Als de tijd begint te dringen en er toch nog een wondertje komt! | Geboortefotografie Amsterdam
Ik begin mijn verhalen vaak met het feit dat ik mensen ontmoet tijdens het kennismakingsgesprek, maar dit verhaal gaat anders. Nadat Henriëtte mij mailde –wat al vrij ver in de zwangerschap was- kwam het er maar niet van om af te spreken. Amsterdam-Middelburg is natuurlijk best een stukje rijden en zij zagen geen kans meer om mij te ontmoeten. Voor hen zelf geen probleem, ze wilden hoe dan ook dat ik er bij zou zijn. Zelf moest ik even wennen aan het idee dat ik bij een bevalling zou zijn van mensen die ik niet “kende” en wiens verhaal ik niet kende. Mijn werk is zo persoonlijk en het is erg fijn als er een klik is en je dat meer van mensen weet (of zij van mij). Het hielp wel dat ze heel gezellig overkwamen over de mail, de whatsapp (Henriëtte stuurde wat foto’s van haar en haar man Jean-Marc) en later ook de telefoon. Nadat we elkaar telefonisch gesproken hadden, had ik er ook een fijn gevoel bij. Het is niet zomaar iets om bij iemand binnen te komen die aan het bevallen is 🙂
De uitgerekende datum was 19 september, maar deze datum ging voorbij en er gebeurde niks. Op 25 september belde Jean-Marc me om te vertellen dat ze mee deden aan een onderzoek van het VU wat aan het bekijken was, of er verschil zit bij inleiden met 41 weken i.p.v. bij 42 weken. Op 26 september zou Henriëtte 41 weken zwanger zijn en daarom zou begonnen worden met een inleiding. Afhankelijk van de situatie die dag (wel of geen verweekte baarmoederhals/ wel of geen ontsluiting) zou gekeken worden naar hoe er gestart zou worden.
Op donderdagochtend op 26 september stuur ik een berichtje om te vragen hoe het er voor staat. Ik krijg een appje terug dat ze begonnen zijn met een hormoon tablet dat ze 3x daags moet nemen. Dat betekent dus dat er echt vanaf niks begonnen moet worden om te zien of er iets gaat gebeuren. Inleiden kan soms dagen duren, dus op dit moment heb ik nog geen idee wat er gaat gebeuren of hoe het verder gaat. De rest van de dag hoor ik niet veel en zelf ga ik er vanuit dat het vast een meerdaags traject gaat worden, maar dan krijg ik om 17.15u een berichtje: “nu 3 cm ontsluiting, maar nog geen weeën van belang. Ik houd je op de hoogte.” Dat had ik niet verwacht! Misschien dus toch nog een baby vandaag! Op dit moment heeft ze nog geen infuus om weeën op te wekken, maar ik begrijp van Henriëtte dat ze dat wel gaat krijgen en dat dat waarschijnlijk rond 20u gaat zijn. Ik heb die avond yoga en mijn telefoon ligt standaard naast mijn matje. Ik hou hem nu bij elke zonnegroet wanneer ik naar beneden ga, extra in de gaten. Amsterdam ligt niet naast de deur en ik wil zeker niet te laat komen! Maar de yoga les verloopt heel zen, zonder telefoon of berichten.
Als ik thuis ben stuur ik een berichtje dat ik ga slapen en ik vraag om een update. Henriëtte stuurt dat ze nu 4cm heeft en dat ze bij een versnelling van de weeën of bij verdere vordering van de ontsluiting me weer een berichtje stuurt. Ik druk haar op haar hart dat ze niet moet smsen, maar moet bellen omdat ik het anders niet hoor als ik slaap en dat ze echt niet te lang moet wachten want anders mis ik het straks nog! Om 23u lig ik er in en ik hoop dat ik nog wat uurtjes slaap kan meepakken.
Om 1u maakt Denny (mijn vriend) me wakker omdat hij een berichtje heeft gehoord. Slaperig pak ik mijn telefoon en er staat: “Het is nu 8cm, denk tijd om te gaan rijden ;-)”. Waaaat?! Oh… snel uit bed! Alles ligt klaar, m’n camera, de kleding die ik aan moet doen, een elastiekje voor mijn haar.. Ondertussen denk ik: wat een geluk dat Denny nog wakker was en dat hij het heeft gehoord, ik zei toch “je moet bellen, maar terwijl ik dat denk gaat mijn telefoon: het is Jean-Marc 🙂 Ik vraag waar ze precies zijn in het VU en zeg dat ik er nu meteen aan kom!
Ik geloof niet dat ik ooit zo snel in Amsterdam was (heb me netjes aan de snelheid gehouden hoor), want er was geen kip op de weg. Ik parkeer de auto in een zijstraat (gratis parkeren in Amsterdam zo midden in de nacht en nog plek ook!). Ik hoop dat er nog geen baby is en druk ongeduldig op de bel omdat de hoofdingang is afgesloten. De portier vindt het maar raar: “je moet op de verlosafdeling zijn?! Op dit uur?”. Zo raar is dat toch niet? Ik neem aan dat er ook weleens bezoek komt rond deze tijd als er iemand net bevallen is, toch? Maar goed, hij moet eerst voor me bellen en dat lijkt echt een eeuwigheid te duren. Gelukkig mag ik uiteindelijk wel naar binnen 🙂 Ik neem snel de lift naar boven en daar staat de moeder van Henriëtte, ze vertelt dat ze al aan het persen is dus we haasten ons naar de kamer.
