|GEBOORTEFOTOGRAFIE8

Geboortefotografie Breda

Voor Minke en Franc is dit hun tweede kindje. Ze hebben al een dochtertje: Elin. Elin is geboren als sterrenkijkertje, maar Minke heeft dit geheel op eigen kracht gedaan! Omdat een sterrenkijker meer ruimte nodig heeft, bleef de ontsluiting “steken” en heeft Minke een ruggenprik gehad. Dit keer wilde ze het geheel op eigen krachten proberen en de artsen hadden gezegd, omdat ze bij Elin maar 24 minuten geperst heeft, dat de volgende er vast zo uit zou vliegen 🙂 

Met dit in mijn achterhoofd dacht ik dat de geboorte wel eens heel snel kon gaan. Met 38 weken was Minke niet zo lekker en had ze veel harde buiken, het bleek vals alarm. Toch denk je vanaf dat moment: misschien komt hij wel binnenkort…. maar de uitgerekende datum ging voorbij zonder dat er iets gebeurde. Minke en ik hadden die week regelmatig contact via whatsapp. Vaak moest ik erg om haar berichtjes lachen, zoals: “ook vandaag een rustig beeld. Een redelijk zonnig humeur, gemiddelde temperatuur. Hier en daar een harde buik en in de avond kans op toename van de harde buiken. Ook de komende dagen nog weeën op komst :-P”. Toch is “over tijd” gaan nooit leuk, want op het einde ben je er wel klaar mee én klaar voor. Zoals Minke het omschreef: “het voelt alsof je als laatste wordt gekozen met gym”.

Het strippen lukte een paar dagen na de uitgerekende datum ook niet, maar Minke redeneerde: “dan is het zijn tijd nog niet”. Dat klopte. Op vrijdag 30 maart kwamen de harde buiken terug en vroeg in de ochtend werden het regelmatige weeën. Toen Minke schreef om 9.30u dat de weeën om de minuut ongeveer kwamen en dat ze zo de verloskundige ging bellen, wist ik dat ik klaar moest staan. Ik had gelijk, Franc belde om 10u: 4 centimeter ontsluiting.

Zo snel als ik kon ben ik in de auto gestapt, op weg naar Breda. 17 minuten voor Breda om 10.56u belt Franc om te vragen waar ik blijf: het gaat snel. Ik trap de gaspedaal nog wat dieper in, maar heb overal rode stoplichten tegen! Om 11.17u ren ik over het parkeerterrein van het ziekenhuis, Franc belt weer en hij loodst me naar de verloskamers. Als ik binnenkom –buiten adem- zie ik dat ik op tijd ben, maar het is wel al tijd om te persen.

Minke vangt de weeën super goed op en is vrij rustig. Wanneer ze net 5 minuten aan het persen is, zegt ze met een zielig stemmetje: “ik heb het gevoel dat ik al een half uur aan het persen ben”. De verloskundige antwoordt dat het net 5 minuten is. Minke haar stem verandert meteen en bijna ontdaan zegt ze: “5 minuten?!”. We moeten er allemaal om lachen, maar wij hebben makkelijk praten vanaf de zijlijn. Minke laat zich er niet door uit het veld slaan en zegt dat ze gaat proberen haar record (24 minuten persen met de eerste) te verbreken. Wat een power!

Om 11.43u wordt een prachtig jongetje, genaamd Siemen, geboren! Na precies 23 minuten persen. Een record dus (van 1 minuut 🙂 ): geweldig! Siemen is wel aardig overstuur van alles en laat de eerste periode behoorlijk horen hoe goed zijn longen het doen! Hij blijkt ook op zijn vader te lijken. Die vertelt dat hij als klein kind al niet in zijn blootje wilde rondlopen, maar een zwembroek aan wilde. Siemen ook: met zijn kleertjes aan, is hij meteen een stuk rustiger. Natuurlijk wordt hij eerst nog even gewogen (3890 gram) en gecontroleerd: alles goed! Hij drinkt goed aan de borst en nog leuker: zijn grote zus is er al gauw bij om hem te bewonderen.

Ze bekijkt het allemaal van een afstandje, maar vindt het duidelijk leuk en spannend dat ze nu een broertje erbij heeft. Samen met opa en oma is ze super trots. Logisch, haar mama heeft het fantastisch gedaan!

Minke, Franc en Elin: veel geluk met kleine Siemen!

Reacties

Reacties