cm!!!
Ik kan het zelf eigenlijk bijna niet geloven, ze heeft het gewoon voor elkaar gekregen! Er springen tranen in mijn ogen en ik zie dat ik niet de enige ben, want Irma heeft ook moeite om het droog te houden. Ik ben zo verschrikkelijk trots op haar! Ik vergeet bijna dat de baby er ook nog uit moet, maar de vorige keer is ze niet verder gekomen dan 7cm, dus deze 10cm is al een mega overwinning!! Wow!
Omdat de baby vrij hoog ligt, wordt er begonnen met “proef persen”. Dit is eigenlijk oefenen en luisteren naar je lijf en daarop ingaan, i.p.v. meteen volle bak mee te persen. Dit laatste is erg vermoeiend en je lijf kan al een heleboel zelf doen. Annemiek doet dit fantastisch en Richard wijkt inmiddels niet meer van haar zijde af.
Om 19.17u mag Annemiek beginnen met “echt” persen. Richard kijkt gefascineerd toe. Om 19.30u zien we zwarte haartjes! Ze gaat echt als een speer. Zoals altijd bij persen is het een paar stapjes vooruit en weer een stapje terug. We zien de baby op het laatst elke keer een stukje terugglijden. De verloskundige benoemt dit door te zeggen: “voel je de baby terugglijden?” Annemiek voelt dat zeker en roept nog heel hard: “dat wil ik niet!”. Toch is ze er bijna!
Het laatste stukje wil de baby net niet het bochtje om en wanneer “de knip” ter sprake komt, zet Annemiek alles op alles en dan wordt er om 19.57u een klein meisje met pikzwart haar geboren! Ze is echt prachtig!
Richard staat er verbaasd naar te kijken en Annemiek wisselt met emoties, van tranen naar blijdschap. “Het is me gelukt!”. Irma staat huilend toe te kijken. Wow, wat een mooi moment, ze heeft het gewoon gedaan. Helemaal zelf!! En ze is zo mooi! Ze krijgt de naam Liënne (spreek uit als ‘liejen’) vernoemd naar een goede vriendin op Bonaire.
Haar grootste wens komt meteen uit, Liënne mag een uur (of zolang als ze wilt) bij Annemiek huid op huid liggen. De vorige keer heeft ze het hele eerste uur compleet gemist en heeft Richard heel lang met Liam gezeten tot Annemiek terugkwam. Liam was toen al in slaap, maar nu heeft ze een klaarwakker meisje op haar borst liggen. Ze kan het af en toe zelf nog niet geloven. Richard komt een stapje dichterbij en langzaam verschijnt daar een lach van oor tot oor. Voordat hij de navelstreng door mag knippen voelt hij eerst of de navelstreng ook uitgeklopt is. Dan aan hem de eer om Liënne echt los te koppelen.
Al snel daarna staat hij trots te bellen om de mensen dicht bij hen op de hoogte te stellen, waaronder opa en oma en Liam als eerste, terwijl Annemiek ligt te genieten met een klaarwakker meisje op haar borst. Ze lijkt op haar broer! Terwijl Richard op de gang verder belt, wordt de placenta geboren. De vorige keer is daar geen foto van gemaakt, dus dat doen we deze keer zeker wel. Omdat Annemiek heel nieuwsgierig is naar het gewicht van Liënne, wordt ze even gewogen. Ze weegt 3320 gram en is maar 48.5 cm lang. Wat een ukkie! Daarna gaat ze weer lekker bij mama, maar niet voordat papa haar even heeft vastgehouden.
Ze doet meteen dappere pogingen om aan de borst te drinken, maar het wil nog niet meteen lukken. Dat is helemaal niet erg, het is goed om eerst samen te oefenen. Vlak daarna staat Liam al op de stoep. Hij staat de trappelen voor de deur en komt met grote ogen binnen lopen. Hij vind het fantastisch, hij heeft een zusje! Een mooi moment voor de verloskundige om Liënne na te kijken en dit gaat uiteraard onder toeziend oog van de grote broer. De rest van het bezoek druppelt ook binnen, de trotse opa’s en oma’s!
Annemiek pakt cadeautjes uit en Richard kleedt ondertussen Liam om en kamt zijn haren netjes, want hij komt straks op het geboortekaartje en moet er dan wel zo goed mogelijk uitzien 😉
Ik maak foto’s van alles wat er gebeurt en maak dan een kleine setting om de foto’s voor het geboortekaartje te maken. Dat lukt al snel met zo’n goed meewerkende en trotse broer! Er wordt champagne gedronken en iedereen mag Liënne even vasthouden. Inclusief mijzelf, ik moet op de foto zegt Annemiek. Uiteraard doe ik dat maar altijd graag!
Wat was het weer bijzonder om erbij te mogen zijn en wat ben ik vreselijk trots op deze kanjers! Lieve Annemiek, Richard en Liam: alle geluk met jullie zusje!
Kleine edit:
Nadat ik Annemiek en Richard de blog heb laten lezen staan ze erop dat de foto waar ik Liënne vasthoud ook in de blog komt. Ze stuurt me de allerliefste woorden die je maar als geboortefotograaf/mens kan horen:
“Er mist een groot detail in de foto’s en dat ben jij!!!!! Hoeveel jij mij gesteund hebt, met het ondersteunen van het puffen, het opvangen van de weeën en dat ik in je hand mocht knijpen. Wij willen wel graag erin hebben hoe grote steun je voor ons was….. En jouw foto met Liënne die moet erbij. Want wij vinden het zo bijzonder dat iemand die we eerst niet kenden, nu zo’n speciale plek in ons hart heeft gekregen. Als je ons dat van te voren had gezegd hadden we het niet geloofd. Maar hoe speciale vrouw ben jij, Denny en Liv zijn zeer gezegend met jou. Bedankt dat we jou een klein beetje hebben mogen leren kennen. En bedankt dat je er voor ons was. Ik vind het gewoon jammer dat er eigenlijk geen foto’s van zijn dat jij mij steunt. Want echt wij kunnen niet vaak genoeg zeggen hoe belangrijk je voor ons was en hoe fijn het was dat je erbij was en bent geweest.”
