De geboorte van een tweeling | Winston & Lucas

De geboorte van een tweeling | Winston & Lucas

Niets zo veranderlijk als de aanstaande geboorte van een tweeling. Dat zal je merken als je dit hele verhaal leest. Ik werd al tureluurs van de verschillende plannen die gemaakt werden en vervolgens niet door gingen, laat staan als er twee baby’s in je buik groeien. Maar ik denk zomaar dat deze baby’s niet voor niets hun vader en moeder hebben uitgekozen, want Gerrie, de mama van de tweeling, is één van de meest  relaxte, no-nonsense mama’s die ik ooit heb ontmoet. Die laat zich niet zo snel gek maken! Maar voordat we komen tot de dag waarop ze geboren worden, moeten we eerst terug in de tijd. Naar de dag dat Gerrie mij voor de eerste keer mailde.

Mijn ogen schoten over de woorden in de mail, “zwanger van een tweeling, zwangerschapsreportage, geboortereportage, uitgerekend op 4 augustus”. Wow, dit wil ik al zolang een keertje doen, ik word er helemaal blij van! Totdat ik lees: “ze gaan me waarschijnlijk inleiden met 37 weken”. Ik begin te rekenen en kom tot de conclusie dat dat MIDDEN in mijn vakantie in juli gaat zijn. Oh  nee 🙁 Ik mail terug naar haar dat ik echt super enthousiast ben, maar dat als ze inderdaad met 37 weken geboren gaan worden dat ik het niet kan doen. Gerrie mailt direct terug dat ze dat echt heel jammer vindt en dat ze heel graag wilt dat ik erbij kan zijn. Ik trek mijn “stoute schoenen” aan en vraag waarom ze nu al kunnen zeggen dat ze de tweeling met 37 weken gaan halen. Delen ze misschien een placenta? Dat blijkt niet het geval dus ik schrijf dat ik het gek vind dat ze nu dan al weten dat ze dan gehaald gaan worden. Ik weet dat tweelingen vaak eerder komen en dat het nodig kan zijn, maar misschien gaat de zwangerschap wel heel erg goed. Ik heb al eerder gehoord van voldragen tweelingen, dat kan toch ook? Het zet Gerrie aan het denken en ze mailt terug dat ze bij de volgende controle het erover gaat hebben.

Een paar dagen later word ik door haar gebeld. Ze had er niet van kunnen slapen. Ze klinkt super enthousiast en spontaan aan de telefoon en zegt: “ik wil gewoon dat jij er bij bent dus ik ga ze gewoon binnenhouden totdat je terug bent van vakantie”. Wow dat is nog al wat. We spreken af dat ze rond de 32 weken samen met haar man Edgar en hun 2 dochters Kim (dan 3 jaar) en Sophie (2 jaar) naar Zeeland komen voor een zwangerschapsreportage. Tegen die tijd weet ze vast meer en als het bij een zwangerschapsreportage blijft dan is het niet anders en zo niet dan gaan we dan alle details bespreken. De dokter heeft ze dan nog niet gesproken, maar ze heeft er het volste vertrouwen in. Ze straalt dat helemaal over naar mij en ik heb er helemaal zin in! Mijn eerste tweelinggeboorte en nog mooier: als het kan gaat ze ze “gewoon” (vaginaal) op de wereld zetten! Wiehooe!

Niet lang erna krijg ik een mailtje dat bij de volgende controle er inderdaad wordt bevestigd dat als alles goed gaat ze niet met 37 weken ingeleid hoeft te worden. Het protocol is 38 weken en de maandag na mijn vakantie zou ze 38 weken zwanger zijn, dan moet dat lukken! Vanaf dat moment gaan we duimen. 21 juli wordt de datum!

Eind mei komen ze met  heel het gezinnetje naar Zeeland. Gerrie is dan 29 weken zwanger. Ze is precies zoals aan de telefoon. Positief, vrolijk en vol energie! Twee van die kleine meiden thuis, maar zeuren ho maar. Er komt geen negatief woord uit. Ze is niet moe, ze heeft het niet zwaar, ze heeft geen klachten of pijntjes: het is volle bak genieten! Ze blijft maar zeggen: “ik hou ze binnen hoor tot na jouw vakantie”. Zelf begin ik daar steeds meer in te geloven! De zwangerschapsshoot is ook hartstikke leuk! Binnenkort gaan ze de bevalling bespreken in het ziekenhuis. Ze wil zelf nog steeds graag natuurlijk bevallen, maar het hangt af van de manier waarop ze in haar buik liggen. Ze gaat me op de hoogte houden!

