Een achtbaan van emoties | Natuurlijke (ongeplande) keizersnede Rotterdam
Extra notitie:
Wat is een natuurlijke keizersnede ofwel een gentle sectio?
“In de operatiekamer wordt het licht gedimd, is de temperatuur hoger en er mag muziek aanstaan, als jij dat wilt. Ook is het afscheidingslaken doorzichtig. Jij en je partner kunnen je kind dus geboren zien worden. Dat is goed voor de hechting. Het tempo waarin de baby uit je buik wordt gehaald, is lager dan bij een normale keizersnee. Dit is beter om de longen optimaal te openen. Jij kunt je kleine dan ook al aanraken. De navelstreng mag rustig uitkloppen, voordat deze wordt doorgeknipt. De kinderarts onderzoekt je kleine heel snel. Na twee minuten ligt hij ongewassen bij jou en blijft daar ook.”
Tekst: http://wij.nl/geboorte-info-keizersnee/artikel/natuurlijke-keizersnee
Meer informatie vind je o.a. hier:
– http://natuurlijke-keizersnede.blogspot.nl
– http://www.inbakeren.nl/blog/huid-op-huid-contact-en-borstvoeding-na-een-natuurlijke-keizersnede/
Dit verhaal gaat over een keizersnede die niet gepland was en niet volledig volgens alle bovengenoemde punten, maar waar het ziekenhuis zoveel mogelijk geprobeerd heeft tegemoet te komen aan de wensen van de ouders. De ouders willen graag anoniem blijven en daarom zijn er geen foto’s waar zij herkenbaar op staan.
“Wauw, ik ben echt geraakt door de bevallingsrapportages die je maakt. Wat een schitterende foto’s; alle emoties zijn er in terug te lezen. Ik zou dit ook heel graag willen voor mijn eigen bevalling. Ik ben nu 29 weken zwanger en ben 22 juni uitgerekend.” Dit stuurde Paulien mij in april en we maakten een afspraak voor een kennismakingsgesprek.
Een paar weken erna ontmoet ik Paulien en Patrick. Ze zijn beiden erg enthousiast over de foto’s en weten meteen dat dit is wat ze graag willen bij de geboorte van hun kindje. Ze krijgen een meisje en gaan bevallen vlakbij hun huis in het Erasmus Ziekenhuis in Rotterdam. Ik fotografeer regelmatig in Rotterdam, maar dit zal voor mij de eerste keer worden dat ik in Erasmus kom. Omdat ze zo dichtbij wonen spreken we af dat ik de auto bij hun huis zet en dat Patrick daar even naar toe komt om me een parkeerkaart te geven. Scheelt weer parkeerkosten.
In mei stuurt Paulien haar geboorteplan door. Paulien is zelf wetenschapper en psycholoog en ze houdt van feitjes en om dingen goed te regelen. Ze heeft dan ook een keurig opgemaakt geboorteplan waar rekening is gehouden met alle scenario’s. Er staat zelfs een apart stukje in over de foto’s die gemaakt worden. Behalve Patrick en ik, zal ook haar vriendin Rachelle aanwezig zijn tijdens de bevalling voor de support.
Tot aan de 36 weken gaat alles goed, op de standaard klachten na, en dan opeens krijg ik een mail met 36 weken en 3 dagen. Pixel, de bijnaam van de kleine meid, is opeens in stuit gedraaid! Er wordt meteen een afspraak gepland om een draaipoging te ondernemen. Helaas mislukt deze draaipoging omdat ze al wat met haar billetjes is ingedaald. Paulien staat voor de keuze: een vaginale stuitbevalling of een keizersnede. Een keizersnede is het laatste wat ze wilt en ze kiest daarom ook voor een vaginale stuitbevalling. Spannend!
Maar hierbij laat Pixel het niet zitten, met 37 weken en 3 dagen draait ze toch weer terug uit zichzelf! Die had ik niet zien aankomen, meestal hebben kindjes dan niet zoveel ruimte meer en aangezien ze al wat met haar billetjes was ingedaald leek me die kans nihil, maar zo zie je maar: niets zo onvoorspelbaar als de verloskunde! Het zou dus toch een “normale” bevalling worden en zowel Patrick als Paulien konden niet wachten!
