Een lange aanloop, een snel einde…

Het liep alleen iets anders dan verwacht. Ik zat in de auto terug vanuit Zweden in juli 2012 van een vakantie met Denny en de kinderen toen mijn telefoon ging. Het was Marianne, haar vliezen waren gebroken! Ze was op dat moment 35 weken zwanger dus dat was te vroeg… Om een lang verhaal kort te maken; na zo’n lange rit met de auto vanuit Zweden zag ik het ’s nachts niet zitten om nog naar Amsterdam te rijden. Het leek me niet verantwoord op dat moment. Achteraf was het ook de vraag of ik het überhaupt gehaald had, want Marianne ging opeens van 5 naar 10cm en voordat ze het wisten was Valentijn er al! Ik was er helaas niet bij…

Maar.. ik kreeg een tweede kans! In november vorig jaar belde Marianne me op: ze was weer zwanger! Ze wilde hoe dan ook dat ik er dit keer bij zou zijn (binnen de grenzen van wat er uiteraard mogelijk is). We spraken af om dit keer te skypen aangezien we elkaar al eerder hadden ontmoet hier in Middelburg. Begin dit jaar troffen we elkaar op Skype, Marianne was al vroeg met zwangerschapsverlof gegaan omdat rust heel belangrijk was. Er was gezegd dat je vaak ziet dat als een eerste kindje vroeg komt dat dat ook bij een tweede kindje het geval is. Het was daarom te hopen dat Marianne de 37 weken zou halen. Dat hoopte ze zelf ook, want stiekem droomde ze van een thuisbevalling :-). Je mag pas thuis bevallen vanaf 37 weken, daarvoor is het geen optie. Ze was dit keer zwanger van een meisje! Ik had zelf wel wat twijfels of ik het zou halen richting Amsterdam omdat Valentijn uiteindelijk heel snel was geboren, maar Marianne had haar keuze gemaakt: ik wil jou of ik wil niemand en als je het niet haalt, dan wil ik dat je sowieso komt om foto’s te maken”. Zo, dat was duidelijk, maar ik wilde het dit keer echt niet missen, dus we maakten duidelijke afspraken en Marianne zou me van de gehele zwangerschap op de hoogte houden 🙂

Die zwangerschap ging niet echt van een leien dakje, want Marianne kreeg een dubbele longontsteking en kon geen medicijnen nemen vanwege de baby. Door al dat hoesten, kreeg ze een gekneusde rib, dus zoals ze zelf zei: “zwanger zijn is geen hobby van me, ik ben gemaakt voor andere dingen”. Dat was wel een understatement; Marianne probeert het altijd positief te bekijken. Uiteindelijk werd in overleg met de artsen besloten om toch antibiotica te geven, dit werkte alleen averechts omdat het een virus bleek te zijn en geen bacterie.

Arme Marianne, de laatste keer dat ik haar sprak op Skype werd er veel gehoest, maar zelf zei ze: “het gaat al iets beter hoor”, altijd positief! De 37 weken kwamen nu langzaam dichterbij en de mogelijkheid om thuis te bevallen dus ook. Doordat Marianne zich zo beroerd voelde (en had gevoeld) stond ze er nu wel anders in, ze zei: “ik houd alle mogelijkheden open. Ik weet nog hoe zwaar ik het laatste stukje vond met Valentijn en ik weet gewoon niet of ik dat nu ga redden, of ik daar de energie voor heb. Wilde ik eerst niets weten van een ruggenprik, zie ik dat nu als een optie, maar thuis bevallen, als ik de 37 weken haal, is dat ook.”

Vanaf de 36 weken begint het wel al wat te rommelen en op 8 april – 37 weken yeah!!!- stuurt Marianne: “kleine rommeltjes, maar het lijkt allemaal niet heftig door te zetten… We wachten af en ga lekker naar bed xx”. Ik zet voor de zekerheid alles klaar, maar ik word van dinsdag op woensdag wakker van mijn broertje die belt dat bij hen de bevalling is begonnen. Ik stuur Marianne direct daarna een berichtje: “Goedemorgen, houd je Belle (haar bijnaam) nog even binnen…? Mijn nichtje komt eraan!”.  Ze stuurt terug dat ze haar best gaat doen en dat de nacht rustig was. Gelukkig, want ik zou echt balen als ik ‘t zou missen! Daarna stuurt ze ook nog dat ze me niet zonder slaap laat rijden en dat veiligheid weer boven alles gaat, de schat! Gelukkig heb ik rond 7 uurtjes geslapen, dus mocht het nodig zijn, kan ik best nog een geboorte er achteraan doen :-).

