Terugblik
(Heb je de blog hiervoor gemist, met de aankondiging, kijk die dan eerst 😉 https://fermontfotografie.nlen-nu)
Het afgelopen jaar is een ware achtbaan geweest, eentje van emoties. Van het combineren van alle ziekenhuisbezoeken met mijn werk, het continu met baby’s bezig zijn terwijl je er zelf zo graag 1 zou krijgen, maar niet weet of dit gaat lukken, tot het openbaar maken van al onze persoonlijke verhalen.
Toen we besloten om ermee naar buiten te komen, waren we aan het wachten totdat we in Groningen konden beginnen. We hadden geen idee dat dit in 1x zou lukken en dachten de komende maanden meer verhalen te gaan vertellen. Omdat ik elke keer wat tijd wilde hebben om alles op te schrijven, Denny om het na te kijken en Debbie om het te vertalen, lieten we het achterlopen. We hadden bedacht dat we in de loop van 2015 dan wel meer in het ‘nu’ zouden komen. Na de 3e ICSI poging ofzo…
Ik zie ons nog zitten om Google Analytics Realtime (je kan dan zien hoeveel mensen er op jouw site zitten) te bekijken bij het publiceren van de eerste blog. Ik dacht misschien lezen 50 mensen ofzo het. Wat prima was geweest. We wilden mensen zelf graag de keus geven om het te lezen. Dit was ook de reden dat op FB elke blog duidelijk begon met “Mijn leven” en de reden dat er op mijn website een aparte pagina voor was aangemaakt. Wilde je het niet zien, ook goed 🙂 Meteen de eerste avond kwamen er veeeeeel meer dan 50 mensen de blog lezen en voor we het wisten hadden we meer dan 2000 lezers, wat op het einde alleen maar toenam. Nooit gedacht dat dat zou gebeuren.
Toen het eenmaal zo ver was, mocht ik van Denny ook niet meer tegen mensen vertellen waar we in het traject zaten, want overal waar we kwamen, werd ons er naar gevraagd. “Je moet het op de blog lezen” was mijn standaard antwoord. Het was lastig om te roepen: “IK BEN NIET ZWANGER!” toen iedereen dacht dat ik het was, of “IK WEET OOK NIET HOE ‘T EINDIGT!” op het moment dat iedereen zei dat ik een boek moest schrijven. Want dan zou ik iets verklappen wat niet de bedoeling was. Ik heb zelfs felicitaties gehad via de app met mijn zwangerschap, terwijl ik helemaal nog niet zwanger was. Probeer dan maar eens te zeggen: hou m’n blog maar in de gaten. Toch deed ik dat, als ik even tegen Denny had geventileerd (een tip: feliciteer nooit iemand met een zwangerschap als je niet van die persoon zelf heb gehoord dat ze zwanger is). Ik was het met Denny eens, nu we ‘A’ hadden gezegd, moesten we ook ‘B’ zeggen en het verhaal vertellen zoals het was, zonder wat te verklappen.
Toen we naar Groningen gingen, grapte ik nog tegen Denny: “als het nu in 1x lukt hoe moet het dan met de blog? We moeten nog zoveel vertellen, dat is helemaal niet handig”. Gelukkig luisterden mijn eitje en Denny zijn zaadje niet naar mij 😉
Op het moment dat je in een traject zit, lijkt het eeuwig te duren en draait alles om een baby. Omdat je niet weet of die er ooit gaat komen, maakt dat het soms ondragelijk. Kon je maar in de toekomst kijken, want de onzekerheid is killing! Ik denk dat je pas weet wat het is, als je het meemaakt en dan nog is het voor iedereen anders. Het gekke is, dat op het moment dat je dan een positieve test in je handen hebt, alles wat daarvoor gebeurd is in het niet valt.
We realiseren ons heel erg dat we het eigenlijk makkelijk hebben gehad. Er zijn zoveel stellen die poging na poging na poging doen en elke keer zijn ze niet zwanger. We hebben verhalen toegestuurd gekregen van stellen die al jaren bezig zijn (en dan bedoel ik niet 2 jaar zoals wij, maar 6 tot 10 jaar). Stellen die alles hebben geprobeerd en toch op het einde met lege handen staan, of voor een donor/ draagmoeder hebben gekozen. Toen ik schreef over “mijn ei”, “zijn zaadje” en de “terugplaatsing”, kwam iedereen al in een positieve modus, maar jullie willen niet weten hoeveel terugplaatsingen er zijn die níet eindigen in een zwangerschap…. De kans dat het in 1x zou lukken in Groningen was 8%….Er is nog zoveel meer wat je mee kan maken in deze achtbaan. Ik ben blij dat ons dat bespaard is gebleven, maar het is wel iets om bij stil te staan.
De kans op een miskraam met ICSI is groter dan bij een normale zwangerschap en bij vele verhalen die ik heb gelezen, was er sprake van een miskraam. Vaak ook meerdere. Ik ben zelf nu uit de zogenaamde gevarenzone, dus ook hier zijn wij gelukkig de dans ontsprongen.
De bedoeling was om tijdens de zwangerschap verder te bloggen en dat ga ik ook doen, maar dan niet meer 3x per week. Ik ben namelijk de eerste maanden extreem misselijk geweest. Niet alleen ’s ochtends, maar de hele dag. Ik heb veel fotoshoots moeten afzeggen en kon hooguit maar een paar uur per dag werken. Er was dus ook geen tijd voor nieuwe blogs. Van te voren dacht ik dat niets mijn blijdschap kon verpesten, maar niets bleek minder waar. Ik wist niet dat misselijkheid zo alles overheersend kon zijn, dat het enige waar je blij mee bent, is dat de dag voorbij is. Het waren geen leuke weken, niet voor mij, niet voor Denny, niet voor mijn klanten. Langzaamaan gaat het beter, helaas heb ik tijdens de kerstvakantie (toen ik in Lapland op vakantie was) griep gekregen waar ik heel ziek van ben geweest. Ik hoop dat ik het nu gehad heb met de griep en de misselijkheid en na zo’n lange tijd eindelijk kan genieten van het feit dat ik zwanger ben.
Het is nog steeds iets wat ik niet kan geloven.
Ik Ben Gewoon Zwanger. Er groeit een baby in mijn buik. We krijgen een kindje…
Eens in de zoveel tijd vertel ik graag hoe het gaat, laat ik wat foto’s zien en natuurlijk hoop ik deze zomer het geboorteverhaal van ons kindje te kunnen delen!
We zeiden het al in het filmpje, maar dank-jullie-wel voor alle lieve woorden, voor het delen van jouw verhaal en alle mooie reacties op de blogs. We eindigen graag met iets wat een arts in Gent heeft gezegd: “Je mag eventjes de moed opgeven, maar nooit de hoop.”
Zet hem op allemaal, wat de uitkomst ook gaat zijn.
x
Marry & Denny
Ps. Voor iedereen waar ik niet de waarheid tegen heb gezegd, of waar ik het voor verzwegen heb: sorry!!!!!!
24 reacties op 68. Terugblik