Om 3.20u stap ik de kamer in en ik val inderdaad met mijn neus in de boter. Er is een verpleegkundige aanwezig en een verloskundige (een man in dit geval), Jean Marc ondersteunt Henriëtte tijdens het persen en ik zie dat hij goed de CTG in de gaten houdt. Ik begrijp ook waarom want de hartslag van de baby daalt elke keer sterk tijdens een wee. Ik zorg dat ik mijn spullen gereed heb en kijk even goed om me heen wat nog belangrijk is om te fotograferen. Henriëtte heeft een ruggenprik en tussen de persweeën door wordt er gepraat. Ik begrijp dat er op een gegeven moment een weeënstorm heeft plaatsgevonden en dat het toen echt niet meer ging. Er is toen een ruggenprik aangevraagd en daar heeft ze nog 3 kwartier op moeten wachten. Henriëtte zegt: “het woord ‘baringsnood’ was wat mij betreft toen wel van toepassing. Geen leuke fase.” Dit, daarentegen, vindt ze wel een leuke fase. Dat zegt ze ook letterlijk: “deze fase is leuk. Vooralsnog..”
Er is ook even sprake geweest van een keizersnede want er was een moment dat het kindje het echt niet goed meer deed. Dat is nu van de baan, maar hij wordt wel streng in de gaten gehouden. Er zijn inmiddels in de tijd dat ik er ben alweer twee bloedonderzoeken gedaan (MBO’s worden die genoemd: Microbloedonderzoek) om te kunnen zien wat de waardes zijn van het bloed van de baby en op die manier te weten hoeveel reserves hij nog heeft. Gelukkig zijn deze elke keer goed.
Ondertussen heeft Henriëtte het beste team om haar heen wat ze zich maar kan bedenken. Haar moeder zegt precies de juiste dingen (later begrijp ik dat ze vroeger als kraamvrouw heeft gewerkt) en houdt alles goed in de gaten. Dit zelfde geldt voor Jean-Marc. Hij moedigt haar aan, houdt de monitor in de gaten en laat geen wee voorbij gaan. Als Henriëtte het zelf niet voelt, dan wijst hij haar er wel op. Henriëtte doet het ondertussen fantastisch! Het gaat langzaam, maar het hoofdje zakt elke keer een stukje verder. We zien elke keer een stukje meer! Ik begrijp van Han, Henriëtte’s moeder, dat ze voor de eerste keer oma wordt. Super spannend en speciaal dus!
Na 3 kwartier persen is het dan zo ver, om 4.13u wordt een krijsend jongetje geboren! Hij gilt de longen uit zijn lijf. De reacties van papa en mama en oma zijn hartverwarmend. Het is een prachtig moment!
Hij heet Moshe en hij heeft echt even tijd nodig om bij te komen. Henriëtte en Jean-Marc zijn zo trots! Het geluk straalt van ze af. Jean-Marc gaat heel lief met een gesmoorde stem, tegen Moshe aan, tegen hem praten. Alsof hij tegen de buik praat, om hem rustig te krijgen. Het is een vertederend gezicht!
Het is altijd een wonder zo’n kleintje, maar nu hij geboren is en er meer wordt gepraat, begrijp ik waarom hier net wat extra naar hem uitgekeken werd. Henriëtte wordt over 3 weken al 42 en is zwanger geraakt met de 3e IVF poging. De tijd drong dus… Han, nu oma, had niet gedacht dat ze het nog mocht meemaken en nu is ze toch oma en ze was er nog bij ook toen haar kleinzoon werd geboren! Heel speciaal. Zij is ook degene die de navelstreng mag doorknippen en vlak erna wordt de placenta geboren.
Moshe wordt nu wat rustiger. Er worden wat mensen gebeld en ik hoor Henriëtte zeggen dat ze het laatste stuk echt fantastisch vond 🙂 Moshe begint langzaam een beetje rond zich heen te happen en er wordt gekeken of hij aangelegd kan worden. Daar moet hij nog een beetje mee oefenen, dus het is nu tijd voor papa om hem voor de eerste keer vast te houden. Het staat hem goed! Daarna is oma aan de beurt, ze heeft hem nog maar net vast of de verloskundige komt terug om de controles te doen. Hij weegt 3870 gram en heeft wat verhoging. Dat in combinatie met zijn versnelde ademhaling wordt toch gezien als een teken dat er misschien sprake is van een infectie en dus wordt voor de zekerheid de kinderarts gebeld. Ondertussen kan oma haar kleinzoon aankleden onder toeziend oog van twee trotse ouders.
Vlak daarna komt Han haar man de kamer binnen. Samen met het moment waarop Moshe net wordt geboren en de reactie van Henriëtte en Jean-Marc is dit mijn favoriete moment! Wat zijn ze blij! Ik moet er een traantje van wegpinken! Dit kindje is zo gewenst!
De kinderarts komt nog even kijken en maakt zich niet direct zorgen, maar wil het nog wel even aankijken. De temperatuur van Moshe is ondertussen gezakt dus dat is een goed teken. Ik blijft nog tot Jean-Marc zijn zus komt, maak nog wat foto’s van het kersverse gezinnetje en ga dan terug. Wat een mooie nacht!
Veel geluk samen! ♥
7 reacties op Als de tijd begint te dringen en er toch nog een wondertje komt!