Na de eerste voetbalwedstrijd van Nederland tegen Spanje (die we met 5-1 wonnen), heeft Paulien harde buiken om de 5 minuten. Even denkt ze dat het begonnen is, maar misschien was het alle opwinding 🙂 Ik vraag meteen aan Paulien of ze alsjeblieft niet op 23 juni wilt bevallen want dan staat het geregistreerd partnerschap met Denny mijn vriend gepland om 10u. Meestal helpt het wel als ik dit vermeld en ergens in het onderbewustzijn worden kindjes dan niet geboren. Hopelijk werkt het dit keer ook, Paulien schrijft in elk geval dat ze haar best gaan doen 😉 Door de harde buiken heb ik wel het idee dat het kindjes misschien wel eerder komt en waarschijnlijk niet over tijd gaat (bij een eerste heb je dat namelijk niet zo vaak als bij een tweede), maar goed… je weet het nooit…
Op 16 juni mailen we nog eens met elkaar. Paulien heeft weer regelmatige harde buiken gehad, maar het is weer wegebt en ze heeft ook voor het eerst in tijden lekker geslapen: 12 uur! Dan kan ze nu uitgerust de bevalling in 🙂 We mailen nog wat heen en weer en dan blijft het weer een paar dagen stil… Tot zondagavond 22 juni, het is Patrick! Paulien heeft weeën en ze denken dat het is begonnen. Ze gaan zo naar het ziekenhuis en dan neemt hij weer contact op. Ik kijk op de klok, het is 21u. Theoretisch zou het kunnen dat ze voor 10u morgenochtend een kindje in hun handen hebben en dat ik kan registeren, maar ik heb er een hard hoofd in. Ik zeg al tegen Denny dat ik niet denk dat ik het ga halen, maar we gaan het zien.
Om 21.53u smst Patrick dat Paulien aan de CTG ligt.De dokter komt straks om te kijken of er ontsluiting is en om vast te stellen dat dit inderdaad het begin is van de bevalling. Zo niet, dan moeten ze weer naar huis en moeten ze morgenochtend terugkomen. Ik twijfel of ik naar bed zal gaan. Patrick smst uiteindelijk om iets voor 23u dat de dokter er nog steeds niet is en dat ik beter kan gaan slapen. Hij zegt dat hij zal bellen bij 3cm. Als ik in bed lig hoor ik in de verte nog een smsje binnenkomen waar ik nog slaperig naar kijk: geen ontsluiting, maar de baarmoedermond is wel verweekt het is nu afwachten of het door gaat zetten of niet.
Ik word wakker van de telefoon, ik kijk op de wekker en het is 1.30u. Het is Patrick, Paulien heeft 3cm ontsluiting. Ik kom eraan! Ik vraag aan Patrick hoe we het zullen doen met parkeren, maar ik hoor het al: hij is zenuwachtig en vindt het allemaal rete-spannend en dat parkeergeld maakt hem helemaal niets uit. Hij wilt bij Paulien blijven. Grappig toch altijd hoe je van tevoren denkt dat sommige dingen belangrijk zijn en dat diezelfde dingen je op dat moment geen bal kunnen schelen!
Om 3.30u sta ik een beetje verloren in een grote lege hal van het Sophie Kinderziekenhuis. Hier zit de verlosafdeling van Erasmus, maar ik zie nergens een bord dat zegt waar ik naar toe moet, geen portier. Niets. Ik bel Patrick en hij komt me halen. Even later loop ik de kamer in. Er staat een klein lichtje aan en Rachelle zit naast het bed en heeft Paulien haar hand vast. Er hangt een rust in de kamer en Paulien ligt op haar zij de weeën weg te puffen. Ik regel nog een extra stoel en ga in een hoekje van de kamer zitten. Ik heb van Patrick begrepen dat ze om 3u weer gecontroleerd hebben en het was toen nog steeds 3cm. Ze hebben de vliezen gebroken en Pixel heeft in het vruchtwater gepoept. Ze doet het verder heel goed volgens de CTG, dus geen alarmbellen daarvoor. De weeën zijn sinds het breken van de vliezen wel sterker geworden. Als ik nu zo de kamer in kijken en dit inschat heeft Paulien meer dan genoeg steun aan Patrick en Rachelle en moet ik me gewoon op de foto’s concentreren.
