|GEBOORTEFOTOGRAFIE9

Geboortefotografie Rotterdam

Toen Maurice en Ilona (zwanger van hun eerste kindje) in juni toevallig naar Editie NL keken, zagen ze mij voorbij komen. Ilona wist het meteen: dít wil ik ook. Allebei houden ze ontzettend veel van fotograferen. Ilona wilde graag dat Maurice er voor haar zou zijn tijdens de geboorte én dat er mooie foto’s gemaakt zouden worden van hun eerste kindje. Daarom ging ik in augustus naar ze toe om kennis met ze te maken en tegelijkertijd om foto’s te maken van haar zwangere buik. Omdat ze wisten wat het ging worden, maakten we daarnaast wat foto’s die ik tot de geboorte nog niet kon laten zien, omdat die zouden verklappen dat het jongetje zou worden. Een leuke fotoshoot waarbij zij volop meedachten.

Helaas verliep de zwangerschap voor Ilona niet zoals ze wilde. Ze had een erg hoge bloeddruk die laag werd gehouden met medicijnen. Een hoge bloeddruk kan voor pre-eclampsie (zwangerschapsvergifting) zorgen en is erg gevaarlijk voor het kindje. Ze werd daarom streng in de gaten gehouden en ze wist al van te voren dat ze het kindje waarschijnlijk eerder zouden moeten halen. Iets wat ze erg moeilijk vond, omdat ze dan niet de natuur z’n gang kon laten gaan, maar het moest overlaten aan anderen. Verder hield ze erg veel vocht vast, wat haar belemmerde in de dagelijkse gang van zaken; geen compleet roze wolk dus!

Op vrijdag 16 september moest ze na de controle in het ziekenhuis blijven. Haar bloeddruk was opnieuw te hoog, ondanks de medicijnen, en de artsen wilden geen risico nemen. Op zaterdag (37 weken en 2 dagen zwanger) begonnen ze met inleiden.

Inleiden gaat allemaal geleidelijk; er komen een hoop toeters en bellen aan te pas (ballon, gel, infuus, medicijnen) en dan is het wachten tot de bevalling écht begint. Erg spannend dus die zaterdag. Zou het wel of zou het niet vandaag beginnen…? Ze begon eigenlijk al met 3cm ontsluiting, maar de rest van de “starttekenen” lieten nog op zich wachten. Dus stapte ik zaterdagavond in bed en hoopte ik dat Ilona zelf ook nog wat kon slapen.

Zondag 18 september
Ilona heeft niet goed meer kunnen slapen. ’s Ochtends smst ze dat straks het infuus wordt opgestart. Ik ga bij 5cm ontsluiting rijden of wanneer de weeën om de 2 á 3 minuten komen en een minuut duren. Het wordt het laatste, want de weeën worden sterker, maar de arts laat op zich wachten. Ik wil geen risico nemen en stap in de auto. Iets later dan gepland (file op de A58, wat voor wat minder haren op mijn hoofd heeft gezorgd) rij ik de parkeerplaats op van het Ikazia ziekenhuis in Rotterdam.  Met een klein liftje kom ik aan op de 8e verdieping waar ik ze al gauw heb gevonden. Bij binnenkomst heb ik een deja-vu. Weeën: BAM, BAM, BAM.. weer achterelkaar zónder pauze. Ilona is in alle staten en kwaad op zich zelf dat ze moet jammeren.  Want “ik had me zo voorgenomen om dat niet te doen!”. Het is niet gek dat ze “jammert”, weeën die op die manier worden opgewekt, zijn niet te houden. Ik kijk op de klok: het is 16u. In het verslag, wat wordt bijgehouden door doktoren en verplegend personeel, staat dat ze om 14.15u al om een epiduraal (ruggenprik) heeft gevraagd. Bijna 2 uur geleden. Maurice is blij dat er nu iemand is die navraag kan doen terwijl hij bij Ilona kan blijven. Ik maak eerst kennis met Adri (verpleegkundige) die ontzettend vriendelijk is én meteen enthousiast is over het feit dat ik foto’s kom maken (erg leuk!!). Helaas zou zij ook graag iets willen doen, maar het blijkt dat er maar één anesthesist is en die heeft een spoedgeval… Ze hopen dat ze zo komt… Ondertussen doen Adri, Maurice en ik er alles aan om Ilona moed in te praten en we wachten… en wachten.. en wachten. Tot om 17u de anesthesist komt… Wat een opluchting!