Op 30 juni is ze weer voor een controle geweest en zijn de opties van het bevallen besproken. Ze gaan voor een natuurlijke bevalling. De eerste ligt wel in stuit maar de artsen verwachten hier geen problemen mee. Er werd wel weer aangeven dat ze er rekening mee moest houden dat ze eerder zouden komen, maar Gerrie wil daar niets van weten. En áls ze dan eerder komen, schrijft ze, dan net voor je vakantie 🙂 Over twee weken moet ze weer terug en als ze dan nog niet geboren zijn dan gaan ze de datum bespreken voor de inleiding de week daarna. 21 juli wanneer ze 38 weken is, zou dus perfect zijn. Ik zie het helemaal zitten!

Op 6 juli (ik ga 10 juli op vakantie) krijg ik een appje van Gerrie waarin ze schrijft: “zojuist om 22.06u een eerste wee gehad, maar daarna niet meer. Het rommelt wel al heel de dag met harde buiken”.  Oh jee, dan lijkt 21 juli nu opeens wel heel ver weg! Ik zet voor de zekerheid al mijn spullen klaar en ga slapen. De volgende ochtend word ik wakker van de wekker… Ik app meteen om te vragen hoe het is. Ze stuurt terug dat ze tot 3u ’s nachts 1 wee per uur had, maar daarna niets meer. Harde buiken zijn ook verdwenen, dus het lijkt een rustig dagje te worden. De heren denken daar alleen anders over! ’s Avonds belt Gerrie me op dat ze weer weeën heeft en dat ze naar het AMC gaat.  Ik twijfel wat ik moet doen, want het zouden voorweeën kunnen zijn. Omdat ze niet snel achter elkaar  komen, wacht ik de controle in het ziekenhuis even af. Ze is vandaag precies 36 weken zwanger. Even later krijg ik van Gerrie te horen dat er geen ontsluiting is en dat de weeën weer zijn afgenomen. Ze is teleurgesteld, want ze dacht echt dat ze nu zouden komen. Je lijf houdt je dan echt voor de gek!

Inmiddels weet ze niet meer zeker dat ze ze natuurlijk geboren wil laten worden. Ze hoort wisselende dingen tijdens de controles en iemand heeft gezegd dat de ene baby achter de andere kan blijven haken en dat idee vindt ze toch wel spannend. Logisch! Het lijkt erop dat het toch een keizersnede gaat worden als de weeën gaan beginnen. Omdat ik nu bijna op vakantie ga, bel ik met mijn back-up. Als ik er niet ben en het gebeurt toch, dan gaat er in ieder geval een andere fotograaf. Ik hoop het niet, maar met die weeën nu kan het zo maar zijn dat ze elk moment kunnen komen. Gerrie belooft dat ze mijn hele vakantie plat gaat liggen en zich rustig gaat houden haha. Als ik op 10 juli op vakantie ga, zitten de heren nog steeds in haar buik…

Vanuit Kroatië stuur ik af en toe een berichtje. Op 14 juli heeft ze weer een afspraak en weten we wanneer ze de inleiding/ keizersnede gaan doen. Gerrie mag op het laatste moment beslissen wat ze wilt. Ik krijg ’s middags een sip berichtje, want ze schrijft nu opeens dat ze geen datum willen prikken, pas bij 39 weken! Jeetje, die hadden we niet zien aankomen. Nu ben ik echt voorstander van natuurlijk bevallen en het is heel goed dat ze juist de natuur hun gang willen laten gaan, maar psychisch is dat wel even wennen als die datum die je al maanden in je hoofd hebt niet doorgaat. Ik snap dat Gerrie hier even verdrietig van is. 39 weken is lang! Gerrie haar schoonzusje zegt dat ze gewoon met 38 weken en 6 dagen het hele huis moet gaan poetsen dan komen de weeën vanzelf en dan worden ze alsnog geboren op 21 juli hahaha.

