|GEBOORTEFOTOGRAFIE21

Geboortefotografie Amsterdam

Gisteren stond er in de krant: “bevallingen duren gemiddeld 2,5 uur langer dan in 1960”. Linda moet gedacht hebben: daar doe ik niet aan mee!

Ik ontmoette Linda op de 9 maandenbeurs waar we hadden afgesproken omdat Linda zelf uit de regio Amsterdam komt. Mimoen, haar vriend, kon die dag er helaas niet bij zijn. Ze had een foldertje van geboortefotografie gezien en was meteen enthousiast. Nu ligt Amsterdam nét binnen ‘de 2 uur rijden grens’, maar qua afstand blijft het spannend. Omdat het een eerste kindje was, durfde ik het aan en voor de zekerheid zouden ze zelf ook de camera meenemen (wat ik overigens altijd adviseer, want je weet het nooit).

De uitgerekende datum, 30 maart 2012, ging voorbij zonder bijzonderheden, maar de dag daarop kreeg ik een berichtje dat ze om de 6 minuten harde buiken had en dat het aan bleef houden. Ik zette alles klaar en wachtte af. Het stopte niet, maar ’t werd ook niet heftiger dus die nacht gewoon gaan slapen. Linda viel die nacht uiteindelijk pas ’s ochtends in slaap toen de harde buiken stopten. Vals alarm dus.

Vannacht (3 april 2012) braken Linda haar vliezen om 1u. Ze stuurde om 2.12u een sms dat de weeën waren begonnen zodat ik dat kon lezen als ik ’s ochtends wakker zou worden en er rekening mee kon houden. Mocht het sneller gaan dan zou ze bellen stond erin. Dit las ik allemaal pas toen ze daadwerkelijk belde om 3.30u. Ik hoorde aan haar dat de weeën heftig waren en snel achter elkaar kwamen, ze kon amper uit haar woorden komen. De verloskundige was onderweg en ze had het idee dat het echt snel ging! In eerste instantie dacht ik: ik wacht af wat de verloskundige zegt, maar het leek me niet verstandig aan de stem van Linda te horen. Dus maakte ik me meteen klaar om te gaan. Helaas dacht mijn auto daar anders over midden in de nacht. Chapeau voor de ANWB die met mijn uitleg “ik ben bevallingsfotograaf en moet nú weg!” binnen no-time voor de deur stonden. Toch verloor ik een half uur hier en Mimoen had inmiddels gebeld dat ze al op (6!) cm zat. Van niets naar 6cm in 2 uur tijd bij een eerste kind. Wow!

Gaspedaal ingedrukt en rijden, rijden, rijden! Om 6.35u kwam ik de kamer binnen en om 6.05u waren Linda en Mimoen de ouders geworden van een prachtig kereltje: Jonas. Ondanks dat ik het moment-suprême gemist heb, is het een hele mooie reportage geworden met het beste van 2 culturen en een prachtige baby! Beiden oma’s (Nederlands en Marokkaans) waren er en het was een bijzondere ochtend met zoete Marokkaanse muntthee en gegrilde kip volgens de Marokkaanse traditie. Lekker hoor, een stukje kip om 10u ’s ochtends. Echt :-). Jonas is een heerlijk ventje, lange nagels, lange vingers, leuke gerimpelde voetjes en al best veel haar: prachtig! Zijn klompen met het handje van Fatima (uit de Marokkaanse cultuur) staan al voor hem klaar!

Linda werkt zelf in het Slotervaart Ziekenhuis en Mimoen heeft er voorheen gewerkt. Na een mededeling op het “operatie plan-bord”, kwam de één na de andere collega feliciteren en állemaal konden ze niet geloven dat ze het zo snel en goed had gedaan. Te laat of niet: Linda heeft een fantastische prestatie neergezet en zoals ze zelf al zei: “ik had het niet zonder Mimoen gekund”. En zo is het.

Gefeliciteerd!!

Reacties

Reacties