Dit klopt ook. Patrick en Rachelle wisselen elkaar af om Paulien te ondersteunen. Patrick zegt heel lief tegen haar: “je moet niet op mij letten, ik let wel op jou”. Hij kijkt bezorgd, ik heb het met hem te doen. Als aan hem lag dan mocht die baby NU komen zodat alles achter de rug zou zijn. Om 4.30u draait Paulien op haar andere zij en moet ze overgeven. Op dat moment komt ook net de dokter binnen om opnieuw te toucheren. Het is nog steeds 3cm. Dat is een domper! Het voorstel is om toch een infuus te prikken met weeënopwekkers. Er wordt dan meteen gesproken over pijnstilling en Paulien wil toch een ruggenprik. In haar geboorteplan heeft ze geschreven dat ze het liefste geen pijnstilling wilt en graag wil bewegen, maar dat als ze moet kiezen dat ze dan de ruggenprik wilt. Ik stel nog aan haar voor om misschien uit bed te komen, het eens onder de douche te proberen, maar ze wilt graag blijven liggen, want dat is fijn zegt ze. Er worden afspraken gemaakt voor de ruggenprik en er wordt een infuus geprikt. Er worden nog geen weeënopwekkers toegevoegd totdat de ruggenprik wordt gezet. Het wachten op de anesthesist duurt wel lang en om 5.20u hoor ik Paulien zeggen: “waar blijft die fucking dokter?!”. Dan weet je wel hoe laat het is 🙂 Vlak daarna komen ze binnen met “slechte” nieuws, de anesthesist is opgeroepen voor een spoedkeizersnede en het komende uur of anderhalf nog niet beschikbaar. Het enige wat op dit moment kan is een spuitje tegen de pijn die de scherpe randjes wegneemt, maar wel je wel suf van wordt. Paulien zegt meteen dat ze dit wilt. Wanneer de verpleging uit de kamer is speel ik toch advocaat van de duivel. Paulien vangt haar weeën namelijk super goed op en ze heeft van tevoren heel goed nagedacht over haar geboorteplan en daar staat in dat ze eigenlijk geen andere pijnstilling wil. Ik zeg dit tegen haar, hoe goed ze het doet, dat anderhalf uur heel lang lijkt, maar aan de andere kant ook “zo” voorbij is, dat die prik vooral heel suf maakt en dat daarna er dan ook nog een ruggenprik gezet moet worden. Of dat wel écht is wat ze wil? Zo ja, dan moet ze uiteraard die prik doen, maar het is goed om daar wel even over na te denken, want als hij eenmaal gezet is kan het niet meer teruggedraaid worden. Ik zie dat ze er nu meer over nadenkt en wanneer de verpleging terug komt zegt ze: “ik wil de prik niet”. We zeggen alle 3 tegen Paulien dat ze zich natuurlijk altijd nog kan bedenken, maar het lijkt erop dat ze dit zelf ook een goede keuze vindt.
In de tijd die volgt vangt Paulien haar weeën heel goed op al vindt ze het zelf echt heel moeilijk. Patrick en Rachelle staan haar bij en Patrick blijft herhalen hoe trots hij op haar is. Het lijkt voor Paulien een eeuwigheid te duren en net wanneer ze het echt niet meer zit zitten en toch klaar is om te zeggen: “zet die prik maar”, komt het verlossende antwoord: de anesthesist is beschikbaar!
Er wordt vlak voordat de ruggenprik gezet wordt nog een keer gekeken hoe het is met de ontsluiting. Het is 6.45u en Paulien heeft 4cm ontsluiting. Er is een centimeter bij, beter dan niets, maar echt opschieten doet het niet. Om 7u wordt de ruggenprik gezet op de kamer en vlak daarna knapt Paulien weer helemaal op. Er wordt weeënopwekker aan het infuus toegevoegd, maar de ruggenprik doet zijn werk, Paulien voelt er weinig van. Op de CTG zie ik dat er nu goede regelmatige weeën zijn. Ondertussen begin ik me af te vragen of ik niet heen en weer naar Middelburg kan rijden om toch nog te tekenen voor het geregistreerd partnerschap. Ik probeer in te schatten hoe groot de kans is dat ik heen en weer kan rijden zonder het te missen en ik denk dat de kans groot is dat het lukt, maar ja, je weet het nooit. Ik overleg nog met de verloskundige en ook die denkt dat het wel kan, maar ook zij zegt: “niets zo onvoorspelbaar als een bevalling”. Ik kijk het nog even aan, maar wanneer het 8.15u is komt de verpleging binnen om te zeggen dat het goed zou zijn als Rachelle en ik even weg zouden gaan zodat Paulien en Patrick even kunnen rusten. Ik hak op dat moment de knoop door: ik ga proberen heen en weer naar Middelburg te rijden. Ik vraag aan Paulien en Patrick of ze het goed vinden en spreek met klem af dat als bij de volgende controle de ontsluiting opeens toch snel gevorderd is, dat ze me bellen. Ik draai dan meteen om.