Uiteindelijk ben ik op 18 juli weer thuis en nog steeds zitten de heren in haar buik…  Op 20 juli wordt besloten vanwege de ligging dat het een keizersnede gaat worden al mag ze op het moment zelf kiezen wat ze wilt. Die zal pas 1 augustus zijn wanneer ze 39 weken en 5 dagen zwanger is. Het ziekenhuis rekent alleen anders, de uitgerekende datum is verzet. Volgens het ziekenhuis is ze dan 39 weken zwanger. Nou, hoe het ook zij.. het duurt nog anderhalve week. Zo zijn er elke keer weer verrassingen. Ik vraag of ze daar zelf goed mee om kan gaan en ze schrijft dat ze het niet leuk vindt en dat 1 augustus nog zó ver is. Ze hoopt zelf toch dat ze eerder komen. Het volgende probleem is nu of ik er dan wel bij mag zijn. Morgen heeft ze een gesprek met de anesthesist en ze gaat haar stinkende best doen zegt ze. Ik geloof het meteen 🙂 We zijn nu al zover gekomen, het zou echt balen zijn als ik niet mee mag. We wachten het af.

Dezelfde nacht belt Gerrie. Ze heeft weeën en ze gaat nu samen met Edgar naar het AMC! Of ik ook wil komen. Ik spring in mijn auto en om 5u kom ik daar aan, maar ik merk het meteen al aan de verpleging: ze denken dat het weer voorweeën zijn. Ik loop het kamertje in waar ze liggen en Gerrie heeft inderdaad geen sterke weeën meer, ze nemen steeds meer af. Ze baalt zo ontzettend, ze zegt “ik wil het veel te graag”. Het is 21 juli, ze is 38 weken zwanger nu en om 7u worden ze naar huis gestuurd en ga ik ook terug naar huis. Ze vergeet die dag door alle commotie toestemming te vragen aan de anesthesist dus dat is nog steeds even spannend.

Elke dag is er weer eentje, langzaam komt 1 augustus dichterbij. Het rommelt wel en op 24 juli verliest Gerrie haar slijmprop. Ze heeft weer een gesprek gehad met de gynaecoloog en ze twijfelt weer (of nog steeds?) over een vaginale bevalling of een keizersnede. 1 augustus wordt sowieso een keizersnede, maar als het eerder begint, mag ze zelf kiezen, maar bij teveel ontsluiting wordt het hoe dan ook vaginaal. Ze weet het echt niet en ik kan haar geen advies geven, ze moet dit echt zelf beslissen. Dat schrijf ik naar haar: “Niet teveel laten beïnvloeden door anderen, jouw kindjes, jouw buik, jouw beslissing”. De conclusie is: “ik laat het over me heen komen en zie het wel.” Dat lijkt me het beste, het verandert toch continu 🙂

Vrijdagochtend krijg ik goed nieuws, het is 25 juli en ik mag mee naar de ok! De anesthesist hoefde niet eens overtuigd te worden, maar stelde het zelf voor. Wat een geweldig ziekenhuis 🙂 Ze moet zich om 7u melden en om 8u is dan de keizersnede. Dat is nu definitief. Nog een week binnenhouden nu en dan komt het goed. Met een geplande keizersnede kan ik ook niet te laat komen. We gaan voor 1 augustus! Ik geloof niet dat ik tijdens een zwangerschap zoveel ge-appt heb met een mama haha.

Op maandag 27 juli is Gerrie 39 weken zwanger, het is ongelofelijk! Wat een mijlpaal! Ik krijg er steeds meer vertrouwen in dat 1 augustus haalbaar is. In mijn hoofd fantaseer ik alvast over de reportage. Dat we bijvoorbeeld afspreken voor het ziekenhuis en dat ik ze vanaf daar met de camera ga volgen. Heb er zo’n zin in!

Toch loopt het, uiteraard, anders….