Nadat de ruggenprik is toegediend, een fluitje van een cent t.o.v. de weeën, keert de rust een beetje terug. Ilona is uitgeput van haar 3 uur durende strijd tegen de weeënstorm en vraagt zich angstig af waar ze de energie vandaan moet halen om straks te persen. De ontsluiting is namelijk snel gegaan. 40 minuten voor de ruggenprik had ze al 7cm (in elk geval niet voor niks gepuft). Om 17.50u komt er opnieuw een arts(assistent) kijken. Er is al 9cm ontsluiting en het advies is om te bellen wanneer Ilona persdrang voelt. Die voelt ze al vrij gauw en om 18.15u melden ze dit aan Adri die de arts erbij gaat halen. Wéér wachten. Ilona maakt, tussen de weeën en de persdrang door, een droge opmerking dat het wel een “wachtdag” is vandaag. En of!

Na een uur wachten komt de arts en mag Ilona gaan meepersen. Na 15 minuten wil ze kijken of de baby wel goed ligt, aangezien hij het laatste stukje niet goed indaalt. Er wordt een echo bijgehaald. Dit is een moment dat je je toch een klein beetje zorgen maakt; je bent al zó ver, je hebt al geperst, maar de arts wil toch graag ‘dubbelchecken’ over de ligging. Gelukkig ligt hij goed! Om Ilona haar krachten te sparen, moet ze proberen een uur wel toe te geven aan de persdrang, maar niet actief mee te doen zodat de baby ver genoeg kan indalen. Geen gemakkelijke opgave, maar wat moet dat moet. We wachten weer.. totdat hij is ingedaald.

Om 19.55u is het zover: hij is ingedaald en er mag actief geperst worden. Met haar laatste energie doet Ilona wat ze kan. Vlak voordat hij geboren gaat worden heeft ze nog het heldere moment om te zeggen: “wilt u proberen de baby langzaam aan te geven zodat er een goeie foto gemaakt kan worden?” 🙂 Fantastisch! 2 persweeën later om 20.49u wordt er een prachtig mannetje geboren: Daan Mailo Harteveld, 3360 gram, 49 cm en met meteen de beste bodylotion die er is over zijn hele lijfje: huidsmeer. Hij lijkt op zijn moeder, niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua karakter. Een pittig mannetje! Hij zet het meteen op een brullen en net zoals op de echo heeft hij heel de tijd z’n handje voor zijn gezicht. Zo lief! In de buik was hij blijkbaar ook al heel actief geweest, want hij had het voor elkaar gekregen een knoop in zijn navelstreng te leggen! Iets wat maar bij 1,2% van de geboortes voorkomt. Bijzonder dus en niet altijd ongevaarlijk, maar gelukkig heeft Daan er helemaal geen last van gehad! Maurice die niet zeker wist van tevoren of hij de navelstreng zou willen doorknippen, hoefde er geen seconde meer over te twijfelen. Als een echte stoere papa knipte hij de navelstreng van zijn zoon door. En daar zaten ze dan met z’n drieën: na lang wachten een écht gezinnetje.

Ilona je hebt het super gedaan en ook complimenten voor jou Maurice! Van harte gefeliciteerd met jullie mooie zoon Daan!

*op verzoek heb ik  foto’s van het specifieke moment waarop Daan wordt geboren niet in deze blog gezet *

Reacties

Reacties