Om 8.30u vlieg ik het ziekenhuis uit, sjees naar Middelburg, zet daar mijn handtekening en sjees weer terug. Ik heb in de tussentijd niets gehoord. Om 11.30u ben ik terug in het ziekenhuis en zijn ze net met een controle bezig. Als ik een kwartier later de kamer binnenstap hoor ik dat ze 7cm ontsluiting heeft. Oh wat fijn, dat begint eindelijk ergens op te lijken! Er is ook een echo gemaakt, want het kindjes ligt er niet helemaal goed voor. Patrick en Paulien hebbend allebei een klein beetje kunnen slapen en het is nu tijd om wat te eten. Paulien moet zelf continu windjes laten door de druk en ze maken er grapjes over. Ik hoor haar zeggen: “ik heb nog nooit zoveel windjes gelaten” waarop Patrick antwoord: “je overtreft mij”. Dit kan je ook niet tegen houden en is in elk geval een goed teken dat de druk naar onder gaat.
In de tijd die volgt kletsen we over koetjes en kalfjes en om 13u zie ik dat de CTG de hartslag niet goed meer registreert en er uiteindelijk mee stopt. Het draadjes is los. Ze komen vlak daarna het draadje vervangen en omdat ze dit toch moeten doen kijken ze meteen opnieuw naar de ontsluiting. Nog steeds 7cm… Dit is geen goed nieuws, want met zulke goede weeën zou het nu toch echt moeten vorderen. De verloskundige zegt dat ze met de arts gaat overleggen, want dat als het zo doorgaat het een keizersnede gaat worden. Wanneer ze weggaat zegt Paulien dat ze er echt alles aan wilt doen om dat te voorkomen. Ik raad haar aan om dit straks tegen de arts te zeggen en te vragen wat de mogelijkheden zijn. Die komt om 13.45u mee beoordelen en ze komen tot de conclusie dat het kindje echt in de meest ongunstige stand ervoor ligt: een hoge rechtstand. De arts legt uit dat de baby te groot is voor het bekken of het bekken te klein voor de baby en dat het waarschijnlijk een keizersnede wordt. Dit komt hard aan bij Paulien. Ze vraagt of er iets is wat ze kan doen. Hij zegt dat deze stand moeilijk te corrigeren valt, maar als ze echt graag iets wilt doen dat ze op handen en knieën kan gaan zitten om te kijken of dit de situatie veranderd. Zo niet, dan wordt het echt een keizersnede.
Paulien wordt daarna geholpen om te draaien en met haar billen in de lucht te gaan liggen. Ze is erg verdrietig en moet huilen. Ik heb het met haar te doen, ze wilt er echt alles aan doen om niet naar de ok te moeten, maar dit gaat buiten haar macht. Ik besluit ze even alleen te laten.
Ondertussen probeer ik te peilen wat de kans is dat ik in dit ziekenhuis mee mag naar de ok. Ik weet dat Paulien en Patrick dat zo graag willen en misschien is dat een pleister op de wonden als ze later mooie foto’s ervan hebben. De verloskundige is erg aardig en gaat haar best doen. Wanneer ik terug kom verzeker ik Paulien dat ik zoveel mogelijk voor haar zal vastleggen en dat ze zich daar niet druk over moet maken. Ik praat haar wat moed in, maar ze is en blijft erg verdrietig wat ik heel goed kan begrijpen. Om 14.30u komen ze weer kijken, maar de stand en de ontsluiting zijn niet veranderd. De knoop wordt doorgehakt: het wordt een keizersnede. Als de keus dan eenmaal gemaakt is gaat het snel. Patrick heeft het allemaal over zich heen laten komen en vind het voornamelijk heel erg voor Paulien. Hij is zelf ergens wel opgelucht dat er nu een einde gaat komen, dat hij straks zijn dochter in zijn armen heeft, maar is wel bezorgd. Paulien wordt omgekleed en in een ander bed gelegd en ondertussen krijg ik te horen dat ik mee mag naar de o.k. Wat fijn! Ik zal met Patrick blijven, wat ook wel fijn is voor hem want dan zit hij de laatste zenuwslopende minuten niet alleen. We brengen Paulien naar de ok. Omdat dit het Sophia Kinderziekenhuis is, is alles heel vrolijk aangekleed. Mooie kleuren, tekeningen van kinderen en op de kasten staan vlinders. Paulien heeft 2 vlinders op haar schouders getatoeëerd die een speciale betekenis hebben, het is nu extra bijzonder dat diezelfde vlinders hier ook zijn! Paulien en Patrick nemen hier afscheid van elkaar. Wij zullen de ok binnengaan als Paulien helemaal klaar is. Patrick en ik gaan ons omkleden en moeten dan wachten tot we gehaald worden. Voor Patrick zijn dit de langste minuten van zijn leven denk ik. Het lijkt een eeuwigheid te duren en ik probeer maar over van alles met hem te praten om de tijd een beetje te doden. Uiteindelijk moeten we 20 minuten wachten, maar dan mogen we naar binnen. Het is 16.15u.