Op dinsdag 29 juli om middernacht word ik gebeld. Ik slaap net en moet van ver komen. Het is Gerrie en ze zegt: “ik ben in het AMC en ze gaan de tweeling NU halen”. Wat?! Ik begrijp van haar dat ze ’s ochtend wat vruchtwater was gaan verliezen. Dit had ze bij Sophie ook gehad en ze maakte zich niet echt druk (inmiddels kun je vast al een beetje inschatten hoe Gerrie is hahaha). De hele dag veranderde er weinig. Geen weeën of iets dergelijks. ’s Avonds besloot ze toch maar even naar het AMC te bellen en die zeiden: “kom maar even langs”. Ze vroeg nog speciaal: “is de kans groot dat ik weer naar huis wordt gestuurd?” En ja, die kans was groot. Aangezien ze al 2x voor niets oppas hadden geregeld en naar het ziekenhuis waren gegaan, besloot ze nu maar even alleen er naar toe gaan, zodat Edgar bij de meisjes kon blijven. Zie je haar al zitten in de auto? 39 weken en 2 dagen zwanger van een tweeling met lekkend vruchtwater? En dan alleen in de auto. Hahahaha, stoer! Aangekomen in het ziekenhuis doen ze een testje en het is inderdaad vruchtwater. In overleg met de gynaecoloog besluiten ze om ze nu te halen. Dat is moment waarop ze Edgar en mij belt. Ik zit echt 10 minuten na het belletje in de auto en stuur dat er nu een ander ok-team gaat zijn, dus dat er opnieuw toestemming gevraagd moet worden en ik stuur dat ze even moeten wachten om de ok etc klaar te maken want anders red ik het niet.

Misschien voel je als lezer de bui al hangen. Edgar en Gerrie lullen als brugman en ik mag mee naar de ok, maar wachten, nee dat willen ze niet…. Ik.Kan.Het.Niet.Geloven! We hebben nu al zoveel weken contact, zoveel scenario’s gehad en besproken, de ctg is goed, er zijn geen weeën, het gaat goed met de baby’s en het hoeft maar 3 kwartier uitgesteld te worden, dan ben ik er. Maar nee, ze gaan beginnen en ik race hier met 140km per uur midden in de nacht over de snelweg. Dit kan niet waar zijn, wat een domper!

Gelukkig hebben we wel een back-up plan. Gerrie fotografeert namelijk zelf ook en van tevoren hebben we al de instellingen besproken, welke lens etc etc en deze foto’s zal ik dan bewerken zodat het 1 geheel wordt. En natuurlijk is het veel belangrijker dat ze nu eindelijk geboren gaan worden en dat het goed met ze gaat, maar toch is het –na al die energie die we erin gestoken hebben- erg jammer. Ik had er zó graag bij geweest.

Maar goed, ik sjees ondertussen door op de snelweg en hoop straks zoveel mogelijk mooie foto’s te maken!

Wanneer ik aankom op de afdeling ligt daar heel ironisch mijn ok pak op de balie klaar. Het is precies 2uur. Ik krijg te horen dat ze een half uurtje geleden zijn geboren (een half uur, pfffft) en dat alles goed gaat (jeu!). Ze liggen nu huid-op-huid bij de vader en Gerrie is op de ok voor de hechtingen. Ze brengen me bij Edgar. En ja hoor, daar zit ie, in zijn eentje in een kamer met een lichtje boven zijn hoofd en 2 ontzettende schattige jongetjes die proberen op zijn borstkas te sabbelen! Het is bijna surrealistisch zo midden in de nacht. Niet echt ofzo, maar ze liggen hier toch. Helemaal af. Winston, de oudste en de kleinste, geboren om 1.32u en 2800 gram en Lucas, de tweede en de grootste, geboren om 1.33u en 3015 gram. Ze zijn super alert en continu op zoek naar de borst. Edgar zegt elke keer heel lief: “papa is bij jullie, we gaan straks naar mama om te eten”. Bij Winston wordt ondertussen bloed geprikt, hij is te klein volgens de richtlijnen en daarom gaan ze in de komende uren zijn suikergehalte testen om te kijken of dat goed is. Zo niet, dan krijgt hij bijvoeding. Zijn eerste suikerprik is goed gelukkig en ik heb er het volste  vertrouwen in dat hij straks meteen aan de borst ligt. Hij is zo druk op zoek en inmiddels heeft hij zijn knuistje gevonden waar hij gretig op zuigt. Om 2.30u mogen we naar Gerrie toe, ik ben zo benieuwd hoe het met haar gaat al kan ik dat wel bedenken haar kennende….

En ja hoor, met een brede glimlach zit ze in bed! “Hoe gaat het met je?” vraag ik. “Super, het is heel erg meegevallen!.” Ze strekt haar armen uit om Winston als eerste aan te pakken. De verpleegster helpt haar om hem aan te leggen, maar eigenlijk is er geen hulp nodig. Hij hapt en laat niet meer los 🙂 Nu is het de beurt aan Lucas, aan de andere borst. Hij ligt er wat onhandiger voor en het duurt iets langer voordat hij hem te pakken heeft, maar ook Lucas weet de borst te vinden. Hij verdwijnt helemaal met zijn hoofd in de borst en je zou denken dat hij geen adem kan halen, maar we horen hem toch en hij drinkt gretig. Af en toe laat hij even los alsof hij een grote hap lucht neemt en dan drinkt hij weer verder. Oh wat is de natuur toch goed geregeld! Ze drinken ruim een half uur aan de borst en liggen dan lekker uit te buiken op Gerrie haar borst. Wat een mooi plaatje!