’s Middags -9 april- heeft ze een afspraak bij de verloskundige. Nadat ze is geweest, stuurt ze me een appje: “Alles is goed, Queen Belle ligt vast in het bekken en het is wachten op dat ze komt. De nacht en ochtend waren rustig. Nu regelmatig harde buiken, maar kan loos alarm zijn. Spannend!”. Ik kan alleen maar hopen dat het niet doorzet, want mijn nichtje is er nog niet…

Nadat mijn nichtje is geboren –en Marianne helemaal enthousiast is voor me, had ik al gezegd wat een schatje ze is?! – ben ik klaar om eventueel naar Amsterdam te gaan. Het is alleen weer rustig. Ze heeft even gedoucht en gebadderd en de (voor)weeën zijn weer gestopt. Het rommelt, maar niets om voor te gaan rijden. Gelukkig maar, want inmiddels is het duidelijk dat ik naar Den Haag moet voor een bevalling. Iedereen wilt tegelijk bevallen geloof ik :-).

Op donderdagochtend 10 april, nadat ik de hele nacht in het ziekenhuis in Den Haag ben geweest,  stuur ik opnieuw een berichtje naar Marianne om te vragen hoe het gaat (anders kan ik meteen doorrijden ;-)). Ik krijg te horen dat het bevaltechnisch stil(ler) is. Ze schrijft dat we maar moeten hopen op vals alarm zodat we allebei even kunnen bijslapen. Ik heb zelf al bedacht dat als het toch doorzet vandaag, dat ik aan Denny ga vragen of hij me naar Amsterdam kan rijden. Ik wil er echt bij zijn, maar zonder slaap kan ik niet rijden, dus dat zou een optie zijn. Wederom… we gaan het zien.

De dag kabbelt voort (ik heb nog een newbornshoot die dag) en ik stap om 18u, geheel slaapdronken van de nacht overslaan, in bed. Ik word wakker om 21.30u van een berichtje van Marianne; ze kan het zelf niet goed geloven, maar het was toch vals alarm. Het is weer helemaal rustig nu en ze verbaast zich er zelf over. Queen Belle is nu al een eigenwijsje :-). Ik ben blij en val weer in slaap.

De volgende ochtend, vrijdag 11 april, word ik opnieuw wakker van een appje van Marianne. Het is 9.20u, ik heb 16 uur geslapen en ik ben helemaal klaar voor deze nieuwe dag!! Dat is maar goed ook want Marianne appt dat de weeën weer zijn begonnen en dat ze het gaan bijhouden nu. De verloskundige is ook al gebeld. Ik spring uit bed en ga vaart maken, want als ik het nu nog mis dan ga ik zooooo balen. Ik stuur om 10u dat ik klaar ben voor vertrek en dat ik geen risico wil nemen en dus ga rijden. Ik sta net bij het tankstation wanneer Marianne me belt. Ze heeft de verloskundige gesproken en die denkt dat het nog wel even kan duren, dat de weeën nog wat krachtiger en sterker moeten worden. Omdat Marianne daardoor toch twijfelt (want ja, het zou balen zijn als ik voor niets rijd), spreken we af dat we het nog een uurtje aankijken om te zien of er een stijgende lijn in de weeën zit. Wanneer ik thuis ben, zit ik toch niet lekker en opeens heb ik een idee: ik vraag aan Denny of hij zin heeft in een dagje Amsterdam en dat heeft hij wel :-). We besluiten samen die kant op te rijden en ergens in de buurt van Marianne en Tim te lunchen. Als het dan doorzet, ben ik in de buurt en zo niet, dan hebben we een leuk dagje.  Dan kan het niet mis gaan, toch? Voor de zekerheid nemen we ook slaapspullen mee. Op alles voorbereid :-).