Patrick gaat op een stoel bij Paulien zitten en wanneer het hoofdje van het kindje is geboren, laten ze het doek zakken zodat Paulien en Patrick kunnen zien hoe hun kindje wordt geboren. Een prachtig moment! 16.23u. Daarna wordt ze heel even naar de kinderarts gebracht en Patrick loopt mee. Er staat ongeloof op zijn gezicht en wanneer de kinderarts zegt: “je mag haar wel aanraken”, voelt hij heel voorzichtig met een vinger aan haar handje. Ze heet Nova zegt hij.
Al gauw wordt ze helemaal goedgekeurd en wanneer ze gewogen wordt, blijkt het in elk geval geen hele grote baby. Ze weegt 3370 gram. Patrick mag daarna meteen terug met Nova naar Paulien. Terwijl Paulien gehecht wordt blijft Patrick met kleine Nova bij haar. Die staart gebiologeerd naar haar mama. Zo lief!
1x wordt Paulien niet lekker en ik zie dat Patrick in tweestrijd is. Hij wil bij Paulien zitten maar hij heeft ook Nova vast. Ik stel voor om haar even over te nemen en dat wil hij. Terwijl hij Paulien haar hand vasthoudt en lieve dingen tegen haar zegt, sta ik met hun prachtige dochter in mijn armen. Zodra ik zie dat Paulien zich weer wat beter voelt ga ik erbij staan. Ze is nog steeds niet zo lekker en vindt het moeilijk om haar ogen op te houden. Ik zeg dat dat niet erg is en leg Nova dicht tegen haar aan, zodat ze haar kan voelen en niet hoeft te kijken. Patrick pakt haar over en ik laat ze weer genieten met z’n drieën. Heel bijzonder dat het zo ook kan!
Om 17u moeten Patrick met Nova naar boven om daar nog wat controles te doen, maar ze proberen dat hij zo snel mogelijk weer terug mag. Hij legt Nova in de couveuse en gaat met haar naar boven. Het lijkt erop dat het besef dat hij vader is geworden langzaam begint te komen. Nova wordt boven gemeten en getemperatuurd en dan mag ze lekker bij Patrick liggen. Vlak daarna mogen we alweer terug en om 17.40u worden moeder en dochter herenigd op recovery. Nova is al die tijd al druk aan het happen en wanneer ze eenmaal in Paulien haar armen ligt hapt ze ook meteen aan! Paulien was heel bang dat de borstvoeding niet zou lukken als ze een keizersnede zou krijgen, maar dat is niet aan de orde. Ze doet het fantastisch! Niet alleen Nova, maar ook met Paulien gaat het goed, dus mag ze al snel naar de afdeling. Daar wordt Nova aangekleed en tot 2x toe krijg ze een nieuwe luier omdat ze maar blijft poepen haha. Ik maak nog wat foto’s van Nova en van het gezinnetje samen en met Chili-Nederland op de radio in mijn oor (de wedstrijd is inmiddels begonnen) neem ik afscheid van ze. Patrick vraagt 1x wat de stand is, maar leek een wedstrijd een paar dagen geleden nog zo belangrijk het kan hem nu niets meer schelen. Het allerbelangrijkste ligt hier in deze kamer: zijn lieve Nova en zijn dappere Paulien!
Geniet ervan!
Een reactie op Een achtbaan van emoties | Natuurlijke keizersnede