Gerrie moet eerst haar benen kunnen bewegen voordat ze naar de afdeling mag. Zo ver is het nog niet en om 4u gaan Edgar en de kindjes alvast terug om ze aan te kleden. Gerrie komt dan daarna. Aangekomen op de kamer kan Edgar aan de slag. Het is alweer even geleden dat hij zo’n klein kindje heeft aangekleed, maar hij is het niet verleerd, hij is er super handig mee! Hij kleedt ze allebei aan, eerste Lucas en dan Winston. Daarna maken we een aantal foto’s van de heren voor het geboortekaartje. Echt dicht tegen elkaar aan liggen willen ze niet, je zou toch denken dat ze dat gewend zijn 🙂 Daarna maak ik een foto van Edgar met zijn twee zoons. Zijn hoofd gaat maar van links naar rechts, alsof hij elke keer weer denkt: “het zijn er twee, het zijn er twee”. Daarna kunnen ze terug in bed, ik wil 1 van de jongens aanpakken, maar grapt dat hij toch zelf moet oefenen om ze in bed te leggen zonder hulp. Hij kijkt me even aan en zegt “dat is waar” en gaat het gewoon meteen proberen! Hij slaagt er erg goed in, alleen Winston ligt verkeerd om in bed, zijn naamplaatje ligt nu bij zijn voeten. Een kniesoor die daar op let 😉

Om 4.30u is Gerrie terug op de kamer. Ik zet de jongens in hun bedje zo neer dat ze naar ze kan kijken. Ik vraag of ze wat geslapen heeft, maar ze zegt dat ze echt klaarwakker is. Zij en Edgar overleggen of ze de meisjes gaan halen en ze besluiten dat toch te doen. Om 5u rijdt Edgar naar huis om ze te halen. Ik stel aan Gerrie voor dat ze best even haar ogen dicht kan doen, de jongens slapen nu, maar dat zit er niet in 🙂 Ze blijft maar gelukkig naar ze kijken. Langzaam wordt het buiten licht en het heeft iets magisch. We zeggen niet zoveel tegen elkaar, ze kijkt alleen maar naar haar jongens. Ik vind het altijd al moeilijk voor te stellen dat een baby in je buik zat, maar nu met twee is het helemaal een gek idee!

Om 6.15u stuurt Edgar dat hij er bijna is. Ik haal de jongens uit bed en geef ze aan Gerrie. Vlak daarna komen de meisjes binnen. Hun haren nog los, zo uit hun bedje gerold. Ze vinden het spannend en kijken met grote ogen naar de baby’s in hun mama’s armen. Eerst van een afstandje, maar Sophie is de eerste die graag wat dichterbij wilt komen. Ze gaat op een stoel naast het bed staan en al gauw gaat haar handje naar de baby om hem te aaien. Nu durft Kim ook te komen kijken. Het is aandoenlijk om ‘t te zien, ze weten niet zo goed wat ze er van moeten vinden 🙂 Kim geeft haar knuffel, Eend, aan de jongens, heel lief en uiteindelijk wil ze er wel eentje vasthouden. 3 minuten en dan is het genoeg 🙂 Ik maak een fotootje van het hele gezin en dan gaan de meiden spelen.

Het is moeilijk om te stoppen met foto’s maken, want je kan wel door blijven gaan met twee van die schattige baby’s! Om 7u pak ik mijn spullen in.

Lieve Gerrie, Edgar, Kim en Sophie: heel veel geluk met jullie jongens!

NB. Misschien leuk om te weten: 2,5 dag na de keizersnede is Gerrie zich al aan het vervelen en mag ze samen met Winston en Lucas naar huis 🙂

Bovenstaande foto’s zijn door de papa en verpleging van het AMC gemaakt en door mij bewerkt. Onderstaande foto’s zijn vanaf het moment dat ik kwam (zie bovenstaand verhaal).

Reacties

Reacties