Om 14u komen we aan in Ouderkerk aan de Amstel voor de lunch. Ik merk dat ik toch, ondanks dat ik maar 8 minuten van Marianne vandaan ben, niet lekker zit. Ik weet gewoon zeker dat áls het doorzet het niet lang zal duren, maar goed… wat kan er nu gebeuren in 8 minuten? Om 14.32u stuurt Marianne dat ze niet kan slapen, weeën blijven komen maar wel nog steeds onregelmatig.

Na de lunch houd ik het niet meer, ik ga liever daar zitten. Ik spreek af met Marianne dat ze zich vooral niet druk moet maken om mijn aanwezigheid. Als ‘t het toch niet is, dan ga ik gewoon met Denny Amsterdam in. Voor nu zet ik hem af en ga ik naar Marianne. Wanneer ik aankom om 15.30u staat Marianne soep te maken in de keuken (“zodat jullie niet verhongeren.”)! Tim wordt nog even om boodschappen gestuurd en ik ga aan tafel zitten om met Marianne te kletsen…. Hmm, aan tafel om te kletsen.. en ik ben hier voor een bevalling?!

Toen Marianne weeën had van Valentijn (haar eerste kindje) had de verloskundige gezegd: “jij kletst veel te veel, die baby komt nog niet. Tim kan beter naar huis gaan.”, maar Marianne stond erop dat hij zou blijven want ze wist gewoon dat de baby zou komen. Ze kreeg gelijk. Door dit verhaal ben ik hier, ik weet gewoon dat Marianne haar lichaam kent en als ze zegt dat dit het is, geloof ik haar op haar woord. Al is het moeilijk voor te stellen wanneer ik hier zo met haar zit :-). We gaan zien wat de middag brengt…

Valentijn komt ook nog even thuis met beppe (oma). Wat een leuk ventje is ie geworden!  Rond 16.30u merk ik dat de weeën sterker worden, ze komen ook wat sneller. Marianne zegt zelf dat ze ‘grimmiger’ zijn. De verloskundige wordt gebeld en die komt om 17u.  Het lijkt wel een theekransje zo aan tafel :-). Om 17.50u wordt er inwendig onderzoek gedaan en Marianne heeft 3cm ontsluiting. Om het proces nog wat verder op gang te helpen, stript (loswoelen van de vliezen) de verloskundige Marianne. Het advies is om in bad te gaan en even op de weeën te concentreren in plaats van gezellig met ons te kletsen ;-). Omdat de weeën blijven komen ondanks ons theekransje zegt de verloskundige wel dat het begonnen is, “voorweeën zouden stoppen”. Marianne gaat in bad en inderdaad worden de weeën sterker daar. Ondertussen komt Ellen aan. Ellen is een vriendin van Marianne en in de toekomst willen ze samen (Marianne en zij) geboortes gaan fotograferen. Ellen kan nu oefenen. Dat wordt nog wat, want er zijn nu 3 fotografen bij de bevalling haha. Dat kan leuk worden :-).

Om 18.45u komt Marianne onder de douche vandaan (ze is van het bad naar de douche verhuisd). We gaan naar boven, naar de slaapkamer (die overigens een droom is voor een geboortefotograaf, heel ruim en super mooi licht! Nu hopen dat dit meisje nog met daglicht wordt geboren…). Om 18.55u kijkt de verloskundige opnieuw: 4cm. Het gaat gestaag… Ze wilt het nog even aanzien alvorens (eventueel) de vliezen te breken. Ondertussen komt Valentijn thuis, het is 19u. Hij slaapt gewoon hier en als het nodig is komt er een vriendinnetje oppassen. Ik vraag aan Marianne of ze nog wat nodig heeft en ze zegt: “misschien een beetje raar, maar een borstel”. Hahaha, ze gaat gewoon nog even haar haar borstelen. Ik stel voor om het te doen, maar omdat ze er niet aan gedacht heeft om crèmespoeling in te doen (ik denk dat ze zich op wat anders moest concentreren 😉 ), kom ik er niet door heen. Ze gaat tussen de weeën even rechtop zitten om het zelf te doen :-)..

