(mocht je de vorige blog gemist hebben, je kan hem hier terug lezen. We wachten momenteel in Dubai om op het vliegtuig te stappen)
Liv is zo ontzettend moe dat ze te moe is om te slapen of te huilen. We mogen gaan boarden en ik weet niet wat wijsheid is; zo lang mogelijk buiten het vliegtuig blijven of juist als eerste erin gaan. We kiezen toch voor de eerste optie en wanneer ze voor de 100e keer om melk vraagt en ik die geef, valt ze ein-de-lijk in slaap in mijn armen. Ik moet zelf nog steeds mijn best doen om niet te huilen.
Wanneer de laatste persoon board, gaan wij ook. Ik bid dat ze niet wakker wordt, want ik durf niet te voorspellen wat er dan gaat gebeuren. Ze ligt in mijn armen. We staan in de slurf te wachten totdat we het vliegtuig in kunnen. Ik weet niet wat ze nu weegt, maar het voelt ontiegelijk zwaar. Ik twijfel om te vragen of al die mensen aan de kant kunnen gaan voor ons, maar Denny komt me helpen door met 1 hand Liv te ondersteunen. Dat scheelt enorm! Ik durf haar ook niet over te geven, want ik ben echt DOODSBANG dat ze wakker wordt…
Wanneer we in het vliegtuig zitten, trillen mijn armen van de inspanning. We hebben dit keer geen “luxe” stoelen met veel beenruimte, maar wel een armleuning die tussen ons omhoog kan en Liv kan languit liggen op ons allebei. Wat een verademing voor haar, maar ook voor mij. Een deel van het gewicht ligt nu op Denny en dat is wel echt fijn! Mochten we nog een keer vliegen voor ze twee wordt (lijkt me sterk), dan kiezen we dus niet nog eens voor de “luxe” stoelen, maar gewoon voor een “rijtjesstoel” 😉
De vlucht verloopt godzijdank prima. Liv blijft slapen (op 1 borstvoeding met haar ogen dicht na) en ook Denny en ik kunnen wat slapen. We komen om 22u plaatselijke tijd aan in Phuket en wanneer we landen wordt Liv wakker, ontzettend vrolijk. Tsjonge jonge en pfieuw…. 😉
De douane (we mogen in een verkorte rij met kinderen en zelfs de ik-kan-nooit-lachen-en-kijk-altijd-sjagerijnig-douane-beamtes-in-Thailand kunnen de pret niet drukken), tassen halen (die van Denny is er meteen, dus ik ben gelijk ‘bang’ dat ie van mij zoek is, maar dat slaat natuurlijk nergens op en even later komt ook die van mij de band op rollen), taxi zoeken (hadden we van te voren geregeld, dus ze staan netjes klaar met een bordje) etc. verloopt allemaal prima! Liv is onder de indruk van de drukte en kijkt haar ogen uit. Wanneer ze in het busje op de grote bank mag zitten en niet in een stoel moet, is ze helemaal blij (nu maar hopen dat ik haar thuis weer in haar autostoel krijg 😉 ) Het is een uur naar het hotel rijden, waar we worden opgewacht door de meest onvriendelijke Thai ever! Denny zou hem bijna over de balie trekken. Het is 00.30u, Liv moet echt naar bed, dus geen discussie aangegaan en we hebben per slot van rekening een lekker uitje 🙂 (gelukkig zien we hem niet meer en het personeel overdag is MEGA vriendelijk; die maken alles goed).
Uiteindelijk liggen we om 01.00u plaatselijk tijd in bed. Liv slaapt direct…
We zijn er, onze vakantie kan beginnen!
(De enige foto die gemaakt is, dit gedeelte van de reis 😉 )