Ik ga naar beneden naar Valentijn. Die vindt het allemaal prachtig, al die vrouwen in huis. Hij moet eigenlijk de fles en dan naar bed, maar wat Tim ook probeert, de fles komt er niet in. Al zijn auto’s komen nog wel tevoorschijn, maar de fles, de fles die hoeft hij niet :-). Om 19.30u gaat Valentijn naar bed en wij gaan allemaal naar boven.

Marianne die kletst inmiddels niet meer en heeft het zwaar. Om 19.55u wordt er opnieuw beoordeeld hoe ver Marianne is en ze heeft nog steeds 4cm, dus de verloskundige besluit om de vliezen te breken. “Ze heeft haar”, zegt ze :-). Na het breken van de vliezen worden de weeën nog heftiger. Marianne die roept dat ze dit niet gaat volhouden. De verloskundige en Tim spreken haar moed in en dan opeens, compleet uit het niks, 20 (!) minuten na het breken van de vliezen, 20 minuten na de boordeling van 4cm roept Marianne: “ik moet persen!! Ik moet persen!! Ze komt, ze komt!” De verloskundige vraagt aan Ellen om even een warm nat washandje te halen. Ze wilt voelen hoe ver Marianne is, maar ze stuit meteen met haar vinger op het hoofdje. Ze roept: “het washandje is niet nodig, kom terug!”. Ik roep snel naar beneden: “Ellen, kom terug anders mis je het!” Ellen komt snel naar boven rennen en Marianne kan persen. Voor we het allemaal eigenlijk beseffen, is daar een klein meisje! Geboren om 20.25u, precies 25 minuten nadat de vliezen zijn gebroken…. Wow! Tim heeft haar aangepakt en aan Marianne gegeven. ♥

Wat ging dat snel! Marianne had dus gewoon gelijk… Wat fijn dat ik hier al was, want hier was niet tegen aan te rijden geweest :-).

Ik zie een hele trotse papa en een ontzettend beduusde mama. Ze kan het nog niet geloven. Ze heeft het gewoon gedaan! Thuis, precies zoals ze wilde! Ondanks de dubbele longontsteking… Respect! Dit kleine meisje, nog helemaal onder het huidsmeer, krijgt de naam Anne-Mare ♥. Tim kan het niet laten om stukjes te filmen en ook foto’s te maken. Marianne moet af en toe zeggen: “daar hebben we iemand voor ingehuurd, kom hier genieten” :-). Het is moeilijk als fotograaf om je camera weg te leggen haha. De trotse papa knipt de navelstreng door en al gauw komt daarna de placenta. Ook dat gaat voorspoedig. Het is nu de beurt aan Tim om zijn kleine meisje vast te houden. Hij gaat er helemaal voor staan om goed op de foto te komen en denkt zelfs na waar hij in het licht kan staan. Moeilijk hè om los te laten Tim? 😉

Wanneer Anne-Mare terug bij Marianne wordt gelegd, vindt ze meteen de borst en drinkt ze al met volle teugen. Kleine kanjer! De verloskundige heeft ondertussen aan de rest van het team laten weten dat er een klein meisje is geboren. Zij zijn met z’n allen uiteten en sturen een “proost” foto van zichzelf. Wij doen hetzelfde daar en ik maak een foto van het kersverse gezinnetje en de verloskundige met champagne (siroop voor de mama) in hun handen :-). Valentijn slaapt ondertussen lekker door en Marianne en Tim willen hem liever laten liggen.

Om 21.30u komt de trotste Beppe (de moeder van Marianne) kijken en de ouders van Tim, die op dit moment in het buitenland zitten, laten via Facebook weten hoe trots ze zijn :-). Anne-Mare slaagt ruimschoots voor al haar controles en kan daarna aangekleed worden. Nog één foto van Tim, Marianne en Anne-Mare en dan ga ik naar huis.

Wat ben ik blij dat ik deze tweede kans heb gekregen en dat ik al deze mooie foto’s heb kunnen maken die ze zo graag wilden. Lieve Marianne en lieve Tim: van harte gefeliciteerd met jullie mooie meisje! Gezinnetje compleet, geniet ervan ♥.

P.S. tussendoor hebben we allemaal soep gegeten en dat was heerlijk! Dankjewel Marianne!